Πώς ταΐζεις έναν δικτάτορα;

Μπορούμε να φανταστούμε τι έτρωγε ο Κάστρο και ο Σαντάμ; (αριστερά: Getty Images/Ideal image – δεξιά: SIPA/REX).

Θέλουν να τους θεωρούμε άτρωτους, απηνείς, πέρα από τα ανθρώπινα. Κι όμως, ακόμη και οι δικτάτορες υπόκεινται στις ανθρώπινες ανάγκες. Καίτοι οι πράξεις τους είναι ολότελα απάνθρωπες, η καθημερινότητά τους περιείχε πολλές από τις συνήθειες των απλών πολιτών. Αυτών που υποτάσσουν με τη σιδηρά πυγμή τους. Τι σχέση έχουν, άραγε, οι δικτάτορες με το φαγητό;

Ο πολωνός δημοσιογράφος Witold Szabłowski ασχολήθηκε ιδιαιτέρως με το συγκεκριμένο -παράπλευρο με τις σκοτεινές δραστηριότητες τους- χαρακτηριστικό συγκεκριμένων σκληροπυρηνικών πολιτικών και στρατιωτικών που στο παρελθόν πήραν με την δύναμη των όπλων την εξουσία στις χώρες τους.

Κάπως έτσι προέκυψε το βιβλίο του «Ηow to Feed a Dictator», το οποίο είναι αποτέλεσμα ενδελεχούς έρευνας. Το έναυσμα του το έδωσε ένα ντοκιμαντέρ όπου έβλεπε έναν στρατιώτη να ετοιμάζει το γεύμα του στρατάρχη Τίτο. Από εκείνη τη στιγμή αποφάσισε να ψάξει τους σεφ που ασχολούνταν με το καθημερινό διαιτολόγιο κάποιων ονομαστών δικτατόρων. Κατάφερε να βρει αυτούς που ετοίμαζαν τα γεύματα των Saddam Hussein, Idi Amin, Enver Hoxha, Fidel Castro και Pol Pot.

Το βιβλίο εκδόθηκε πρώτα στην Πολωνία τον προηγούμενο Σεπτέμβριο και τώρα μεταφράστηκε στα αγγλικά και αναμένεται να βρει θέση στα βιβλιοπωλεία της Αγγλίας και των ΗΠΑ από τον εκδοτικό οίκο Penguin Random House. Το ιδιαίτερο στοιχείο αυτού του βιβλίου δεν είναι μόνο η κουτσομπολίστικη διάσταση του τι μπορούμε να δούμε στα ενδότερα ενός γνωστού πολιτικού μέσα από την κλειδαρότρυπα, αλλά και να κατανοήσουμε τη φθαρτή τους φύση. Οχι, δεν είναι υπεράνθρωποι όπως ήθελαν να πιστεύουμε.

Το εξώφυλλο του βιβλίου.

Για τις ανάγκες της έρευνάς του, ο Szablowski χρειάστηκε να ταξιδεύσει σε πολλές χώρες για να συναντήσει τους προσωπικούς σεφ των δικτατόρων και να τους πάρει προσωπική συνέντευξη. Παράλληλα, ο συγγραφέας μοιράζεται στο βιβλίο ιστορίες που έμαθε από τρίτους και έχουν να κάνουν με το πώς ήταν να ζει κανείς υπό το βάρος μιας δικτατορίας.

Κάπως έτσι μαθαίνουμε για τα αγαπημένα σνακ του Pol Pot, για τον λατρεμένο παστουρμά του Saddam Hussein, το λαχταριστό  πιλάφ και τα ψάρια του Idi Amin. Μαθαίνουμε για τα κόλπα που έκανε ο σεφ του Enver Hoxha για να μην φαίνεται η έλλειψη τροφίμων που υπήρχε στην τότε Αλβανία, αλλά και για τους δύο σεφ του Castro που είχαν διαφορετική τύχη. Ο πρώτος, ο Erasmo, έζησε μια ευημερούσα ζωή, σε αντίθεση με τον, Flores, όπου αναγκάστηκε να βιώσει ακραία φτώχεια.

Το ενδεικτικό σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι οι σεφ δεν δέχθηκαν με ευχαρίστηση να κάνουν αυτή τη δουλειά. Στην πραγματικότητα αναγκάστηκαν και είχαν πάντα το φόβο να χάσουν τη ζωή τους σε περίπτωση που κάτι δεν άρεσε στον δικτάτορα που υπηρετούσαν ή αν θεωρούσε πως σκόπευε να πέσει θύμα δηλητηρίασης. Αν μη τι άλλο, ήταν ένα επάγγελμα αρκετά επικίνδυνο σε καθημερινή βάση.

O Szablowski απαντάει ακόμη και σε μύθους που είχαν εδραιωθεί για χρόνια, όπως ας πούμε αν ο Idi Amin έτρωγε, όντως, ανθρώπινο κρέας. Η έρευνά του έδειξε πως αυτό δεν ίσχυε. Στο γενικό ερώτημα αν οι δικτάτορες έτρωγαν κάτι εκλεκτό, σημειώνει πως όχι. Το σίγουρο είναι ότι έτρωγαν αφού προηγουμένως ο δοκιμαστής είχε βεβαιώσει πως το φαγητό τους δεν περιείχε κάποιο δηλητήριο.

Διαβάστε ακόμα: Τι είναι η πατρίδα μας; Η ταβέρνα που εκθειάζει ο κύριος Σμιθ;

TAGS :
δικτάτορας τροφή για σκέψη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook