A History of Violence

Το Τέλος της Βίας (A History of Violence, 1975)

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ.
Παίζουν: Βίγκο Μόρτενσεν, Μαρία Μπέλο, Εντ Χάρις.
What’s up doc? Ο Τομ Στολ (Βίγκο Μόρτενσεν) είναι ένας φιλήσυχος πολίτης σε μια μικρή πόλη της Ιντιάνα, ο οποίος λατρεύει την οικογένειά του. Ας παραδεχτούμε πως τελικά ο Τομ Στολ είναι ένας από αυτούς για τους οποίους ο Μπρεχτ έγραφε: «Πολλοί λατρεύουνε την τάξη. Για να φάνε βάζουν τραπεζομάντιλο απάνω στο τραπέζι, αν έχουν, ή σκουπίζουν με το χέρι τους τα ψίχουλα, όταν το χέρι τους δεν είναι κουρασμένο. Αλλά το τραπέζι τους στήνεται, και το σπίτι τους επίσης, σ’ έναν κόσμο που ολοένα βουλιάζει μες στο βούρκο…». Ακόμη και αν όμως εμείς το παραδεχτούμε, δεν φαίνεται να το παραδέχεται ο Καρλ Φόγκαρτι (Εντ Χάρις), ο οποίος όταν βλέπει τη φωτογραφία του Τομ στις εφημερίδες –καθώς αυτός σκότωσε δύο κακοποιούς και αναδείχτηκε σε ήρωα εθνικής εμβέλειας–, πηγαίνει στη μικρή πόλη του Τομ, τον συναντά και του λέει πως στην πραγματικότητα δεν είναι αυτός που υποστηρίζει πως είναι, αλλά ο Τζόι Κιούζακ, πρωτοπαλίκαρο της μαφίας που πριν από αρκετά χρόνια εξαφανίστηκε αφήνοντας πίσω του ανοιχτούς λογαριασμούς.
Ους ο Θεός συνέζευξεν: Το «Τέλος της Βίας» ξεκινά με τρόπο που σε κάνει να νιώθεις πως πρέπει να προετοιμαστείς για να αντιμετωπίσεις μια τυπική περίπτωση επιρροής του Φρανκ Κάπρα: μια ήσυχη πόλη, με ακόμη πιο ήσυχους κατοίκους και στο κέντρο του κάδρου οι θετικοί ήρωες, έτοιμοι να απλώσουν τα δίχτυα αλληλεγγύης πάνω από την κοινότητά τους και να αντιμετωπίσουν συλλογικά κάθε πρόβλημα που θα παρουσιαστεί. Όμως, εντελώς απρόβλεπτα, όλα μοιάζουν να πηγαίνουν κατά διαβόλου ή, προτιμότερα, κατά Δαρβίνου! Θυμηθείτε τι υποστήριζε ο θείος Κάρολος για την εξέλιξη και την επιβίωση των ειδών και θα καταλάβετε το «γιατί» και το «πώς» ο Τομ Στολ από ένα κλασικό παράδειγμα της τυπολογίας του βαρετού Τζίμι Στιούαρτ –που είναι ικανός να σε στείλει στα τμήμα βαρέων περιστατικών από πλήξη, όταν επιχειρηματολογεί υπέρ της αναγκαιότητας της εμπέδωσης της κοινωνικής δικαιοσύνης– μεταμορφώνεται σε ακόμη πιο κλασικό παράδειγμα της τυπολογίας του Τσαρλς Μπρόνσον, ο οποίος λεπιδιάζει μύγα που ζουζούνισε παράφωνα. Ο Τομ Στολ είναι από τα είδη εκείνα που θα στοιχημάτιζες πάνω τους ότι θα επιβιώσουν. Και αυτό το αποδεικνύει όχι τόσο με το θεαματικά βίαιο τρόπο που εξουδετερώνει τις απειλές, αλλά με τον τρόπο που περνά από το βαρετό στάδιο του συζυγικού έρωτα στο στάδιο του κτηνώδους, του γεμάτου ζωτική ένταση στη σκάλα που πρακτικά οδηγεί από το ισόγειο στον πρώτο όροφο της οικίας των Στολ, αλλά μεταφορικά στον παράδεισο της σαρκικής ηδονής.

Δείτε εδώ τις όμορφες «οικογενειακές» στιγμές:

Δείτε εδώ ολόκληρη την ταινία.

 

DONT LOOK NOW

Μετά τα Μεσάνυχτα (Don’t Look Now, 1973)

Σκηνοθεσία: Νίκολας Ρεγκ.
Παίζουν: Ντόναλντ Σάντερλαντ, Τζούλι Κρίστι, Χίλαρι Μέισον.
What’s up doc? Ο Τζον Μπάξτερ (Ντόναλντ Σάντερλαντ) και η σύζυγός του Λόρα (Τζούλι Κρίστι) βρίσκονται στη Βενετία, καθώς εκείνος έχει αναλάβει την ανακαίνιση ενός παλιού ναού. Ο Τζον είναι ο τύπος εκείνος του ανθρώπου που όλα τα αντιμετωπίζει υπό το πρίσμα του ορθού λόγου, σε αντίθεση με τη Λόρα που είναι πιο δεκτική στις μετά τη φυσική θεωρίες. Και αυτό έχει σημασία, αφού η κόρη τους πνίγηκε σε μια λίμνη στην Αγγλία. Και αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, όταν κάποιο τυφλό μέντιουμ, την οποία συναντούν τυχαία στη Βενετία, τους λέει πως επικοινωνεί με την κόρη τους και του μεταφέρει το μήνυμά της ότι κάτι δυσοίωνο θα τους συμβεί στην «πόλη των δόγηδων».
Ους ο Θεός συνέζευξεν: Όταν το γοτθικό μυστήριο σκίζει τα σπλάχνα της μπαρόκ υποβλητικότητας, η Βενετία μεταμορφώνεται σε ιδανικό σκηνικό στο θέατρο του υπερφυσικού τρόμου, του τρόμου που κεντά με επαναλαμβανόμενα τσιμπήματα τις ανθρώπινες ψυχές μέχρι να τις στεγνώσει και να τις μαραγκιάσει. Ο Καρτέσιος θα αντικρίσει το είδωλό του να καθρεφτίζεται στα κανάλια της Βενετίας καταπτοημένο από τους σκοτεινούς στίχους του Ουίλιαμ Μπλέικ και ο Τζον Μπάξτερ το δικό του στα μάτια της Λόρα την ώρα που τα γυμνά τους σώματα περιπλέκονται σε μια σιωπηλή συμφωνία εντάσεων και αντιστίξεων. Είναι το φάντασμα του Ουίλιαμ Γέιτς που διατρέχει τα κοκκινόχρωμα κάδρα του Νίκολας Ρεγκ, ο Ουίλιαμ Γέιτς που απαγγέλει με βαθιά φωνή: «Ούτε το φόβο, ούτε την ελπίδα περιμένει / ένα ζώο καθώς πεθαίνει. / Ο άνθρωπος το τέλος πλησιάζει / πάντα φοβάται και πάντα ελπίζει. / Πολλές φορές έχει πεθάνει / φορές πολλές ξανά έχει ανθίσει. / Μα του μεγάλου ανθρώπου η περηφάνια / το χλευασμό της μεγάλο ορθώνει. / Όταν σε αγνώστους μπροστά γεμάτους φόνο / η τελευταία ανάσα του παγώνει. / Το θάνατο γνωρίζει μέχρι τα κόκαλά του / ο άνθρωπος δημιουργός είναι του θανάτου».

Δείτε εδώ τις όμορφες «οικογενειακές» στιγμές:

Δείτε εδώ ολόκληρη την ταινία.

 

THE SHELTERING SKY

Τσάι στη Σαχάρα (The Sheltering Sky, 1990)

Σκηνοθεσία: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Παίζουν: Ντέμπρα Γουίνγκερ, Τζον Μάλκοβιτς, Κάμπελ Σκοτ.
What’s up doc? Λίγο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Πορτ (Τζον Μάλκοβιτς) και η γυναίκα του Κιτ (Ντέμπρα Γουίνγκερ) ταξιδεύουν στη Βόρεια Αφρική, στην προσπάθειά τους να σώσουν το γάμο τους. Στη συντροφιά τους είναι και ο φίλος τους Τζορτζ (Κάμπελ Σκοτ). Αποβιβάζονται στην Ταγγέρη και ξεκινούν να διασχίσουν την έρημο, αναζητώντας τη σιωπή και τη μοναξιά που μόνο αυτές μπορούν να απελευθερώσουν το ασυνείδητο. Όμως, το ταξίδι δεν φέρνει την πολυπόθητη επανασύνδεση και το ζευγάρι στρέφεται σε τρίτους.
Ους ο Θεός συνέζευξεν: Ζαλισμένο από την αποκαλυπτική φωτεινότητα του ήλιου της ερήμου και παρασυρμένο από τη σκοτεινότητα των αστικών λαβύρινθων, το ζευγάρι των Αμερικανών έρχεται αντιμέτωπο με το τέλος του δυτικού πολιτισμού, μέσα σε ένα περιβάλλον όπου κάθε αισθησιακή υπέρβαση υποσκάπτει τις βεβαιότητές του. Εκεί, στα όρια της ερήμου, στα απώτατα όρια του κόσμου τους, ο Πορτ και η Κιτ συνειδητοποιούν πως η ερωτική πράξη δεν είναι μια απλή μαθηματική σχέση, μια πρόσθεση δύο ξεχωριστών ετεροτήτων που το αποτέλεσμά της διέπεται από τους νόμους της λογικής. Οι απελευθερωτικοί χυμοί ενός αρχαϊκού κόσμου δεν μπορούν να αναζωογονήσουν το αποξηραμένο ψυχικό υπόβαθρό τους και να αποκαταστήσουν την επικοινωνία μεταξύ τους. Και η τελευταία εικόνα του αισθητού κόσμου είναι μια αποκαμωμένη φιγούρα αρσενικού, εγκαταλειμμένη στα ορθάνοιχτα ροδοπέταλα του θηλυκού, να αργοδιαβαίνει το ποιητικό σώμα της Μαρίνας Τσβετάγιεβα: «Χωρίς όνομα βυθίστηκε. / Μην ψάχνετε γι’ αυτόν. Άφαντος πια. / Η έρημος πάντα ξεχνά / όσους κοιμούνται μέσα της. / Σε λίγο τα φουσκωμένα κύματα / της άμμου θα σκάσουν / σαν αφρός που κατακάθεται. / Και τότε η έρημος βουνό θα γίνει».

Δείτε εδώ τις όμορφες «οικογενειακές» στιγμές:

Δείτε εδώ ολόκληρη την ταινία.

 

Before the Devil Knows You’re Dead2

Πριν ο Διάβολος Καταλάβει Ότι Πέθανες (Before the Devil Knows You’re Dead, 2007)

Σκηνοθεσία: Σίντνεϊ Λουμέτ.
Παίζουν: Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Μαρίζα Τομέι, Ίθαν Χόουκ.
What’s up doc? Ο Άντι και ο Χανκ είναι αδέλφια, αν και οι ομοιότητες μεταξύ τους περιορίζονται στη χρήση κοινού επιθέτου. Ο Άντι, πάντα καλοντυμένος και περιποιημένος, είναι στέλεχος σε μεγάλη εταιρεία. Από την άλλη, ο Χανκ, τυπικός loser, έχει να αντιμετωπίσει τα δυσβάστακτα έξοδα μιας διατροφής. Ο «έξυπνος» αδελφός –που και αυτός έχει μεγάλη χρηματική ανάγκη, καθώς έχει καταφύγει σε «αναλήψεις» από το ταμείο της εταιρείας όπου εργάζεται– απεργάζεται το σχέδιο σωτηρίας τους: ο Χανκ θα ληστέψει την οικογενειακή επιχείρηση, το κοσμηματοπωλείο των γονιών τους. Ο Χανκ ζητάει τη βοήθεια ενός γνωστού του, ο γνωστός, την ώρα της ληστείας, αλληλοσκοτώνεται με τη μητέρα του Άντι και του Χανκ και οι εξελίξεις πυροδοτούνται. Και μην ξεχνάτε, όπως υποστηρίζουν οι Rolling Stones, ο Διάβολος είναι ένας άνθρωπος του πλούτου και του γούστου και, όσο και να σας προβληματίζει η φύση του παιχνιδιού του, κατάφερε να κλέψει πολλές ψυχές. Ανάμεσά τους, και τις ψυχές των δύο αδελφών.
Ους ο Θεός συνέζευξεν: Καθώς το γυμνό κορμί της Μαρίζα Τομέι (υποδύεται τη σύζυγο του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και την ερωμένη του Ίθαν Χόουκ) λικνίζεται στους ερωτικούς ρυθμούς που της υποδεικνύει ο Χόφμαν, έρχονται στο νου οι στίχοι του Τίτου Πατρίκιου: «Υμνώ το σώμα που υψώνεται σαν μίσχος / σώμα γυναίκας που γοργά ή νωχελικά κινείται / που ανθίζει και τον χειμώνα ακόμα / που αλλάζει όσα νεκρώνουν κύτταρά του / σε ρόδινη φρέσκια σάρκα, που δίνει / τις δικές του προσταγές γι’ αέναες επιθυμίες / για σμίξιμο και συνταύτιση μ’ ένα άλλο σώμα…».

Δείτε εδώ τις όμορφες «οικογενειακές» στιγμές:

Δείτε εδώ ολόκληρη την ταινία.

 

BITTER MOON1

Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα (Bitter Moon, 1992)

Σκηνοθεσία: Ρόμαν Πολάνσκι.
Παίζουν: Πίτερ Κογιότ, Εμανουέλ Σενιέ, Χιου Γκραντ.
What’s up doc?  Ο Νάιτζελ (Χιου Γκραντ) και η Φιόνα (Κριστίν Σκοτ Τόμας), ένα συντηρητικό ζευγάρι Άγγλων, στην προσπάθειά τους να αναθερμάνουν τη-στα-όρια-της-σήψης σχέση τους ξεκινούν μια υπερπολυτελή κρουαζιέρα, στη διάρκεια της οποίας θα γνωρίσουν τον παράλυτο Αμερικανό Όσκαρ (Πιτερ Κογιότ) και την εύχυμη γυναίκα του Μίμι (Εμανουέλ Σενιέ). Αυτοί θα σαγηνεύσουν με το ελευθέριο πνεύμα τους τον Νάιτζελ, αλλά παράλληλα θα τον τρομάξουν με τον επιδεικτικό ερωτισμό τους…
Ους ο Θεός συνέζευξεν: Ο Πασκάλ Μπρικνέρ παρουσιάζει τη σκέψη του για τη διαστροφή στα «Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα» –εσείς συνδυάστε το λόγο του με το συναρπαστικό σαν περιπέτεια κορμί της Εμανουέλ Σενιέ και στο μυαλό σας θα δημιουργηθούν εικόνες δυνατότερες από εκείνες του Πολάνσκι. «…Είχαμε για τον έρωτα μιαν ιδέα πολύ ιερή για να αρκεστούμε σε στάσεις τόσο κοινές όπως είναι η συνουσία, η σοδομία ή ο στοματικός έρωτας. Η διαστροφή δεν είναι η κτηνώδης μορφή του ερωτισμού, αλλά η πιο πολιτισμένη του διάσταση. Η συνουσία είναι άξια των ζώων, μόνο η παρέκκλιση είναι ανθρώπινη, γιατί επιβάλλει ένα μέτρο στη βαρβαρότητα των οργάνων και μπολιάζει την απλοϊκή φύση με μια περίεργη κατασκευή. Μέσα στο διεστραμμένο κρύβεται ένας καλλιτέχνης, ένας καλλιτέχνης που μοιράζεται την τύχη του με έναν ιερέα σε ένα όμοιο πάθος για το τεχνητό, για το στολίδι…».

Δείτε εδώ τις όμορφες «οικογενειακές» στιγμές:

Δείτε εδώ ολόκληρη την ταινία.

Δείτε ακόμα: Αυτές είναι οι top 5 σεκάνς γυναικείου αυνανισμού

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top