Θοδωρής Τσεκούρας: «Η απόκρυφη ζωή μου» του Salvador Dali

Η φωτογραφία μιλάει από μόνη της για το πόσο καθοριστική υπήρξε για τον Θοδωρή Τσεκούρα η συνάντηση, στα 14 του χρόνια, με τον Dali. Όπως το θέτει ο ίδιος, «Ίσως λόγω αυτού του βιβλίου ασχολήθηκα με τη δημιουργικότητα, τις ιδέες και το χιούμορ».

Οταν ήμουν έξι ετών ήθελα να γίνω μάγειρας. Στα επτά μου ήθελα να γίνω ο Ναπολέων. Έκτοτε η φιλοδοξία μου συνέχισε να μεγαλώνει σταθερά.»

Αυτή είναι η διάσημη αρχή της αυτοβιογραφίας που έγραψε ο Dali σε ηλικία 38 ετών. Όταν το διάβασα ήμουν 14. Ο λόγος που το διάλεξα ήταν τυχαίος. Μου άρεσε το εξώφυλλο που είχε μια λεπτομέρεια από τον πίνακα The Ecumenical Council και το αγόρασα σε μια από τις πρώτες μου μοναχικές εξορμήσεις στα βιβλιοπωλεία του κέντρου.

Το μυαλό μου εξερράγη. Ο Dali με πήρε από το χέρι και με ξενάγησε σε δύο ανεπανάληπτους κόσμους. Ο ένας ήταν το μυαλό του, γεμάτο κυπαρίσσια, φλεγόμενες καμηλοπαρδάλεις, μερμήγκια, ρινόκερους, δεκανίκια, λιωμένα ρολόγια και μυτερά μουστάκια. Και ο άλλος ήταν ο κόσμος της τέχνης, με τους σουρεαλιστές, το Παρίσι των δεκαετιών του ’20 και του ’30, τη Δαντελού του Βερμέερ, το Angelus του Μιγιέ, το Λόρκα και τον Μπουνιουέλ, το Φρόιντ, τον Πικάσο, τον Μπρετόν και άλλα ονόματα που συντροφεύουν ακόμα και σήμερα τις σκέψεις μου.

Χωρίς να έχω ξαναδιαβάσει το βιβλίο από τότε, ο αριθμός των πραγμάτων που θυμάμαι ζωντανά από τις σελίδες του με εκπλήσσει.

Θυμάμαι τη «ben plantada», μια γυναίκα από το παραθαλάσσιο χωριό όπου έκανε διακοπές ο Νταλί, που με τον τρόπο σκέψης της τον ενέπνευσε να ζωγραφίσει τις γνωστές «μαγικές» εικόνες του που απεικονίζουν δύο πράγματα ταυτόχρονα. Σύμφωνα με τον Dali η χωριάτισσα αυτή ήταν μια παρανοϊκή ιδιοφυΐα που νόμιζε ότι αλληλογραφούσε με έναν συγγραφέα μέσω των άρθρων του στις εφημερίδες τα οποία ανέλυε βγάζοντας νοήματα που δεν υπήρχαν.

Το «Ημερολόγιο μιας μεγαλοφυΐας» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εξάντας, σε μετάφραση Μαργαρίτας Μαντά. «Το μυαλό μου εξερράγη. Ο Dali με πήρε από το χέρι και με ξενάγησε σε δύο ανεπανάληπτους κόσμους», λέει ο Θοδωρής Τσεκούρας.

Μια άλλη ιστορία μού θυμίζει πάντα τον τρόπο που δουλεύουμε μέχρι την τελευταία στιγμή στη διαφήμιση και έχει να κάνει με το μπουκάλι ενός αρώματος που είχαν αναθέσει στον Dali να σχεδιάσει. Ο Dali δεν είχε φτιάξει τίποτα μέχρι την ώρα της συνέντευξης τύπου. Εμφανίστηκε μπροστά στους δημοσιογράφους με μοναδικό όπλο την ιδιοφυΐα του. Όταν κάποιος φωτογράφος πέταξε στο πάτωμα ένα από τα φλας που απαθανάτιζαν τον μανιώδη με την προβολή Dali, εκείνος το σήκωσε από το πάτωμα και είπε: Ιδού το μπουκάλι του αρώματος. Το όνομά του είναι Flash.

Ή το ότι όποτε πήγαινε σε πάρτι των σουρεαλιστών έφευγε νωρίς, παριστάνοντας ότι ήταν καλεσμένος σε κάποιο άλλο (καλύτερο) πάρτι ενώ στην πραγματικότητα πήγαινε σπίτι του να δουλέψει.

Κατά τον ίδιο, δούλευε 16 ώρες την ημέρα. Ένα βράδυ η γυναίκα της ζωής του, η Gala Dali, πήγε σινεμά αφήνοντάς τον να ζωγραφίζει ένα τοπίο. Όταν επέστρεψε σπίτι, ο Dali είχε ζωγραφίσει στο αδιάφορο τοπίο ένα από τα πιο αξέχαστα σύμβολα του σουρεαλισμού. Τα μαλακά ρολόγια του πίνακα «Η εμμονή της μνήμης».

Σε αυτές τις ηλικίες ό,τι και να διαβάσεις το ξεχνάς δύσκολα. Εγώ είχα την τύχη να συναντήσω αυτό το βιβλίο και η επαφή μου με την προσωπικότητα του Dali ήταν το πρώτο βήμα για να ξεπεράσω την ντροπαλότητά μου μέσα από την τέχνη. Ποτέ δεν θα μπορούσα να μιμηθώ το ναρκισσισμό ή την εκκεντρικότητά του, αλλά το πάθος για την τέχνη και τη σκληρή δουλειά το είχα. Ήμουν 14, περνούσα ώρες στις βιβλιοθήκες του Βρετανικού Συμβουλίου και του Γαλλικού Ινστιτούτου διαβάζοντας ιστορία τέχνης και ήθελα να γίνω ζωγράφος.

Ίσως λόγω αυτού του βιβλίου ασχολήθηκα με τη δημιουργικότητα, τις ιδέες και το χιούμορ. Μπορεί, προς μεγάλη τύχη της ανθρωπότητας, τελικά να μην έγινα ζωγράφος αλλά στο κάτω-κάτω και ο Dali δεν έγινε μάγειρας. Ούτε καν Ναπολέων.

Ο Θοδωρής Τσεκούρας είναι διαφημιστής/σουρεαλιστής.

TAGS :
αυτοβιογραφία νταλί σουρεαλισμός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook