Ελληνικό κρασί: Η καλή χρονιά φάνηκε!

Τελικά, όντως τα καλύτερα κρασιά τους είναι σε καράφες.

Και λέω πρώτη όχι επειδή είμαι ο πρώτος που την κάνει, αλλά επειδή όσα κρασιά προέρχονταν από τη φετινή χρονιά ήταν υπερβολικά φρέσκα για να αποτιμηθούν συνολικά. Η άνοιξη θα είναι ιδανική για μια δοκιμή ακριβείας, μια και τότε θα έχουν αναπτύξει σχεδόν όλη την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα τους, ενώ τα καλύτερα θα συνεχίσουν να ωριμάζουν, εκπλήσσοντάς μας ή επιβεβαιώνοντας τις προσδοκίες μας. Υπάρχουν φετινά κρασιά που δεν εντυπωσιάζουν αυτή τη στιγμή, αλλά μπορεί να μας εκπλήξουν σε μερικούς μήνες, όπως γίνεται κάθε χρόνο, έχουν το χαρακτήρα τους κι’ αυτά όπως εμείς.

Όσο και να προσπαθήσω να είμαι συγκρατημένος όμως, τα δείγματα είναι εξαιρετικά. Υψηλές οξύτητες, που θα βοηθήσουν την μακροημέρευση μεταξύ άλλων, εκρηκτικά αρώματα, λεπτές ισορροπίες, δομή και πολυπλοκότητα δείχνουν κερδισμένο στοίχημα.

Υπάρχουν κρασιά ηπιότερων οινοποιητικών πρακτικών, δηλαδή οινοποιημένα με τις γηγενείς ζύμες, δηλαδή αυτές που έχει ο φλοιός της ρόγας του σταφυλιού, που αναπτύσσονται αργότερα, όπως το Nature  (ντροπαλή ακόμα) του Παπαγιαννάκου ή το Naked Truth (αυτή έχει βγάλει και δοντάκια) του Μυλωνά: αυτά πιείτε τα σε ένα χρόνο και τα λέμε (έχουν βαρύ στρόφαλο, αλλά όταν ανεβάσουν στροφές, πάνε σφαίρα). Προς το παρόν είναι πολύ συγκρατημένα. Άλλα, όπως το Σαββατιανό της Στροφιλιάς έχουν μεγαλύτερη μύτη απ το Συρανό, αλλά από σώμα και καμπύλες υπόσχονται την άνοιξη. Αν όμως επιμένετε στα «φυσικά», υπάρχουν οι περσινές και προπέρσινες χρονιές για εκτιμήσετε του λόγου το αληθές: Κλέφτες από τους πρώτους διδάξαντες στην Αττική Αμπελώνες Μάρκου και οι 2 προαναφερθέντες.

Λίγο πριν αρχίσει να έρχεται κόσμος…

Πριν συνεχίσω όμως θέλω να πω πως η απόφαση να ενωθούν η έκθεση των κρασιών της Κεντρικής Ελλάδας και Θεσσαλίας με της Αττικής ήταν σωστή και το στήσιμο υπερβαίνει κατά πολύ οτιδήποτε είχε κάνει κάθε μία προηγουμένως: ασύγκριτα καλύτερος κεντρικός χώρος δίπλα στο μετρό, άπλα και άνεση και διακριτική πολυτέλεια (Χίλτον) και πολύ καλύτερη οργάνωση, χωριστά προβλήθηκαν οι 16 Ρετσίνες της έκθεσης όπως και η ρητίνη η ίδια σε δείγμα με μεθυστικά αρώματα, και η σημασία της (στο μέλλον παλαιωμένες ρετσίνες;). Σεμινάρια παραπλεύρως από τον Γιάννη Καρακάση MW για φιλομαθείς ρέκτες και ρέκτισες.

Ένα μπράβο στους διοργανωτές Γρηγόρη Μιχαήλο, Μαριάννα Μακρύγιαννη και Βασιλική Κουτσοβούλου λοιπόν. Θα παρατηρήσω ξανά όμως πως το να μην υπάρχουν ψωμάκια ή κριτσίνια είναι σοβαρή έλλειψη. Και το λέω επειδή το έχω ξαναπεί και η απάντηση είναι φέρτε μαζί σας κριτσίνια. Δεν θέλουμε να φάμε, έχουμε φαγητό σπίτι, ψωμί ή κριτσίνια θέλουμε να ξεκουράσουμε το στόμα μας ανάμεσα στα κρασιά. Ας λείψει το σαλάμι κι ας έχουμε ψωμί. Δηλαδή να κυκλοφορούμε με τσάντες με κριτσίνια είναι πιο σικ; Σε κάθε περίπτωση τα εδέσματα ήταν υπέροχα, αλλαντικά Στρεμμένου, Αυγοτάραχο Στέφου, κατσικοπρόβεια τυριά και υπέροχες αλοιφές Καϊδαντζή, λα κρεμ ντε λα κρεμ.

Και τώρα που ήρθε ο κόσμος, θα φτάσουν τα κρασιά;

Πάμε ξανά. Άλλη μια τάση λοιπόν είναι περισσότερα κρασιά με σκιν κόντακτ ή προζυμωτική κρυοεκχύλιση, όπου παραμένουν για ώρες με τα στέμφυλα και αποκτούν περισσότερο σώμα. Θέλει προσοχή το σπορ, γιατί αν το παρακάνεις μπουκώνει το κρασί από ανεπιθύμητες τανίνες, ευτυχώς δεν είχαμε τέτοια, μπράβο! Το ξέραμε για τον Παπαγιαννάκο (που έχει και το πιο ολοκληρωμένο Σαββατιανό αυτή τη στιγμή, απίστευτο και Δεκεμβρίου τρέχοντος θα γίνει πολύ καλύτερο, αν είναι δυνατόν!) και τον Μυλωνά (κομψό και στυλάτο αλλά με εντυπωσιακή επίγευση), βλέπουμε όμως και τον Αγγέλου με πιο πιπεράτη Ρετσίνα και φίνες τανινούλες στο Σαββατιανό μετά από 7 ώρες εκχύλιση, κρασιά φαγητού ή γαστρονομικά, όπως τα λέτε εσείς οι γαστρονόμοι. Ανήσυχος και ο Γιώργος Παπαχρήστου (Κελλάρι Παπαχρήστου) με πολύ ωραίο Σαββατιανό χωρίς θειώδες, αλλά και Pet Nat petillant (αφρώδες, αλλά όχι με τη μέθοδο Σαμπάνιας), επίσης πικάντικο, φαγητού. Και κάτι υπέροχα παλιά Καμπερνέ 2006…

Τι μύτη! Τα Σαββατιανά φέτος δεν παίζονται.

Πολύ καλή η νέα Μαλαγουζιά από τα φρέσκα ιδιόκτητα αμπέλια του Παπαγιάννη (το Πατητήρι)! Εξαιρετική για 3 χρονών αμπέλι, αλλά και 500 κιλά το στρέμμα, ε; Από κοντά της Αναστασίας Φράγκου, κλασσική αλλά κλειστή και μάλλον στα χνάρια εξαιρετικής του ’17, του Μυλωνά και του Παπαγιαννάκου ντροπαλές, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος για την εξέλιξη. Το Σαββατιανό της Αναστασίας άλλο ένα σχεδόν ολοκληρωμένο ήδη, σπιντάτο, με εντυπωσιακή μύτη και δομή και πρώτη φορά εμφιαλωμένη Ρετσίνα.

Ο Μυλωνάς έχει και ένα ’17 που τα σπάει και το πολύ καλό φετινό ροζέ του έχει ίχνη κόκκινων φρούτων πλέον. Από τον Νικολού, πέρα από το Botanic αξίζει να δοκιμάσετε το Yellow, την πιο μεστή και ιδιαίτερη οινοποίηση Σαββατιανού με γηγενείς ζύμες. Οι Αμπελώνες Μάρκου πλην όλων των άλλων έχουν 2 νέα πιασάρικα καθημερινά  κρασιά το λευκό από Ροδίτη-Μοσχάτο-Μαλαγουζιά, ζουμερό και αρωματικό και ένα ερυθρό από Αγιωργίτικο –Μαντηλαριά, με πολύ ελαφρές τανίνες, δροσισμένο καλό και για καλοκαίρι.

Ρητίνη Χαλεπίου, Κουβαράς, Αττική. Η καλύτερη ποιότητα ρητίνης στον κόσμο.

Το Σαρντονέ Βίδια της Στροφιλιάς είναι ένα Ελληνικό Chablis από τον Ασπρόκαμπο στα 900 μέτρα, δηλαδή μια ψυχρή Βουργουνδία, αυστηρή, καθαρή, κρυστάλλινη, κοφτερή με πράσινο μήλο στο στόμα, που ανυπομονώ να την δω το καλοκαιράκι, άντε Μάιο, που θα ‘χει γεμίσει κι’ άλλο το κορμάκι της. Αν ανεβείτε τόσο ψηλά, δοκιμάστε και τα 2 νέα πολύ καλά κόκκινά τους, το Καμπερνέ Φραν και το Καμπερνέ-Τανάτ- Πτι Βερντό, 2017, μωρά ακόμα, αλλά αφού δεν έχει εισαγγελέα… Το Αγρίμι της Άννας Κοκκοτού από Σαββατιανό με προσθήκη Ροδίτη πολύ ωραίο, νευρώδες και κομψό, θα περιμένουμε για το μονοποικιλιακό. Ο Σωτήρης Γκίνης (Άωτον) δεν είχε φρέσκα, αλλά το ’17, όπως προέβλεψα πέρσι, έχει εξελιχθεί σε κρασάρα, με προσωπικότητα one of a kind, όπως λένε στην Παιανία. Ο Δημήτρης Λιέπουρης ανεβαίνει σταθερά και αθόρυβα με Σαββατιανό και Ρετσίνα.

Διαλέγοντας κρασιά για τις γιορτές.

Έχω μια μικρή αδυναμία στο Σαββατιανό, το μέλλον θα με δικαιώσει, ίσως νωρίτερα απ’ ό,τι πιστεύουμε, προς το παρόν καρφώθηκα πάλι.

Γκίκας και πολύ καλό Pine Forest μεστό, με καλή αίσθηση μελωμένου ρετσινιού. Φυσικά, ήταν ‘16 ή ’17, η άλλη όψη της Ρετσίνας, η Ασύρτικη που παλαιώνει όπως και η Σαββατιανή. Και μια πολύ ωραία Μαλαγουζιά (Μαΐστρος) του ’18 και πολύ καλή βαρελάτη με πολύ ωραία ισορροπημένη οξύτητα, επίσης ’18! Καμπερνέ και Σιρά-Βραδυανό, δεν τα δοκίμασα, τα ξέρω, εσείς όμως κάντε το, είναι πολύ καλά αμφότερα.

Ο Καραδήμος με 5 πολύ ωραία λευκά, το Χείλια Σταφύλια εισαγωγικό πολυποικιλιακό και εύκολο, την Παλαιόκαστρα, Μαλαγουζιά κλασσική και όχι υπερβολικά αρωματική, μια βαρελάτη, που είναι καλύτερη, έχοντας αποκτήσει περισσότερη δομή χωρίς να χάσει οξύτητα, Ενοτία, Ασύρτικο 24ωρης εκχύλισης και 6 μήνες οινολάσπες, εδώ το φίνες μεταφράζεται στην ποιότητα των τανινών, Alba Βήσσα, περισσότερη εκχύλιση και 1,5 χρόνο οινολάσπες, με αποτέλεσμα δομή με περισσότερο σώμα και χαρακτήρα που ξεγελάει για πολύ καλό διακριτικό βαρέλι. Μου ξέφυγε το Ξινόμαυρο η Βήσσα.

Και πολύ σοβαρά κόκκινα!

Ο Μίγας είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος για το Μοσχάτο Τυρνάβου (ή Αμβούργου) στις 3 εκδοχές, λευκό blanc de noir, ροζέ και ερυθρό. Φέτος σκίζουν και τα 3, η έκπληξη είναι στο ερυθρό, που λόγω ποικιλίας είναι πάντα γοητευτικού αρώματος αλλά απογοητευτικού σώματος. Οι πιστοί δεδικαίωνται: ενίσχυση με λιαστό συμπυκνώνει το σώμα και επί τέλους δένει το γλυκό, έχουμε ένα πιο ολοκληρωμένο κόκκινο κρασί με μια τεχνική που δεν χρησιμοποιούν μόνο οι Ιταλοί στη Valponicella, αλλά και στο Κοιλιωμένο Ζακύνθου με Αυγουστιάτη και στη Σαντορίνη η Santo στην Καμμένη με Μαντηλαριά. Να ‘ταν μόνο αυτά… Έχει και 2 αφρώδη στυλ Moscato D’ Asti, το ένα ροζέ, νομίζω καλύτερα απ τα Ιταλικά, αλλά εσείς που τα πίνετε θα αποφασίσετε. Εγώ θα σταθώ σε ένα υπέροχο Σοβινιόν με έντονα ορυκτό χαρακτήρα αντί γρασιδένιο, αυτό, αυτήν και μια πιατέλα καραβίδες στον ατμό. Για πιο κλασσικά γούστα ένα εντελώς Βουργουδέζικο χρυσαφένιο Σαρντονέ 300κ/στρέμμα, πολύ καλή ενσωμάτωση βαρελιού, μεταξωτή φινέτσα και μακρύ τελείωμα που θα ξηροκαρπίσει παλαιώνοντας. Για κυρίες με κρινολίνα, αλλά και φίνες αλήτισσες.

Για να το βάλουν σε τέτοια καράφα θα είναι κράσαρος! Ας δοκιμάσουμε…

Για τη Μαλαγουζιά τρελαίνεστε, χαρμάνι με Σαρντονέ 50-50 έχετε πιει από τον Παλυβό, αλλά του Γ. Παπουτσή από την Αταλάντη είναι άλλο πηλήκιον. Σχεδόν άγριο, έντονα ορυκτό, πιείτε το εκεί που θα πίνατε μια ατίθαση Σαντορίνη και θα με μνημονεύσετε. Σε τιμή εν ου παικτοίς από τον ίδιο, τηλεφωνείστε του, κάντε και σεις κάτι, θα σας τα φέρει.

Ο Ζαφειράκης με πολύ καλά κρασιά όπως πάντα, τόσο Μαλαγουζιά όσο και Λημνιώνα, ο Τσιλιλής επίσης με το κλασάτο ερυθρό Κτήμα χαρμάνι Καμπερνέ με Λημνιώνα και Σιρά, ο Χατζημιχάλης που δεν του δίνετε πλέον σημασία με εξαιρετικό Καμπερνέ ςτα 14 ευρώ, πολύ καλό Αλιάνικο και πάρα πολλά άλλα, τις φίνες λευκές φιάλες για εσάς που κομψεύεστε, με Σαντζιοβέζε και Σκιοππετίνο και μια λίστα κρασιών φιρμάνι, τι να λέμε τώρα. Ο Βρυνιώτης με γηγενείς ποικιλίες αλλά διεθνείς πλέον τιμές, Ασύρτικο 18, Βραδυανό 38 κλπ. με ξεπερνάει, αλλά δικαίωμα. Το Κτήμα Μουσών πολύ καλές δουλειές πάντα και σε αντίστοιχα καλές τιμές, το Αmuse γυναικοκατακτητής με το Σοβινιόν μπροστά και το 10% Μούχταρο να δίνει την αυτήν την απόχρωση από αχνό ροζ μετάξι..το Μούχταρο σταθερή αξία, υπάρχει και σε απόσταγμα πλέον, το Σαββατιανό πάει Αμέρικα. Ο Σαμαρτζής λίγο πιο δίπλα κάνει το δικό του παιχνίδι με το πολύ καλό Σαββατιανό που ξεκίνησε, αλλά και άλλα και πιο πρίμιουμ προτάσεις.

Ερωτευμένος με το κρασί. Του φαίνεται και δεν του κακοφαίνεται.

Η Αγάτσα έχει πολύ ωραίο ροζέ από Σιρά και μιά κοφτερή Μαλαγουζιά, Ιάνθη τα λένε τα κορίτσια., στη Θηβαϊκή Γη δοκιμάστε το λευκό τους, αλλά και το Τρύπιο Λιθάρι από Μερλό –Καμπερνέ Φράν. Στην Ακριώτου τον Ορειβάτη, ωραίο Σαββατιανό από παλιά κλήματα, αλλά και ροζέ και ερυθρό Πινό Νουάρ κομψότατα. Στου Λύκου σαν να μου φάνηκε πως φύσηξε νέος άνεμος, με λιγότερο βαρέλι που άφησε το φρούτο να εκφραστεί καλύτερα. Στον Τζιβάνη πιείτε τον λευκό Κύκλο και αν σας αρέσουν τα μελωμένα κόκκινα το Σιρά του ‘13.

Αν κάνετε πάρτι και είστε ταπί, αλλά διατηρείτε την ψυχραιμία σας, μην πάρετε ασκό, ψωνίστε από τα Cellar, θα με μνημονεύετε επίσης. Αν φάγατε ποτέ στο Λεωνίδα της Βαρυμπόμπης Κυριακή μεσημέρι, ήπιατε τα κρασιά τους.

Κάτι δεν θα δοκίμασα κάτι θα παρέλειψα. Επίσης, τόσο άντεξα. Αν πάλι πιστεύετε πως σας αδίκησα, να γράψτε γράμμα στο Θεό να τα μοιράζει ίσα. Άντε και καλές γιορτές, καλά κρασιά να πιείτε να γιορτάστε, όχι τσιφουτιές. Γιατί το καλό κρασί σώζει. Και εσάς και τους οινοποιούς και τη χώρα. Αμήν.

Διαβάστε ακόμα – Μαρία Νέτσικα: «Το εμφιαλωμένο κρασί θα βρει τη θέση του στα μεζεδοπωλεία, όταν το ζητήσει ο ίδιος ο πελάτης».

TAGS :
κρασί Χίλτον

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook