Το Μανιφέστο ενός Γευστικού Διαφθορέα

Η γεύση γοητεύει. Η γεύση σκανδαλίζει. Η γεύση ξελογιάζει. Η γεύση διαφθείρει. Ο δρόμος για τη δική μου καρδιά δεν περνάει από το στομάχι, αλλά από τον ουρανίσκο. Εκεί παίζονται όλα. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες,

Ασχολούμαι με τη γεύση πολύ προτού το πάρω χαμπάρι. Πολύ προτού πάρω χαμπάρι πολλά πράγματα για τη ζωή, εδώ που τα λέμε. Ήμουν ο μπόμπιρας που, στις ταβέρνες και τα εστιατόρια, μπαινόβγαινε στην κουζίνα για να μυρίσει μυρωδιές, για να δει τους μάγειρες να ετοιμάζουν πιάτα και – όταν δεν έβλεπε κανείς – να κλέψει και κανένα μεζεδάκι από δίσκους, πιατέλες και κατσαρόλες. Ήμουν το παιδάκι που στον μανάβη, στον μπακάλη, στο σουπερμάρκετ ήθελε να τα αγγίζει και να τα μυρίζει όλα και στο σπίτι να δοκιμάζει τα πάντα.

Flash forward στο σήμερα και κάνω ουσιαστικά τα ίδια – μεταξύ άλλων. Η μόνη διαφορά είναι ότι πλέον δεν είμαι και τόσο μικροσκοπικός, για να χωράω παντού και να μη με βλέπουν όταν τα κάνω. Α, ναι, και ότι πλέον πληρώνομαι (ή πληρώνω), για να τα κάνω…

Η γεύση είναι, για μένα, μια εξαιρετικά σημαντική αίσθηση. Εντυπώνεται τόσο εύκολα και τόσο βαθιά στο μυαλό που μπορεί να σε ταξιδέψει ακόμα κι όταν δεν είναι εκεί, με μια θύμηση. Η γεύση γοητεύει. Η γεύση σκανδαλίζει. Η γεύση ξελογιάζει. Η γεύση διαφθείρει. Και βέβαια, δεν ξέρω για τους υπόλοιπους άντρες, αλλά ο δρόμος για τη δική μου καρδιά δεν περνάει από το στομάχι, αλλά από τον ουρανίσκο. Εκεί παίζονται όλα. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες, να ξέρετε. Τουλάχιστον για τις γυναίκες που μ’ ενδιαφέρουν εμένα. Αλλά αυτά θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε (και να τα ξαναπούμε) πολλές φορές στο μέλλον…

Γιατί άνοιξα αυτήν την κουβέντα; Για να σας πω γιατί είμαι εδώ. Και να ξέρετε τι να περιμένετε από μένα. Γιατί αυτό εδώ είναι το πρώτο μου άρθρο από τα πολλά που θα ακολουθήσουν, πάνω σε ένα θέμα με το οποίο μέχρι σήμερα καταπιανόμουν μόνο στις προσωπικές μου στιγμές (εννοώ ότι δεν έχω ξαναγράψει γι’ αυτό επαγγελματικά, μην πάει αμέσως αλλού το μυαλό σας…). Ποιο είναι αυτό; Η γεύση ως απόλαυση, ως ηδονή, σχεδόν ως αμαρτία.

Aυτό που (πρέπει να) σε τρελαίνει δεν είναι η γυναικεία σάρκα, αλλά η υποψία του αρώματος μιας γυναίκας, η γεύση από τα χείλη της, το φευγαλέο άγγιγμα των μαλλιών της…

Εδώ να πω κάτι: εμένα ο όρος «foodporn» δεν μου αρέσει. Ναι, τον έχω χρησιμοποιήσει – δεν μπορώ να πω ψέματα – αλλά γρήγορα αποφάσισα ότι δεν με αντιπροσωπεύει. Η λάγνα πλευρά της γεύσης δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει την ωμότητα ενός πορνό, μιας τσόντας. Δεν λέω, υπάρχουν στιγμές που αυτό που τρώμε ή πίνουμε έχει τον τρόπο να μας βγάλει πολύ πρωτόγονα, ως και ζωώδη, ένστικτα. Για μένα, όμως, αυτό που πρέπει να μας κυβερνά και, εντέλει, να μένει, είναι ο αισθησιασμός. Αν το δούμε, δηλαδή, από άλλη σκοπιά, αυτό που (πρέπει να) σε τρελαίνει δεν είναι η γυναικεία σάρκα, αλλά η υποψία του αρώματος μιας γυναίκας, η γεύση από τα χείλη της, το φευγαλέο άγγιγμα των μαλλιών της…

Πάλι αλλού ταξιδεύει το μυαλό μου, αλλά υποχρεώνω τον εαυτό μου να επιστρέψει στην τάξη (μη νομίζετε, έχει και η πειθαρχία την ομορφιά της). Σε αυτήν εδώ τη σελίδα, λοιπόν, θα καταγράφω και θα περιγράφω ό,τι μου ερεθίζει τους γευστικούς κάλυκες και τους σιελογόνους αδένες τόσο ώστε να με ξελογιάζει. Και, με τη σειρά μου, θα ξελογιάζω κι εγώ τη γευστική σας φαντασία. Θα ασχοληθώ με τα πάντα: γλυκά, αλμυρά, πικρά και ξινά. Αυτά που τρώγονται, αυτά που πίνονται και, σε κάποιες (πολύ ειδικές) περιπτώσεις, κι αυτά που εισπνέονται. Κοντά, μακριά, εντός, εκτός και πάει λέγοντας. Πάντα, όμως, όχι (μόνο) για να τα φαντασιωθείτε, αλλά για να μπορέσετε κι εσείς να τα απολαύσετε.

Αυτά λοιπόν. Νομίζω, για την ώρα, πως είπα αρκετά. Τα υπόλοιπα θα τα δείτε στην πράξη. Θα τα δούμε, δηλαδή. Γιατί το γεγονός ότι εδώ μέσα είμαι ο φερόμενος ως «διαφθορέας», δεν σημαίνει (απαραίτητα) ότι είμαι εδώ για να σας διαφθείρω, αλλά για να σας παρασύρω να αφεθούμε μαζί στην όμορφη, την απολαυστική διαφθορά της γεύσης. Σκεφτείτε με, δηλαδή, σαν ένα σκεύος γευστικής ηδονής. Το οποίο είναι γεμάτο ιδέες, εικόνες, πάθη και αδυναμίες. Το πώς θα το μεταχειριστείτε, βέβαια, ας πούμε ότι είναι δικό σας θέμα…

// Ευχαριστούμε θερμά το εστιατόριο Aleria (Μεγάλου Αλεξάνδρου 57, Μεταξουργείο) για την εγκάρδια φιλοξενία.

Διαβάστε ακόμα: Δόξα και τιμή στους ηδονοβλεψίες της γαστρονομίας!

TAGS :
γεύση Λέλεκας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook