Tρυγήσαμε τη χαρά της ζωής, στο Κτήμα Σκούρα

Η δουλειά ξεκινάει νωρίς το πρωί.

Τα τελευταία χρόνια ήθελα να ζήσω έναν σοβαρό τρύγο, να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό, εκείνη την ωραία γιορτή που η γη μας χάριζε τους χυμούς της για εκείνο το γλυκό μούστο που σαν παιδί τον χαιρόμουν λαίμαργα, μαζί με τη μουσταλευριά που μας έφτιαχναν οι γιαγιάδες. Όπως και το πετιμέζι που με αυτό περιέλουζαν τις αφράτες τηγανίτες, και τόσα ακόμα…

Ο τρύγος είναι, άλλωστε, ταυτισμένος με την ελληνική παράδοση, και με την ελληνική γη. Είναι μέρος της κουλτούρας μας, είναι -σχεδόν- στο DNA μας, από τότε που λατρεύαμε τον θεό Διόνυσο σε αυτόν τον τόπο. Ακόμη και αν κάποιοι δεν έχουν άμεσες εικόνες από τη μαγεία και τη μέθεξη που προσφέρει, με κάποιο τρόπο κουβαλούν μέσα τους διηγήσεις από τους γονείς ή τους παππούδες τους.

Τα σταφύλια μαζεύονται στο χέρι, όπως απαιτεί η παράδοση εδώ και αιώνες.

Θέλοντας, λοιπόν, να κάνω μια βόλτα στα μονοπάτια της μνήμης, αποφάσισα να επισκεφτώ την οικογένεια Σκούρα στη Νεμέα. Ένα οινοποιείο με ιστορία από το 1986, έργο ζωής του πατέρα Γιώργου Σκούρα. Ο καλύτερος μήνας για να κάνεις αυτό το ταξίδι εμπειρίας είναι, φυσικά, ο Σεπτέμβριος, ο λεγόμενος και Τρυγητής, που προεκτείνεται ανάλογα με τον καιρό, ως τα μέσα του Οκτώβρη.

Το έξοχο κτήμα του Γιώργου Σκούρα βρίσκεται στο Μαλανδρένι Αργολίδος μέσα στην περιοχή ΠΟΠ Νεμέας.

Ο Γιώργος Σκούρας σπούδασε οινολογία στη Dijon της Γαλλίας, δούλεψε στη Γαλλία και επέστρεψε με στόχο να να φτιάξει ένα δικό του οινοποιείο. Το πρώτο του οινοποιείο φτιάχτηκε στο Γυμνό της Νεμέας και το 2004 χτίστηκε το σημερινό οινοποιείο που βρίσκεται στο Μαλανδρένι Αργολίδος, μέσα στην περιοχή ΠΟΠ Νεμέας.

Τι άλλο καλύτερο από μια θαυμαστή πρώτη ύλη; Το πρώτο μυστικό για ένα εκλεκτό κρασί.

Βαμμένο σε ένα απαλό σωμόν σαν τις ανταύγειες του περίφημου ροζέ Peplo που παράγει, το οινοποιείο έχει γίνει το σύμβολο του οινικού brand Σκούρας αλλά και ορόσημο για τη γύρω περιοχή. Είναι ένα σύγχρονο κτήριο μέσα σε ένα πανέμορφο κτήμα με φουντωτά αμπέλια και τα βουνά στο βάθος, που μπορείτε να επισκεφτείτε και εσείς.

Οι κυρίες είναι ετοιμοπόλεμες.

Τριάντα τέσσερα χρόνια τώρα ο Γιώργος Σκούρας διανύει μια σπουδαία πορεία στον παγκόσμιο χάρτη του οίνου με εξαιρετικά βραβευμένα κρασιά, υψηλής ποιότητας και τεχνογνωσίας. Με μπροστάρη τον περίφημο “Μέγα Οίνο”, όλα αυτά τα χρόνια 18 ετικέτες έχουν προστεθεί στο πορτφόλιό του (κρασιά μικρής παραγωγής, διεθνείς ποικιλίες, καινοτόμα blends, έως και πιο απλά καθημερινά κρασιά).

Τρύγος σημαίνει να μετέχεις στο πανηγύρι της φύσης.

Τα τελευταία δύο διαμάντια του Σκούρα είναι ο γλυκός λιαστός ερυθρός οίνος από τη σπάνια ποικιλία Μαυρόστυφο -ο “Τιτάνας”- και το δημοφιλές ροζέ κρασί Peplo (ένα ιδιαίτερα μελετημένο και περίπλοκο blend από Αγιωργίτικο, Syrah & Μαυροφίλερο) που κάνει στράκες από τις παραλίες της Μυκόνου μέχρι τα ψαγμένα wine bars της Θεσσαλονίκης.

Ο Μιχαήλ Ανδρουλιδάκης, οδηγώντας ένα Mercedes GLB200, είχε τη δυνατότητα να δει από κοντά πώς γίνεται ο τρύγος στο Κτήμα Σκούρα.

Το Κτήμα Σκούρα αξίζει να επαινεθεί και για έναν ακόμη λόγο. Ακολουθεί μια πρακτική καλλιέργειας η οποία πιστοποιείται και λέγεται καλλιέργεια ολοκληρωμένης διαχείρισης και βιωσιμότητας, δηλαδή τηρούνται συγκεκριμένα πρωτόκολλα για την καλλιέργεια, όλα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην πετιέται τίποτα και να αξιοποιούνται τα πάντα στο έπακρο, και χωρίς περιβαλλοντική επιβάρυνση. Ταυτόχρονα υπάρχουν και κομμάτια του κτήματος που είναι αποκλειστικά βιολογικής καλλιέργειας.

Διάλειμμα μέσα στα αμπέλια: Ο Δημήτρης Σκούρας προσφέρει ένα ποτήρι από το λαμπερό και φίνο ροζέ Peplo στην Κατερίνα Θεοχάρη.

Πλέον, το οινοποιείο Σκούρα είναι οικογενειακή υπόθεση: Ο πατέρας Γιώργος και ο Δημήτρης, ο γιος, ασχολούνται με τα αμπέλια και το οινολογικό κομμάτι της επιχείρησης. Ο Δημήτρης έχει σπουδάσει σε τρεις διαφορετικές σχολές στην πόλη Montpellier της Γαλλίας: αμπελουργία, χημεία και έχει κάνει μεταπτυχιακό στην οινολογία. Στη Γαλλία σε κάθε τρύγο δούλεψε σε διαφορετικά οινοποιεία (Champagne, Rhône, Bordeaux), ενώ έχει θητεύσει τόσο σε οινοποιεία της Ελλάδας όσο και της Καλιφόρνια, στις ΗΠΑ.

Το τσούγκρισμα επιβάλλεται στο Κτήμα Σκούρα. Για το καλό…

Η Ουρανία, η μητέρα της οικογένειας, έχει αναλάβει τη διεύθυνση προσωπικού και το λογιστήριο και η Στέλλα, η κόρη, διευθύνει το marketing. Κάθε μέλος της οικογένειας έχει, λοιπόν, έναν συγκεκριμένο ρόλο σ’ αυτή τη θαυμαστή αλυσίδα που καταλήγει σε ένα εκλεκτό μπουκάλι κρασί, το οποίο εμείς γευόμαστε δίχως να αντιλαμβανόμαστε πόση εργώδη και επιμελημένη προσπάθεια μπορεί να κουβαλάει.

Οι νεαρές κυρίες ξεκουράζονται. Εχει και τις δυσκολίες του ο τρύγος…

Ξεκινήσαμε το οδοιπορικό μας στο τιμόνι της Mercedes GLB200, ενός άνετου και σχετικά προσιτού (για τα δεδομένα της εταιρείς) SUV με πλούσια τεχνολογία, ασφάλεια και άνεση όπως γνωρίζει πολύ καλά να παρέχει η διάσημη Γερμανίδα. Tο GLB έρχεται να καλύψει ένα κενό στην γκάμα της εταιρείας. Με τιμή εκκίνησης τα 37.235 ευρώ, κοστίζει 15.000 λιγότερο από την αντίστοιχων διαστάσεων GLC 200. Η GLB διαθέτει την απαραίτητη πρακτικότητα για τις οικογενειακές μετακινήσεις, εξασφαλίζοντας μεγαλύτερους χώρους από τις ομόλογες premium προτάσεις του ανταγωνισμού. Εχουμε να κάνουμε με ένα αυτοκίνητο που θα «κουμπώσει» ιδανικά σε μια τετραμελή οικογένεια που θα απολαύσει τα ταξίδια της μαζί με τις αποσκευές της -και με δυό τρία κιβώτια κρασί στο πορτ μπαγκάζ- με περισσή άνεση.

Ο Μιχαήλ Ανδρουλιδάκης του Andro συνομιλεί με τον Δημήτρη Σκούρα, τη νέα γενιά μιας οικογένειας που υπηρετεί με όραμα την τέχνη του οίνου.

Η πρώτη μέρα του τρύγου ξεκίνησε με το πρώτο πρωινό φως. Οι μυρωδιές της φύσης μάς υποδέχθηκαν με μεθυστικό τόνο. Δεν υπάρχει πιο αυθεντικός τρόπος να ξυπνάς από τα έρχεσαι σε επαφή μ΄αυτές τις μυρωδιές και την ανοιχτωσιά του τοπίου. Τρυγήσαμε άοκνα τους αμπελώνες που εκτείνονται γύρω από τις εγκαταστάσεις του οινοποιείου (περίπου 400 στρέμματα γης). Το προσωπικό του Κτήματος Σκούρα τρύγησε μαζί μας, όπως και η ίδια η οικογένεια, κάνοντας την εμπειρία αυτή μοναδική.

Επιστροφή στο οινοποιείο με τα φρεσκοτρυγημένα τσαμπιά: Η διαδικασία αναπτύσσεται τελετουργικά και με όλες τις προφυλάξεις.

Πρώτη φορά τρυγάω αμπέλια που προορίζονται για την παραγωγή εκλεκτών κρασιών και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα από την καθαρότητα των σταφυλιών και την αρμονική σύνθεση του φυλλώματος των αμπελιών. Το πρωινό φως έλουζε με τις ακτίνες του τα τσαμπιά των σταφυλιών κάνοντας την παλέτα των χρωμάτων να μοιάζει με πίνακα του Τσαρούχη. Κι εμείς γεμίζαμε με τα χέρια τα πεντακάθαρα πορτοκαλί τελάρα (περίπου 20 κιλά σταφύλι σε κάθε τελάρο) ώστε να μην πληγωθούν και να μην συμπιέζονται οι καρποί.

Η αποβοστρύχωση ξεκινά με εντατικούς ρυθμούς.

Καθώς ο ήλιος ανέβαινε στο ζενίθ, κάναμε μια στάση για να απολαύσουμε τυρί, ψωμί και άφθονο κρασί. Αυτό θα πει αυθεντική ζωή! Δοκιμάσαμε κατά τη διάρκεια του τρύγου ξανά όλα τα κρασιά του οινοποιείου, αυτή τη φορά πάνω στο ευλογημένο χώμα, μέσα στους αμπελώνες. Πάνω σε ένα πανί είχαμε απλώσει όλα αυτά τα καλούδια. Όταν είσαι καταγής, οι γεύσεις, τα χρώματα, τα αρώματα, εγγράφονται ακόμα εντονότερα στις αισθήσεις σου.

Νέα τελάρα προστίθενται διαρκώς.

Η διαδικασία συνεχιζόταν, φορτώναμε τα κασόνια πάνω στο τρακτέρ και τα πηγαίναμε για διαλογή. Εννοείται πως είναι χειρωνακτική η διαδικασία, γιατί μόνο έτσι καταλαβαίνεις το έργο σου, αν έχεις δώσει ένα μέρος των δυνάμεών σου για να γίνει. Μέσα στο οινοποιείο, τα σταφύλια αδειάζονται πάνω σε μια τράπεζα διαλογής και επιλέγονται ένα-ένα ξανά με το χέρι, με βασικό γνώμονα πως ο,τι δεν τρώγεται ξεχωρίζεται και γίνεται κομπόστ.

Πατήρ και υιός Σκούρας. Δικαίως τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους με χαρά και υπερηφάνεια.

Η δεύτερη μέρα του τρύγου μας βρήκε σε χωριό της Αρκαδίας, όπου το Κτήμα Σκούρα συνεργάζεται με ντόπιους παραγωγούς και επιβλέπει την καλλιέργεια τους. Εκεί τρυγήσαμε Μοσχοφίλερο με τους ανθρώπους του χωριού. Ωραία σκαλισμένα από το χρόνο πρόσωπα. Δεν σας κρύβω πως κι αυτό μου είχε λείψει όλα αυτά τα χρόνια, να μαζεύονται οι χωρικοί, να λένε τα καλαμπούρια τους, να τρώνε τα σφαχτά τους και να κάνουν τον τρύγο γιορτή.

Εικόνες που οι άνθρωποι της πόλης είτε έχουμε ξεχάσει είτε -κάποιοι από εμάς- δεν τις έχουμε βιώσει ποτέ, με αποτέλεσμα να χάνουμε ένα μεγάλο μέρος της αυθεντικότητας που μόνο η συνάφεια με τη φύση μπορεί να προσφέρει.

Από την παραγωγή στην κατανάλωση: Ο τρύγος είναι γιορτή και τον τιμούμε παρέα, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι.

Εκεί ήταν όλοι: ήταν ο δάσκαλος, ήταν ο κυνηγός, ήταν η νοικοκυρά, μερικά νέα παιδιά από το σχολείο του δασκάλου. Ανάμεσα σε αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους εγώ, ο Δημήτρης ο Σκούρας, η Κατερίνα. Στο διάλειμμα καθίσαμε όλοι μαζί κάτω από ένα πεύκο που το είχε φυτέψει ο δάσκαλος το 1980. Ένα μικρό φυντανάκι ήταν τότε, σήμερα είναι ένα μεγάλο δέντρο με παχιά σκιά.

Το χρυσαφένιο φως πάνω στο αμπέλι. Σαν ζωγραφικός πίνακας.

Γύρω μας τα όμορφα χρώματα του Φθινοπώρου, χρυσά στάχυα, ανοιγμένες καστανιές που μπορούσες να τις γευτείς ωμές, άγρια σταφύλια. Κάτσαμε, λοιπόν, στην αγκαλιά του πεύκου, πίναμε τσίπουρα δικά τους ντόπια και τρώγαμε τα υπέροχα φαγητά τα οποία είναι ψήσει με αγάπη η γυναίκα του δασκάλου.

Αυτά τα φαγιά δεν συγκρίνονται σε καμία των περιπτώσεων με τα φαγητά του καλύτερου σεφ. Βλέπετε, είναι η πρώτη ύλη, η αγάπη, ο τόπος αλλά και η ίδια η μαγείρισσα που τα μαγειρεύει πάνω από 50 χρόνια.

Η οικογένεια Σκούρα μας λέει «εις υγείαν». Ανταποδίδουμε: «και του χρόνου»!

Ο τρύγος στο Κτήμα Σκούρα ήταν πραγματικά μια μοναδική εμπειρία. Το πάθος και ταυτόχρονα η απλότητά της οικογένειας αποτελούν για εμένα έμπνευση. Είναι υπέροχο να γίνεσαι ένα με τη φύση, να γεύεσαι απευθείας τους καρπούς της. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Είναι τόσο για εμάς, όσο και για τα παιδιά μας, σπουδαίο μάθημα.

Διαβάστε ακόμα: Έτσι μπορείτε και εσείς να επισκεφτείτε το Κτήμα Σκούρα.

TAGS :
Γιώργος Σκούρας Κτήμα Σκούρας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook