Autreau

“Oι Πότες του Οίνου”, του Jacques Autreau (Μουσείο του Λούβρου, 18ος αι.) μοιάζουν να στοχάζονται πάνω στο απόφθεγμα του υπογράφοντος (ο τρίτος δεξιά): “Πίνοντας τη γουλιά του κρασιού, δοκιμάζουμε να ξεφύγουμε από την αγωνία για το Εγώ μας”.

Μηδενίζοντας το παρελθόν, μηδενίζοντας την επιθυμία

Η απόλαυση, αρωματική και γευστική, της γουλιάς του παλιωμένου κρασιού μάς πλημμυρίζει και σιγά-σιγά ξεθωριάζει και εξαφανίζεται. Μετά από λίγο, αναρωτιόμαστε τι έμεινε από τη γευστική απόλαυση που κράτησε μερικά μόνο λεπτά της ώρας. Ίσως ολόκληρο το βιβλίο του Σαρτρ «Το Είναι και το Μηδέν» προσπαθεί να εξηγήσεί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αυτής της απόλαυσης.

Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται μια φιάλη ως ένα πράγμα που είναι εκεί και δεν είναι ο ίδιος. Δεν είναι, όμως, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Γιατί έτσι η συνείδηση θα ήταν ένα ολοκληρωτικό κενό, αφού ο κόσμος και τα πράγματα βρίσκονται έξω από αυτή. Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται, συνειδητοποιεί τον εαυτό του μηδενίζοντας διαρκώς το παρελθόν του, όπως τη γουλιά που ήπιε και που δεν έμεινε ούτε ως επίγευση.

Η δίψα αποζητάει τον κορεσμό, δηλαδή τη σύμπτωση με τον εαυτό της. Τη στιγμή που πίνουμε το κρασί, χάνεται η έλλειψη και η επιθυμία γίνεται κενό.

Η απόλαυση της γουλιάς δεν μπορεί να οριστεί μέσα από την ανθρωπινή συνείδηση απλώς και μόνο ως μία δυνατότητα. Η απόλαυση είναι ένα συμβάν αυτόνομο και δεν αποτελεί ένα τμήμα της ανθρώπινης συνείδησης. Όμως, η συνείδηση είναι η απαραίτητη προϋπόθεση της απόλαυσης. Η δίψα αποζητάει τον κορεσμό, δηλαδή τη σύμπτωση με τον εαυτό της. Τη στιγμή που πίνουμε το κρασί, χάνεται η έλλειψη και η επιθυμία γίνεται κενό.

Μηδενίζοντας τη φιάλη, μηδενίζουμε την αγωνία μας

Η φιάλη του κρασιού που μόλις καταναλώσαμε είχε παραμείνει για μερικά χρόνια στην κάβα μας. Η κάβα είναι ένας χώρος φύλαξης μέσα στον οποίο το συγκεκριμένο μπουκάλι οφείλει να παρουσιαστεί. Χωρίς τη φιάλη που θέλουμε να καταναλώσουμε, ο χώρος αυτός μηδενίζεται.

Εάν η φιάλη που αναζητώ δεν είναι εδώ, έχουμε διπλό μηδενισμό. Η απουσία της είναι το όριο της ανθρώπινης αναμονής μέσα στο οποίο εμφανίζεται το Μη Είναι. Πίνοντας τη γουλιά του κρασιού και την αλκοόλη που περιέχει, δοκιμάζουμε να ξεφύγουμε από την αγωνία για το Εγώ μας.

Αυτή η αγωνία είναι αποτέλεσμα της αποκάλυψης του μηδέν που μας χωρίζει από αυτό που είμαστε. Ίσως, πίνοντας, προσπαθούμε να ξεφύγουμε από την αγωνία, δοκιμάζοντας να συλλάβουμε προσωρινά τον εαυτό μας από έξω, όπως τους άλλους, όπως ένα πράγμα.

 

Διαβάστε ακόμα: Η Έμα Μποβαρύ σε γαμήλιο γεύμα. Tαξιδάκι στο 19ο αιώνα, πού ‘χε απίστευτη εμμονή με το φαγητό.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top