Η επίσκεψη στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, είτε για τη μόνιμη συλλογή, είτε για μία από τις περιοδικές εκθέσεις, είναι κάτι το αυτονόητο και δεν χρειάζεται συστάσεις. Συμπληρωματικός λόγος έλξης στο Μουσείο είναι και το Cycladic Café που κουρνιάζει στο βάθος της εισόδου κάτω από το μεγάλο γλυπτό στέγαστρο του Στέλιου Κόη και προσφέρει μια ευκαιρία για αναστήλωση του επισκέπτη ή για μία ευχάριστη συνάντηση στο κέντρο της Αθήνας.
Λειτουργεί για πρωινό, brunch ή μεσημεριανό καθώς και για ιδιωτικές εκδηλώσεις, με την επιμέλεια της οικογένειας Μπεγνή (Begnis Catering). Ο κατάλογος του Καφέ μόλις ανανεώθηκε και δοκιμάσαμε επιλογές από το νέο ανοιξιάτικο μενού, μεταξύ των οποίων και τρία πιάτα από τον διακεκριμένο Έλληνα σεφ Γιάννη Μπαξεβάνη.
Οι οικοδεσπότες μάς υποδέχτηκαν με δροσερό γλυκόπικρο (με έμφαση στο γλυκό) νεγκρόνι με μπόλικη φλούδα πορτοκαλιού, υπέροχα ζεστά choux χαρουπιού γεμιστά με ταραμά και γαρίδα – μια απολαυστική γευστική μπουκίτσα – και ταρτάρ σολωμού με λεμονάτη γεύση. Ήταν σαφές ότι βρισκόμαστε σε πεδίο έντονων μεσογειακών γεύσεων.
Αφότου καθίσαμε στο τραπέζι, η γευσιγνωσία μας ξεκίνησε ευχάριστα και πρωτότυπα με αυγά ποσέ πάνω σε αφρό πατάτας με πραλίνα φουντουκιού, ολόκληρα φουντούκια και κρουτόν από ψωμί αργής ωρίμανσης. Ακούγεται λίγο σύνθετο, αλλά είναι πολύ νόστιμο και κατά κάποιο τρόπο αποτελεί μια εκλεπτυσμένη και ευφάνταστη εξέλιξη του κλασικού αυγού με κακάο. Το αυγό δεν έχει αυγουλίλα, η πραλίνα δεν είναι γλυκιά, και το δέσιμο των γεύσεων έχει πετύχει. Προφανώς είναι ιδανικό για πρωινό ή brunch, αλλά νομίζω θα το ευχαριστηθείτε κάθε ώρα της ημέρας. Συνδυάζεται και με καφέ και με αλκοόλ.
Η σαλάτα από μικρόφυλλα σαλατικά με βινεγκρέτ λιαστής τομάτας, σταφίδες, ψητά baby καρότα, παντζάρια, πιπεριές και κατσικίσιο τυρί, είναι ένα ευχάριστο πιάτο από ωμές πρασινάδες (γαλλιστί crudités, στα ελληνικά ωμότητες για κάποιο λόγο δεν ακούγεται εξίσου ωραία) και κάποια ψημένα λαχανικά, ενώ το κομμάτι από ελαφρά ζεσταμένο κορμό chèvre επιβεβαιώνει τον γαλλικό προσανατολισμό αυτής της σαλάτας και προσφέρει μια δόση πρωτεΐνης.
Τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα καθώς δοκιμάζουμε τα τρία πιάτα που επιμελήθηκε ο Γιάννης Μπαξεβάνης, ξεκινώντας από το κριθαρότο με πουρέ σπανάκι, σπαράγγια, λιαστή τομάτα και γαλομυζήθρα Κρήτης. Θα μπορούσε πιο απλά να λέγεται σπανακοκρίθαρο, και κρίνοντας από το πόσο νόστιμο μπορεί να είναι το οικειότερο σπανακόρυζο, θα έλεγα ότι και αυτό πρόκειται για δυνητικά νόστιμο πιάτο, αλλά κάτι δεν λειτούργησε στην ισορροπία των υλικών και των γεύσεων. Η γαλομηζύθρα επίσης δεν προσέθετε κάτι σε ένα συνδυασμό που θα μπορούσε τουλάχιστον να εξυπηρετεί όποιον θα ήθελε να φάει κάτι χωρίς καθόλου ζωικής προέλευσης τροφή. Περιορίστηκα σε μια πιρουνιά για δοκιμή και μια δεύτερη για επιβεβαίωση.
Με ενθουσιασμό αντίθετα καταβρόχθισα το φαγκρί ψημένο με αγριόχορτα αρωματισμένα με ούζο και λεμόνι. Το κομμάτι ήταν πολύ καλό και πάρα πολύ ωραία ψημένο και σερβιρισμένο επάνω σε ένα στρώμα από άγρια χόρτα. Οι γεύσεις ήταν πολύ καλά συνδυασμένες και μπορούσες είτε με ένα κουτάλι να πάρεις λίγο από το λεμονάτο ζωμό των χόρτων και να περιχύσεις το ψάρι ή να πάρεις μια μπουκίτσα του ψαριού και να την βαπτίσεις στη σάλτσα και να τη φας μαζί με λίγα χόρτα ή χωριστά. Σίγουρα ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο πιάτο και σίγουρα θα το ξαναέτρωγα ευχαρίστως.
Τρίτο δοκιμάσαμε το μαριναρισμένο λεπτοκομμένο ψητό μπούτι κοτόπουλο, πατατούλες φούρνου με γιαούρτι, δροσερή σαλάτα, ψητή τομάτα και κρεμμύδι. Τα διάφορα συστατικά συνυπήρχαν παρατακτικά στο πιάτο σε μάλλον μικρές ποσότητες (μια πατάτα με λίγο γιαούρτι, η δροσερή σαλάτα ήταν ένα κομμάτι μαρούλι, δύο ροδέλες κρεμμύδι, κ.ο.κ.). Το κρέας είχε καπνιστή γεύση και ήταν αρκετά νόστιμο, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω θα προτιμούσα σίγουρα το ψάρι.
Από κρασί ήπιαμε το ωραίο λευκό από το οινοποιείο του Γεώργιου Μωραϊτη από την Πάρο, ταιριαστά κυκλαδίτικο. Εκτός από τις συνταγές που δοκιμάσαμε οι επισκέπτες του Κυκλαδικού Καφέ μπορούν ακόμα να δοκιμάσουν τα χειροποίητα ραβιόλι μαϊντανόριζας, με γαρίδες και αρωματισμένη μπισκ με lime και η tagliata από μοσχάρι γάλακτος με ψητές baby πατάτες και άγρια μανιτάρια, όλα δια χειρός Γιάννη Μπαξεβάνη.
Τα γλυκά ήταν cheesecake με μάνγκο, pavlova με κόκκινα φρούτα, mousse πικρής σοκολάτας με αλμυρή καραμέλα, και καραμελωμένα αχλάδια. Όλα ολόφρεσκα και εξαιρετικά, αλλά προφανώς προτείνονται για δεκατιανό ή το απόγευμα με καφέ, καθώς ακόμα και η πικρή σοκολάτα ήταν υπερβολικά γλυκιά για επιδόρπιο δείπνου. Το λιγότερο βαρύ ήταν τα καραμελωμένα αχλάδια.
Εξαιρετικές ήταν οι mignardises του καφέ: μικρά μάρτσιπαν από τρυφερή αλλά όχι μαλακή αμυγδαλόπαστα και σοκολατάκια μαύρης σοκολάτας με ψημένα φουντούκια. Αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να τα πουλούν και συσκευασμένα σε σακουλάκια και σε κουτιά για δώρο, νομίζω θα γίνονταν ανάρπαστα.
//Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης | Νεοφύτου Δούκα 4, 106 74, Αθήνα
Διαβάστε ακόμα: Πρώτη ματιά στην «Brasserie Lorraine» – το Κολωνάκι βγήκε από την κρίση.