Οι γαστρονομικοί αφορισμοί του Αργύρη Τσακίρη, μέρος Κ «Κριτική»

Η κριτική των κρασιών όπως και κάθε άλλη εργασία μπορεί να είναι αμειβόμενη (επαγγελματική) ή ερασιτεχνική (Πίνακας: The Merry Fiddler, Gerrit van Honthorst).

Η αντιγνωμική γευσιγνωσία δεν επιχειρεί να συνθέσει τις διαφορετικές απόψεις δοκιμαστών αλλά να καθορίσει το μέτρο και τη μορφή της μεταξύ τους απόστασης.

Η γευσιγνωσία είναι μια μηχανή παραγωγής επιθυμίας και όχι ερμηνείας της επιθυμίας.

Η γευσιγνωσία ξεστρατίζει όταν τα προβλήματα ερμηνείας υπερισχύουν των προβλημάτων χρήσης και αποτελεσματικότητας.

Από τη οργανοληπτική γευσιγνωσία στην αισθητήρια εκτίμηση μια στατιστική δρόμος.

Κάθε γουλιά αποτελεί ανεπανάληπτο και εφήμερο φυσικό γεγονός που περιλαμβάνει την χρήσης του αλλά και το τι μεσολαβεί πριν και μετά από αυτήν.

Οι διαδοχικές φάσεις του γευσιγνώστη. Ενθουσιασμός για την καινούργια γνώση, Απόρριψη των άλλων, Εγωισμός ότι είσαι ο καλύτερος, Θυμός για την μη αναγνώριση του μεγαλείου σου, Κατάθλιψη από τις αποτυχίες σου, Αμφιβολία για τις ικανότητές σου, Αποδοχή ότι δεν είσαι αλάθητος και μοναδικός.

Η κλίμακα βαθμολόγησης των κρασιών θα πρέπει να αντιστοιχεί, όπως και στις 7 νότες της μουσικής, σε διαστήματα που είναι δυνατόν να γίνουν διακριτά από τις αισθήσεις του ανθρώπου.

Ο σκοπός της απολαυστικής γευσιγνωσίας δεν είναι ενοποιητικός αλλά πολλαπλασιαστικός. Το ζητούμενο δεν είναι οι ταυτόσημες απόψεις αλλά η έκθεση των διαφορετικών. Το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται σε αυτούς που συμφωνούν μαζί μας αλλά σε αυτούς που το αντιλαμβάνονται και το εκφράζουν διαφορετικά.

Η εξαιρετικά μεγάλη αύξηση των ατόμων που μπορούν να εκφράσουν τεκμηριωμένη γνώμη, αντίθετα με ότι θα περίμενε κάνεις, οδήγησε σε ένα είδος αυτολογοκρισίας όσον αφορά τη εκτίμηση (βαθμολόγηση) του κρασιού.

Το πάθος, στα όρια του μένους, που προκαλεί οποιαδήποτε αναφορά και συζήτηση στην κριτική των κρασιών δείχνει ότι είναι περισσότερο από ποτέ ο πιο σημαντικός παράγοντας στην επικοινωνία του κρασιού.

Η αμφιβολία είναι αυτονόητα ενσωματωμένο σε κάθε κριτική. Εάν δεν υπήρχε αυτή η κριτική της κριτικής τότε καμία κριτική δεν θα είχε νόημα.

Η κριτική των κρασιών όπως και κάθε άλλη εργασία μπορεί να είναι αμειβόμενη (επαγγελματική) ή ερασιτεχνική. Και στις δυο περιπτώσεις είναι εξαιρετικά σημαντική γιατί είναι άμεσα η κύρια πηγή δημιουργίας αξίας για τον καταναλωτή αλλά και οδηγός ποιότητας για τον παραγωγό. Χωρίς αυτήν όλα τα κρασιά θα είχαν στην αγορά την ιδία σχεδόν αξία και σχεδόν την ιδία τιμή, όπως ο χυμός πορτοκαλιού.

Η απουσία σύμπτωσης περιγραφής μεταξύ γευσιγνωστών οφείλεται στο γεγονός ότι εκείνος που βεβαιώνει την ορολογία – είναι ο ίδιος που την υλοποιεί ως δικό του νόμο. Ο καθένας μας δίνει την προσωπική του ερμηνεία στις λέξεις που χρησιμοποιούμε και ενώ το λεξιλόγιο είναι κοινό ή σημασία τους είναι διαφορετική.

Η εκφωνητική γευσιγνωσία σε αντίθεση με την προτασιακή χρησιμοποιεί προσυμπληρωμένα στοιχεία, και εφαρμόζεται κυρίως στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Αντί για καλημέρα «με αδίκησες» σου έλεγαν. Από τις αναμνήσεις ενός κριτικού κρασιών.

Οι τρεις κανόνες της δημοσιογραφίας του οίνου, και όχι μόνον, δανεισμένες από το «εγώ το ρομπότ».

-Η δημοσιογραφική θεματολογία είναι εξαρτώμενη από το τμήμα της διαφήμισης (υπακούμε στις επιθυμίες των εργοδοτών).

-Στις φανερές γευσιγνωσίες δεν γράφουμε – αυτολογοκρισία – αρνητικά για κανέναν (δεν κάνουμε κακό στους άλλους).

– Η ακεραιότητα εξασφαλίζει την αξιοπιστία και την επαγγελματική μακροημέρευση μας (δεν κάνουμε κακό στον εαυτό μας).

Διαβάστε ακόμα: Οι γαστρονομικοί αφορισμοί του Αργύρη Τσακίρη, μέρος Β, «διαφωρά»

TAGS :
αμπελοφιλοσοφίες Αργύρης Τσακίρης κρασί

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook