Drinking Pink. Ή όταν μιλάω για τα ροζέ, ένα ροζ τριαντάφυλλο μπερδεύεται στη γλώσσα μου

Ροζέ: η ερωτική μας πλευρά για το καλοκαίρι.

H σταθερά αυξανόμενη αγάπη για το ροζέ κρασί και στη χώρα μας φάνηκε για άλλη μια φορά στην ετήσια έκθεση ροζέ κρασιών στο Χίλτον την Κυριακή 10 Ιουνίου. Drink Pink λοιπόν και για άλλη μία φορά και παρ’ όλη την πρώιμη ζέστη, που οδήγησε την συντριπτική πλειοψηφία στη θάλασσα, το πιστό κοινό ήταν εκεί από τις 12.00, ενώ όσο περνούσε η ώρα, η τεράστια αίθουσα γέμιζε ασφυκτικά, με την προσέλευση να είναι στο τέλος αυξημένη κατά 40%.

Με πολύ απλά λόγια, η πιο θετική εντύπωση για το ροζέ κρασί ως τώρα. Τα καλύτερα όχι μόνο είχαν σε γενικές γραμμές κρατήσει τη θέση τους, αλλά ήταν και βελτιωμένα σε σημεία τα περισσότερα, ενώ πολλά από τα υπόλοιπα είχαν βελτιωθεί τόσο που ήταν αγνώριστα.

Το Κατοστράτι του Γαβαλά φερ’ ειπείν, ήταν σαφώς καλύτερο από πρόπερσι, πολύ πιο πολύπλοκο, αποτέλεσμα εξέλιξης στη μάγκνουμ φιάλη (εφ’ όσον ήταν η ίδια χρονιά του ’15), δικαίωνε το πείραμα της χωριστής οινοποίησης 6 γηγενών ποικιλιών για τη δημιουργία του, αλλά και η τιμή του ήταν αντίστοιχα υψηλότερη, 55 από 42 ευρώ. Το άλλο μάγκνουμ της έκθεσης, ο Βίβλοινος της Βιβλίας Χώρας, ήταν σαφώς πιο κρυστάλλινο και ταυτόχρονα γεμάτο κρασί από πέρσι, με τον εντελώς δικό του χαρακτήρα, λόγω της μοναδικής ποικιλίας, σαφώς πιο προσιτό στα 35 ευρώ. Το κάθε χρόνο κομψότερο και πιο φινετσάτο κρεμμυδί Μερλό του Κ. Λαζαρίδη, ειδικά σε μάγκνουμ (που αν το βρείτε, πάρτε το οπωσδήποτε, αξίζει), ανήκει στην ίδια παρέα. Και αν σηκώνετε φρυδάκι για τα μάγκνουμ, μια άλλη φορά θα σας εξηγήσω γιατί εδώ το μέγεθος μετράει στα σίγουρα.

Με περίσκεψη, χωρίς αιδώ.

Ένα εξαιρετικό ροζέ της έκθεσης ίσως να ήταν το Up Urban Provence, ένα κρασί που δεν θα προσπαθήσω καν να περιγράψω -άλλωστε υπάρχουν περιγραφές για όλα στον πάντα πολύ καλό οδηγό της έκθεσης- θα πω απλά πως η πολύ κλασάτη ριγέ φιάλη αναδεικνύει ένα αντάξιο κρασί, στα 19,5 ευρώ. Επίσης εξαιρετικό το ολοκαίνουργιο Peplo του Σκούρα, οινοποιού που δεν σταματά να μας εκπλήσσει, με μια πολυπλοκότητα που δεν θυμίζει τίποτα γνωστό και ναι γιατρέ μου, αυτό είναι πολύ ωραίο πράγμα. Κρασί για σεμινάριο. Ψάχνεις στον ουρανίσκο με το κομπιούτερ του εγκεφάλου να αποκρυπτογραφήσεις καινούργια δεδομένα, τρεις ποικιλίες διαφορετικά οινοποιημένη εκάστη και θα ψάχνεις… θα ψάχνεις, όσο εξελίσσεται στη φιάλη, που θα είναι για πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζεις.

Ένα τρίτο εξαιρετικό κρασί είναι το More του Μωρόπουλου, Μοσχοφίλερο από το Ζευγολατιό. Είχε εντυπωσιάσει στους Οίνους Πελοποννήσου, γίνεται όλο και καλύτερο με υψηλή οξύτητα που αγκαλιάζει ένα πολύ μεγάλο κόκκινο σώμα με αρωματικό πλούτο και απολαυστική επίγευση. Οι 48 ώρες εκχύλιση που τόλμησε ο οινοποιός (υπερδιπλάσια των άλλων ροζέ από Μοσχοφίλερο) τον δικαίωσαν απόλυτα, χαρίζοντάς του και το χρυσό στην έκθεση των Βρυξελλών, που φέτος έγινε στην Κίνα.

Σταθερές κλασσικές αξίες: το κομψά στιβαρό Granatus του Παπαγιαννάκου από Καμπερνέ-Αγιωργίτικο, μόνο σταβλίσια το λυγίζει, το Pink Bang της Τέχνης Οίνου από Τουρίγκα Νασιονάλ, το ροζέ του Άλφα, ξυραφάτο, ίσως το καλύτερο Ξινόμαυρο της έκθεσης, το βαρβάτο Cherub του Montes από Σιρά, το τόσο ιδιαίτερο ροζέ από μαύρο Αηδάνι του Μωραΐτη, πάντα μου ξεφεύγουν «μμμ» στην επίγευση, η πολύπλοκη Παλαιά Άμπελος του Μίγα από Μερλό, στα καλύτερά τους φέτος. Ο Λαμπαδίας του Κτήματος Μερκούρη έχει αρχίσει να δείχνει τη μικρή ποσότητα από Negro Amaro που περιέχει πλην Αγιωργίτικου και Αυγουστιάτη, στο ιδιαίτερο πικραμυγδαλάτο τελείωμα.

Ο Παπαϊωάννου με το κλασσικό Αγιωργίτικο με σώμα περισσότερο από όσο νομίζεις και άπαιχτη μύτη με πολύ περισσότερα από τα κλασσικά κεράσι, τριαντάφυλλο και φράουλα, και ο Μητραβέλας με διαφορετική πιο κομψή και αυστηρή άποψη για την ποικιλία. Το 9 του Κτήματος Μουσών από Σιρά με Μούχταρο σε πολύ καλή χρονιά και το υπέρκομψο A-muse με λίγο Μούχταρο πάνω στο Σωβινιόν Μπλαν, γκραν σουξέ επίσης στην oh, so girly φιάλη (πρέπει να’ χω κομψύνει και εγώ τελευταία, γιατί όταν πρωτοεμφανίστηκε, το ψιλοσνομπάρισα).

Τη μεγαλύτερη χαρά πήρα όταν κρασιά που είχαν χάσει το βήμα τους προσπαθώντας να προσαρμόσουν το χρώμα τους στο μοντέρνο ανοιχτό κρεμμυδί και άλλα που πρωτοβγήκαν μ’αυτό το χρώμα, εμφανίστηκαν αγνώριστα και ολοκληρωμένα. Παράδειγμα ο Μυθικός Ποταμός του Γκόφα, που είχε μετακομίσει από πολύ καλό ροζέ φαγητού σε ένα ενδιάμεσο αμήχανο κρασί και φέτος εμφανίστηκε με μια ομολογουμένως εντυπωσιακά όμορφη φιάλη, ταιριαστή τραπεζοειδή ετικέτα και το κυριότερο, περιεχόμενο με οξύτητα, δομή και επίγευση που δεν άφησαν περιθώρια αστεϊσμών για το χρώμα. Επίσης το La Vie en Rose της νεαρής κόρης του Γ. Παλυβού, από τα πρώτα ροζέ Μοσχοφίλερα, από επιεικώς κοριτσίστικο που το θυμάμαι πρόπερσι, ήταν άλλο κρασί με κρυστάλλινη οξύτητα και ραχοκοκαλιά. Και πολλά άλλα.

Άλλη μεγάλη χαρά ήταν τα καινούργια ολόφρεσκα κρασιά με άποψη. Πάνε πάνω από 10 χρόνια που προσπαθώ να πείσω παραγωγούς της Αττικής να παράξουν μία ροζέ κομψή Ρετσίνα σε προσιτή τιμή, να γίνει αγαπημένη των γυναικών κυρίως, που θα παρασύρουν τους άντρες. Και κυρίως να ξαναβάλει πόδι στα σπίτια και στη ζωή μας η Ρετσίνα, ένα κρασί με 2500 ιστορία που το περιφρονήσαμε.

Ανοίγω παρένθεση: Σε μία συνάντηση των παραγωγών Αττικής το χειμώνα, όταν προσπάθησα να αναφερθώ στη Ρετσίνα με αποπήραν σκαιά. Ευτυχώς, πες-πες, κάτι μένει, ακόμα και αν δεν ευθύνομαι. Το σίγουρο είναι πως η πρόβλεψή μου πως αν δεν την φτιάξουν αυτοί θα την κάνει ο Κουρτάκης ή ο Μαλαματίνας επιβεβαιώθηκε με την ολοκαίνουργια ροζέ ρετσίνα Μαλαματίνα, εκτός έκθεσης.

Προβλέπω ένα πολύ ροζέ καλοκαίρι.

Με μεγάλη έκπληξη, λοιπόν, διαπίστωσα την ύπαρξη του Άωτον Λόλα, ενός ροζέ του Γκίνη από την Παιανία, από 60% Σαββατιανό – 40% Μαντηλαριά, αλλά με τα δύο τρίτα του Σαββατιανού να έχουν ζυμωθεί με ρετσίνι από το δάσος του Κουβαρά – την καλύτερη ποιότητα. Άρωμα ρητίνης (μαστίχα και δεντρολίβανο) λεπτό, κομψή δομή, και σώμα φαγητού στα 7 ευρώ. Εύγε! Εύγε και στον Μαλαματίνα, οι άλλοι ας πρόσεχαν. Το ροζέ από Ξινόμαυρο του Τσιλιλή μία τραγανή έκφραση της ποικιλίας, όπως και του Αρβανιτίδη. Ο Έφηβος του Γαβαλά στα 7 ευρώ είναι εν ου παικτοίς, όπως και ο Ναυτίλος του Κύρου Μελά από Αγιωργίτικο, Γρενάς, Σιρά ξανά. Τα δύο προηγούμενα είναι τα δεύτερα κρασιά οινοποιείων με ακριβά πρώτα κρασιά, εύγε ξανά. Όσο για το Μετέωρο από Καμπερνέ – Σιρά, του καινούργιου οινοποιείου των Μετεώρων αξίζει σίγουρα το δεύτερο Ελληνικό χρυσό που μας ήρθε από Κίνα.

Η Μαλαγουζιά-Μαντηλαριά του Μυλωνά ήταν σχεδόν αιρετική όταν πρωτοβγήκε μ’ αυτό το χαρμάνι και χρώμα, τώρα πια κλασσικά αιρετική με οξύτητα, μεταλλικότητα και σώμα που μάλλον δεν περιμένεις. Οι ποδηλάτες του cycling4wine την αγάπησαν όποτε πέρασαν, έτσι είμαστε εμείς, αγαπάμε όταν περνάμε.

Το αγαπημένο Petitte Fleur είναι ο πρώτος διδάξας στα ανοιχτά κρεμμυδί και το πρώτο Ελληνικό κρασί από ερυθρωπή ποικιλία, τον Σιδερίτη. Φέτος η οξύτητα είναι ένα κλικ πίσω, αλλά η έκφραση των κόκκινων φρούτων υπέροχη, όπως και η επίγευση. Και μια και ασχολούμαστε με ευγενείς οίκους, ας πούμε πως και το άλλο κρασί της οικογένειας Παρπαρούση, ο Λωτός από Καμπερνέ Σοβινιόν, είναι στα πάνω του, όπως πέρσι, με τον ημίξηρο χαρακτήρα του στην κόψη του ξυραφιού, ιδανικό για ασιατική κουζίνα και Ελληνικό απόβραδο. Ο Γιάννης Τρουπής παίζει με τις 50 αποχρώσεις του αόρατου ροζ Μοσχοφίλερου, πάντα με κρυστάλλινη οξύτητα και κάτι αέρινο από την Τομή έως το Thesis…

Don’t be shy, drink pink.

Για τα κρασιά της Λήμνου θα πω πως συνολικά έχουν αλλάξει κατηγορία μέσα σε δύο χρόνια. Νέες οινοποιήσεις στις παλιές ετικέτες, νέα χαρμάνια, νέα οινοποιεία και ξαφνικά κέφι πολύ με τα νέα κρασιά, λευκά, ροζέ και κόκκινα. Από την ολόφρεσκια Υψιπύλη ως τη γνωστή Καβειρώ, αίφνης μοντέρνα και πολύ ενδιαφέροντα, όλα. Δοκιμάστε τα.

Τέλος, υπήρξαν κρασιά που δεν με τσίγκλισαν αρκετά στο γούστο μου, αλλά και αρκετά που μπορεί να με είχαν τσιγκλίσει, αν δεν είχα βρει άδειες φιάλες κάθε φορά που περνούσα. Αλλά ας αφήσω και κάτι να πέσει, για να ’χω να βρίσκω.

Διαβάστε ακόμα: Πώς θα αναβαθμίσετε ένα φθηνό κρασί

TAGS :
Drink Pink κρασί ροζέ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook