katerina-raptopoulou-2010

«Γιατί εγκαταλείπω αμέσως όποιο άλλο βιβλίο, όποτε βγαίνει καινούργιος Κινγκ; Γιατί λαχταράω τόσο να γυρίζω τις σελίδες του, τι είδους απόλαυση, τι είδους κόλλημα και εθισμός είναι αυτός;», αναρωτιέται ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος. (Φωτογραφία: Κατερίνα Ραπτοπούλου, 2010)

Υπάρχει ένας σύγχρονός μας συγγραφέας, και μάλιστα υπερπαραγωγικός, Αμερικανός, που η δική μας λογοτεχνική πιάτσα εξακολουθεί να τον βλέπει με μισό μάτι. Διαβάζεται πια ευρέως και στη χώρα μας, και όπως παντού στον πλανήτη έχει κι εδώ πάρα πολλούς φανατικούς θαυμαστές. Στους τελευταίους συγκαταλέγομαι κι εγώ από το 1993 που μου κόλλησε το μικρόβιό του μια παλιά φίλη, αν και πρόκειται όχι για μικρόβιο, αλλά μάλλον για ιό, κι αν τον κολλήσεις, δύσκολα θεραπεύεσαι.

Στην πραγματικότητα, ο δαίμονας του Μέιν με είχε κυριεύσει καιρό πριν, μέσα από τις κινηματογραφικές μεταφορές των έργων του. «H λάμψη», «Kάρι», «Kριστίν», «Στάσου πλάι μου», «Mίζερι» –οι καταστάσεις για τις οποίες μιλούσαν οι ταινίες αυτές, είχαν ασκήσει επάνω μου μια αλλόκοτη έλξη. Αλλά μανιακός αναγνώστης του Στίβεν Κινγκ είμαι από το ’93, που έπεσε στα χέρια μου για πρώτη φορά δικό του βιβλίο: η συλλογή διηγημάτων «Nυχτερινή βάρδια».

«Δύσκολα θα μπορούσα να εξηγήσω την τερατώδη μαγνητική έλξη που ασκεί επάνω μου ο Στίβεν Κινγκ».

Έκτοτε έχω διαβάσει στα ελληνικά, και μερικές φορές στο πρωτότυπο, τα απέραντα και ακατάπαυστα εμπλουτιζόμενα άπαντά του (ένας τόμος πεντακοσίων περίπου σελίδων ανά έτος, κατά μέσον όρο). Έχω παρακολουθήσει άπειρες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές βασισμένες σε ιστορίες του (συνήθως, σκουπίδια ή μετριότητες, γιατί, όπως λένε και οι συμπατριώτες του, «The words are his power»). Κι έχω περιπλανηθεί διαδικτυακά σε αμέτρητες συνεντεύξεις του, ή άρθρα γι’ αυτόν, ή κριτικές για τη δουλειά του. Χώρια τα βίντεο, με τον ίδιο καλεσμένο σε τηλεοπτικές εκπομπές, ή ως ομιλητή σε εκδηλώσεις.

Stephen-King-Net-Worth

«Αν και υπάρχουν κι αρκετοί άλλοι συγγραφείς με τους οποίους έχω κατά καιρούς, λίγο ή πολύ, μια παρόμοια σχέση, κανείς τους δεν συγκρίνεται με τον Κινγκ, κι ας δυσανασχετώ συχνά με τη φτήνια του, τόσο στα θέματα όσο και στο πώς γράφει». (Φωτό: richestcelebrities.org)

Λοιπόν, αν και υπάρχουν κι αρκετοί άλλοι συγγραφείς με τους οποίους έχω κατά καιρούς, λίγο ή πολύ, μια παρόμοια σχέση, κανείς τους δεν συγκρίνεται με τον Στίβεν Κινγκ, κι ας δυσανασχετώ συχνά με τη φτήνια του, τόσο στα θέματα όσο και στο πώς γράφει. Επειδή ακριβώς ο Κινγκ παραμένει, ταυτόχρονα, βασιλιάς στο είδος του. Ένα είδος πολύ ξεχωριστό και αναγνωρίσιμο, σαν να έχει δημιουργήσει δική του σχολή, όπως κάθε μεγάλος πριν απ’ αυτόν.

Έργα κοινωνικά αιχμηρά, και μαζί αστεία και βαθιά συγκινητικά κάποτε. Ο λαϊκός, εθνικός πεζογράφος των ΗΠΑ, μισό αιώνα τώρα. Μ’ έναν αδιανόητο όγκο σύγχρονου ρεαλιστικού υλικού. Και με τέτοιες δόσεις από τη λογοτεχνία του φανταστικού, ώστε να προσφέρονται οι ιστορίες του και ως αλληγορίες. Θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο δοκίμιο για να απαριθμήσω τις αρετές του. Και πάλι, όμως, δύσκολα θα μπορούσα να εξηγήσω την τερατώδη μαγνητική έλξη που ασκεί επάνω μου.

Γιατί εγκαταλείπω αμέσως όποιο άλλο βιβλίο, όποτε βγαίνει καινούργιος Κινγκ; Γιατί λαχταράω τόσο να γυρίζω τις σελίδες του, τι είδους απόλαυση, τι είδους κόλλημα και εθισμός είναι αυτός; Και μου αλλάζει ή δεν μου αλλάζει τη ζωή, ένας συγγραφέας που όχι απλώς με επηρεάζει πνευματικά και με ωθεί να μεταβάλλω τη συμπεριφορά μου, αλλά που δεν μπορώ να αντισταθώ σε κάθε νέο βιβλίο του;

//Το τελευταίο –εικοστό έκτο– βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, το μυθιστόρημα «Λεσβία», κυκλοφόρησε στις 28 Μαρτίου 2016 από τις εκδόσεις Κέδρος.

 

Διαβάστε ακόμα: Δημήτρης Νανόπουλος – Έτσι χάραξε με σιγουριά το δρόμο του για τη θεωρητική φυσική

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top