Ο Μανώλης Τζατζιμάκης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να σου διηγηθεί ιστορίες από την Ιταλία.

Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι φορώντας τα ολόμαυρα Persol 649 ή τους τετραγωνισμένους σκελετούς στις ταινίες του Αντονιόνι. Η αρρενωπή θωριά του Τζιαν Μαρία Βολοντέ. Η ασκητική λεπτότητα του Παζολίνι. Αντιστοίχως: η πληθωρική κομψότητα της Σοφία Λόρεν, αλλά και η χυμώδης δύναμη της Μόνικα Μπελούτσι.

Η «Γιούβε» (παλιά, πολύ πριν τον Ρονάλντο), αλλά και η Νάπολι του Μαραντόνα. Οι κλασικές Alfa Romeo και τα ανεπανάληπτα σπαγγέτι και οι πίτσες (σε όλες τις εκδοχές τους). Τα μυστήρια του Βατικανού, η ιερή ώρα του aperitivo, αλλά και το πάντα προχωρημένο design. Η μόδα, ένα ολόκληρος κόσμος από μόνος του. Η αναγέννηση, οι πόλεις – μουσεία, ο μακρύς ίσκιος της πλέον ένδοξης αυτοκρατορίας, των Ρωμαίων. Η Ιταλία είναι όλα αυτά και ακόμη πολλά περισσότερα.

Όμορφα vintage, και ταυτόχρονα πολύ φρέσκο. Ιδού η συνταγή του Montenegroni: 30ml Amaro Montenegro, 15ml London Dry Gin, 15ml γλυκό βερμούτ, 2 σταγόνες αρωματικά bitters. Με πάγο.

Οι Έλληνες θαυμάζουμε την Ιταλία, γιατί να το κρύψουμε; Ας το χαρούμε!

Τόσο κοντινή μας και ιστορικά συνδεδεμένη άρρηκτα με την Ελλάδα, αλλά και τόσο διαφορετική από εμάς. Την αγαπάμε γιατί δεν είναι… Γερμανία. Θα θέλαμε να της μοιάσουμε, αλλά είμαστε μικρότερο μέγεθος και δεν έχουμε περάσει τη δική μας Αναγέννηση (το μόνιμο παράπονο μας).

Εμείς βρήκαμε τον κατάλληλο άνθρωπο να μοιραστούμε το πάθος μας για την Ιταλία. Τον γενικό διευθυντή της Luxottica Hellas, Μανώλη Τζατζιμάκη, ο οποίος είτε ως φοιτητής, πριν από χρόνια, είτε ως επιχειρηματίας, τώρα, έχει συνδέσει τη ζωή του με τη σπουδαία αυτή χώρα.

«Η Ιταλία συνδυάζει φυσική ομορφιά, ποικιλία, κουλτούρα, πράγματα να κάνεις», λέει ο Μανώλης Τζατζιμάκης, ενώ ο φωτογράφος και συνεργάτης του Andro Μιχαήλ Ανδρουλιδάκης προσυπογράφει.

Ο Τζατζιμάκης κρατάει εδώ και χρόνια το τιμόνι της Luxottica Hellas. Μιας άκρως Ιταλικής εταιρείας που ηγείται στο χώρο των οπτικών. Κορυφαίες μάρκες όπως η Ray-Ban, η Persol, η Oakley αλλά και δεκάδες (κυριολεκτικά) ακόμα, βρίσκονται στο portfolio της. Πράγματι, τα περισσότερα γυαλιά που φοράμε είναι made in Italy. Τυχαίο; Καθόλου. Τα οπτικά είναι μέρος της ιταλικής παράδοσης, όπως και κάμποσα άλλα πράγματα που χρησιμοποιούμε καθημερινά.

Ο Τζατζιμάκης κρατάει το τιμόνι της Luxottica Hellas. Κορυφαίες μάρκες οπτικών όπως οι Ray-Ban, Persol, Oakley, βρίσκονται στο portfolio της.

Επειδή, δε, στη ζωή η σημειολογία παίζει το ρόλο της, το σκηνικό της συνάντησης αποδείχθηκε εξόχως ιταλικό. Βρεθήκαμε στην οδό Λουκιανού, στο Κολωνάκι, το «μικρό Μιλάνο» της Αθήνας. Κάτσαμε αναπαυτικά στο Brunello. Έναν μινιόν χώρο, αλλά με μπόλικο ιταλικό στυλ. Μπορείς να πας το πρωί για τον εσπρέσο σου και να αισθανθείς την πόλη να πάλλεται τριγύρω σου, αλλά μπορείς άνετα να συνεχίσεις το μεσημέρι τρώγοντας panini, pizzeti και στη συνέχεια να γεμίσεις το ποτήρι με κρασί ή με κάποιο aperitivo όπως το Amaro Montenegro με τόνικ, καθώς τα χρώματα του απογεύματος θα αλλάζουν γύρω σου.

Montenegroni, τσούγκρισμα, παρέα, χαλαρή συζήτηση. Με αυτή τη σειρά.

Εμείς απολαύσαμε ένα χαλαρό απομεσήμερο με ταρτάρ βοδινό και σεβίτσε λαυράκι, με πίτσα άγριων μανιταριών και pizza marguerita, πολύχρωμες σαλάτες και παγωμένο Montenegroni. Σας το συνιστούμε ανεπιφύλακτα: το γνωστό στιβαρό κοκτέιλ, αλλά με μιαν ευφάνταστη και άκρως θωπευτική προσθήκη: το Amaro Μontenegro. Φανταστείτε, λοιπόν, oπτικά ένα ποτό με χρυσές ανταύγειες , πιο ελαφρύ και λίγο λιγότερο πικρό από το συνηθισμένο. Δίχως αυτό, όμως, να αλλοιώνει τον ιδιοσυγκρασιακό χαρακτήρα του ποτού. Αρωματικό, εκφραστικό, ό,τι πρέπει για μια παρέα που συζητάει χαλαρά το μεσημέρι προς απόγευμα.

Καθίσαμε αναπαυτικά στο Brunello. Έναν μινιόν χώρο, αλλά με μπόλικο αέρα Μιλάνου.

Ο εκδότης του Andro, Κίμων Φραγκάκης και ο αρχισυντάκτης του Andro Διονύσης Μαρίνος ακούνε με ενδιαφέρον τον Μανώλη Τζατζιμάκη.

Επειτα από όλα, ήμασταν έτοιμοι να βάλουμε μπρος την κουβέντα μας με τον Μανώλη Τζατζιμάκη. Μια κουβέντα που ξεκίνησε από τα φοιτητικά χρόνια και έφτασε στο σύγχρονο επιχειρείν, με στάσεις στη γαστρονομία, στο ποδόσφαιρο, στο στυλ αλλά και στην αξεπέραστη γοητεία των γυναικών της γειτονικής χώρας.

 

Τα «χρυσαφένια» Persol του Τζατζιμάκη, «συνομιλούν» με το Montenegroni.

«Έχω ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου… Η Ιταλία τα έχει όλα».

– Ποιο είναι το πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς για την Ιταλία;

Πρόσφατα με ρώτησε μια φίλη ποια χώρα θα διάλεγα αν μπορούσα να ταξιδέψω ανέμελα παρά τον κορωνοϊό. Η αλήθεια είναι ότι έχω ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου. Στην αρχή σκέφτηκα να πω διάφορα εξωτικά μέρη, αλλά ύστερα είπα αυθόρμητα: Ιταλία. Είναι άλλωστε γειτονική χώρα.

«Έζησα έξι μήνες στη Ρώμη. Ήταν μαγικά».

– Δεν θα την επέλεγες όμως μόνο επειδή είναι δίπλα μας.

Όχι, η Ιταλία συνδυάζει φυσική ομορφιά, ποικιλία, κουλτούρα, τόσα πράγματα να μάθεις και να κάνεις. Η Ιταλία προσφέρει ένα υψηλό βαθμό λειτουργικότητας και πολιτισμού. Παρόλα αυτά δεν περίμενα ότι θα επέλεγα αυτή τη χώρα όταν με ρώτησαν πού θα πήγαινα. Σκέφτηκα να πω το Περού, την Αυστραλία, αλλά τελικά η Ιταλία τα έχει όλα.

Το ταρτάρ βοδινού σε πρώτο πλάνο.

– Πότε την επισκέφθηκες πρώτη φορά;

Ήμουν 16-17 ετών και πήγα με τον πατέρα μου. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Είχαμε πάει στη βόρεια Ιταλία, στην επαρχία του Μπελούνο όπου ήταν το εργοστάσιο της εταιρείας. Δεν θυμάμαι να πρόλαβα να δω κάτι ιδιαίτερο. Θυμάμαι μόνο να είμαι στο αυτοκίνητο και να κοιτάζω δεξιά και αριστερά σαν χαζός. Η πρώτη δυνατή μου εμπειρία με την Ιταλία ήταν λίγο αργότερα, στα 20-21 όπου πήγα με το Erasmus.

«Με τη Ρώμη έχω μια σαδομαζοχιστική σχέση. Ήταν η πρώτη εμπειρία και παραμένει η αγαπημένη μου».

 

«Από τη Ρώμη και κάτω, οι Ιταλοί μας μοιάζουν πάρα πολύ. Οι βόρειοι είναι πιο Γερμανοί».

– Οπότε έμεινες αρκετό χρόνο.

Έμεινα έξι μήνες στη Ρώμη. Ήταν μαγικά γιατί ουσιαστικά λόγω ενός μπερδέματος μεταξύ του πανεπιστήμιου Πειραιά και του εκεί πανεπιστήμιου έκανα έξι μήνες διακοπές! Παρακολούθησα κάποια μαθήματα στην αρχή, αλλά μετά ήμουν συνέχεια με φίλους και γνωστούς όπου γυρίζαμε την πόλη. Πηγαίναμε στο εστιατόριο να φάμε, έπειτα για καφέ, μετά για ποτό… Σαν να λέμε: φοιτητική ζωή εντελώς.

– Η Ρώμη εξακολουθεί να είναι η αγαπημένη σου πόλη;

Με τη Ρώμη έχω μια σαδομαζοχιστική σχέση. Ήταν η πρώτη εμπειρία και παραμένει η αγαπημένη μου, αλλά πια είναι από τις λιγότερο λειτουργικές πόλεις της Ιταλίας. Έχει το χάος της Αθήνας και μάλιστα πολλαπλάσιο, καθώς είναι μια παλιά πόλη και δεν μπορείς να αλλάξεις πολλά στο εσωτερικό της. Η κίνηση στους δρόμους είναι απίστευτη. Ωστόσο, παραμένει η πρώτη αγάπη. Ακόμη κι αν η δουλειά δεν με φέρνει στη Ρώμη, πάντα θα κάνω ένα πέρασμα.

Η απλότητα είναι πάντα η πιο δύσκολη. Μια εκπάγλου απλότητας «μαργαρίτα».

– Η κατοπινή αγάπη ποια είναι; Ποια άλλη πόλη σε κέρδισε;

Για βόλτα δεν είναι εύκολο να διαλέξω. Θα έλεγα τη Βενετία, αλλά έχει γίνει πολύ τουριστική -παρότι αξιοθαύμαστη. Το Μιλάνο είναι πιο λειτουργικό. Από την άλλη, ο Νότος είναι υπέροχος. Άρχισα να τον εξερευνώ από τότε που πρωτοπήγα. Όταν τελείωσε το Εrasmus είχα στη διάθεσή μου λίγες μέρες όπου αποφάσισα να γυρίσω την Ιταλία. Πήρα το τρένο με σκοπό να πάω στη Φλωρεντία, τη Νάπολη, το Κάπρι κ.λπ.

– Θα σου έτυχαν διάφορα ωραία.

Θυμάμαι κάτι σουρεαλιστικό που μου συνέβη: Στην Ιταλία τα μικρά οικογενειακά ξενοδοχεία κλείνουν στις 11 το βράδυ – σε ορισμένα πράγματα η Ιταλία παραμένει συντηρητική. Εγώ, λοιπόν, δίχως σχέδιο, φτάνω δύο τη νύχτα στη Φλωρεντία και φυσικά δεν έχω κλείσει ξενοδοχείο. Έψαξα να βρω κάπου να μείνω, αλλά όλα ήταν κλειστά. Ε, η πρώτη εντύπωση που έχω από την Φλωρεντία δεν είναι η πόλη, αλλά ότι κατέληξα να κοιμάμαι στο σταθμό του τρένου!

Το σεβίτσε λαβράκι, ανάλαφρο και αρωματικό.

– Τελικά είμαστε «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα»;

Ναι, μοιάζουμε. Βέβαια, θα πρέπει να ξέρουμε ότι μιλάμε για δύο λαούς με μεγάλες διαφορές: τους βόρειους και τους νότιους. Από τη Ρώμη και κάτω μοιάζουμε πάρα πολύ. Οι βόρειοι είναι πιο «Γερμανοί». Πιο οργανωμένοι και στη συμπεριφορά τους πιο ψυχροί.

«Η δημιουργικότητα είναι μέρος της κουλτούρας των Ιταλών. Ακόμη και κάποιος που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα, θα ψαχτεί για να διαφοροποιηθεί».

– Μπορεί να μην έχει την παλιά της δυναμική η Ιταλία, αλλά έχει κρατήσει ένα αναλλοίωτο trademark. Υπάρχει εξήγηση;

Eχουν βρει μια καλή χημεία. Η δημιουργικότητα είναι μέρος της κουλτούρας τους. Εδώ ο μέσος Έλληνας θα ικανοποιηθεί ακόμη και με ένα μέτριο πουκάμισο. Στην Ιταλία, ακόμη και κάποιος που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα θα ψαχτεί θα διαφοροποιηθεί. Αυτό μου κάνει πάντα εντύπωση στην Ιταλία: δεν ομαδοποιούνται όπως βλέπεις να συμβαίνει σε άλλες χώρες. Δεν σημαίνει ότι κάνουν τα πάντα υπέρκομψα, αλλά τους ενδιαφέρει να διαφοροποιούνται από τη μόδα του συρμού. Θέλω να πω: δεν είναι όλοι οι Ιταλοί καλόγουστοι, αλλά έχουν τη διάθεση να πειραματιστούν. Αυτό είναι ένα κομμάτι του δικού τους trademark. Επιπλέον δεν έχουν μόνο μόδα ή βιομηχανική παραγωγή, αλλά και μαγειρική και χίλια δύο άλλα πράγματα.

Ο Μανώλης Τζατζιμάκης με την δημιουργό του οίκου Kimalé, Irène Mamfredos. Το πλέριο χαμόγελό τους δείχνει πόσο ανεβαίνει η διάθεση όταν βρίσκεσαι με φίλους.

– Έτσι, ενώ όλοι ακολουθούμε τον αμερικανικό τρόπο ζωής, στην ουσία κουβαλάμε και πολλή Ιταλία στην καθημερινότητά μας.

Τι σου έλεγα στην αρχή; Η Ιταλία είναι λίγο από όλα. Η Ιταλία δεν είναι εξειδικευμένη σε έναν μόνο τομέα, «ακουμπάει» σε πολλούς. Και μας επηρεάζει όλους.

– Στον δικό σου χώρο: θα μπορούσε να υπάρξει μια σημαντική εταιρεία οπτικών δίχως την παρουσία ιταλικών προϊόντων;

Ο δικός μου χώρος είναι ιταλοκρατούμενος. Μιλάμε για ένα ποσοστό 85% περίπου που έχουν να κάνουν με την Ιταλία. Ενώ σε άλλα είδη υπάρχουν πολλές χώρες που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, στα γυαλιά η Ιταλία ακόμη κρατάει τα πρωτεία. Και τώρα που μιλάμε δεν υπάρχει παραγωγή πουθενά αλλού στην Ευρώπη πλην της Ιταλίας. Πάντως κι εκεί το θέμα της φορολόγησης δεν βοηθάει όπως παλιά που τα πράγματα ήταν πιο ευέλικτα.

«Ο δικός μου χώρος των οπτικών είναι ιταλοκρατούμενος σε ποσοστό 85 τοις εκατό».

 

Pizza ενόψει: δεν γίνεται να μην δοκιμαστεί.

– Θα μπορούσαμε να τους κοπιάρουμε;

Εμείς εδώ δεν έχουμε αντίστοιχο παρελθόν για να ξεκινήσουμε κάτι τέτοιο από το μηδέν. Στους Ιταλούς υπάρχει στο DNA τους η εφευρετικότητα, ο σχεδιασμός. Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να επιχειρήσουμε κάτι αντίστοιχο.

– Πάντως, κι αυτούς τους πλήγωσε η οικονομική κρίση.

Σαφώς, αλλά δεν τους πλήγωσε όσο εμάς.

– Πόση Ιταλία κουβαλάς στη ζωή σου;

Τώρα πια πολλή! Δουλεύω σε ιταλική εταιρεία, μιλάω ιταλικά. Θέλοντας και μη έχω επηρεαστεί από τον ιταλικό τρόπο ζωής. Μπορώ να καταλάβω τους Ιταλούς. Παρότι την έχω γυρίσει σχεδόν όλη, είναι μια χώρα που δεν έχω «τελειώσει» μαζί της. Το πολύ βόρειο κομμάτι της Ιταλίας, στα σύνορα με Αυστρία και Γερμανία δεν έχει γίνει ακόμη πολύ τουριστικό. Έχει μια ξεχωριστή ομορφιά. Θέλω να τα επισκεφθώ αυτά τα μέρη.

«Η μόδα και η τάση δεν ξεκινάει από τα fashion week, αλλά αυτό που συμβαίνει στο δρόμο καθημερινά».

 

Ακριβώς δίπλα μας, μια θέση στάθμευσης της Ιταλικής Πρεσβείας στην Αθήνα. Σημειολογία που δεν την παρακάμπτεις.

– Έχεις αγαπημένο ιταλικό φαγητό;

Α, εκεί δεν θα πρωτοτυπήσω: Πάστα και πίτσα. Πάστα η πιο απλή: pomodoro basilico και μια πίτσα επίσης απλή που δεν βρίσκω εύκολα στην Αθήνα. Εδώ δεν θα βρεις την πιο απλή pasta με 10 ευρώ, ας πούμε, σε μια γωνίτσα. Τι πιο απλό από την ναπολιτάνικη πίτσα; Κι όμως, εδώ είναι σαν να τρως το ίδιο πράγμα σχεδόν παντού.

– Ιταλική μουσική ακούς;

Ναι, μετά τη Ρώμη η δεύτερη εμπειρία μου ήταν στο Μιλάνο όπου πήγα για μεταπτυχιακό. Με μύησε στη μουσική η κοπέλα μου που ήταν Ιταλίδα. Προσπάθησε να το κάνει και με τη μαγειρική, αλλά δεν τα κατάφερε. Εκείνη προερχόταν από την Μπολόνια που έχει παράδοση στη μαγειρική και η ίδια ήταν πολύ καλή μαγείρισσα. Τότε, λοιπόν, άκουγα Λούτσιο Μπατίστι. Είναι τεράστιος. Για τους Ιταλούς είναι όπως για εμάς ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις μαζί. Και τότε ήταν της μόδας η ποπ,  όπως αργότερα ο Ραματζότι -που είναι βέβαια περισσότερο ελληνικό φαινόμενο. Οι Ιταλοί όμως ακούνε και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα.

«Οι Ιταλίδες έχουν αέρα και στυλ. Δεν βλέπεις στην Ιταλία το στερεοτυπικό που βλέπεις εδώ».

– Ποδόσφαιρο; Είχες αγαπημένη ομάδα;

Με το ποδόσφαιρο δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα. Ήμουν Μπολόνια λόγω της φίλης μου. Αυτό που μπορείς να γράψεις είναι ότι είμαι αντι-Γιουβέντους!

– Από ποτά; Με τα aperitivi τι σχέσεις έχεις;

Είμαι της μπίρας περισσότερο και του κρασιού που το βρίσκω πιο πάνω από τη Φλωρεντία. Μιλάω για το Amarone, που το συναντάς βόρεια. Eίναι γεμάτα, κόκκινα κρασιά. Aπό χωνευτικά, το Αmaro είναι παραδοσιακό ποτό, το είχαμε πάντα στο ψυγείο μας.

Ένα τραπέζι γεμάτο γεύσεις, χρώματα και Amaro Montenegro.

– Κεφάλαιο «γυναίκες». Τι το εξαιρετικό έχουν οι Ιταλίδες;

Τεράστιο κεφάλαιο. Οι Ιταλίδες έχουν αέρα και στυλ. Δεν βλέπεις στην Ιταλία το στερεοτυπικό που βλέπεις εδώ. Εχουν δικό τους τύπο και μεγαλύτερη διάθεση για πειραματισμό. Έχουν διάθεση για χρώματα, ποικιλία, αλλαγή που δεν το βρίσκεις στην Ελλάδα και καλύτερη σχέση με τα κιλά τους. Επίσης, βλέπεις πολλές επιμιξίες. Και βέβαια στο νότο, που είναι πιο μελαχρινοί, μοιάζουν με εμάς.

– Και στους άντρες ισχύει αυτό;

Ακόμα περισσότερο. Είναι θέμα κουλτούρας. Ας πάρουμε το ντύσιμο. Το κοστούμι στις μέρες μας μπορεί να μην είναι στις δόξες του, σωστά; Στην Ελλάδα, δε, είναι ακόμη ταμπού. Δεν θα βάλεις κάτι «κυριλέ» εύκολα. Στην Ιταλία όμως θα δεις πολλά εξαιρετικά κοστούμια στο δρόμο, σε όποια πόλη κι αν βρεθείς.

Άρωμα Ιταλίας στο κέντρο της Αθήνας.

– Από ηθοποιούς ποιους θα διάλεγες;

Τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι φυσικά και από γυναίκες την Ορνέλα Μούτι, την Σοφία Λόρεν και κανείς δεν μπορεί να αφήσει απ’ έξω την Μόνικα Μπελούτσι. Από τις παλιές, επίσης, τη Σιλβάνα Μάνγκανο.

«Ακόμη και τώρα που είναι σε φάση παρακμής, οι Ιταλοί έχουν τη διάθεση να κάνουν πάντα διαφορετικά πράγματα».

– Υποθέτω δύσκολα θα μπορούσαμε να δούμε ένα Pitti Uomo να γίνεται κάπου αλλού εκτός της Ιταλίας.

Τα fashion week που γίνονται στο Μιλάνο, τη Ρώμη ή σε άλλες πόλεις δεν είναι το σημαντικό, όσο αυτό που βλέπεις στο δρόμο πίνοντας ένα Amaro ή τον καφέ σου. Η μόδα και η τάση δεν ξεκινάει από τα fashion week, αλλά αυτό που συμβαίνει στο δρόμο καθημερινά.

Σινεμασκοπ στιγμές στο φακό της Μόνικας Κρητικού, αποκλειστικά για το Andro.

– Αυτοκίνητο ιταλικό έχεις οδηγήσει;

Έχω οδηγήσει, ναι.

– Alfa Romeo να υποθέσω;

Alfa, αλλά προηγουμένως και Fiat (όχι το 500αράκι γιατί δεν χωράω!). Θέλω όμως να πω κάτι άλλο: Οι Ιταλοί κατορθώνουν το ελάττωμα να το μετατρέψουν σε προσόν. Δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε ένα γερμανικό αυτοκίνητο και σε ένα ιταλικό, το γνωρίζουμε. Κι όμως, μπορεί τα κρατήματα του αυτοκινήτου τους να μην είναι τέλεια ή να τρίζουν οι πόρτες, αλλά καταφέρνουν αυτό να το στρέψουν υπέρ τους, να το κάνουν πλεονέκτημα, δίνοντας χαρακτήρα στα αυτοκίνητα τους, κάνοντας τα ποθητά ανεξαρτήτως τεχνικών ελλείψεων.

– Καταφέρνουν, επίσης, να βγάζουν τον εαυτό τους και τα προϊόντα τους εκτός της Ιταλίας σε αντίθεση μ’ εμάς.

Ναι, το κάνουν. Αν και έχουν να διαχειριστούν το δικό τους μπάχαλο. Έχουν έντονο συντηρητισμό και κρατικό προστατευτισμό, μη νομίζεις. Από την άλλη είναι μεγαλύτερο μέγεθος και μπορούν να ανακατώσουν τα νερά. Ακόμη και τώρα που είναι σε φάση παρακμής, έχουν τη διάθεση να κάνουν πάντα διαφορετικά πράγματα. Σε αντίθεση με τον μέσο Έλληνα, ο απλός Ιταλός έχει άποψη για το τι μπορεί να είναι μόδα και τι όχι, και δεν φοβάται να την επιβάλλει.

 

//Ευχαριστούμε το εστιατόριο «Brunello» (Λουκιανού 21, Κολωνάκι) για τη φιλοξενία. 

 

 

Διαβάστε ακόμα: Μια Lamborghini για τη θάλασσα που κόβει την ανάσα.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top