Οι γαστρονομικοί αφορισμοί του Αργύρη Τσακίρη, μέρος Ε: «Κοινωνιολογία»

Η γευσιγνωσία, κρασιού και κυρίως φαγητού, ελκύει και ανθρώπους που μέσα από αυτήν θέλουν να έχουν τη ψευδαίσθηση αλλαγής κοινωνικής τάξης (Jacob Jordaens, The Feast of the Bean King (1640-1645). Courtesy of the Kunsthistorisches Museum).

Η κατανάλωση του κρασιού είναι εμπειρία πραγματική (η αλκοόλη), συμβολική (κοινωνική καταξίωση) και κυρίως φαντασιακή (λουλούδια, φρούτα, σώμα κ.λπ.), με την απόλαυση, το μικρό α, να βρίσκεται στο σημείο τομής τους.

Περιγράφοντας ένα κρασί ταυτόχρονα αλλάζουμε διαρκώς και τον τρόπο που το αντιλαμβανόμαστε τα υπόλοιπα κρασιά. Με τη γλώσσα δεν περιγράφουμε μόνο τον κόσμο που μας περιβάλλει αλλά τον αλλάζουμε κιόλας.

Η γευσιγνωσία, κρασιού και κυρίως φαγητού, ελκύει και ανθρώπους που μέσα από αυτήν θέλουν να έχουν τη ψευδαίσθηση αλλαγής κοινωνικής τάξης.

Αν και τα ακριβά κρασιά προορίζονται για συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις, η κατανάλωση τους δεν σε κάνει κατ’ ανάγκην ευγενή.

Τα μεγάλα κρασιά, για να γίνουν απολαυστικά, πρέπει να πίνονται δημοσίως.

Η πολιτεία που επιτρέπει την αληθολάτρισα μέθη, ταυτόχρονα οργανώνει την τιμωρία της στο όνομα της ορθοφροσύνης.

Η ποιότητα επειδή είναι κοινωνικό φαινόμενο αισθητικής, υπόκειται σε ορισμούς και δύσκολα μπορεί να μετρηθεί. Η απόλαυση ως μεταβατικό γεγονός της φυσιολογίας, μπορεί να ορισθεί αφού αντιστοιχεί σε υποκειμενική εκτίμηση.

Το κρασί αναδεικνύει τη μεγάλη αξία της πολυτέλειας και ερμηνεύει το παράδοξο της υπεραξίας του, εξαλείφοντας τη διαφορά μεταξύ ανάγκης, άνεσης και τέρψης.

Οι άνθρωποι του κρασιού είναι πιο συντηρητικοί ιδεολογικά και πολιτικά είναι από τη φύση τους (ένα αμπέλι κρατάει δυο με τρεις γενιές). Αντίθετα με αυτούς της μαγειρικής (ως πιο εφήμερης) που είναι από τη θέση τους πιο προοδευτικοί και δεκτικοί στις αλλαγές.

Σύμφωνα με τη μεταμοντέρνα άποψη για τα κρασί, ο καταναλωτής παύει να είναι ο στόχος και το κρασί γίνεται ικανό από μόνο του να παράγει εμπειρίες μέσα από τον κατακερματισμό του. Επιτρέπει κατά περίπτωση να νιώθει οποιοσδήποτε το καταναλώνει ικανοποιημένος και διαφορετικός.

Το κρασί στο διαδίκτυο μέσα από τον κατακερματισμό και διαμοιρασμό της κριτικής από τον οπουδήποτε καταλήγει να καταργεί την κριτική και να λειτουργεί με ασαφή όρια για το σωστό και το λάθος.

Οι χωρικοί κλαδεύουν ειρηνικά τα κλήματά τους και ρίχνουν λίπασμα στα αυλάκια που απλώνονται ανάμεσα τους. ΛΕΩΝ ΤΡΟΤΣΚΙ, ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ. Γαλλία 21 Μάρτη 1935.

Η ποιότητα του κρασιού είναι δόγμα, δηλαδή πίστη που δεν επιδέχεται απόδειξη.

Οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τις μικρές διαφορές ποιότητας, διευρύνουν την απόλαυσή τους. Ισχύει για κάθε τέχνη.

Απαιτείται ο λόγος ώστε να γίνει αντιληπτή η ποιότητα στο κρασί επειδή δεν είναι κάτι που ορίζεται ούτε είναι αυτονόητα αποδεκτή.

Η γευσιγνωσία πατάει σε δυο βάρκες, τη χημεία και την εμπορία. Για αυτό και δεν μπορεί να σταθεί πουθενά. Διότι όπως έλεγε και ο πρόεδρος Μάο οποίος πατεί σε δύο βάρκες πέφτει στο νερό.

Η γευσιγνωσία έχει επιστημονική υπόσταση μόνον σε ελάχιστες περιπτώσεις πανεπιστημιακής έρευνας.

Η αγοραία γευσιγνωσία, είναι αυτή που δίνει αξία στο κρασί.

Τα κρασιά θα πρέπει να χτίζουν ασάφεια και να αποφεύγουν τον άσκοπο αυτοπεριορισμό τους, όπως για παράδειγμα υποδείξεις για τα φαγητά με τα οποία ταιριάζουν, ώστε να μην προκαλούν συρρίκνωση των αγορών τους.

Ο οινοχόος είναι διαμεσολαβητής τέχνης.

Εξ ορισμού κάθε εμφιαλωμένο κρασί είναι αυθεντικό, αφού δημιουργείται πράγματι από τον ίδιο τον κατονομαζόμενο ως δημιουργό του και δεν αποτελεί αντίγραφο, με συνέπεια η έκφραση αυτή να μην έχει κάποια αξία ως χαρακτηρισμός. Χρησιμοποιείται επίσης λανθασμένα για να χαρακτηρίζει εάν ένα κρασί ανταποκρίνεται στην εικόνα των ομοειδών κρασιών μιας περιοχής η μιας ποικιλίας.

Στο ποιoς πληρώνει βρίσκεται η διαφορά μεταξύ φυλλαδίου, διαφήμισης, δελτίου τύπου, προβολής, παρουσίασης, σχόλιου, άρθρου και βιβλίου.

Το κυριότερο προτέρημα του ανώνυμου κρασιού είναι η απλότητα που κρύβεται πίσω από την ανωνυμία του. Η πρόκληση που αντιμετωπίζει είναι ότι κάθε φορά, ως ανώνυμο, έρχεται αντιμέτωπο με την ανάγκη επιβεβαίωση της ποιότητάς του αο μηδενική βάση.

Η περίοδος της καραντίνας οδηγεί σε σολιψισμό που αποκόπτει τον άνθρωπο από το έξω και τον οδηγεί στη μοναξιά. Αποκόπτοντας από την ανάγκη επικοινωνίας καταργεί την κατανάλωση του ως μέσον διαμεσολάβησης.

Διαβάστε ακόμα: Η αξία του κρασιού.

TAGS :
αμπελοφιλοσοφίες Αργύρης Τσακίρης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook