Το εσωτερικό του σε μεταφέρει κατευθείαν στη δεκαετία του ’20 (Photo by Carola Frentzen/picture alliance via Getty Images/Ιdealimage).

Από την Κούβα στο Florida Keys κι από εκεί στο Παρίσι, τη Γαλλική Ριβιέρα, ύστερα στην Κένυα, μα πουθενά αλλού τέτοια γαλήνη στην ήδη ταραγμένη του ζωή δεν μπορούσε να βρει ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ όσο στην Παμπλόνα. Ο αέρας του ισπανικού βορρά, λες, και έδιωχνε μακριά τις νυχτερίδες που άρχισαν να μαζεύονται απειλητικά στο κεφάλι του.

Από το 1923 έως το 1927 την επισκέφθηκε εννέα φορές, του έγινε εμμονή. Στο βιβλίο του «Ο ήλιος ανατέλλει ξανά» δίνει στην πόλη πρωταγωνιστικό ρόλο. Ω, είναι η εποχή των μποέμ, των ωραίων τρελών που τριγυρίζουν τον κόσμο συλλέγοντας ομορφιές και γεύσεις και αρώματα ερώτων. Αργότερα, όταν θα επιστρέψει έπειτα από χρόνια στην πόλη, πολλά θα έχουν αλλάξει. Η μαγεία της δεκαετίας του ’20 θα έχει χαθεί ολοκληρωτικά, η δικτατορία του Φράνκο θα έχει αφήσει έκτυπα τα γκρίζα σημάδια της.

Αν μπορούσαμε να τον δούμε να περπατάει στις πλατείες και τους δρόμους της Παμπλόνα, θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε πως το Cafe Iruña ήταν το αγαπημένο του μέρος. Κανένα άλλο σημείο της πόλης δεν τον τραβούσε τόσο πολύ όσο αυτό το παραδοσιακό καφέ.

Ο Έρνεστ Χέιμιγουεϊ είναι πάντα εδώ (ehica.eu).

Γράφει στο «Ο ήλιος ανατέλλει ξανά»: »Πίναμε τον καφέ μας στο Iruña.Καθόμασταν στις άνετες ψάθινες καρέκλες μας και τη δροσιά που ερχόταν από τη στοά της μεγάλης πλατείας». Τι ειδυλλιακή εικόνα για κάποιον που έψαχνε την ηρεμία της ψυχής του.

Εξακολουθεί να θεωρείται ένα τοπικό έμβλημα, ένα χαρακτηριστικό τοπόσημο της Παμπλόνα.

Το Café Iruña δεν έχει αλλάξει εδώ και δεκαετίες. Μοιάζει σαν επιχρυσωμένο φάντασμα του 19ου αιώνα. Ποικιλμένο με τεράστιες καλογυαλισμένους καθρέφτες, τοποθετημένους στους τοίχους, πυλώνες με σχέδια αραμπέσκ ανυψώνονται περίτεχνα ως το ψηλό ταβάνι, τα ασπρόμαυρα πλακάκια του δαπέδου θυμίζουν μια κινούμενη σκακιέρα που πάνω τους κινούνται αρειμάνια κουρασμένα πόδια ανδρών και καλοσχηματισμένοι μηροί γυναικών. Τόπους τόπους βλέπεις τα σημάδια που έχουν αφήσει οι καρέκλες από το σούρσιμο τόσων ετών. Ακόμη κι αυτές οι αμυχές έχουν τη χάρη τους.

Γλυκιές και αλμυρές απολαύσεις (Wikipedia).

Εξακολουθεί να θεωρείται ένα τοπικό έμβλημα, ένα χαρακτηριστικό τοπόσημο της Παμπλόνα. Μπορείς να πιεις έναν café con leche που στοιχίζει 1.90 ευρώ, να φας το πρωινό σου και δίπλα σου να κάθονται ήσυχα γηραιοί άνδρες που διαβάζουν με προσήλωση την εφημερίδα τους ή ζευγαράκια που ερωτοτροπούν χαρωπά αφήνοντας τον ήλιο να ζεσταίνει τα πλεγμένα τους χέρια.

Η προτομή του Χέμινγουεϊ στέκει αγέρωχη, απροσπέλαστη από τον χρόνο που πέρασε από την εποχή που εκείνος ήταν ένας άγριος ταύρος.

Θα δεις και τον Ερνεστ κάπου εκεί. Υπάρχει ένα ορειχάλκινο άγαλμά του που στέκεται δίπλα στο μπαρ και μάλιστα σε μια αίθουσα όπου απαγορεύεται να καπνίσεις (έχει πάει κι εκεί ο αντικαπνιστικός νόμος). Η προτομή του Χέμινγουεϊ στέκει αγέρωχη, απροσπέλαστη από τον χρόνο που πέρασε από την εποχή που εκείνος ήταν ένας άγριος ταύρος έτοιμος για κάθε περιπέτεια.

Oταν ζεστάνει ο καιρός, η δράση μεταφέρεται στο εξωτερικό μέρος του καφέ (Photo by Carola Frentzen/picture alliance via Getty Images/Idealimage).

Στις μέρες μας, δεν γίνεται να βρεθείς στην Plaza del Castillo και να μην επισκεφθείς το Café Iruña. Μπορεί απέξω να φαίνεται ένα ακόμη αδιάφορο μπαρ, όμως, όταν εισέλθεις στα ενδότερά του μεταφέρεται αυτομάτως στη μαγική δεκαετία του ’20. Κάτι σαν χρονοκάψουλα που σε πηγαίνει πίσω στο χρόνο. Ο καφές είναι μέρος του προγράμματος, αλλά αυτοί που ξέρουν προτείνουν να δοκιμάσουμε οπωσδήποτε το ψητό αρνάκι που συνοδεύεται με τον χαρακτηρισμό «λουκούμι». Το ίδιο ισχύει και για τη σούπα Gazpacho, ένα αυθεντικό ισπανικό πιάτο και μια, όντως, πολύ δροσερή επιλογή για ένα ζεστό μεσημέρι. Θα την βρείτε περίπου στα έξι ευρώ.

Επιπλέον διαθέτει μενού των 15 ευρώ, αρκεί να βρεις καρέκλα να κάτσεις (υπάρχει πάντα και η δυνατότητα της μπάρας). Ο χώρος γεμίζει πλέον από ντόπιους, αλλά και τουρίστες. Αυτό φυσικά, ποτέ δεν μπορεί να είναι στα συν ενός μαγαζιού. Ως γνωστόν: όπου μαζεύονται πολλοί «περίεργοι» που ενδιαφέρονται να βγουν μια φωτογραφία δίπλα στο άγαλμα του Έρνεστ, προς δόξαν του Instagram, τότε χάνονται η αυθεντικότητα. Ακόμη κι έτσι, όμως, όταν ο καιρός σε τραβάει προς τα έξω, στις καρέκλες που βρίσκονται στο δρόμο, η ματιά σου δεν γίνεται να μην μαγνητιστεί από το εσωτερικό.

Στο Café Iruña πάντα ο ήλιος θα ανατέλλει. Σήμερα μπορεί να έφυγε, αύριο θα είναι πάλι εδώ.

Αν πιστεύετε πως οι Ισπανοί δεν φημίζονται για τον καφέ που προσφέρουν, κανένα πρόβλημα. Ενδέχεται να έχετε και δίκιο. Μια ζεστή σοκολάτα με  churros θα σας αποζημιώσει. Για τις απογευματινές ώρες, η σαγκρία θεωρείται ιδανική επιλογή και οι… φήμες λένε πως στο Café Iruña έχουν τον τρόπο να την φτιάχνουν με έναν δικό τους ιδιαίτερο τρόπο. Φυσικά, ένα ποτήρι τοπικό κρασί (κόκκινο, ει δυνατόν) είναι ικανό να πνίξει τις αντιστάσεις και να χαλαρώσει τα κουρασμένα μέλη μας.

Καθώς θα πέφτει ο ζεστός βορινός ήλιος της Παμπλόνα και τα σκούρα στίγματα της νύχτας θα κάθονται στα τραπέζια, στους ώμους των διερχόμενων, στο γέλιο της ομορφονιάς που περνάει αγκαζέ με τον αγαπημένο της, πίνοντας ένα απαλό απεριτίφ και κοιτώντας την προτομή του Έρνεστ (κάτι σαν πρόποση στον μεγάλο απόντα), θα ξέρεις πως στο Café Iruña πάντα ο ήλιος θα ανατέλλει. Σήμερα μπορεί να έφυγε, αύριο θα είναι πάλι εδώ.

 

Διαβάστε ακόμα: Central Cafe – Ο κρυστάλλινος κόσμος της παλιάς Βιέννης.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top