Οι Tοp 5 «αριστερές» πολιτικές ταινίες των τελευταίων ετών

1. Δυο Ημέρες, μια Νύχτα (Deux Jours, Une Nuit, 2014)

Σκηνοθεσία: Ζαν-Πιερ & Λικ Νταρντέν.

Παίζουν: Μαριόν Κοτιγιάρ, Φαμπρίτσιο Ροντζιόνε, Ολιβιέ Γκουρμέ.

What’s up, doc? Η Σάντρα (Μαριόν Κοτιγιάρ), νεαρή σύζυγος και μητέρα, εργάζεται σε ένα εργοστάσιο σε μια μικρή πόλη του Βελγίου. Κατά την απουσία της στη διάρκεια αναρρωτικής άδειας, οι συνάδελφοί της συνειδητοποιούν ότι καλύπτουν τη βάρδια της, κάνοντας υπερωρίες και αυξάνοντας τις αποδοχές τους. Οπότε, με την επιστροφή στη δουλειά της, της κοινοποιείται η απόλυση. Πλέον η Σάντρα έχει περιθώριο δύο ημερών και μίας νύχτας, προκειμένου να πείσει δεκαέξι συναδέλφους της να αρνηθούν τα μπόνους τους, για να επιστρέψει η ίδια στη δουλειά.

Εργάτες όλων των χωρών, αλληλοφαγωθείτε: Η εργατική τάξη δεν πάει στον παράδεισο απλώς για να καταλάβει τη θέση που επαγγέλθηκε ο Μαρξ, αλλά για να περιχαρακωθεί στις κατακτήσεις που της επιφύλαξε (φυσικά έπειτα από λυσσαλέους αγώνες) ο καπιταλισμός. Περιδιαβάζει, λοιπόν, ανέμελη στη φοβική αυταρέσκειά της, ικανοποιημένη όταν νιώθει ότι εξυπηρετεί τις βιοτικές της ανάγκες και ακόμη περισσότερο όταν διαισθάνεται πως το «βάρος» της στην εταιρεία δεν πρόκειται να βλάψει την κερδοφορία του αφεντικού. Σε αυτό το πλαίσιο, οι Νταρντέν στήνουν ένα συναρπαστικό θρίλερ, βλέποντας το χρόνο στην κλεψύδρα της Σάντρα να στερεύει ολοένα και περισσότερο. Συνάντηση τη συνάντηση, η Σάντρα ανακαλύπτει πως δεν υπάρχει ενιαία ταξική συνείδηση, καταρρίπτοντας έτσι τη μηχανιστική μαρξική αντίληψη για την τάξη: η εργατική τάξη τελικά δεν είναι μόνο ένας κοινωνικός σχηματισμός που ορίζεται αποκλειστικά και μόνο από ένα σύνολο υλικών συνθηκών ποσοτικά επαληθεύσιμων, αλλά και ένας κοινωνικός σχηματισμός που ορίζεται από μοναδικές νοοτροπίες, κοινωνικές συμπεριφορές και ψυχολογικές μεταπτώσεις. Από τα καρέ των Νταρντέν δεν παρελαύνουν «ήρωες» και «αντι-ήρωες», «πιστοί» και προδότες, αλλά καθημερινοί άνθρωποι που καταλήγουν σε κρίσιμες ή λιγότερο κρίσιμες αποφάσεις, αφού ενεργοποιήσουν ένα μηχανισμό τόσο περίπλοκο όσο περίπλοκη είναι και η κοινωνία στην οποία ζουν.

Για την αντι-επαναστατικότητα του συνδικαλισμού: «…Ο συνδικαλισμός αποκαλύφθηκε ως μια απλή μορφή της καπιταλιστικής κοινωνίας και όχι ως ένα δυνάμει ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ο συν¬δικαλισμός οργανώνει τους εργάτες όχι ως παραγωγούς, αλλά ως μισθωτούς, δηλαδή ως δημιουργήματα του καπι¬ταλιστικού καθεστώτος της ατομικής ιδιοκτησίας· ως πω¬λητές του εμπορεύματος-εργασία. Ο συνδικαλισμός συνε-νώνει τους εργάτες κατά τα εργαλεία της δουλειάς τους ή κατά το υλικό που μεταποιούν, που σημαίνει ότι ο συνδικαλισμός συνενώνει τους εργάτες με βάση τις μορφές που επιβάλλει το καπιταλιστικό καθεστώς, το καθεστώς του οικονομικού ατομικισμού. Το να χρησιμοποιείς ένα ερ¬γαλείο και όχι κάποιο άλλο, το να μεταποιείς μια δεδομένη πρώτη ύλη και όχι κάποια άλλη, αποκαλύπτει τις διαφορές δεξιοτήτων και ικανότητας, στον κόπο που καταβάλλεται και στο κέρδος προκύπτει· ο εργάτης προσηλώνεται στην ίδια του την ικανότητα και στην ίδια του την δεξιότητα και τα εννοεί όχι σαν μια στιγμή της παραγω¬γής, αλλά σαν ένα απλό μέσο για να κερδίσει τη ζωή του…» («Συνδικαλισμός και Συμβούλια», Αντόνιο Γκράμσι)

Το αντάτζιο της πολιτικής:

Διαβάστε ακόμα: Η ελληνική Αριστερά και το κεφάλι του φιλελέ πάνω από το τζάκι.

1 2 3 4 5

TAGS :
5 cinema πολτική ταινία τοπ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook