Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο; Μπορεί ο άνθρωπος να κυριαρχεί στα πάντα; Ο Ντον ΝτεΛίλλο απαντάει με ένα μυθιστόρημα αιχμής.

Zero K – Nτον ΝτεΛίλλο (Εστία)

Ισως ο σημαντικότερος και ο πιο επιδραστικός συγγραφέας αυτή τη στιγμή (μαζί με τον πάντα αφανή Τόμας Πίντσον). Επανέρχεται με ένα μυθιστόρημα που ακολουθεί τη στέρεα «πρακτική» του αμερικανού συγγραφέα να θέσει ερωτήματα υπαρξιακής και φιλοσοφικής φύσεως και να τα ενδύει με μιαν ιδιοσυγκρασιακή πρόζα. Υπάρχει θάνατος μετά τη ζωή; Τι δικαίωμα έχει ο άνθρωπος να παρατείνει τον βίο του και να ακυρώσει, εν τοις πράγμασι, τη θανή του; Επιπλέον: εξακολουθεί να υπάρχει η περιβόητη ηθική δέσμευση τους επιστήμονες και τα επιτεύγματά τους; Εν ολίγοις: κεντρικός ήρωας είναι ο δυσεκατομμυριούχος Ρος Λόκχαρτ. Όταν η δεύτερη γυναίκα του, η χαρισματική αρχαιολόγος Άρτις Μαρτινό, αρχίζει να καταπέφτει χτυπημένη από ανίατη ασθένεια, αποφασίζει να επενδύσει στην επιστήμη αιχμής που υπόσχεται την ανάσχεση του θανάτου και την παράταση της ζωής. Κάπου στα βάθη της Ασίας θα έρθει να τον επισκεφθεί ο γιος του από τον πρώτο γάμο του, ο Τζέφρι, κι εκεί, μεταξύ τους, θα αναπτυχθεί όλη η προβληματική περί της αθανασίας του ανθρώπου (κι όχι μόνο). Πολύ καλή η μετάφραση της Λαμπρινής Κουζέλη.


Το οικολογικό μυθιστόρημα της Άννυ Πρου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Άνθρωποι του δάσους – Άννυ Πρου (Καστανιώτης)

Σπάνια στις μέρες μας γράφονται πολυσέλιδα μυθιστορήματα που να μπορούν να περιγράψουν το όλον της δημιουργίας του πολιτισμού, την επέμβαση του ανθρώπου στη φύση και την επικυριαρχία του επί των πάντων. Ακόμη πιο σπάνια μπορεί ένας σύγχρονος συγγραφέας να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη με μια saga που ξεκινάει από τα βάθη του παρελθόντος (εν προκειμένω από τον 17ο αιώνα) και φτάνει ως τις μέρες μας. Η Άννυ Πρου τα κατάφερε. Σ’ αυτό το επικών διαστάσεων μυθιστόρημα περιγράφει τον αγώνα του ανθρώπινου είδους να επιβραβεύσει την δύναμη της μικρότητάς του κόβοντας δέντρα, καταστρέφοντας δάση, αλλοιώνοντας ολότελα την μέχρι πρότινος παρθένα φύση. Ο τόπος είναι η Βόρεια Αμερική και δράστης δεν είναι άλλος από τον λευκό άνθρωπο που όχι υπέταξε τη φύση προς χάρη του, αλλά εκμηδένισε και καθυπόταξε κι όλους τους αυτόχθονες Ινδιάνους. Με τον μανδύα του πολιτισμού, η «λευκή» ισχύς δεν άφησε τίποτα όρθιο στο πέρασμά της και συνεχίζει να το κάνει. Ένα ώριμο μυθιστόρημα, πιο επίκαιρο από ποτέ. Φευ, η κλιματική αλλαγή και η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι ζητήματα που μας απασχολούν -πλέον- καθημερινά. Η μετάφραση του Γιώργου Κυριαζή πρέπει να σημειωθεί.


Ο Βάσκες συνεχίζει να διερευνά το παρελθόν της Κολομβίας.

Οι υπολήψεις – Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες (Ίκαρος)

Ναι, πλέον το γνωρίζουμε πολύ καλά: η Κολομβία δεν έβγαλε μόνο τον Μαρκές. Ο Βάσκες είναι συγκαιρινός μας και είναι πραγματικά ένας σημαντικός συγγραφέας. Σε όλα του τα βιβλία σκάβει με επιμέλεια την ιστορία της χώρας του δίχως να λογοκρίνεται και δίχως να αφαιρεί από την πλοκή των μυθιστορημάτων του τα αιχμηρά σημεία που την καθόρισαν τα τελευταία 50 και πλέον χρόνια. Μπορεί ένας άνθρωπος όπως ο Χαβιέρ Μαγιαρίνο να αναθεωρήσει όλη τη ζωή του και υπό νέο πρίσμα να δει καλά κρυμμένες πτυχές του ιδιωτικού και του δημόσιου βίου του; Ο Μαγιαρίνο ήταν επί πολλά χρόνια ένας σκιτσογράφος που με το πενάκι του μπορούσε να προκαλέσει δημόσιο σάλο, να ρίξει στα Τάρταρα της ανυποληψίας δημόσιους λειτουργούς και να παρέμβει δραστικά στη λειτουργία της κυβέρνησης ή της Δικαιοσύνης. Στα 65 του πλέον, ένα βήμα πριν από την υποστολή των «όπλων» του, θα συναντήσει μια νεαρή γυναίκα που θα του αποκαλύψει γεγονότα του παρελθόντος που θα του αλλάξουν δραστικά τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο και τον εαυτό του μέσα σ’ αυτόν. Επίσης κι εδώ πρέπει να προσεχθεί η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη.


Η Κρέιν υπογράφει ένα από τα πλέον σημαντικά -αντιπολεμικά- μυθιστορήματα της αμερικανικής λογοτεχνίας.

Το κόκκινο σήμα του θάρρους – Στίβεν Κρέιν (Μεταίχμιο)

Για τον αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο (όπως άλλωστε και για τον δικό μας) έχουν γραφτεί κάμποσα βιβλία. Γενικώς έχει αναλυθεί από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Πάντα, όμως, υπάρχει εκεί η σπάνια στιγμή που ο συγγραφέας ίπταται πάνω από το γεγονός, όσο σημαντικό κι αν είναι, το διοπτεύει με τα εσωτερικά μάτια της ψυχής και του προσδίδει έναν ολότελα προσωπικό -και συνάμα πανανθρώπινο- χαρακτήρα. Αυτό συνέβη όταν ο μόλις 22 ετών Στίβεν Κρέιν έγραψε το συγκεκριμένο μυθιστόρημα – ένα από τα πλέον σημαντικά της αμερικανικής λογοτεχνίας. O ήρωας του μυθιστορήματος, ο νεαρός Χένρι Φλέμινγκ αποφασίζει με ζέση να γευτεί το μπαρούτι του πολέμου, όταν όμως βρεθεί στο πεδίο των μαχών αντιλαμβάνεται το παράλογο του πράγματος, τρομάζει μπρος στη θέα του επερχόμενου θανάτου και το σκάει. Είναι ένας κλασικός αντι-ήρωας, όπως το ολόκληρο το βιβλίο είναι μια καταδίκη της μάχης και του άδικα χαμένου αίματος. Ναι, ο Φλέμινγκ δειλιάζει, όμως, αυτή η δειλία μπρος στην απύθμενη σκληρότητα του πολέμου, με το κόκκινο σημάδι του αίματος να βάφει τα πάντα, καταλήγει να είναι ένα θάρρος που προσιδιάζει στον άνθρωπο που αγαπάει τη ζωή. Η δύναμη των λέξεων του Κρέιν αναφλέγει τηn ιμπρεσιονιστικά ιδωμένη δράση και της δίνει υποβλητικό βάρος. Πολύ καλή η μετάφραση του Νίκου Παναγιωτόπουλου.


Οι ταραχές στην Ιρλανδία μέσα από τα μάτια μιας νεαρής κοπέλας που αναζητεί την ταυτότητά της.

Ο Γαλατάς – Άννα Μπερνς (Gutenberg)

Άλλη μια εκδοχή εμφύλιου πολέμου, αυτή τη φορά στην Ιρλανδία τη δεκαετία του ’70. Ένα ατίθασο κορίτσι προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του αδιαφορώντας για τον συντηρητισμό του περίγυρου. Επιθυμεί να αποκτήσει την αυταξία του και να περάσει μέσα από τη φωτιά των ταραχών δίχως να καψαλίσει τον εσωτερικό της πυρήνα. Θα την βοηθήσει ένας γαλάτας στο επάγγελμα που από χαρακτήρα συνδράμει όποιον έχει ανάγκη, αλλά θα προσπαθήσει να της φράξει το δρόμο προς την ελευθερία ο άλλος «γαλατάς», ο αρχηγός του επαναστατικού κινήματος που θέλει να την κάνει δική του. Είναι σαν να συγκρούονται ανοιχτά δύο κόσμοι κι αυτή τη φορά η αιτία δεν είναι πολιτικά ή θρησκευτικά -πολύ γνωστά στην Ιρλανδία. Είναι η μάχη που δίνει ένας άνθρωπος, αυτό το νεαρό κορίτσι στη συγκεκριμένη περίπτωση, να αρθρώσει τον ελεύθερο λόγο της βούλησής της κόντρα στον ζόφο του μίσους και την οπισθοχώρηση του εαυτού μπρος στη σιδερένια επιβολή του σκαιού περιβάλλοντος. Η γραφή της Μπερνς είναι υπνωτιστική και τα πάντα δηλώνονται διά των συμβόλων τους. Το βιβλίο βραβεύτηκε με το βραβείο Man Booker to 2018. Eξαιρετική η μεταφραστική δουλειά της Μαρίας Αγγελίδου.

 

Διαβάστε ακόμα: Άντονυ Μπουρνταίν – «Πέντε οδηγίες για αρχάριους σεφ».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top