Ένας χρόνος πέρασε από τότε που ο Χαρίδημος Χατζηδάκης έπαψε να είναι μαζί μας. (Φωτογραφία: Οινοποιείο Χατζηδάκη)

Στις 11 Αυγούστου του 2017, ο Χαρίδημος Χατζηδάκης έπαψε να είναι μαζί μας. Επέλεξε να μην είναι πια μαζί μας. Ή μήπως θα έπρεπε να ρωτήσω αν όντως είχε δυνατότητα επιλογής; Είναι πολύ εύκολο να είσαι απέναντι σε κάποιον και να θεωρείς πως τα πάντα που περνούν από το δικό σου το μυαλό είναι για τον άλλον κάτι προφανές. Αυτό που δεν κάνει ο δίπλα σου για χρόνια είναι κάτι που θα κατάφερνες εσύ σε λίγα λεπτά.

Τέτοια πράγματα τα σκέφτεσαι πανεύκολα, ειδικά άμα είσαι Έλληνας. Όμως, η ζωή μού έχει μάθει πως έρχεσαι κοντά σε κάποιον συνάνθρωπο όταν βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια. Αν τον στενεύουν τα παπούτσια, να σε στενεύουν και τα δικά σου, να πληγιάζουν τα πόδια σου. Αν τον στενεύει η ζωή του, να σε στενεύει και η δικιά σου, να σε πληγιάζει η ψυχή σου. Το να απορείς γιατί οι άλλοι δεν βλέπουν τον κόσμο με τα δικά σου μάτια χτίζει τοίχους – και εκεί ερημώνουν ολόκληρες ζωές.

Τρεις εβδομάδες πριν από τον χαμό του Χαρίδημου, έφυγε από κοντά μας ο Chester Bennington. Πιθανότατα δεν θα υπάρχουν πολλοί που διαβάζουν αυτό το άρθρο και θα γνωρίζουν ποιος ήταν ο Chester ή ότι ήταν ο τραγουδιστής των Linkin Park. Όμως ο Χαρίδημος και ο Chester είχαν πολλά κοινά σημεία. Ήταν και οι δύο υπέροχοι σε αυτό που έκαναν. Ήταν και οι δύο εξαιρετικά ιδιοφυείς. Οι δημιουργίες και των δύο δεν ήταν για όλους, είχαν μια δυσκολία πρώτης ανάγνωσης, αλλά όποιος επέμενε έβγαινε κερδισμένος. Και οι δύο έγιναν γνωστοί στο χώρο τους, χωρίς όμως να γίνουν σταρ πρώτης γραμμής στο παγκόσμιο οινικό και μουσικό στερέωμα αντίστοιχα – κάτι το οποίο νομίζω ότι το άξιζαν και με το παραπάνω. Είχαν επίσης και οι δύο πληθώρα από δαίμονες να τους ταλανίζουν κάθε βράδυ.

Η ιδιοφυΐα ποτέ δεν έρχεται μόνη της. Πάντα κουβαλάει βαριές αποσκευές από πίσω της. Ας μην μένουμε στις αποσκευές. Ας γιορτάσουμε τις ιδιοφυΐες.

Ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις, από εξωτερική σκοπιά, υπάρχει μια βασική διαφορά, που κάνει το κρασί κάτι τραγικό, αλλά και συνάμα συναρπαστικό. Μπορεί ο Chester να μην είναι πια μαζί μας, αλλά όποτε θέλω μπορώ να ακούσω τη μουσική του, να έρθω σε επαφή με την ιδιοφυΐα του, σαν να είναι ακόμη μαζί μας.

Αν και το Οινοποιείο Χατζηδάκη συνεχίζει την πορεία του έχοντας πίσω όλη την οικογένεια και ειδικά την καταπληκτική κόρη του Στέλλα Χατζηδάκη, αν και το πνεύμα του Χαρίδημου συνεχίζει να υπάρχει στις πρόσφατες εμφιαλώσεις, κάπου, κάποτε, η τελευταία φιάλη που είχε την τύχη να αγγιχτεί από τον Χαρίδημο θα ανοιχτεί. Ή, μπορεί κάποιος να την κρατήσει πάντα κλειστή, επειδή θα είναι η τελευταία, μέχρι να γεράσει το κρασί μέσα της. Δεν ξέρω τι θα ήταν το πιο αποκαρδιωτικό. Αν και είμαι σίγουρος ότι ο Χαρίδημος θα φώναζε «Άνοιξέ το! Πιες το!».

Λίγες ημέρες μετά το θάνατο του Chester, ο Mike Shinoda, μέλος των Linkin Park, έκανε την παρακάτω δήλωση: «Πολλοί θα πουν πως ο Chester έκανε ό,τι έκανε γιατί ήταν δειλός. Λίγοι θα σκεφτούν το πόσο δύσκολο είναι να ζεις μια ζωή σαν αυτήν του Chester. Ελάχιστοι όμως θα αναρωτηθούν πως ένας Chester ποτέ δεν θα φτιαχνόταν από μια ζωή που ήταν εύκολη να της ζεις».

Η ιδιοφυΐα ποτέ δεν έρχεται μόνη της. Πάντα κουβαλάει βαριές αποσκευές από πίσω της. Ας μην μένουμε στις αποσκευές. Ας γιορτάσουμε τις ιδιοφυΐες.

I tried so hard
And got so far
But in the end
It doesn’t even matter
I had to fall
To lose it all
But in the end
It doesn’t even matter

In the end – Linkin Park

 

Διαβάστε ακόμα: Ο Θέμος Νικολετόπουλος για τον Χαρίδημο Χατζηδάκη.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top