Kiku Athens: το νέο μενού ενώνει γεύσεις από την Ιαπωνία και την Ιταλία

Σούσι ή ραβιόλι; Και τα δύο! Το πρώτο αθηναϊκό Itameshi μενού είναι γεγονός.

Από τα πράγματα που με εντυπωσίασαν κατά την διαμονή μου στην Ιαπωνία, ήταν η αγάπη τους για την ιταλική κουζίνα, και περισσότερο ο τρόπος που αυτή είχε εισχωρήσει στην καθημερινότητά τους: Μακαρόνια, και ειδικά σπαγγέτι, παντού. Πολλά μαγαζιά περηφανεύονται για την “Neapolitan” μακαρονάδα ως σπεσιαλιτέ τους (με μόνο κοινό με τη Napolitana το χρώμα της) και γενικά συναντάς  πολλές fusion επιλογές, αυτό που εκεί αποκαλείται “Itameshi”. Ita απ’ το Italia και meshi που είναι στα ιαπωνικά το γεύμα.

Ένα κοφτερό μαρτίνι με ιαπωνικό τζιν, ταιριάζει ταμάμ με αυτή την… τουρτίτσα από ταρτάρ τόνου, πάνω σε ρύζι σούσι, με φύκι νόρι και χαβιάρι.

Τη λέξη Itameshi ξαναείδα πρόσφατα σε ένα instagram post του Kiku και μου κίνησε το ενδιαφέρον αμέσως, αφού δεν υπάρχει, από όσο γνωρίζω, κάτι παρόμοιο στην ελληνική σκηνή. Ποιό Kiku; Αν με ρωτάτε τι είναι το Kiku με στεναχωρείτε λίγο, μιας και δεν πιστεύω ότι χρειάζεται συστάσεις.

Ένα από τα πρώτα ιαπωνικά εστιατόρια στη χώρα, ιδρυθέν (σε άλλη διεύθυνση) το 1993, βρίσκεται στην οδό Ξενοκράτους 21 στο Κολωνάκι, ενώ έχει ανοίξει και ένα αδερφάκι του στη Μύκονο. Με το φθινόπωρο να πλησιάζει σιγά σιγά στο τέλος του, το Kiku Athens ξανάνοιξε τις πόρτες του μέσα Οκτώβρη, ενώ στη Μύκονο θα περιμένουμε την επαναλειτουργία του την άνοιξη.

Ο χώρος του Kiku ήταν και παραμένει επιβλητικός.

Ο χώρος του αθηναϊκού Kiku ήταν και παραμένει επιβλητικός. Στους τοίχους επικρατούν στιβαρά χρώματα. Σκούρο καφέ και μαύρο στις λεπτομέρειες και τη διακόσμηση, και ένα γήινο γκρι σε κάποιους τοίχους που φαίνονται πετρόχτιστοι. Κρυφοί φωτισμοί με κόκκινο ή πορτοκαλί φως δίνουν την αίσθηση πως ότι συμβαίνει εκεί είναι προσωπικό, μυστικό, μόνο για εσένα.

Το φως παρόλα αυτά δεν είναι λίγο, ένα συχνό “αμάρτημα” πολυτελών εστιατορίων που σε έχουν να τρως στα τυφλά. Με προσεκτικά επιλεγμένα φωτιστικά στο πνεύμα της Ιαπωνικής αρχιτεκτονικής, γίνεται τόσο όσο πρέπει ώστε να εκτιμήσεις τις υπέροχα παρουσιασμένες δημιουργίες του head chef, Serghei Osipov.

Κρυφοί φωτισμοί με κόκκινο ή πορτοκαλί φως δίνουν την αίσθηση πως ότι συμβαίνει εκεί είναι προσωπικό, μυστικό, μόνο για εσένα.

Με την είσοδο, σε καλωσορίζει το μπαρ. Στην ίδια αισθητική, σκούρο, στολισμένο με διακοσμητικά λουλούδια Ιαπωνικής αισθητικής και το μεγαλύτερο στολίδι ενός μπαρ, την κάβα του. Δεν είναι μια κάβα που θα βρεις όποιο underground ποτό είδες στο instagram feed σου εκείνο το πρωί. Είναι μια κάβα εκλεκτική και στοχευμένη, με μόνο υψηλής ποιότητας αποστάγματα και έμφαση σε Ιαπωνικές ετικέτες, με ποικιλία σε Ιαπωνικά ουίσκυ και σάκε.

Με την είσοδο, σε καλωσορίζει το μπαρ.

Μιλώντας για σάκε, όταν ζήτησα ένα ποτήρι, μου σερβιρίστηκε ένα Kubota Manjyu, ένα πολύ γευστικό, φλοράλ σάκε με γήινες νότες από ξηρούς καρπούς. Κάτι πολύ ενδιαφέρον, είναι πως η ίδια η εταιρεία Asahi-Shuzo προτείνει το συγκεκριμένο σάκε της να σερβίρεται με Ιταλική κουζίνα (συγκεκριμένα, με ριγκατόνι με μελιτζάνα και ρικότα). Αναρρωτήθηκα αν ήταν κατά τύχη ή θα είναι όλο το βράδυ τόσο μελετημένο.

Εδώ θα βρείτε σάκε και ιαπωνικό ουίσκι.

Το μπαρ, πέρα από σάκε και την εξαιρετικά ενημερωμένη λίστα κρασιών, σερβίρει και κοκτέηλ. Προσανατολιστήκαμε σε κλασσικά κοκτέηλ, με ένα ακαδημαϊκό daiquiri, όξινο και φτιαγμένο παραδοσιακά, σε μια “σοβαρή” μίξη, για πότες, που αποπνέει old money φινέτσα.

Τα aperitif συνοδέψαμε με edamame, τόσο απλά όσο και spicy. Βρήκα εξαιρετική την χρήση κορεάτικου kimchi ως καρύκευμα για τα spicy edamame που τους δίνει μια έντονη, αλμυρή, umami γεύση, και θυμίζει κρέας. Τα προτείνω ανεπιφύλακτα, ακόμη και για όσους δεν είναι λάτρεις του καυτερού, μιας και έχουν μια πολύ απαλή κάψα, ίσα ίσα να κρατάει το ενδιαφέρον.

Το γεύμα μας ξεκίνησε από την χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, με μια σειρά από φρέσκα ωμά ψάρια.

Το γεύμα μας ξεκίνησε από την χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, με μια σειρά από φρέσκα ωμά ψάρια. Carpaccio λαυράκι με μια από τις καλύτερα ισορροπημένες σάλτσες που έχω φάει εγχώρια, καθώς με την ελαφριά βοτανικότητά της άφηνε χώρο στο νοστιμότατο φρέσκο ψάρι να παραμείνει ο βασιλιάς του πιάτου, χωρίς να χαθεί στις εντάσεις της σόγιας και του mirin. Έπειτα, μια σειρά από nigiri και sashimi διαφόρων ψαριών, με hamachi (κιτρινόπτερο τόνο), λαυράκι και σολωμό μεταξύ άλλων. Τα ψάρια ήταν όλα εξαιρετικά κομμένα, φρεσκότατα και με καθαρές, διακριτές γεύσεις, ενώ το ρύζι είχε ποτιστεί σωστά -διακριτικά- με ρυζόξυδο, σε μια εξαιρετική ισορροπία, θυμίζοντας πραγματικά την γεύση της Ιαπωνίας.

Όλα τα πιάτα με ωμό ψάρι αξίζουν τον έπαινο, αλλά δύο στάθηκαν πάνω από τα υπόλοιπα. Πρώτο, το tuna day ssambap, ένα μικρό “κέικ” με ρύζι στη βάση και ψιλοκομμένο τονάκι Αλοννήσου από επάνω, σερβιρισμένο με φύλλα από nori και μια όχι αμελητέα ποσότητα χαβιαριού Ossetra. Η ιδέα είναι ότι πιάνεις με το χέρι μια μπουκιά από τα υλικά χρησιμοποιώντας το nori για εργαλείο. Η χρήση τόσων αλμυρών συστατικών ίσως να αποθαρρύνει όσους είναι πολύ ευαίσθητοι με το αλάτι, αλλά για όσους προτιμάμε περιστασιακά και έναν πιο αλμυρό και γευστικό “μεζέ”, πρόκειται για αποκάλυψη. Η χρήση yuzu και yukari στον αρωματισμό του τόνου, και η επιλογή ενός πολύ ελαφρά αρωματισμένου ρυζιού χωρίς πολλά πολλά, για να σπάει τις εντάσεις, δημιουργούν το τέλειο πλαίσιο για να έρθει η δυναμική παρουσία του χαβιαριού και να αναδειχθεί.

Και αυθεντική πίτσα υπάρχει στο μενού.

Δεύτερον, τα maki negi-λαυράκι. Ένα απίστευτα απλό πιάτο, maki με φρέσκο κρεμμύδι και λαυράκι, που, αν τα προηγούμενα θύμιζαν Ιαπωνία, αυτό μπορώ να πω οτι κυριολεκτικά θυμάμαι να το τρώω εκεί. Το ψάρι είναι μπαμπάτσικο και φρέσκο, το ρύζι είναι όσο σπυρωτό αλλά και όσο μαλακό πρέπει, και γενικά, το ρύζι είναι αναλογικά λίγο, κάτι σπάνιο στην ελληνική αγορά σούσι. Μίνιμαλ και ισορροπημένο, ένα κομμάτι από ορίτζιναλ sushi στην Αθήνα, αν μου επιτρέπετε.

Για τα πιάτα με wagyu, δεν χρειάζεται να πω πολλά. Το Kiku Athens φέρνει Α5 wagyu από την επαρχία Kagoshima. Το Kagoshima wagyu ή Kagoshima-gyu όπως θα το λέγαμε σωστά, είναι ιστορικά στα 10 κορυφαία της Ιαπωνίας. Και προσωπικά, με εξαίρεση κάποια -εδώ- πολύ σπάνια κρέατα όπως το ohmi-gyu και το saga-gyu, ίσως είναι το αγαπημένο μου. Ένα τέτοιο υλικό στα χέρια ενός καλού chef θα βγάλει ένα εξαιρετικό πιάτο. Πάντα στα wagyu συστήνω μια μορφή που το κρέας είναι ατόφιο, όπως τα nigiri με wagyu ή τη μπριζόλα.

O πριβέ χώρος του Kiku Athens.

Και εντάξει, μιλήσαμε για Meshi, αλλά το Ιταλικό που είναι; Θα ξεκινήσω από κάτι που με εξέπληξε κι εμένα. Η burrata που βγήκε μετά το ιαπωνικό κομμάτι του γεύματος, ήταν ένα πολύ καλό πέρασμα, καθαρίζοντας την παλέτα επιτυχημένα, και μάλιστα, μετά από μερικές δύσκολες γεύσεις. Το carpaccio μόσχου που ακολούθησε ήταν πολυ ευχάριστο, δροσιστικό, σε ένα απλό σερβίρισμα που αναδεικνύει τη νοστιμιά του ίδιου του κρέατος.

Στην Ιταλική πλευρά του μενού βέβαια ανήκε και το καλύτερο πιάτο της βραδιάς: Ραβιόλι καραβίδας, σε μια σάλτσα από bisque καραβίδας και dashi, γαρνιρισμένα με φρέσκια τρούφα. Το δάγκωμα των ζυμαρικών ήταν η πεμπτουσία του al dente, οι επιμέρους γεύσεις έσφυζαν με άποψη, αλλά στο στόμα κατέληγε να γίνεται ένας διάλογος που τις αναδεικνύει όλες. Η χρήση λίγου σησαμέλαιου στο σερβίρισμα έφερνε ωραία ένα ελαφρύ fusion στοιχείο, και έσπαγε καπώς την έντονη τρούφα επιτρεποντάς της να δέσει με το υπόλοιπο πιάτο.

Μετά το γεύμα μας απολαύσαμε ένα ποτήρι ιαπωνικό ουίσκι Hibiki στο Casa Kiku, τον πριβέ χώρο του Kiku Athens. Αν το υπόλοιπο μαγαζί εκπνέει μια αύρα ιδιωτικότητας, εκεί μιλάμε για ένα μικρό ιδιωτικό… “νησί” στο κέντρο της Αθήνας. Ο χώρος εμπνέει συζήτηση και ανοίγει την όρεξη για τις δημιουργίες του Serghei Osipov, και ένα βράδυ που μπορεί να μείνει αξέχαστο. Αν έχετε στο νου σας κάποιο μικρό event, κάποιον διακριτικό εορτασμό με λίγα άτομα, ή ένα δείπνο για να ευχαριστήσετε πολύτιμους συνεργάτες -ή να κλείσετε ένα deal- ρωτήστε για τη διαθεσιμότητά του.

Διαβάστε ακόμα: Το savoir-faire του ιαπωνικού τραπεζιού. Πώς τρώμε σωστά και αρχοντικά το sushi και το ramen;

TAGS :
διεθνές εστιατόριο σούσι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook