Ο Bill Harlan με τα βαρέλια του (φωτογραφία: worth.com).

Δίπλα από το κρεβάτι μου έχω ένα μικρό σημειωματάριο που γράφω αυτά που θέλω να κάνω πριν φύγω από αυτόν τον κόσμο, με απλά λόγια γράφω το δικό μου bucket list (αν έχετε δει την ομώνυμη ταινία καταλαβαίνετε). Εκεί μέσα υπάρχουν και κρασιά που θέλω να δοκιμάσω και όπως φαντάζεστε, μιλάω για κρασιά θρύλους, αυτά που δε μπορείς να βρεις εύκολα κι αν τα βρεις παίζεται αν θα μπορείς να τα πληρώσεις.

Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το Harlan Estate και λέω ήταν γιατί πριν δυο βδομάδες περίπου το δοκίμασα και άρα βγήκε από τη λίστα μου (παρέμεινα στα όνειρα μου). Αν και νομίζω πλέον πως πρέπει να συνθέτω τη λίστα μου με μεγαλύτερη φαντασία γιατί είχα βάλει απλά Harlan Estate και όχι Harlan Estate 1999, 2011, 2017, 2018, 2019! Η ζωή ξεπέρασε τη φαντασία σε αυτή την περίπτωση και για αυτό το λόγο ευχαριστώ από καρδιάς τον κύριο Λαζαράκη και φυσικά τον Αίολο (που δε με ξεχνάνε ακόμα και τώρα που λείπω).

Ο Bill τελείωσε τις σπουδές του και άρχισε να φτιάχνει επιτυχημένες επιχειρήσεις, που μετά από 2-3 χρόνια πουλούσε (για αστρονομικά ποσά).

Πριν σας πάω στο ζουμί, που μεταξύ μας κωλολέει (συγχωρήστε μου την έκφραση αλλά δε μπορώ να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου), θα σας πω δυο λόγια, όχι για το οινοποιείο αλλά για τον άνθρωπο πίσω από αυτό, τον Bill Harlan.

O Bill συναντήθηκε για πρώτη φορά με τους αμπελώνες της Νάπα όταν ξεκίνησε να σπουδάζει στο Berkley. Ήταν η στιγμή που του μπήκε η ιδέα πως θα ήθελε να αγοράσει κάποια στιγμή αμπέλια εκεί και να κάνει κρασί για τους φίλους και την οικογένεια του. Τα χρόνια πέρασαν και ο Bill τελείωσε τις σπουδές του και άρχισε να φτιάχνει επιτυχημένες επιχειρήσεις, που μετά από 2-3 χρόνια πουλούσε (για αστρονομικά ποσά).

Πέραν αυτού όμως ο Μπιλάρας ζούσε τη ζωή του στο έπακρο και δε φοβόταν ποτέ να βγει από την comfort zone του(το συστατικό της επιτυχίας). Είχε αντιληφθεί από πολύ νωρίς πως το σημαντικότερο είναι η γη και μελετώντας αρκετά τη Βουργουνδία παρατήρησε πως τα crus βρισκόντουσαν στις πλαγιές (ούτε στην κορυφή, ούτε στη βάση του λόφου).

Έτσι άρχισε να ψάχνει αμπελώνες στα σωστά σημεία, που τότε κανείς δεν εκμεταλλευόταν. Όταν πήρε το πρώτο κομμάτι γης τον πήρε τηλέφωνο ο Robert Mondavi και τον ρώτησε γιατί αγόρασε αυτή τη γη. Βρέθηκαν, μίλησαν, του είπε τα σχέδια του και ο Mondavi του είπε πρέπει να πας στο Bordeaux και στη Βουργουνδία για να δεις τα μεγάλα château  και την ιστορία τους.

Το… στρατηγείο του Bill Harlan στο Oakville (φωτογραφία: Erik Castro/Chronicle).

Εκεί λοιπόν συνειδητοποίησε πως το κοινό τους χαρακτηριστικό ήταν η οικογενειακή κληρονομιά, πως το κάθε οινοποιείο περνάει από γενιά σε γενιά και χτίζει την ιστορία του. Όλο αυτό ήταν πολύ κόντρα σε ότι έκανε μέχρι πρότινος αλλά το όραμα του υπερίσχυσε (ευτυχώς) και έτσι το Harlan Estate μετράει πλέον 40 χρόνια ζωής και πλέον το διοικεί ο γιος του Bill, o William.

Στο Harlan Estate δεν είχαν στεγανά, δοκίμαζαν και δοκιμάζουν διαφορετικά πράγματα μέχρι να βρουν αυτό που δουλεύει καλύτερα.

Πάμε τώρα στο ζουμί. Δοκιμάζοντας τις διαφορετικές χρονιές του Harlan Estate αντιλαμβάνεται κανείς, πέραν από τις διαφορές της κάθε χρονιάς και τις αλλαγές στην οινοποίηση ή ακόμα και στη διαχείριση του αμπελιού. Στο Harlan δεν είχαν στεγανά, δοκίμαζαν και δοκιμάζουν διαφορετικά πράγματα μέχρι να βρουν αυτό που δουλεύει καλύτερα. Δοκίμασαν βιολογική καλλιέργεια, συμβατική και βιοδυναμική και κατέληξαν πως η καλύτερη είναι ένας συνδυασμός ανάλογα με τη χρονιά.

Ο Bill Harlan με τον γιο του William (φωτογραφία: Rick Wenner).

Δοκίμασαν να ποτίζουν τα αμπέλια αλλά αποφάσισαν πως δεν δίνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δοκίμασαν 100% καινούργιο βαρέλι αλλά αυτή τη στιγμή έχουν στραφεί στο μεταχειρισμένο. Μια λέξη κλειδί για το Harlan είναι η προσαρμογή. Ξεκινήσαμε με το 1999 που σαφέστατα ήταν σε απίστευτη φόρμα, τέτοια που πολλά Bordeaux αυτής της ηλικίας θα ζήλευαν. Εδώ είχαμε παλαίωση σε 100% νέο γαλλικό βαρέλι.

Γλυκά, ώριμα και αποξηραμένα φρούτα, ευκάλυπτος, γλυκόριζα, αστεροειδής γλυκάνισος, κέδρος, πούρο, αποξηραμένα βότανα, σοκολάτα και καπνός σε ένα στόμα με λιωμένες, από το χρόνο, τανίνες και απολύτως βελούδινη υφή. Στο 2011 οι αλλαγές που αναφέρω στην αρχή ήταν αισθητές, με το κρασί να έχει πιο “μοντέρνο” στυλ, 80% νέο βαρέλι και πολύ έντονο το φυτικό στοιχείο του Cabernet (Να σημειωθεί πως όλες οι χρονιές είναι 80-85% Cabernet Sauvignon και το υπόλοιπο είναι Merlot, Cabernet Franc και Petit Verdot που παίζουν ανάλογα τη χρονιά).

Ο Master of Wine Κωνσταντίνος Λαζαράκη μιλάει για τα κρασιά του Bill Herlan σε πρόσφατη οινογνωσία του Αίολου.

Για το τελευταίο φταίει το ότι ήταν μια πολύ κρύα χρονιά, έτσι η ψητή πιπεριά, ο ευκάλυπτος, η λεβάντα και η δάφνη έδιναν τον πρώτο τόνο. Ακολουθούσαν τα κόκκινα φρούτα του δάσους, το δαμάσκηνο, το πράσινο πιπέρι, ο κέδρος και το κακάο. Στο στόμα η οξύτητα υψηλή και οι τανίνες μέτριες αλλά εξαιρετικά ώριμες και καλοδουλεμένες. Και φτάνουμε στην αγαπημένη μου χρόνια, αυτή του 2017.

Το 2017 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά αφού το οινοποιείο το κύκλωσαν οι πυρκαγιές του καλοκαιριού.

Η Εύα Μαρκάκη εν ώρα δοκιμής…

Το 2017 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά αφού το οινοποιείο το κύκλωσαν οι πυρκαγιές του καλοκαιριού και ο τρύγος έγινε σκαρφαλώνοντας από φράχτες διπλανών οινοποιείων. Μέρος της σοδειάς χάθηκε καθώς ήταν ποτισμένη από τα αρώματα του καπνού (smoke taint λέγεται το ελάττωμα αυτό). Ναι το κρασί ήταν “θερμό”, περισσότερο αλκοόλ, λιγότερη οξύτητα, πιο ώριμο και γλυκό φρούτο αλλά να σας πω κάτι, αυτή η τόσο δύσκολη και συναισθηματική χρονιά έδειξε το πάθος και την αφοσίωση της ομάδας του Harlan και αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο.

Το 2018 και το 2019, η βιολέτα, η δάφνη, ο ευκάλυπτος, η λεβάντα και το λεγόμενο cigar box βγαίνουν στο κρασί.

Από τη χρονιά του 2018 και μετά μπαίνουμε σε άλλη τροχιά, σαφέστατα καλύτερες χρονιές, πιο “εύκολες”, λιγότερο βαρέλι (το 2018 είχε 60% νέο βαρέλι ενώ το 2019 60% δεύτερης χρήσης), πολύ πιο έντονο το ανθικό στοιχείο αλλά και το ζουμερό φρέσκο φρούτο. Και στις δυο αυτές χρονιές η βιολέτα, η δάφνη, ο ευκάλυπτος, η λεβάντα και το λεγόμενο cigar box πάλευαν με το κράνο, το βύσσινο, το κεράσι, το κόκκινο μούρο και το μύρτιλο για το ποιος θα επικρατήσει.

Από τη χρονιά του 2018 και αυτό το κρασί μπαίνει σε άλλη τροχιά, σαφέστατα σε καλύτερες χρονιές, πιο «εύκολες».

Το 2018 θα το χαρακτήριζα οριακά πρόστυχο, τα έχει όλα πολύ και στα δίνει στο πιάτο ενώ το 2019 ντρέπεται ακόμα λίγο. Σε αυτό το σημείο να πω πως ήμασταν οι δεύτεροι στην Ευρώπη που δοκιμάσαμε το 2019 και οι τρίτοι στον κόσμο, έτσι για την ιστορία. Και στις δυο χρονιές η οξύτητα είναι μέτρια + και οι τανίνες το ίδιο αλλά και πάλι πολύ καλής ποιότητας και όσες χρειάζονται για να τα ξεχάσετε στο κελάρι σας (αν μπορείτε και αν καταφέρετε να αποκτήσετε κάποια φιάλη, είναι πολλά τα λεφτά Άρη).

ΥΓ: Κρασιά σαν κι αυτό, η Hermes Birkin και οι γόβες του Taro Ishida δείχνουν το δρόμο. Πρέπει να γίνω εκατομμυριούχα γιατί έχω πολύ ακριβά γούστα, κοινώς τα γούστα πληρώνονται, μωράκια.

 

Διαβάστε ακόμα: Ακόμη 10 υπέροχα κρασιά φτιαγμένα από γυναίκες (μέρος 2ο).

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top