Με ασφάλεια και αλεγκρία στον κήπο του Cash

Ένας από τους γοητευτικότερους κήπους της Κηφισιάς.

Ο κήπος του είναι το πρυτανείο των καλοκαιρινών βου-που. Και ένα μέρος -γιατί να το κρύψουμε- που όταν στέναζε το κέντρο της πόλης τα προηγούμενα χρόνια, εδώ έμοιαζε να μην έχει φτάσει η κρίση.

Η υποδοχή από τον διευθυντή του καταστήματος Νεκτάριο Ντάλλα, είναι μέρος της εμπειρίας: Πάντα ντυμένος στην τρίχα δρασκελίζει τον κήπο με αέρα σινεμασκόπ για να υποδεχτεί τους πελάτες τους οποίους φαίνεται να γνωρίζει έναν προς έναν προσωπικά, μετά από χρόνια στη διεύθυνση του Cash αλλά και σε σάλες σημαντικών εστιατορίων όπως το Βαρούλκο και το θρυλικό 48 του Ντόρη Μαργέλου. Παρατηρήστε τον διακριτικό τρόπο που αλλάζει στάση στο σώμα του ή φέρνει το χέρι του ευγενικά στο στήθος ώστε να αποφύγει τη σωματική επαφή με τους πελάτες που του τείνουν το δεξί, χωρίς να τους προσβάλει. Ο Ντάλλας -και με μάσκα- είναι μορφή.

Πάμε στο φαγητό που ήταν πάντα καλό εδώ, παρά την κοσμικότητα του καταστήματος που κακά τα ψέματα σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως λειτουργεί εις βάρος της γαστρονομίας. Το φαγητό λοιπόν παραμένει καλό χωρίς ωστόσο να έχει φέτος την ανοδική πορεία που κατέγραφε κάθε χρόνο. Βεβαίως και η σταθερότητα είναι ευπρόσδεκτη.

Το Cash τα τελευταία χρόνια δίνει έμφαση στο sushi.

Ο κατάλογος δίνει τη δική του εκδοχή αυτού που θα αποκαλούσαμε “παγκόσμια μυκονιάτικη κουζίνα”, δηλαδή και καρπάτσιο λαβράκι, και bao buns, και σούσι (αλίμονο) και rib eye. “Τα πάντα όλα” δηλαδή με ταραμά, με γουασάμπι και με γκουακαμόλε, σε μια μεσογειο-ιαπωνο-λατινοαμερικάνικη συγχορδία, για να γουστάρουν οι ιδιοκτήτες των πολυτελών οχημάτων που παρκάρουν απ’έξω, και βέβαια οι καλλίπυγες συνοδοί τους.

Ξεκίνημα με το carpaccio λαβράκι με αχινό, ένα πιάτο που μοιάζει με μικρές παραλλαγές να έχει μπει σε όλα τα πολυτελή μενού των Αθηνών. Στο Τραβόλτα το αποθεώνουν, στο Balthazar το κάνουν πικάντικο, στο Beef Bar λίγο πιο αρωματικό, κ.ο.κ. Στην παρούσα εκδοχή του α λα Cash είναι καλό, αν και θα το θελαμε λίγο πιο διαυγές γευστικά, καθώς η σάλτσα του ειναι ομογενοποιημένη.

Τα tacos τόνου είναι ένα άλλο best seller πιάτο της εποχής μας. Εδώ με guacamole, μέλι wasabi και πίκλα καυτερής πιπεριάς έχουμε μια πολύ όμορφη ισορροπία τραγανού και ζουμερού, γλυκού και αλμυρού αλλά και πικάντικου. Στην ίδια λογική αλλά λίγο πιο μπουκωμένο γευστικά είναι το ταρτάρ σολομού με πικάντικη σάλτσα λεμονιού. Σερβίρεται με ανάλαφρα cracker ταπιόκας και ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πάντρεμα ταραμά με miso, που δίνει το μέτρο της έμπνευσης και των δυνατοτήτων της κουζίνας.

Τα κοκτέιλ εδώ είναι πάντα καλοφτιαγμένα.

Σε κάθε περίπτωση εδώ δεν έρχεσαι για να κάνεις βαθυστόχαστη κριτική αλλά να περάσεις καλά. Και τα πιο “παιχνιδιάρικα” πιάτα επιτελούν άψογα το ρόλο τους δίνοντας έναν νόστιμο ρυθμό στη βραδιά. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση παιχνιδιάρικου φαγητού είναι το prawn dog, ένας άπαιχτος συνδυασμός χοτ ντογκ, lobster roll και bao: Λαχταριστό ψωμάκι ατμού παραγεμισμένο με μπόλικη και τραγανή τεμπούρα γαρίδας και… λιπασμένο με πικάντικη μαγιονέζα. Θες να το τρως πρωί, μεσημέρι και βράδυ.

Piece de resistance είναι το βασιλικό καβούρι που έρχεται ελαφρά ψητό και χυμώδες, καλυμμένο με μια τζιντζεράτη μαγιονέζα και αυγά tobiko (χελιδονόψαρου) που σκάνε στο στόμα. Το κλου είναι ότι το ψαχνό σερβίρεται μέσα σε ένα μεγάλο κομμάτι δαγκάνας που είναι αρκετά εντυπωσιακό και σίγουρα πιο γενναιόδωρο από τα ρινίσματα καβουριού που βρίσουμε εδώ κι εκεί στο πιάτο, σε άλλα μενού.

Περνάμε στο σούσι που έχει πλέον κτίσει μια μικρή παράδοση εδώ αφού το Cash ήταν από τα μπαρ -εστιατόρια που επένδυσαν νωρίς στις ωμές κοπές και ειδικά στα δημιουργικά maki με διάφορα συστατικά. Επιλέξτε από τα signature rolls που κάνουν τζατζαρίσματα στη γλώσσα ανάμεσα στο τραγανό και το ζουμερό, το πανέ και το ωμό, το γλυκό (ίσως λίγο παραπάνω σε ορισμένες περιπτώσεις) και το πικάντικο. Τα ρολάκια εδώ είναι σέξι.

Αριστερά: Τα λαχταριστά prawn dogs. Δεξιά: Namelaka (Ιαπωνική κρέμα) yuzu με τραγανή μαρέγκα, κρέμα σοκολάτας γάλακτος, μπισκότο βανίλιας chia, σορμπέ μάνγκο.

Τα Udon (χοντρά ιαπωνικά ζυμαρικά) με γαρίδα, καρότο, σπανάκι, φουντούκια και ζωμό καρύδας είναι ένα ωραίο παρηγορητικό (comfort) πιάτο αν θέλετε να φάτε μόνο ένα πράγμα, ενώ η σφυρίδα με πουρέ σπανάκι, σαλσιφί με καμμένο βούτυρο και σάλτσα αβγολέμονο-yuzu με χαβιάρι δεν φτάνει στο ύψος της περιγραφής της, ούσα ελαφρώς μονοδιάστατη. Το cremeux σοκολάτας προσφέρει ένα θαυμάσιο φινάλε με αντιστίξεις υφών από ζελέ, παγωτό τόνκα αλλά και τραγανό “χώμα” σοκολάτας.

Συνοδέψτε το δείπνο σας με ένα καλά παγωμένο ροζέ Προβηγκίας που παίζει πολύ χαρούμενα και γλυκόπιοτα με όλη την γκάμα του μενού -να πούμε πάντως ότι σε ένα τέτοιο εστιατόριο θα θελαμε αξιολογότερα ποτήρια.

Αντώνης Ντόμινος, ο crooner του Cash.

Την έκπληξη σας τη φυλάξαμε για το τέλος: Φέτος στον κήπο του Cash κλέβει την παράσταση ο Αντώνης Ντόμινος με το βίντατζ μικρόφωνο του. Κάντε το εικόνα: Μικρόφωνο κοπής Σινάτρα, λευκό σακάκι, ύφος crooner που στάζει έρωτα… Βγαίνει τρεις φορές στο κεφαλόσκαλο του κτιρίου και τραγουδά από Έλβις Πρίσλεϊ μέχρι Ρόμπι Γουίλιαμς, ενω κάποια στιγμή λέει -παρεμπιπτόντως- “θα σας πω και ένα αιγυπτιακό τραγουδάκι που μου έμαθαν στη Μύκονο…”. Και συνεχίζει στα αραβικά με απόλυτη φυσικότητα (!). Εντάξει, είναι φυσιογνωμία ο κύριος, “το έχει” κατά το κοινώς λεγόμενο. Περνάς καλά μαζί, του και δεν το παρακάνει.

Διαβάστε ακόμα: Οι πρώτες μας εντυπώσεις από το πολυαναμενόμενο Beef Bar στον Αστέρα.

TAGS :
εστιατόρια

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook