Πίνουμε το κρασί κάποιου που έχει τραβήγματα με τη δικαιοσύνη ή είναι μ@λ@κ@ς; (Φωτό: Κίμων Φραγκάκης).

Με αφορμή τις κατηγορίες για βιασμό γνωστού οινοποιού του Λίγηρα, που παίζουν πολύ τελευταία, αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα θέμα που καίει: πόσο μπορούμε να απολαύσουμε ένα κρασί γνωρίζοντας πως αυτός που το έχει κάνει είναι “εγκληματίας” ή απλά μ@@@@@ς;

Κάποιους μπορεί να μην σας έχει απασχολήσει ποτέ αυτό το θέμα και άρα αυτό το άρθρο δεν έχει να σας πει και πολλά. Κάποιοι όμως, δε μπορεί, θα το έχετε σκεφτεί όταν έχετε γνωρίσει από κοντά κάποιον οινοποιό, που ας πούμε δε σας έκανε και την καλύτερη εντύπωση ή απλά αν διαβάζετε (ή μαθαίνετε) για τα σκάνδαλα του χώρου. Εσείς είστε δικοί μου και διαβάστε παρακάτω παρακαλώ.

Το κρασί γεννιέται από συναίσθημα και δημιουργεί συναίσθημα. Αν δεν το έχετε νιώσει έστω και μια φορά στη ζωή σας χάνετε μάλλον το 50% του κόσμου του κρασιού.

Πριν αρκετά χρόνια είχα γράψει για ένα κρασί, χαρακτηρίζοντας το συναισθηματικό και τότε γνωστός άνθρωπος του χώρου είχε σπεύσει να με κριτικάρει, μην καταλαβαίνοντας πως ένα κρασί μπορεί να είναι συναισθηματικό ή τι γεύση έχει το συναίσθημα και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Το κρασί γεννιέται από συναίσθημα και δημιουργεί συναίσθημα.

Αν δεν το έχετε νιώσει έστω και μια φορά στη ζωή σας χάνετε μάλλον το 50% του κόσμου του κρασιού. Τι εννοώ με αυτό; Το κρασί είναι ένα προϊόν “χειροποίητο” από την αρχή μέχρι το τέλος, περικλύει μέσα του τον κόπο, το μεράκι και το στυλ του ανθρώπου που το φτιάχνει. Ενίοτε και τον χαρακτήρα. Δεν ξέρω πως συμβαίνει αυτό αλλά συμβαίνει. Πιθανόν επειδή το κρασί είναι μια μορφή τέχνης και ως τέτοιο παίρνει πολλά στοιχεία από τον χαρακτήρα ή την προσωπικότητα του οινοποιού.

Για παράδειγμα, ακούω έναν οινοποιό να μιλάει υποτιμητικά για όλους τους υπόλοιπους της ζώνης του, κανένα κρασί δεν είναι καλό και άξιο δοκιμής, μόνο τα δικά του. Ναι κάνει ωραίο κρασί αλλά και τι με αυτό; Δεν ψήνομαι να “επιβραβεύω” τους bullies ούτε και την έπαρση. Και καταλήγω πως μάλλον δεν είναι τυχαίο που τα κρασιά που αγαπώ τα κάνουν πραγματικά ωραίοι άνθρωποι. Εδώ σχεδόν πάντα διαφωνώ με έναν συνάδελφο που μου φέρνει σαν παράδειγμα των οινολόγο του Moueix στο Bordeaux. “Αν ήξερες δηλαδή πόσο σνομπ και ανυπόφορος είναι αυτός ο τύπος θα σταματούσες να πίνεις τις επικές κρασάρες που φτιάχνει; Για σκέψου το λίγο”.

Ο πατέρας της διάσημης οινοποιού Valentina Passalaqua, συνελήφθη για συμμετοχή του στο caporalato (εκμετάλλευση μεταναστών για μαύρη εργασία, σε άθλιες συνθήκες) και για οικονομικά εγκλήματα (φωτογραφία: nytimes.com).

Εγώ πάλι νομίζω πως ναι, αν τον γνώριζα και ήταν όντως έτσι μάλλον θα σταματούσα να απολαμβάνω τα κρασιά του. Μπορεί αυτά όλα να συμβαίνουν μόνο σε μένα που, όπως με έχουν “κατηγορήσει” αρκετές φορές, είμαι πολύ συναισθηματική (και αυτό είναι μάλλον λάθος, ποιος ξέρει). Θυμάμαι πριν μπω στο χώρο του κρασιού ένας πολύ δικός μου άνθρωπος, που ήταν στο χώρο ήδη, μου είχε πει πως όταν μιλάω για κρασί φωτίζει το πρόσωπο μου, το αγαπάω τόσο πολύ και το βλέπω τόσο συναισθηματικά που αν μπω και δω αυτά που κρύβονται πίσω από την κουρτίνα θα το απομυθοποιήσω και θα χάσω κάτι από αυτή τη λάμψη. Είχε δίκιο άραγε; Βλέπω μόνο εγώ έτσι τα πράγματα;

Αρκετοί άνθρωποι του χώρου του κρασιού αδειάζουν τις πανάκριβες φιάλες του Sebastian Riffault στο νεροχύτη από τη στιγμή που κατηγορήθηκε για βιασμό.

Για να δούμε. Μαθαίνετε πως κάποιος οινοποιός κατηγορείται για κάτι (νομικά), πώς αλλάζει αυτό (αν αλλάζει) τον τρόπο που βλέπετε το κρασί του; Ναι κάθε κατηγορία δεν είναι ίδια. Άλλο είναι να κατηγορείται για παράνομο παρκάρισμα και άλλο να κατηγορείται για βιασμό. Πιθανόν τα μικρά, που σχεδόν όλοι έχουμε κάνει μια φορά, δεν παίζουν τόσο ρόλο ή μάλλον δεν έχουν τόση βαρύτητα για όλους. Τα πιο μεγάλα έχουν άλλο αντίκτυπο στην εικόνα του και φυσικά στην επιρροή των πωλήσεων του.

Για παράδειγμα πριν κάποια χρόνια ο πατέρας της διάσημης οινοποιού Valentina Passalaqua, συνελήφθη για συμμετοχή του στο caporalato (εκμετάλλευση μεταναστών για μαύρη εργασία, σε άθλιες συνθήκες) και για οικονομικά εγκλήματα. Η πολύ αγαπητή τότε Valentina υπέστη ένα σοβαρό πλήγμα στην εικόνα της και είδε τις πωλήσεις της να πέφτουν. Ο οινικός κόσμος τότε κοιτούσε με καχυποψία τη Valentina, λέγοντας πως είναι πολύ δύσκολο να μη γνώριζε τι κάνει ο πατερούλης της άρα ίσως να μην είναι και τόσο αθώα.

Τις τελευταίες μέρες έχει προκύψει ένα άλλο σκάνδαλο με τον πασίγνωστο και σπουδαίο οινοποιό του Λίγηρα, Sebastian Riffault. Ο Riffault φημολογείται πως  έχει κακοποιήσει σεξουαλικά 12 γυναίκες και παρόλο που δεν υπάρχει ούτε μια επίσημη κατηγορία στο δικαστήριο, ακόμα και η υπόνοια για τα όσα ακούγονται έχει οδηγήσει σε μεγάλη πτώση των πωλήσεων του. Οι κατηγορίες κυκλοφορούν ως φήμες και υπόνοιες, ενώ υπάρχει επίσημη δικαστική διαμάχη με την Isabelle Perraud (από την οποία ζητάει μάλιστα αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη λόγω σπίλωσης του ονόματος του, θα δούμε πως θα καταλήξει αυτό).

Το σκάνδαλο έσκασε το 2022 αλλά αυτές τις μέρες έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις καθώς αρκετοί άνθρωποι του χώρου παίρνουν θέση επί του θέματος στα social media, αδειάζοντας πανάκριβες φιάλες του Riffault στο νεροχύτη. Φυσικά ακόμα δε γνωρίζουμε αν είναι ένοχος για όλες τις κατηγορίες αλλά και μόνο στην υπόνοια της ενοχής πασίγνωστα εστιατόρια, όπως το Noma, ξηλώνουν από τις λίστες τους όλα τα κρασιά του.

Το γεγονός πως έπεσαν οι πωλήσεις και των δυο (οκ της Passalaqua έχουν ανακάμψει, αλλά προφανώς δεν είναι ίδια κατηγορία) μας δείχνει πως μάλλον δεν είναι πολύ εύκολο να αποκόψουμε το κρασί από τον άνθρωπο που το φτιάχνει και άρα δεν τα βλέπω μόνο εγώ έτσι τα πράγματα. Και είναι λογικό. Είναι παρόμοιο με το αίσθημα μουδιάσματος όταν μάθαμε για τις κατηγορίες γνωστών ηθοποιών για κατάχρηση εξουσίας, βιασμό και ασέλγεια.

Σκέφτομαι πως υπάρχουν τόσα κρασιά, τόσα έργα τέχνης, τόσα τραγούδια για να επιλέγω εκείνα που δεν μπορώ να θαυμάσω τους δημιουργούς τους.

Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ μετά από αυτό δε μπόρεσα να ξαναδώ τις σειρές ή τις ταινίες τους ή να γελάσω με σκηνές που είχα λατρέψει. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο τραγουδιστής που τραγουδάει το αγαπημένο μας τραγούδι, ο ηθοποιός που γυρίζει την πιο αστεία κωμωδία ή ο οινοποιός που φτιάχνει ένα από τα ωραιότερα Sauvignon του κόσμου έχουν όλοι ένα κοινό, στο τέλος της ημέρας, όταν η δουλειά σταματάει, είναι απλά άνθρωποι που μας γοητεύουν ή μας απογοητεύουν και όταν αυτό συμβεί, τότε το έργο τους έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Στον αντίλογο, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και διαχωρίζουν τον “καλλιτέχνη”από τον άνθρωπο και μπορούν ακόμα να βλέπουν το  50 – 50 ή το House of Cards για παράδειγμα. Με την ίδια λογική δεν τους νοιάζει το background του κάθε οινοποιού αν τους αρέσει το κρασί του. Και αυτό είναι οκ. Αυτό το άρθρο δεν έχει γραφτεί ούτε για να κουνήσει δάχτυλο ούτε για να βγάλουμε να μετρήσουμε τις… ηθικές μας (για το θεό δηλαδή).

Πάντα θα τονίζω πως δεν είναι ανάγκη να βλέπουμε τα πράγματα όλοι από το ίδιο πρίσμα ή να συμφωνούμε στα πάντα. Από την άλλη μεριά, εγώ δε μπορώ να το κάνω αυτό. Σκέφτομαι πως υπάρχουν τόσα κρασιά, τόσα έργα τέχνης, τόσα τραγούδια για να επιλέγω εκείνα που δεν μπορώ να θαυμάσω τους δημιουργούς τους. Θέλω να έχω ένα κρασί στο ποτήρι μου που να μπορώ να απολαύσω χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, ένα κρασί που μου δημιουργεί εικόνες και συναισθήματα, ένα κρασί που να γουστάρω φουλ (και αυτό επεκτείνεται και στον άνθρωπο που το κάνει).

 

ΥΓ: Όχι δεν απομυθοποίησα το κρασί, το ερωτεύτηκα ακόμα περισσότερο και συνεχίζω να τα βλέπω ακόμα όλα ρομαντικά, μέσα από κόκκινα γυαλιά, ακόμα κι αν έχω ακούσει τα χειρότερα. Πως τα κατάφερα; Κράτησα σα φυλαχτό τη συμβουλή “αυτό το συναίσθημα με το οποίο βλέπεις τη ζωή και το κρασί, να μην το χάσεις, αυτή είναι η δύναμη σου”. I wear my heart on my sleeve, που λένε και στο χωριό μου και προχωράω.

 

Διαβάστε ακόμα: Bill Harlan, ο μετρ του real estate που έγινε οινοποιός αιχμής.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top