«Νιότη»: Γιατί οι κριτικοί δεν αγαπούν τον Σορεντίνο

Για τον Σορεντίνο, ωραίο και αληθινό είναι ένα και το αυτό.

Αναμφίβολα, οι ταινίες του Paolo Sorrentino δεν σε αφήνουν αδιάφορο. Αυτό είχε φανεί ήδη από το φεστιβάλ των Καννών τον περασμένο Μάιο, όταν πρωτοπροβλήθηκε το «Υouth». Οι κριτικοί ξεσάλωσαν. Γράφτηκε τότε ότι ο Σορεντίνο κινηματογραφεί έναν άψυχο κόσμο και δυσκολεύεται να φτάσει στο μεδούλι του θέματός του. Ότι η κάμερά του πάει άσκοπα πέρα-δώθε, για ν’ αποφύγει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Και πως αυτό είναι μια ομολογία αποτυχίας.

Η σοβαρή Monde έστειλε την ταινία στο πυρ το εξώτερον μέσα σε τέσσερις αράδες: «Η παρουσία δύο θαυμάσιων ηθοποιών, του Μάικλ Κέιν και του Χάρβεϊ Καϊτέλ, δεν αλλάζει τίποτα: η ταινία σέρνεται». Η Libération χώνει ακόμα πιο βαθιά το καρφί χαρακτηρίζοντας τον σκηνοθέτη «Αλέν Ρενέ για φελλούς και Φελίνι-4 τυριά». Άλλοι δεν δίστασαν να τον κατηγορήσουν ότι προβάλλει ξεπερασμένα και σαλιάρικα κλισέ.

Για πολύ κόσμο λοιπόν, το «Νιότη» δεν αξίζει πεντάρα τσακιστή. Το ίδιο είχε συμβεί και με την προηγούμενη ταινία του «La Grande Bellezza», η οποία ωστόσο είχε κερδίσει το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2014.

Ένας μαέστρος στη σύνταξη (Μάικλ Κέιν) κι ένας σκηνοθέτης (Χάρβεϊ Καϊτελ) που ετοιμάζει την κινηματογραφική του διαθήκη, φίλοι από παλιά, σ’ ένα ξενοδοχείο πολυτελείας στις ελβετικές Άλπεις.

Ο Σορεντίνο αντιμετωπίζει όλες αυτές τις πικρόχολες κριτικές με ψυχραιμία. Λέει απλώς πως «όλα αυτά αφορούν σε μια ορισμένη ιδέα για τον κινηματογράφο, τους γλωσσικούς του κώδικες και τη φιλοσοφία του». Κατά την άποψή του «Ένα μέρος των κριτικών έχει πρόβλημα με την ομορφιά. Γι’ αυτούς, το ωραίο δεν μπορεί να είναι αληθινό. Εγώ υποστηρίζω το αντίθετο. Για μένα, ωραίο και αληθινό είναι ένα και το αυτό».

Και παρατηρεί τους ήρωές του με την ηδονή ενός χειραγωγού, ενός εντομολόγου, ενός μάγου. Τους μετατρέπει σε κομμάτια ενός αόρατου παζλ, το οποίο παίρνει μορφή σιγά-σιγά, σχεδόν εν αγνοία τους. Υπάρχει κάτι το υψιπετές στην προσέγγισή του, περηφάνεια επίσης. Κι είναι ακριβώς αυτή η αλαζονεία του που τον κάνει μισητό σε κείνους που εκθειάζουν τους δημιουργούς μόνο μετά θάνατον (τον Ουέλς, τον Κιούμπρικ, τον Χίτσκοκ…)

Εντέλει, σαν μεγάλος ηθικολόγος που είναι, ο Σορεντίνο βλέπει τους ανθρώπους όπως πραγματικά είναι, αλλά τους φιλμάρει όπως θα μπορούσαν να είναι – και όπως καταφέρνουν να γίνουν ενίοτε.

Κάποτε, όταν η μικρότητα επικρατεί, όταν η χυδαιότητα υπερισχύει, ο Σορεντίνο εξοργίζεται. Δεν είναι ο Φελίνι που τον εμπνέει, είναι ο Ρόμπερτ Όλντριτς και η αγάπη του για την υπερβολή, το χλευασμό, το σαρκασμό.

Αλλά, πάνω απ’ όλα, είναι η ομορφιά που πρέπει να θριαμβεύσει. Είτε κρύβεται ζαρωμένη στην καρδιά μιας πόλης (της Ρώμης στο «La Grande Bellezza») είτε στις δήθεν γελοίες σιλουέτες που ο σκηνοθέτης παρατάσσει στις ταινίες του. Και στο «Νιότη» είναι σίγουρα αυτός ο πάνχοντρος Μαραντόνα με τον Καρλ Μαρξ ως τεράστιο τατουάζ στην πλάτη.

H ηθοποιός και μοντέλο Madalina Ghenea είναι η Miss Univers του “Νιότη”. Και είναι πολύ λιγότερο ανόητη απ’ ό,τι θα περίμενε κάποιος.

Διαβάστε ακόμα: Ηλίας Λάγιος – 10 χρόνια από το θάνατό του. 

TAGS :
2015 movie youth

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook