Wine Vixen: τα μυθικά κρασιά που δοκίμασα στην έκθεση Decanter Fine Wine

Δεξιά: το  Roda Ι Reserva, που παίζει μόνο με γαλλικό βαρέλι.

Το Λονδίνο μωράκια είναι σαν αυτόν τον πρώην, τον απόλυτο, που μπαίνει κάτω από το δέρμα σου, που αποτελεί το μέτρο σύγκρισης για όλους τους επόμενους αλλά και τους προηγούμενους. Με τον καιρό μάλιστα “ιδανικοποιείται” ακόμα περισσότερο καθώς μαζί του όλα ήταν καλύτερα. Έτσι είναι και το Λονδίνο λοιπόν. Αν το ζήσεις το ερωτεύεσαι παράφορα, το νοσταλγείς καθημερινά και αναζητάς αφορμές να επιστρέψεις, μιας και εκεί όλα είναι αλλιώς.

Αναζητώντας λοιπόν λόγο για να επιστρέψω, έστω και για λίγο, βρήκα νομίζω τον καλύτερο, την έκθεση του Decanter με τα fine wines. Δε θα σας πάω όμως απλά στην έκθεση, εκεί που πάνε όλοι δηλαδή, θα σας πάω στην αίθουσα Cellar Collection, όπου έπαιζαν κάθετες με μυθικά κρασιά που άξιζαν τις 8 ώρες πτήσης και τα χιλιάδες βήματα. Αν έχετε κάποια από αυτά στη συλλογή σας αρχικά σας ζηλεύω, κατά δεύτερον πάρτε μια γεύση για το τι να πιείτε και τι να αφήσετε για λίγο ακόμα στο συντηρητή.

Πρώτο τραπέζι μπαίνοντας ήταν αυτό του T-Oinos, που με μεγάλη χαρά είδα πως ήταν τίγκα και ο κόσμος περίμενε στην ουρά για να δοκιμάσει την κάθετη Ασύρτικου. Δοκίμασα τα Clos Stegasta Ασύρτικο 2023, 2022, 2021 και 2013. Τα τρία πρώτα είχαν απίστευτη ακρίβεια αλλά και καθαρότητα, ηλεκτρική οξύτητα και συμπύκνωση. Ξεχώρισα το 22 που είχε πιο εκφραστικό φρούτο αλλά θεωρώ ότι το 2023 έχει μεγάλη δυναμική. Το 2013 είχε άλλο πρωτόκολλο οινοποίησης, με γαλλικό βαρέλι, που έδινε στο κρασί μια πιο μελένια και ξηροκαρπάτη διάσταση. Συγκεκριμένα μου μύριζε παστέλι, είχε πολύ έντονο ορυκτό χαρακτήρα και σίγουρα ήταν εντυπωσιακό για την ηλικία του (11 χρόνια δεν είναι και λίγα).

Αριστερά:  το πολυδιάστατο Chianti Classico Gran Selezione του 2010. Δεξιά: η C.v.n.e Imperial Gran Reserva παίζει πιο παραδοσιακά, με γαλλικό και αμερικάνικο βαρέλι.

Μετά δοκίμασα ένα πολύ ιδιαίτερο χαρμάνι (Malvasia Istriana, Rhein Riesling, Friulano) από το Friuli, από το οινοποιείο Vie di Romans. To κρασί ονομάζεται Flors di Dis και ήταν γεμάτο κίτρινα και πορτοκαλί εσπεριδοειδή, μελισσοκέρι, λευκά άνθη και είχε πολύ πλούσιο, λιπαρό στόμα. Φυσικά και δοκίμασα και την κάθετη του Piere (Sauvignon Blanc) και έχω να πω πως τελικά το στυλ της Ιταλίας (Friuli, Alto Adige) στα Sauvignon Blanc μου αρέσει πάρα πολύ, μιας και έχει έντονο τροπικό και πυρηνόκαρπο φρούτο αλλά και φυτικότητα και βοτανικά στοιχεία. Είναι κάπως σα να πατάει μεταξύ Λίγηρα και Νέας Ζηλανδίας. Δοκίμασα τις χρονιές 2022, 2020 και 2012. Το 2022 ήταν πολύ εκφραστικό και σίγουρο party pleaser ενώ από το 20 και πίσω, η φυτικότητα της ποικιλίας έβγαινε όλο και πιο έντονα, με το 2012 να είναι φουλ πράσινο, γαστρονομικό και φουντουκένιο.

Η αδυναμία που έχω στον Terlano είναι νομίζω φανερή πια, οπότε δεν έπαιζε να παραλείψω την κάθετη του Terlaner Primo I Grande Cuvee. Πρόκειται για ένα χαρμάνι από Pinot Bianco, Chardonnay και Sauvignon, που ζυμώνει και ωριμάζει σε μεγάλα δρύινα βαρέλια. Στη χρονιά του 2021 το βαρέλι είναι περισσότερο αισθητό ενώ στις χρονιές 2018 και 2016 έχει πλήρως ενσωματωθεί, υπογραμμίζοντας την πολυπλοκότητα του κρασιού. Το 2018 είναι εκφραστικό, με έντονες νότες ξηρών καρπών και καβουρδισμένου βουτύρου, ενώ το 2016 είναι ελαφρώς πιο κλειστό αλλά με περισσότερες savoury νότες. Μεγάλης κλάσης λευκά που δεν μοιάζουν με τίποτα άλλο. Μια νέα μου αδυναμία, που προέκυψε από την μαρτυρική προπόνηση για το MW, είναι το Fiano. Σε αυτή την έκθεση είχα λοιπόν την τύχη να δοκιμάσω μια κάθετη του Cometa (Fiano από το Menfi) από Planeta, στις χρονιές 2022, 2016 και 2011.

Αριστερά: το Chateau Pichon Longueville Comtesse du Lalande 2009 με τη θηλυκή του σαγήνη. Δεξιά: το Chateau Pez από το St-Estephe, που για τα λεφτά του είναι αχτύπητο.

Λοιπόν μωράκια αυτή η ποικιλία έχει πολλά κότσια και πατάει τρελά γκάζια. Η χρονιά του 2022 είχε ένα 10% βαρέλι που δε φαινόταν, μόνο ερχόταν και κούμπωνε με τα αρώματα της ζύμης από το batonnage, κάνοντας τα πιο γλυκά, πιο brioche. To 2016 ήταν μαγεία, με έντονο φλοράλ προφίλ, απίστευτα κρεμμώδες στόμα που ερχόταν σε αντίθεση με την λίγο φαινολική δομή (ακριβώς όπως μου αρέσει). Στο 2011, το ανθόμελο, η φλούδα πορτοκάλι και το νεράντζι γλυκό ήταν σε πρώτο πλάνο ενώ για την ηλικία του ήταν απίστευτα φρέσκο και σφριγηλό. Πριν αφήσω τα λευκά χτύπησα και μια κάθετη Moët (2016, 2009, 2006, 1999) όπου το 2009 για μένα σάρωσε. Ήταν πολύ καπνιστό, αλμυρό, αμυγδαλένιο, πολύ νόστιμο και με βάθος, ενώ το ελαφρά φαινολικό στοιχείο το έκανε να καλπάζει στο στόμα δείχνοντας τη δυναμική του. Δοκίμασα και την Imperieriale που ήταν άκρως γοητευτική. Τα λευκά κλείνουν “φτωχικά” με ένα Corton Charlemagne Grand Cru 2018 του Jadot που συνδύαζε μοναδικά δύναμη και φινέτσα, με στιβαρή δομή και ντελικάτο ανθικό χαρακτήρα. Τα λόγια είναι περιττά για αυτό το κρασί νομίζω.

Ξεκινάμε με κόκκινα και συνεχίζουμε με Jadot. Μια κάθετη Beaune Boucherottes 1er Cru. Η χρονιά του 2011 ήταν μπόμπα. Γεμάτο umami, μαύρες ελιές, βρεγμένα φύλλα, αποξηραμένα κεράσια και δαντελένιες τανίνες. Το 2019 ήταν πολύ ζωηρό και εκφραστικό αλλά το 14% το έκανε σχετικά “ζεστό” στο στόμα. Συνεχίζουμε με Γαλλία και πάμε Ροδανό με μια κάθετη Hermitage Domaine de la Chapelle. Τα σχόλια μου έχουν ως εξής: 2016-μωβ άνθη, γραφίτης, μέντα, μαύρα φρούτα και εξαιρετικής ποιότητας τανίνες, 2011-μεθυστικό, Chanel No5, 2006-σύκο, δαμάσκηνο, ζαχαρωμένα πέταλα βιολέτας, λιωμένες τανίνες, καλυμμένες με κακάο. Και τώρα πάμε Bordeaux. Περίμενα να ερωτευτώ παράφορα στο τραπέζι του Domaine de Chevalier, μιας και ψοφάω για Pessac Leognan αλλά αυτό δε συνέβη. Δοκίμασα το λευκό του 2014 που ήταν φυτικό, μελένιο και βοτάνικο (έντονες νότες άνηθου) και τα ερυθρά του 2014, 2008 και 2004. Μου άρεσε περισσότερο το 2008 που ήταν φουλ στην Καμπερνεδίλα και πολύ πιπεράτο, με υπέροχο στόμα. Το 2004 το βρήκα αρκετά εξελιγμένο και το 2014 λίγο κλειστό.

Αριστερά: μια κάθετη Moët. Δεξιά: η κάθετη Ασύρτικου από Τ-Oinos.

Όχι τα κρασιά δεν ήταν κακά, προς θεού δεν είμαι βλάσφημη, αλλά είχε προηγηθεί το Pichon Longueville πριν και είχα πάθει το coup de foudre το σωστό, το απόλυτο (σαν τον πρώην της αρχής ένα πράγμα) και όλα έπεφταν σε αυτή τη σύγκριση. Όλα αυτά τα έπαθα με το Chateau Pichon Longueville Comtesse du Lalande 2009. Εδώ και πάλι έβγαινε φουλ η Καμπερνεδίλα αλλά όχι με ρωμαλαίο χαρακτήρα, πιο πολύ με θηλυκή σαγήνη, με τα λουλούδια, τα βότανα, τα ανατολίτικα μπαχαρικά και το γλυκό πούρο, πλαισιωμένα με ζουμερά, ώριμα κόκκινα και μαύρα φρούτα. Ναι εντάξει ήταν και καλή χρονιά, δε λέω αλλά και τα υπόλοιπα (2020 και 2017) δεν πήγαιναν πίσω. Στο ίδιο τραπέζι ήταν και το Chateau Pez από το St-Estephe, που για τα λεφτά του ήταν αχτύπητο. Και οι τρεις χρονιές (2010, 2018, 2020) ήταν σχετικά αυστηρές με πληθωρικές τανίνες και πραγματικά στιβαρό στόμα. Ήθελαν μόνο ένα steak με μπόλικο πιπέρι και μια καράφα (ειδικά το 2010).

Φεύγουμε από Γαλλία και πάμε Ιταλία. Ξεκινάμε με μια κάθετη από Barolo από το οινοποιείο Cogno. Δοκίμασα το Barolo Ravera του 2018, 2016, 2013. Ένα περίεργο πράγμα: όσο προχωρούσαμε προς τα πίσω αντί οι τανίνες να μαλακώνουν γινόντουσαν πιο στεγνές. Πιθανόν αυτό να έχει να κάνει με αλλαγές στην οινοποίηση ή με το γεγονός πως “έπεφτε” κάπως το φρούτο οπότε ήταν πιο “γυμνές”. Η χρονιά που ξεχώρισα ήταν το 2016, που είχε την πιο εντυπωσιακή συμπύκνωση και δύναμη. Θα ήθελα πολύ να το ξαναδώ σε μια 5ετία. Μετά πάμε Veneto και στο ιστορικό οινοποιείο Tedeschi. Unpopular opinion αλλά δε γουστάρω καθόλου τα Amarone, μου φαίνονται πολύ αλκοολικά και οτι τους λείπει φινέτσα, επειδή όμως οτι δεν αγαπώ το λούζομαι στις εξετάσεις προσπαθώ να δοκιμάζω ξανά και ξανά.

Με αυτή τη σκέψη λοιπόν δοκίμασα μια κάθετη του Capitel Monte Olmi Amarone della Valpolicella Classico Riserva και μπορώ να πω πως ξαφνιάστηκα θετικά. Τα σχόλια μου έχουν ως εξής: 2017-πολύ σοκολατένιο, κρεάτινο και με αποξηραμένα κόκκινα φρούτα, 17% αλκοόλ που δε φαίνεται, 2011-φρούτο ξερό και φρέσκο, πολύ σαρκώδες στόμα, νότες εσπρέσο και πολύ ζωηρή οξύτητα που δίνει φρεσκάδα και πάλι 17% που έχει ισορροπήσει τέλεια, 2008- γήινο, τσαγένιο, μανιταρένιο με πολύ ωραίες τανίνες και γλυκό φρούτο. Κλείνω την Ιταλία με Chianti και το οινοποιείο Lamole di Lamole. Έχουμε λοιπόν το Vigneto di Capoluogo, Chianti Classico Gran Selezione του 2019, 2015 και 2010. Αν έπρεπε να πω μια λέξη για όλα θα ήταν παντοδύναμα. Θεόρατη δομή στο στόμα, ρωμαλέες τανίνες, συμπύκνωση φρούτου, πολυδιάστατα και τα τρία. Το 2019 είχε πιο ώριμο και ζουμερό φρούτο, ενώ το 2015 ήταν μανιταρένιο, πιο αυστηρό και με υψηλότερες τανίνες. Τέλος το 2010 είχε αποξηραμένα πορτσίνι και βότανα όπως δάφνη και θυμάρι, φύλλα τσαγιού, ντυμένα με αποξηραμένα κόκκινα και μαύρα φρούτα και καφέ, το καλύτερο από τα τρία για μένα.

Αριστερά: μια κάθετη Beaune Boucherottes 1er Cru. Δεξιά: μια κάθετη Hermitage Domaine de la Chapelle.

Θα σας αφήσω με μια μάχη τιτάνων από Ισπανικό έδαφος. Roda vs C.v.n.e. Από τη μια έχουμε τη Roda Ι Reserva, που παίζει μόνο με γαλλικό βαρέλι, 50% καινούργιο, για 16 μήνες και από την άλλη, η C.v.n.e Imperial Gran Reserva παίζει πιο παραδοσιακά, με γαλλικό και αμερικάνικο βαρέλι, πρώτης και δεύτερης χρήσης, για 24 μήνες. Δεν το περίμενα αυτό, αλλά η C.v.n.e Imperial με κέρδισε 1000%. Εκφραστική μύτη, ερωτεύσιμη, κεντημένη με τα χαρακτηριστικά των δυο βαρελιών, με πυκνό βύσσινο, μαρμελάδα φραμπουάζ και μούρο. Τανινές στιβαρές αλλά πιο ώριμες, πιο καλογυαλισμένες. Το 2017 τα δίνει όλα στο πιάτο, δεν κρύβεται.

Μετά όμως έρχεται το 2009 και μου λέει αν σου άρεσε το 2017, εδώ θα πάθεις πλάκα. Θυμάρια, ρίγανες, αποξηραμένος άνηθος, σοκολάτα και βανίλια ντύνουν τον αδιαπέραστο πυρήνα του φρούτου. Υπέροχο! Και το 1988 με αποτελείωσε, ακόμα ζωντανό, γήινο, πολύ βοτανικό, με μια βαλσαμική νότα στο τελείωμα. Η Roda Ι Reserva είναι πιο σοφιστικέ, πιο εσωστρεφής, δεν έχει τόσο έντονη μύτη και δεν πατάει τόσο στο φρούτο αλλά στην ισορροπία και τη δομή συνολικά (τανίνες, οξύτητα, σώμα). Το 2019 ήταν λίγο κλειστό, σίγουρα πολύ νέο ακόμα, που θέλει το χρόνο του. Το 2018, ήταν λίγο πιο εξωστρεφές, με πιο ώριμο φρούτο, ελαφρώς chalky τανίνες και ωραίο, savoury τελείωμα. Το 2009 ήταν σαφέστατα το αστέρι, δείχνοντας και το απίστευτο δυναμικό του κρασιού αλλά πως απαιτεί υπομονή και προσήλωση. Αδιανόητα φρέσκο τόσο στη μύτη όσο και στο στόμα, σαρκώδες, κρεάτινο, με τανίνες που δεν έχουν κουραστεί ακόμα. Πραγματικά φανταστικό.

Δεξιά: η κάθετη του Terlaner Primo I Grande Cuvee. Δεξιά: μια κάθετη του Cometa (Fiano από το Menfi) από Planeta.

Υ.Γ.: Μην ξανακούσω γκρίνια για το Οινόραμα, ότι έχει πολύ κόσμο, ότι έχει ανθρώπους που έχουν καταναλώσει περισσότερο κρασί από όσο θα έπρεπε κτλ. Είναι μια χαρά! Η φάση στο Decanter ήταν κακή, με μεθυσμένους που απλά είχαν μεθύσει με πολύ πιο ακριβά κρασιά και θεωρούσαν πως οι 155 λίρες που πλήρωσαν για να μπουν τους έδινε το δικαίωμα να συμπεριφέρονται σαν να είναι σπίτι τους. Ο παρακάτω διάλογος είναι αληθινός:

Κύριος γύρω στα 55 μαζί με φίλο του, μονοπωλούσαν με τις ώρες το κάθε τραπέζι, δοκιμάζοντας ξανά και ξανά τα ίδια, κουνώντας τα χέρια του σαν να διευθύνει ορχήστρα και καταλαμβάνοντας όλο το χώρο, κάνοντας αδύνατη την προσέγγιση και τη δοκιμή για οποιονδήποτε άλλο. Κάποια στιγμή μια απελπισμένη κορασίδα, πολύ χαμογελαστή παρόλα αυτά, τον χτυπάει ελαφρά στην πλάτη λέγοντας “Excuse me dear sir, is this your living room?”. Εκείνος της απαντάει σαστισμένος “No”. Τότε εκείνη, συνεχίζοντας να χαμογελάει γλυκά, του λέει “Can you please stop acting liκe it is then? Thank you”. Ζντουβρ, παγωτό ο τύπος.

Διαβάστε ακόμα: Wine Vixen, τα αγαπημένα μου στέκια στο Λονδίνο.

TAGS :
wine vixen

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook