Αργύρης Τσακίρης: Από τα βυζαντινά κρασιά στα μπαρόκ

«The Wine Maker» του Hector Hanoteau (1850).

Εδώ μια μικρή ένσταση για το στυλ των γλυκών οινοπνευματωμένων κρασιών που χρησιμοποιούνται σήμερα για τη Θεία Κοινωνία στις ορθόδοξες εκκλησίες. Την πρώτη χριστιανική χιλιετία είναι βέβαιο ότι δεν υπήρχαν τέτοιου είδους κρασιά, ώστε να δημιουργηθεί τέτοια παράδοση. Γι’ αυτό γλυκά ίσως, οινοπνευματωμένα όχι.

Οι μουσουλμανικές χώρες διέκοψαν οριστικά την επαφή με το κρασί, απαγορεύοντας το. Όμως, κι αυτό ίσως να μην είναι άσχετο με την απαγόρευση και κάθε απεικόνιση στους ναούς τους, δημιουργώντας μια τελείως διαφορετική διακοσμητική τέχνη.

Η αναγεννησιακή τέχνη, χωρίς να επιστρέφει στο παρελθόν, δημιουργεί νέες τεχνικές και επιτρέπει στους καλλιτέχνες να καινοτομήσουν. Η τέχνη γίνεται ιδιωτική, με την έννοια πως δεν διαμορφωνόταν από τη θρησκευτική ή πολιτική εξουσία, αλλά αποτελούσε προϊόν των ίδιων των καλλιτεχνών.

Το κρασί συνάντησε τον αναγεννησιακό χαρακτήρα του όταν απέκτησε τη δυνατότητα να εκφράσει την προσωπικότητα του παραγωγού, αλλά και του καταναλωτή. Αυτό έγινε όταν μπήκε στο μπουκάλι και κέρδισε την ατομικότητά του, αφού ο ιδιοκτήτης του μπορούσε να το μεταχειριστεί (παλιώσει) με διαφορετικό τρόπο.

Αργότερα, στη διάρκεια των ναπολεόντειων πολέμων, τα κρασιά των μεγάλων ιδιοκτησιών (Châteaux) του Μπορντώ, αποκλεισμένα από τις αγγλικές αγορές, δημιουργούν μια νέα αισθητική στο κρασί. Πρόκειται για κρασιά ισχυρής εκχύλισης με πλούτο, άφθονο βαρέλι και δυνατότητα να παλιώνουν για πολλά χρόνια.

Αντιστοιχούν στα κρασιά μπαρόκ (περίοδος που ακολούθησε την Αναγέννηση) που τα χαρακτήριζε το δέος, το μεγαλείο, η υπερβολή, αναδεικνύοντας με αυταρέσκεια το επιβλητικό και πομπώδες ύφος τους.

Διαβάστε ακόμα: Αργύρης Τσακίρης – Από τα αρχαιοελληνικά κρασιά στα γοτθικά.

TAGS :
Βυζάντιο κρασί μπαρόκ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook