Οι ποιήτριες για τον τζίτζικα 
Οι ποιητές μας για τα αδέσποτα γατιά 
Οι ποιητές μας για τον Βιβάλντι 
Οι ποιητές μας για το ραδιόφωνο 
Οι ποιητές για το ξύλινο αλογάκι των παιδικών τους χρόνων 
«Δεν σ’ το ’πανε, ψυχούλα μου, που ο θάνατος νικήθηκε για πάντα;»
Ηλίας Λάγιος, Άτιτλο
του Χρήστου, παραμονή των Χριστουγέννων
Άρχοντά μου, σβησμένη σάρκα, ματιά χωρίς τα μάτια σου,
σβόλε από χώμα, αχερουσία, μεσάνυχτα του κανενός,
μα πώς βαστάς την τόση απουσία;
Δεν σ’ το ’πανε, ψυχούλα μου, που ο θάνατος νικήθηκε για πάντα;
Σφαλισμένη η πόρτα μου· κλειστά τα παραθυρόφυλλα· μπορείς να μπεις.
Παλιέ μου και μονότατε, έλα να με γιορτάσεις,
ν’ ανάψει η μια στιγμή χαράς, δικιά σου και δικιά μου,
κι αχ, μου δίνεις το χέρι σου κι αχ, μου λες τ’ όνομά σου.
Απόψε οι πεθαμένοι ξαγρυπνούν μες στων κεριών τις φλόγες,
και μοναχή παρηγοριά τα παιδικά της χρόνια στην Αθήνα·
γίνε αγερίτσα του Θεού και πέταξε εδώ πάνω.
Δεν το ’νιωσες, κορμάκι μου, που ο θάνατος μάς κέρδισε για πάντα;
(Από τη συλλογή «Πράξη υποταγής», εκδ. Ερατώ, 2000. Συγκεντρωτικός τόμος «Ηλίας Λάγιος, Ποιήματα», εκδ. Ίκαρος, 2009)
* Οι ποιητές ανθολογούνται κατά αλφαβητική σειρά.
Διαβάστε ακόμα: Ευγένιος Αρανίτσης – «Από τον Χρήστο διδάχτηκα ότι το ιδεώδες είναι να ονειρεύεσαι τη ζωή σου ενώ συνάμα τη ζεις».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
