«Γεννήθηκα στην Φλωρεντία και έχω ταξιδέψει πολύ στην Ιταλία, αλλά νομίζω πως έχω γυρίσει περισσότερο την Ελλάδα».

Εμείς οι Έλληνες ερωτευόμαστε διαχρονικά την Ιταλία. Όμως, να που βρέθηκε και ένας Ιταλός κατά το ήμισι να προτιμήσει την Ελλάδα, και να μείνει εδώ για πάντα γράφοντας την δική του ιστορία στην bar σκηνή της. Πείσαμε τον σεμνό και μονίμως απασχολημένο Mario Basso να βγει για λίγο από την αγαπημένη του θέση πίσω από την μπάρα του Barreldier και να συζητήσει μαζί μας για την Ιταλία, τα aperitivi, και τις μνήμες που κουβαλά από τα παιδικά του χρόνια στη Φλωρεντία.

Ο διακεκριμένος bartender που έχει σχεδιάσει δεκάδες καταλόγους μπαρ ανά την Αθήνα έχει επιλέξει μια ζωή που περιστρέφεται αρμονικά γύρω από την δουλειά του. Λάτρης του κλασικού, άνοιξε πριν από έξι χρόνια ένα μικρό μπαρ στην οδό Βουλής -μικρό, για να είναι ζεστό και να γίνει στέκι.

Το Amaro Montenegro δεν γίνεται να λείπει από μια σύναξη Ιταλολατρών.

Τί σημαίναι όμως barreldier; Σε όλον τον κόσμο, όπου υπήρχαν βαρέλια, οι άνθρωποι ξήλωναν το σίδερο όταν αυτά αχρηστεύονταν, χρησιμοποιούσαν το ξύλο και έμενε ένα τελευταίο κομμάτι, πάνω στο οποίο έτρωγαν, εν είδει χαμηλού τραπεζιού ή σοφρά. Αυτό το κομμάτι ονομάζεται στα γαλλικά barreldier, μια λέξη που σημαίνει επίσης «αυτός που περπατά πάνω στα βαρέλια».

«Στην δουλειά μου πρέπει και να εξερευνάς, να έχεις τις κεραίες σε ετοιμότητα, γιατί όλα είναι εξέλιξη».

Στην επίσκεψή μας στο αθηναϊκό στέκι με το γοητευτικό αυτό όνομα, θέλαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στην Ιταλία που τόσο έχει επηρεάσει την γαστρονομία μας, αλλά και την bar σκηνή μας. Απολαύσαμε μερικά comfort πιάτα και βάλαμε ανάμεσά τους το Amaro Montenegro, που εδώ και περισσότερα από εκατό χρόνια αναδίδει τα βαθιά και πικρά του αρώματα, μέσα από το ίδιο μπουκάλι – κόσμημα.

Η ώρα του τσουγκρίσματος. Τέσσερις πορτοκαλιές ανταύγειες.

Η κουβέντα ξεκινά μετά τα πρώτα τσουγκρίσματα με εκλεκτό κοκτέιλ Martinez δια χειρός Basso, και Ιταλικές μπουκιές, με τον Mario εξόχως λακωνικό και μετρημένο, χωρίς να χάνει στιγμή την σπιρτάδα και το χιούμορ του. Ως έμπειρος μπάρμαν, άλλωστε, είναι, βασικά, εξαιρετικός ακροατής.

– Πώς είναι μια τυπική σου μέρα;

Το πρωί ξυπνάω νωρίς, ακολουθούν μερικοί espressi κι ύστερα έρχομαι στο Barreldier όπου κάθομαι μέχρι το απόγευμα τουλάχιστον. Όταν υπάρχει ευκαιρία για ανάπαυλα, μου αρέσει να απολαμβάνω αγαπημένες γεύσεις και ποτά σε εστιατόρια φίλων ή ανθρώπων που θαυμάζω. Πάντα, σε αυτήν την δουλειά πρέπει και να εξερευνάς, να έχεις τις κεραίες σε ετοιμότητα, γιατί όλα είναι σε εξέλιξη.

Mario Basso, ένας Ιταλοέλληνας που αγαπά την καλή ζωή.

– Από πού κατάγεσαι στην Ιταλία; Την έχεις γυρίσει;

Γεννήθηκα στην Φλωρεντία και έχω ταξιδέψει πολύ στην Ιταλία, αλλά νομίζω πως έχω γυρίσει περισσότερο την Ελλάδα, στα ορεινά χωριά και στα νησιά της. Εδώ με λένε «Ιταλό» και, κάποιες φορές, μου την σπάει, γιατί νιώθω Έλληνας. Άλλωστε, η μητέρα μου από εδώ είναι. Γνωρίστηκε με τον Ιταλό πατέρα μου στην Ρώμη, όταν ήταν και οι δύο φοιτητές.

«Μου άρεσε πολύ η γειτονιά των Εβραίων στη Ρώμη. Μου αρέσει που στα φαγάδικά τους μπλέκουν την ιταλική κουζίνα με την δική τους».

– Θα έχεις βρεθεί κι εσύ στην Ρώμη, φυσικά…

Βεβαίως. Την θεωρώ την πιο όμορφη ιταλική πόλη και μια από τις ωραιότερες του κόσμου. Την απόλαυσα, όμως, ως… τουρίστας, αφού είχα έρθει να εγκατασταθώ κανονικά στην Αθήνα. Την είδα κάπως διαφορετική από ό, τι την θυμόμουν. Μου άρεσε πολύ η γειτονιά των Εβραίων, οι οποίοι στα φαγάδικά τους μπλέκουν την ιταλική κουζίνα με την δική τους και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό.

«Οι Ιταλοί είναι περισσότερο φλύαροι, και βέβαια τους αρέσει η καλή ζωή, το καλό φαγητό, το ποτό».

– Πηγαίνεις τακτικά στην Ιταλία;

Πηγαίνω για να βλέπω όσο μπορώ τον πατέρα μου στην Φλωρεντία και έχω ακόμα δύο φίλους από τα παιδικά μου χρόνια με τους οποίους δεν έχουμε χαθεί. Κάναμε τρομερή παρέα μέχρι τα 18 μου.

– Έχεις κάποια έντονη μνήμη από τα παιδικά χρόνια στην Φλωρεντία;

Κυρίως τα τραπέζια της Κυριακής φορτωμένα με κάθε λογής φαγητό και πολύ κόσμο: θείοι, ξαδέρφια, σόγια, εμείς τα παιδιά να τρέχουμε, οι μεγάλοι να ετοιμάζουν τα φαγητά και να πίνουν… Έχω την μυρωδιά από τα κρέατα που σιγομαγειρεύονταν -μιλάμε για πολύ κρέας σε αυτό το κυριακάτικο τραπέζι!- και θυμάμαι και κάτι πολύ ωραία κολοκυθάκια με τυρί κρέμα και άνηθο, έτσι, σαν δροσερό ορεκτικό που τσιμπολογούσαμε όλοι μαζί.

«Η Ιταλία είναι σπουδαία χώρα, αλλά μου έδινε πάντα την αίσθηση της ομοιομορφίας: όπου πήγαινες, έβλεπες σχεδόν τα ίδια».

– Στην Ελλάδα πώς και αποφάσισες να έρθεις;

Ακολούθησα έναν θείο μου που ήρθε στην Αθήνα και νομίζω πως ερωτεύτηκα το μέρος εδώ. Πάνε, πια, τόσα χρόνια… Η Ιταλία είναι σπουδαία χώρα, αλλά μου έδινε πάντα την αίσθηση της ομοιομορφίας: όπου πήγαινες, έβλεπες σχεδόν τα ίδια. Η Ελλάδα, που δεν υστερεί καθόλου σε ομορφιά, μου ταίριαξε καλύτερα.

Ωραία χρωματική αντίθεση: πένες με παντζάρι σε συνδυασμό με το βαθύ πράσινο του Αmaro Montenegro.

– Το ίδιο ισχύει και με τους ανθρώπους, Μάριο;

Και οι δύο λαοί, Ιταλοί και Έλληνες, είναι πολύ ενδιαφέροντες, νομίζω, και αυτό δεν χρειάζεται να το πω εγώ. Εντάξει, οι Ιταλοί είναι περισσότερο φλύαροι, και βέβαια τους αρέσει η καλή ζωή, το καλό φαγητό, το ποτό. Σε σχέση με τους Έλληνες, οι Ιταλοί δίνουν έμφαση και σημασία στην πρώτη ύλη, να είναι αυθεντική, ποιοτική. Και φυσικά, μου αρέσει που έχουν drink κουλτούρα, από το μεσημέρι – απόγευμα ξεκινούν με τα απεριτίβο, καλή ώρα σαν εμάς τώρα…

«Οι Έλληνες την πατάνε με την ποιότητα: χειροποίητο τσίπουρο λέει, κι είναι σκέτο οινόπνευμα, μην πω πετρέλαιο».

– Και οι Έλληνες πίνουν πολύ!

Σωστά. Και θέλω να σου πω ότι δεν θεωρώ πως υπάρχει καλύτερο απεριτίβο από το ούζο. Όμως, εμείς εδώ, στην Ελλάδα το έχουμε συνδυάσει με ταβέρνες σχεδόν αποκλειστικά, με ψαροφαγία και τέτοια. Έπειτα, καμιά φορά, οι Έλληνες την πατάνε με την ποιότητα: χειροποίητο τσίπουρο λέει, κι είναι σκέτο οινόπνευμα, μην πω πετρέλαιο. Φυσικά, αρκετά πράγματα αλλάζουν και ο πήχης στις απαιτήσεις του κόσμου στην Ελλάδα είναι πολύ πιο ανεβασμένος σε σχέση με μερικές δεκαετίες πριν. Έχουν απαιτήσεις, και καλά κάνουν. Ζητούν το κάτι ξεχωριστό, αρχίζουν να διακρίνουν το αληθινά ποιοτικό.

«Το Amaro Montenegro το αγαπά κανείς αμέσως, ακόμα κι αν δεν είναι λάτρης των πικρών».

«Το Amaro Montentegro μπορεί να δώσει μια νότα γεμάτη ενδιαφέρον σε ένα τραπέζι με φαγητό για τσίμπημα».

– Ένα δροσερό cocktail με Amaro Montenegro, ας πούμε.

Βεβαίως. Δεν είναι τόσο οικείο στην γεύση του Έλληνα, όμως αμέσως το αγαπά κανείς, ακόμα κι αν δεν είναι λάτρης των πικρών, όπως εγώ. Αυτό το λικέρ -που εγώ δεν θεωρώ ακριβώς λικέρ, αλλά είναι μια άλλη ιστορία- μπορεί να δώσει μια νότα γεμάτη ενδιαφέρον σε ένα τραπέζι με φαγητό για τσίμπημα ή να εμπνεύσει έναν bartender να δημιουργήσει ευφάνταστα cocktails. Το βερμούτ, επίσης, είναι πολύ σημαντική πρώτη ύλη για μένα. Μπορώ να σου πω, cocktail χωρίς βερμούτ δε νοείται κατά την άποψή μου. Μιλώ και για γλυκά και για ξηρά βερμούτ. Μου αρέσει αφάνταστα το κλασικό, το παλιό. Ποτοαπαγόρευση, σκέψου και πίσω! Αυτό το προφίλ έχει και το Amaro Montenegro. Άλλωστε, αυτό πρεσβεύει και το Barreldier ως μπαρ, ως μαγαζί.

Το χαρούμενο βλέμμα του Νεκτάριου Ντάλα αποδεικνύει τα ευεργετήματα της φιλικής συνάντησης που περιλαμβάνει καλό φαγητό, Amaro Montenegro και χαλαρή συζήτηση.

– