«Ο Βέρνερ φαίνεται σχεδόν πλημμυρισμένος από ευγνωμοσύνη. ‘‘Αυτό το υπέροχο πλάσμα’’, λέει για τον Κίνσκι. Ή ‘‘Αυτό το εξαιρετικό ανθρώπινο ον. Προσπάθησα να σκεφτώ αυτή την ταινία χωρίς τον Κίνσκι. Στάθηκε αδύνατο. Ήταν αναπόφευκτο να παίξει σ’ αυτήν’’».
[…] Το βιβλίο «Ο Αντιβασιλέας της Ουίντα» έχει περίπλοκη χρονική δόμηση και τελειώνει με την κόρη του τσάτσα στο νεκροκρέβατό της να θυμάται το θάνατο του πατέρα της που πέθανε πάνω από εκατό χρόνια νωρίτερα. Αυτό φαινόταν αδύνατο να ενσωματωθεί στην ταινία και ο Βέρνερ δεν ήξερε πώς να την τελειώσει μέχρις ότου πήρε το πράγμα από τα χέρια του ο Κλάους Κίνσκι.
Την εβδομάδα πριν από την άφιξή μου στην Ελμίνα, υπήρξε μια σκηνή στη διάρκεια της οποίας ο Κίνσκι έπρεπε να σύρει μια πιρόγα μέχρι την παραλία. Κατά μήκος της ακτής αυτής έρχονται δυο σειρές κυμάτων που χωρίζονται από μια λευκή λωρίδα αφρισμένου νερού. Πέρα από το δεύτερο κύμα υπάρχουν καρχαρίες αλλά το κολύμπι είναι γενικά επικίνδυνο εξαιτίας των ρευμάτων της θάλασσας. Ένα απροσδόκητο κύμα τον βρήκε απροετοίμαστο και τον πέταξε επάνω στην ακτή. Συνειδητοποιώντας πως έπαιζε την τελική σκηνή, ο Κίνσκι αφέθηκε να τον παρασύρουν τα νερά προς τη θάλασσα και κύλησε και ξανακύλησε προς την άμμο.
Μιλώντας εκ των υστέρων γι’ αυτή την υπόθεση, ο Βέρνερ φαίνεται σχεδόν πλημμυρισμένος από ευγνωμοσύνη (υπήρξαν και μερικές σκηνές αργότερα, στην Κολομβία, για τις οποίες η ευγνωμοσύνη δε θα είχε τη θέση της). «Αυτό το υπέροχο πλάσμα», λέει για τον Κίνσκι. Ή «Αυτό το εξαιρετικό ανθρώπινο ον. Προσπάθησα να σκεφτώ αυτή την ταινία χωρίς τον Κίνσκι. Στάθηκε αδύνατο. Ήταν αναπόφευκτο να παίξει σ’ αυτήν».
Στην επόμενη σελίδα: «Δεμένος σαν γουρούνι της σούβλας».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
