Cult ατομικές πιτσούλες: ποια είναι η καλύτερη μεταξύ Συντάγματος και Ομόνοιας;

Είναι πίτσες, αλλά βαλκάνιες, 80s, παιδικές, όπως θέλεις πες το, αρκεί να μην τις πεις ιταλικές και έχουμε διπλωματικό επεισόδιο. (Φωτό: Andro.gr).

Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι να κυκλοφορεί κάνεις με τα πόδια μεταξύ της πλατείας Ομονοίας και της πλατείας Συντάγματος μέρα μεσημέρι.

– A) πηγαίνεις σε μια δουλειά (που συνήθως είναι τράπεζα / δικηγόρος / συμβολαιογράφος / δημόσια υπηρεσία που κλείνει στις 12.45 για το κοινό).
– Β) θέλεις να ψωνίσεις κάτι.
– Γ) είσαι τουρίστας και ψάχνεις δε ακρόπολις.
– Δ) δουλεύεις στην ολοκλήρωση του σχεδιασμού της επικαιροποίησης της ανάπλασης του Μεγάλου Περιπάτου.
– Ε) είσαι ο Ευτυχής Μπλέτσας της Ιορδανίας με το σέλφι στικ σου, τις 5 συζύγους σου και τα 12 παιδιά σου (και 12 μαντολίνα), περιπλανιέσαι ιδρωμένος, εξερευνάς και ρουφάς ευτυχής την θαλπωρή της καυτής ασφάλτου και γουστάρεις.

Εφόσον ανήκεις σε μια από τις παραπάνω κατηγορίες, και ένα πρωί σε βρει εκεί γύρω, πιθανώς να πεινάσεις. Και ας πούμε ότι δεν θέλεις ούτε μπαγκέτα, ούτε μπάρα δημητριακών, ούτε κουλούρι Θεσσαλονίκης, ούτε κγουασάν μήτε βήγκαν σάντουιτς με τυρί από ηλιόσπορο και ψωμί με λιναρόσπορο.

Ας πούμε ότι θέλεις κάτι πιο κλασικό, πιο παχυντικό και συνάμα street, κάτι που όταν το φας να σου φωνάζει “είσαι στο κέντρο και ταλαιπωρείσαι, φάε κάτι να στυλωθείς”. Πού θα κατευθυνθείς; Τι θα φας; Θα πας στα κλασικά τυροπιτάδικα/μπουγατσάδικα, με τον ωραίο κίτρινο γλόμπο να φωτίζει τα προϊόντα, και τα ωραία ταψιά λαμαρίνας, διότι καλό το μίνιμαλ design και οι σκούρες προθήκες και τα τοιαύτα αλλά ωραία και τα λετζεντέρι τυροπιτάδικα.

Και αφού βρεις το κοντινότερο σε σένα, ή, μάλλον, αφού περάσεις από μπροστά του περπατώντας (βιαστικά πάντα), κοντοσταθείς, σκεφτείς ας φάω κάτι, και κάνεις λίγα βήματα πίσω, τι θα επιλέξεις; Θα επιλέξεις τυρόπιτα; Θα επιλέξεις σπανακόπιτα; Μπουγάτσα; Κασερόπιτα; Οοοόχι, θα επιλέξεις πίτσα. Ντόινγκ! Πίτσα; Είσαι με τα καλά σου; Ναι ρε φίλε, πίτσα! Για την ακρίβεια πιτσούλα ή πιτσόνι από το ατομικό ταψάκι. Αθηναϊκή λατρεία.

Και επιτέλους μπαίνουμε στο θέμα μας:
– Η καλύτερη ατομική πίτσα.
– Πιο συγκεκριμένα, η καλύτερη ατομική πίτσα σε μεταλλικό ταψάκι.
– Ακριβέστερα, η καλύτερη ατομική πίτσα σε μεταλλικό ταψάκι μεταξύ Ομονοίας και Συντάγματος.
– Τελικά, η καλύτερη μέτρια ατομική πιτσούλα σε μεταλλικό ταψάκι, μεταξύ Ομονοίας και Συντάγματος.

