Η γευσιγνωσία ως έλλειψη

Η καταγραφή μιας γευσιγνωσίας είναι μια συμπερασματική λειτουργία, ένα απείκασμα που περιλαμβάνει, νόηση, αντίληψη και εικασία ως αποτέλεσμα της συνάντησης του δοκιμαστή με το κρασί. («Judgement of Paris», του Gary Myatt)

Το απείκασμα της απόλαυσης

Η καταγραφή μιας γευσιγνωσίας είναι μια συμπερασματική λειτουργία, ένα απείκασμα (λέξη και ιδέες παραφρασμένες από το βιβλίο «Τι έλεγε ο Λακάν για τις γυναίκες») που περιλαμβάνει, νόηση, αντίληψη και εικασία ως αποτέλεσμα της συνάντησης του δοκιμαστή με το κρασί-υποκείμενο.

Η συνάντηση αυτή δημιουργεί ένα ομοίωμα του κρασιού και μια απόλαυση διαφορετική, την οποία, φανερώνοντάς τη, ταυτόχρονα την οριοθετεί. Δημιουργεί την υστερική γευσιγνωσία που είναι η ικανοποίηση, η ευχαρίστηση που δημιουργείται από την έλλειψη ποιότητας και τον εντοπισμό των ελαττωμάτων ενός κρασιού.

Η υστερική απόλαυση

Η αγάπη για το κρασί, όπως και η επιθυμία, αρχίζει με το έλλειμμα της ποιότητας. Το κρασί γίνεται το Άλλο που υποτάσσεται στο μη-όλο, στο καθεστώς της απόλαυσης, και στο οποίο αναλογεί μια άλλη επιπλέον απόλαυση που δεν στηρίζεται σε κάποιο απείκασμα. Η υστερική απόλαυση χρησιμοποιεί την επιθυμία του Άλλου και ταυτίζεται με το έλλειμμά του, οριοθετείται από την επιθυμία των άλλων και ταυτίζεται με το έλλειμμά τους.

Ο υστερικός δοκιμαστής επιθυμεί να έχει μια ανικανοποίητη επιθυμία για τα μεγάλα κρασιά που δεν δοκίμασε. Ακόμη και αν δοκίμασε τέτοια κρασιά, δημιουργεί την υστερία του βασισμένος στο γεγονός ότι τα δοκίμασε προτού αυτά φτάσουν στο απόγειό τους.

Η έλλειψη αυτής της απόλαυσης δίνει το πλεονέκτημα να μετατρέπει κάθε κρασί σε έλλειψη αυτού που ο ίδιος δεν δοκίμασε ποτέ, γίνεται δηλαδή αυτό που λείπει. Τρέφεται με το έλλειμμα που αντιστοιχεί σε μια απόλαυση, όχι όμως σε ζωντανή απόλαυση.

Η γευσιγνωσία ως ευνουχισμός

Για να αγαπήσουμε ένα κρασί πρέπει πρώτα να αποδεχθούμε τον ευνουχισμό, δηλαδή να απαρνηθούμε αρχικά το κρασί που αυθόρμητα μας αρέσει. Αυτό μπορεί να είναι ένα απλό ημίγλυκο που μας ευχαριστεί, αλλά δεν το πίνουμε. Αδύνατον να αρθρωθεί κάτι στη γλώσσα της γευσιγνωσίας που να μην ενέχει αυτόν τον ευνουχισμό.

Αυτό μας δίνει καινούργιες δυνατότητες και καινούργια βάσανα. Γιατί τότε, ανάμεσα στον δοκιμαστή και το κρασί ορθώνεται ο τοίχος της γλώσσας. Η γλώσσα δημιουργεί το υποκείμενο ως έλλειμμα του είναι.

Η απόλαυση βρίσκεται στο σημείο συγκόλλησης, διαρραφής μεταξύ του σημαίνοντος (σκέψης) και του σημαινόμενου (λόγου). Δημιουργός αυτής της διαρραφής είναι ο γευσιγνώστης, ο οποίος περιγράφοντάς την ταυτόχρονα τη δημιουργεί.

Διαβάστε ακόμα: Η αρχαιολογία της γευσιγνωσίας

TAGS :
γευσιγνωσία κρασί

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook