Αν και οι συναντήσεις με την παρέα δεν πρέπει και δεν χρειάζεται να έχουν κάθε φορά κάποια αιτία ή αφορμή, τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα δημιουργούν πάντα τις καλύτερες προϋποθέσεις για να μένουμε πιστοί στα ραντεβού μεταξύ μας.
Είτε μένουμε σπίτι, είτε βγαίνουμε έξω, ζούμε δυνατές συγκινήσεις και μάλιστα στον πλέον συμπυκνωμένο χρόνο: τσακωνόμαστε και σε χρόνο dt φιλιώνουμε και μοιράζουμε συνθήματα και αγκαλιές και έπειτα «στο καπάκι» ως βιρτουόζοι γκουρού των γηπέδων, ξεδιπλώνουμε με ψαγμένο και σοφιστικέ ύφος τις οπαδικές μας θεωρίες, αναλύοντας προγνωστικά αλλά και την ψυχολογία των παικτών.
Γενικά, φωνάζουμε, παθιαζόμαστε… ζούμε το όλο θέμα στο τέρμα. Το ίδιο σκηνικό σε όλα τα σπουδαία παιχνίδια της μπάλας. Έτσι και εδώ, τώρα, στο Eurobasket. Μία επανάληψη σε όλα τα παραπάνω, μόνο που φέτος, έχουμε προσθέσει στο ρεπερτόριό μας και κάτι καινούργιο.
Κάθε φορά που μένουμε σπίτι, συνδυάζουμε την πορτοκαλί ή ασπρόμαυρη μπάλα με μπύρα και “βρώμικο” τσιμπολόγημα και κάπως έτσι το πακέτο του home entertainment έρχεται και ολοκληρώνεται. Οι προμήθειές μας, φυσικά, είναι από τα Lidl.
Αυτή τη φορά, είναι η σειρά μου να υποδεχτώ τους κολλητούς στο σπίτι. Και μάλιστα για τηλοψία Ευρωμπάσκετ! Χαμός. Είναι challenging η όλη φάση, ειδικά για εμένα τον παρθένο οικοδεσπότη (και εννοώ στο ζώδιο) που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του. Λίγο, λοιπόν, πριν χτυπήσουν τα πρώτα κουδούνια και αφού έχω μόλις κλείσει την πόρτα πίσω μου, έπειτα από την επίσκεψή μου στα Lidl της γειτονιάς μου, σηκώνω τα μανίκια και μπαίνω στην κουζίνα ετοιμοπόλεμος.
Βάζω τις μπίρες, τις Cola (regular και zero) και τα λοιπά αναψυκτικά στο ψυγείο, αραδιάζω τα σνακς στο τραπέζι, κρύβω στο ντουλάπι τις αγαπημένες μου σοκολάτες (κάποια πράγματα δεν είναι για να τα μοιράζεσαι) και ετοιμάζομαι να ψήσω τις ζύμες και να βράσω τα λουκάνικα τύπου Φρανκφούρτης για τα hotdogs.
Ευτυχώς για εμένα έρχεται ο κολλητός μου γείτονας νωρίτερα και τον βάζω κατευθείαν στην κουζίνα, για να ετοιμάσει αυτά τα ζουμερά μπιφτέκια που μόνο εκείνος ξέρει να κάνει μοναδικά, κάθε φορά που η παρέα απαιτεί burgers.
Όσο λοιπόν, εκείνος ζυμώνει τον βοδινό κιμά, εγώ στρώνω στη λαδόκολλα -και με απόλυτο σεβασμό στις αρχές της γεωμετρίας για να χωρέσουν όλα στο ταψί- τις αγαπημένες μου σφολιάτες: τυροπιτάκια κουρού, λουκανικοπιτάκια αλλά και καλτσόνε.
Δίπλα τους, μόλις ψηθούν, θα παραταχθούν στο τραπέζι, τα αφράτα πρέτσελ και τα κολασμένα -με επικάλυψη σοκολάτας- donuts, τα τελευταία, που, ευτυχώς πρόλαβα, λίγο πριν εξαφανιστούν, από τον φούρνο των Lidl.
Έχει απομείνει λιγότερο από μισή ώρα για να ξεκινήσει ο αγώνας και όλοι έχουν πάρει κιόλας τις θέσεις τους στον καναπέ. Τώρα είναι το καλύτερο, καθώς «ζεσταινόμαστε» σιγά σιγά. Να μείνει και τίποτα όμως για την τέταρτη περίοδο του ματς, ε;
Οι φίλοι έχουν ήδη πιει μερικές μπύρες, έχουν αρχίσει να τσιμπολογούν τα popcorn, τα crackers, τους ξηρούς καρπούς, τα Μακεδονικά κριτσίνια, και τα μικρά σφολιατοειδή και πλέον φοβάμαι ότι έχουν χορτάσει και ότι τσάμπα έφαγα τον χρόνο μου στην κουζίνα.
Μέχρι που βγαίνουν οι πίτσες και οι πεπερόνε διαπιστώνω ότι όχι απλά έχουν και άλλο χώρο στο στομάχι τους αλλά κάποιοι με ρωτούν κιόλας, πότε θα φέρω τα burgers και τα hot dogs. Μέχρι το τέλος της δεύτερης περιόδου έχουν φαγωθεί σχεδόν τα πάντα.
Η βραδιά πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο. Ως προς το μπάσκετ που βλέπουμε και ως προς αυτά που γευόμαστε. Ήδη ετοιμαζόμαστε για το επόμενο ματς της Εθνικής.
«Επόμενος αγώνας, πάλι στο σπίτι σου» φώναξαν καθώς με χαιρετούσαν στην εξώπορτα και εγώ, αντί να πέσω με τα μούτρα στη λάντζα, πήγα για ύπνο φτιάχνοντας στο μυαλό μου την επόμενη λίστα για τα Lidl.
Διαβάστε ακόμα: Kαιρός για μπάρμπεκιου στο μπαλκόνι.