Πώς γίνεται να είναι μέτρια και να είναι η καλύτερη; Γίνεται. Δεν είναι όλες οι μέτριες ατομικές πιτσούλες μεταξύ Ομονοίας και Συντάγματος ίδιες, δεν είναι φασόν. Υπάρχει σίγουρα μια καλύτερη μέτρια, μια μετρίως μέτρια και μια χάλια μέτρια, ή απλώς χάλια.

Ε, τώρα θα βρούμε την πρώτη των μετρίων. Και πώς ορίζεται αυτή η μέτρια ατομική πιτσούλα: Έχει διάμετρο περί τα 15 εκατοστά, από τυριά έχει κάτι σαν γκούντα ή άλλο κίτρινο που μυρίζει βουτυρίλα, κάπου εκεί πάνω βρίσκεται και ένα μινιόν αλλαντικούλι (όπως θα έλεγε και ο Bob Ross), και είναι στριμωγμένη σε ένα μεταλλικό ταψάκι, θα μπορούσε κάποιος να το πει και κορσέ.

Το δε ψωμάκι είναι παχουλό και επιβάλλει την παρουσία του τόσο οπτικώς όσο και γευστικώς. Σκεφτόμουν ότι αν απελευθέρωνες την πιτσούλα από την σκλαβιά του ταψιού-κορσέ, την άνοιγες με έναν πλάστη και έριχνες πάνω την ίδια ακριβώς ποσότητα υλικών, θα είχες, σε εμφάνιση και σε διάμετρο το μέγεθος μιας κλασικής ιταλικής πίτσας με λεπτή ζύμη. Οπότε μην τρελαίνεστε όσοι φάτε για μεσημέρι μια μέτρια ατομική πιτσούλα σε κορσέ, ότι φάγατε κάτι λίγο, ότι τσιμπήσατε, μια χαρά φάγατε.

Όχι, δεν θυμίζει Ιταλία. Δηλαδή αν την φάει ο Φραντσέσκο, ο Ιταλός πού είναι 20 χρόνια ερωτικός μετανάστης στην Αθήνα, δεν θα θυμηθεί δακρυσμένος στην πρώτη δαγκωνιά την πίτσα της γιαγιάς του, ούτε την πίτσα της τραττορίας της γειτονιάς του στο Salerno και θα ριγήσει, όχι. Απλώς θα ξεπεινάσει.

Για την δοκιμή και την αξιολόγησή τους, ομολογώ περίμενα να δυσκολευτώ να βρω κριτές μετριοπιτσολόγους, μετά τα εκλέρ, τον μουσακά, και τα κρουασάν. Δυστυχώς η μέτρια πιτσούλα δεν διδάσκεται και άρα δεν σπουδάζεται, επομένως λείπει ως ειδικότητα. Για τον λόγο αυτό πειθανάγκασα τρείς συναδέλφους στο γραφείο, που αφού με έκραξαν με λυπήθηκαν και δέχτηκαν. Οι 2 από τις τρεις δε, αποδείχτηκαν καλά τσεκούρια, αφού έβαλαν και 5ρια και 4ρια (στα 10).

Οι ατομικές πιτσούλες που δοκιμάστηκαν ήταν 6, από τα εξής μαγαζιά:

– Πρίμο
– Μερακλής
– Μαμ
– Μακεδονικό
– Μερακλήδες
– Σφολιάτα Νοστιμιές

Εδώ να σημειώσουμε ότι ο Μερακλής δεν είναι πρωτοξάδερφος των Μερακλήδων, πιθανώς να είναι μακρινά ξαδέρφια, μεγαλο σόι το Μερακληδαίικο, μικρή η έμπνευση στα ονόματα των τυροπιτάδικων…

Οι διαγωνιζόμενες βαθμολογήθηκαν επί των: Γεύση, εμφάνιση (γυμνές, χωρίς κορσέ), τυροσύνη, γενική ποσότητα υλικών, ψήσιμο και ποιότητα ανανά (χάχα όχι, αστειάκι ήταν το τελευταίο).

Τις φάγαμε κρύες, βασικά όχι ζεστές. Επομένως όλες βαθμολογήθηκαν σε θερμοκρασία δωματίου και όχι αμέσως μετά την απομάκρυνση τους από τον γλόμπο επώασης. Δεν υπήρξαν χαώδεις διαφορές μεταξύ των διαγωνιζομένων, η νίκη κρίθηκε στην μέτρια λεπτομέρεια.

Ετοιμαστείτε για τυρί τύπου γκούντα ή ένταμ. Η Corolla και το Golf των κίτρινων τυριών. (Φωτό: Andro.gr).

Οι καλύτερες μέτριες ατομικές πιτσούλες σε μεταλλικό ταψακι, μεταξύ Ομονοίας και Συντάγματος είναι:

Στην εμφάνιση την πρωτιά πήρε ο Μερακλής, με μια όμορφη μέτρια πιτσούλα, μια πιτσούλα με τα όλα της, μια πιτσούλα που φαίνεται ότι καταβάλλει προσπάθεια και που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει πιτσάρα σε ιταλικό ξυλόφουρνο. Την δεύτερη θέση μοιράζονται το Μαμ, οι Σφολιάτα Νοστιμιές και το Μακεδονικόν, με εμφανίσεις θελκτικές (για μέτρια πιτσούλα), που όμως δεν δείχνουν να επενδύουν πολύ στο μέλλον, παρά μοιάζουν να θέλουν την εφήμερη απόλαυση.

Τυροσύνη: Ε, τώρα ‘ντάξει, τύπου γκούντα ή ένταμ είναι. Η Corolla και το Golf των κίτρινων τυριών. Safe choice, no surprises. Δεν γνωρίζουμε προέλευση, (Ολλανδία, Γερμανία, Nanjing κλπ). Εξετάστηκε και βαθμολογήθηκε μόνο η γεύση του τυριού, με τον Μερακλή να κερδίζει πάλι, ακολουθούμενος από το Σφολιάτα Νοστιμιές και μετά με ισοβαθμία Πρίμο και Μαμ.

Ψήσιμο: Το ψήσιμο είναι λίγο ιδιαίτερη κατηγορία γιατί είναι σχετικώς υποκειμενικό. Το βασικό στην μέτρια πιτσούλα ήταν να μην είναι καμμένη, και με χαρά αναφέρω ότι καμία δεν ήταν. Τώρα, το αν προτιμάς να φας σε θερμοκρασία δωματίου κάτι πρώην ξεροψημένο ή κάτι πρώην ομοιόμορφα ψημένο, αυτό εξαρτάται από τον βαθμολογητή. Όπως στις εκθέσεις στις Πανελλαδικές, μπορεί η ίδια έκθεση να βαθμολογηθεί με 18 από τον έναν και με 12 από τον άλλον.

Στο ψήσιμο ισοβάθμησαν στην πρώτη θέση Μερακλής και Μαμ, με το Πρίμο στην δεύτερη θέση. Και για να μην παρατείνουμε άλλο την αγωνία, βγάλαμε τα ακόλουθα αποτελέσματα:

-Νο1 είναι αυτή του Μερακλή, που βρίσκεται ακριβώς πάνω στην πλατεία Ομονοίας. Με σχεδόν καθολική υπεροχή και επικράτηση σε όλους τους τομείς.

-Νο2, η πιτσούλα από το Μάμ (το οποίο είναι γνωστό για την καλή τυρόπιτα του), με 2 υποκατάστηματα άλλα δεν λέμε που, διότι το άρθρο δεν είναι διαφημιστικό. Όποιος ψάχνει βρίσκει.

-Στο Νο3 είναι το Πρίμο, και ακολουθούν οι υπόλοιπες.

Κλείνοντας, θα ήταν ίσως ευκταίο να γραφτεί ένα κείμενο ελεγεία στην απίστευτης υφής και γεύσης ζύμη η οποία αγκαλιάζει το λιωμένο τυρί και όλα μαζί ενορχηστρώνουν μια γιορτή γεύσεων και ευχάριστων αντιθέσεων στον ουρανίσκο. Αλλά δεν μπορεί να γραφτεί εδώ κάτι τέτοιο δυστυχώς. Διότι οι πιτσούλες είναι μέτριες. Και έτσι τις αγαπάμε.

Διαβάστε ακόμα: Μουσακάδες ντελίβερι. Ποιος είναι ο καλύτερος της Αθήνας;

TAGS :
πίτσα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook