Αλέξιος Μάινας, Top 5 ποιήματα για την Σαντορίνη

«Στις δέκα ήμασταν όλοι στην παραλία. / Περιμέναμε να περάσουν είκοσι έξι χρόνια, / να τα έχουμε δοκιμάσει όλα, για να ξαναδούμε /μέσα μας το κόκκινο μαγιό της». Φωτό: Αλ. Μάινας.

«Σαλώμη»

Η μηχανή του νερού.

Κατηφορίζοντας προς την άμμο
σαν να κατεβαίνω τον ίδιο χωματόδρομο
που παίρναμε άλλοτε
φλερτάροντας στον αέρα χωρίς ελπίδα,
βλέπω τον παμπάλαιο φοίνικα της ακτής
ξεραμένο φέτος από τις κάμπιες,
και το νερό ακίνητο, σκοτεινό,
με μικρές πράσινες και φαιές κηλίδες αντανακλάσεων
σαν απέραντος χάρτης όσων θυμάμαι.

Τα πρώτα χρόνια ξυπνούσαμε στις οχτώ
απ’ τις αγκωνιές του ήλιου που στριμωχνόταν
στα θυρόφυλλα.
Αν κοιμόσουν παραπάνω μπορούσε
να σου κάψει τα βλέφαρα.
Η αυγινή ελπίδα της δροσιάς χανόταν.
Στις δέκα ήμασταν όλοι στην παραλία.
Περιμέναμε να περάσουν είκοσι έξι χρόνια,
να τα έχουμε δοκιμάσει όλα, για να ξαναδούμε
μέσα μας το κόκκινο μαγιό της
σαν μικρή οκτωβριανή επανάσταση,
σαν φωτιά στους απέναντι λόφους,
και το κεφάλι της κομμένο να κυλάει στο νερό.

(Από την ανέκδοτη συλλογή «Καλοκαίρι στα λόγια»)

Στην επόμενη σελίδα: «Έχω πάντα μαζί μου μια φωτογραφία του παππού που γράφει ‘’Ταξείδιον τριανταμιάς ωρών, Πειραιεύς’’».

1 2 3 4 5

TAGS :
Αλέξιος Ελλάδα μάινας ποιήματα σαντορίνη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook