Με τι καρδιά θα διαλύσεις το παχύ του το καϊμάκι με τη ζάχαρη, που πέφτοντας κάνει πλαφ και βυθίζεται σαν τρύπια βάρκα; Φωτό: Coffee Geek / Flickr.

One more cup of coffee, Bob Dylan. Coffee song, Frank Sinatra. Cigarettes and coffee, Otis Redding. Black coffee, Sarah Vaughan. Αυτοί είναι μερικοί μόνο τίτλοι που έχουν γραφτεί για τον καφέ κι έχουν ερμηνευθεί από τους μεγάλους. Κι αν η Sarah Vaughan μας το λέει καθαρά και ξάστερα, μήπως νομίζετε πως υπήρχε περίπτωση ο Bob Dylan, o Frank Sinatra ή ο Otis Redding να τραγούδησαν για ένα φλιτζάνι café au lait και μάλιστα με ζάχαρη; No way!

Είναι φύσει αδύνατον να διαπράξει τέτοιο έγκλημα όποιος αγαπά πραγματικά τον καφέ, αυτός που ξέρει τι είναι καφές, που δεν τον πίνει μηχανικά μόνο και μόνο για να ανοίξει το μάτι του και να πάει σκουντουφλώντας στη δουλειά. Γιατί περί εγκλήματος πρόκειται, ειδεχθούς και κατά συρροή. Αυτός που έχει ερευνήσει κι έχει φροντίσει να προμηθευτεί έναν ανώτερο ποιοτικά καφέ, που θα τον έχει συντηρήσει όπως πρέπει, που θα έχει ένα μηχάνημα της προκοπής για να τον φτιάχνει, που θα τον σερβίρει στο κατάλληλο φλιτζάνι, – οι κούπες δεν είναι για καφέ, το πολύ για ζεστή σοκολάτα στο camping είναι – αυτός δηλαδή που έχει καταλάβει τι εστί καφές, δεν υπάρχει περίπτωση να τον καταστρέψει με ζάχαρη και γάλα. Κι όποιον είδε να το κάνει, άντε και δεν είπε τίποτα από διακριτικότητα και αβρότητα, άντε και κρατήθηκε με τα χίλια ζόρια να μην τον στραβοκοιτάξει. Να είστε όμως σίγουροι πως τον έχει κατατάξει στους άσχετους, όπου η ασχετοσύνη είναι ο πιο ήπιος χαρακτηρισμός που μπορεί να δώσει, γιατί είπαμε, είναι gentleman.

Και φυσικά σερβίρουμε στο κατάλληλο φλιτζάνι. Oι κούπες δεν είναι για καφέ, το πολύ για ζεστή σοκολάτα στο camping είναι.

Εντάξει, κι οι Γάλλοι – όλο και λιγότεροι, ευτυχώς – κάνουν φριχτά πράγματα με τον καφέ το πρωί. Τον βάζουν σε μπολ σούπας (!) και μέσα βουτάνε την βουτυρωμένη μπαγκέτα ή το croissant. Μετά, πιάνουν το μπολ με τα δυο τους χέρια και πίνουν τον καφέ που έχει λιμνούλες από το βούτυρο και ψίχουλα που επιπλέουν, mon Dieu! Αυτός είναι ο περίφημος café crème και δεν είναι καθόλου chic, να το ξέρετε αυτό. Οι Ασιάτες πάλι φτιάχνουν έναν απίστευτα βαρύ καφέ με τεράστιες ποσότητες ζάχαρης και γάλακτος, ή, ακόμα χειρότερα, με ζαχαρούχο γάλα. Δεν πίνεται με τίποτα, σε χαλάει χειρότερα κι από ουίσκι μπόμπα.

Για τους Αμερικάνους και το νερομπούλι που νομίζουν πως είναι καφές, ας μην το συζητήσουμε καν. Ούτε για τα άπειρα είδη latte που για να τα παραγγείλεις χρειάζεσαι πέντε ολόκληρα λεπτά και για να τα θυμηθεί όλα αυτά ο barista, θα πρέπει να ξοδεύει όλο του τον μισθό σε ειδικά συμπλέγματα βιταμινών για τη μνήμη. Την εθνική μας φραπεδιά αρνούμαι να την σχολιάσω, μόνο που το σκέφτομαι ανατριχιάζω. Τίποτα από όλα αυτά δεν δικαιούται να ονομάζεται καφές. Αν ο μπασταρδεμένος καφές ήταν Γιαπωνέζος, θα είχε κάνει χαρακίρι!

Όχι κυρίες και κύριοι, εδώ δεν υπάρχει υποκειμενικότητα, ούτε χωράνε παροιμίες περί ορέξεως. Ο καφές, ο καλός, πίνεται νέτος σκέτος, τελεία και παύλα. Αφήστε που υπάρχουν και μελέτες που αποδεικνύουν πως όποιος πίνει τον καφέ του μαύρο είναι πιο υγιής, πιο ισορροπημένος ψυχολογικά, πιο ντόμπρος χαρακτήρας, πιο αποτελεσματικός στη δουλειά του και στην τελική, πιο εξηγημένος τύπος‧ πιο κακό παιδί με την καλή έννοια, badass και μάγκας δηλαδή. Δεν το πιστεύετε; Ψάξτε το.

Ας μην πάμε μακριά. Ας πάρουμε τον τούρκικο καφέ που τον βαφτίσαμε ελληνικό και χριστιανό ορθόδοξο, λες κι αυτό ήταν που θα μας έκανε περισσότερο πατριώτες (εντάξει, αυτό είναι άλλη κουβέντα, αλλά δεν κρατήθηκα). Μέτριος; Α πα πα, η λέξη είναι αυταπόδεικτα μέτρια και ξενέρωτη. Γλυκύς βραστός; Τρισχειρότερη κατάσταση. Και γλυκύς και βραστός, δηλαδή νερόβραστος. Έρχεται όμως ο πολλά βαρύς, με εκτόπισμα, στιβαρότητα και χαρακτήρα ζόρικο. Και τους κάνει όλους σκόνη. Και πίνει και το ούζο ανέρωτο.

Eδώ δεν υπάρχει υποκειμενικότητα, ούτε χωράνε παροιμίες περί ορέξεως. Ο καφές, ο καλός, πίνεται νέτος σκέτος.

Τον καφέ των καφέδων, τον ιταλικό espresso, αυτή τη θαυματουργή ένεση ζωντάνιας, που κουβαλάει βαριά κληρονομιά, με τα τόσο ιδιαίτερα αρώματά του και την out of this world πικράδα του, πώς να τον βεβηλώσεις; Με τι καρδιά θα διαλύσεις το παχύ του το καϊμάκι με τη ζάχαρη, που πέφτοντας κάνει πλαφ και βυθίζεται σαν τρύπια βάρκα; Αναγκαστικά θα πρέπει να τον ανακατέψεις κιόλας – αυτή θα είναι η χαριστική βολή. Πάει ο καφές, αιωνία του η μνήμη. Και πώς θα τον πιεις χλιαρό, αφού το γάλα, και ζεστό να είναι, θα ρίξει τη θερμοκρασία κατά μερικούς βαθμούς; Το γάλα είναι για τα μωρά κι αυτά, espresso δεν πίνουν.

Οδηγίες απεξάρτησης: Από αύριο δοκιμάστε να ελαττώσετε τη ζάχαρη και τον καφέ, όσο αντέχετε. Κάθε μέρα προσπαθήστε να τα μειώνετε λίγο ακόμη, κι άλλο λίγο την επόμενη, και ούτω καθ’ εξής. Να είστε σίγουροι πως σε πολύ μικρό διάστημα θα καταλάβετε τι χάνατε τόσα χρόνια και δεν θα ανέχεστε ούτε κόκκο ζάχαρης, ούτε μια σταγόνα γάλα.

Αν όμως κατά τη διάρκεια της θεραπείας σας πιάσει μια τρέλα και φοβηθείτε πως θα κατρακυλήσετε πάλι, φτιάξτε ένα affogato al caffè : σε ένα μπολ βάλτε ένα scoop παγωτό βανίλια (με πραγματική βανίλια, όχι βανιλίνη, παρακαλώ), ετοιμάστε έναν δυνατό espresso και όπως είναι καυτός, ρίξτε τον πάνω από το παγωτό. Είναι το γρηγορότερο επιδόρπιο του κόσμου και αν τα δύο όλα κι όλα υλικά του είναι άριστης ποιότητας, θα έχετε στο στόμα σας μια γεύση θεϊκή, όπου ο καφές διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά του, παρόλο που αναμιγνύεται με το παγωτό. It’s magic!

Αν πεισθήκατε, καλώς ήρθατε στο club των coffee lovers. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που σας καλωσορίζουμε. Αν διστάζετε ακόμη, δοκιμάστε και δεν θα χάσετε. Κι αν επιμένετε, πρόβλημά σας, αλλά όλα κι όλα, από μακριά κι αγαπημένοι!

 

Διαβάστε ακόμα: Δίνουμε σημασία στον καφέ που πίνουμε; Γράφει ο Γιάννης Ταλούμης. 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top