Παυλίνα Παμπούδη, «Στη σιδερένια σκάλα, αγκαλιά με τη γάτα που την έλεγαν Χιονάτη»
Στο πρώτο γύρισμα της σκάλας, τέσσερα σκαλιά
– Δε φαίνεται η σκουριά –
Στο πρώτο
Γύρισμα του καιρού, τέσσερα χρόνια
Σιδερένια.
(Το σπίτι είναι της θείας Πηνελόπης
Στην Πλατεία Αγάμων – ποιοι
Να ’τανε αυτοί οι άγαμοι;)
Φορώ άσπρο φουστάνι με τιράντες
Κάτασπρος ουρανός, κατακαλόκαιρο.
Πάνω μου, εκείνη η μνημειώδης γάτα.
Δεν μου ’χει πει ποτέ κανένας
Κανένα παραμύθι.
Χιόνι δεν έχω δει, το όνομά της δε σημαίνει τίποτα.
Η Χιονάτη, με προσέχει
Με κοιτά στα μάτια σαν πνεύμα προγόνου
Άσπρη και κουφή.
Χαμογελάω.
Το ζώον, το κτήνος
(Έτσι φωνάζει η θεία την ψυχοκόρη – πώς να την έλεγαν; –
Πάντα στο ουδέτερο)
Σε λίγο θα μας διώξει και τις δυο
Για να περάσει
Ν’ απλώσει στην ταράτσα τα ασπρόρουχα.
(Από τη συλλογή «Το μαύρο άλμπουμ», εκδ. Κέδρος, 1999)
Στην επόμενη σελίδα: «Ένα βύθισμα κι όλα ζεστά».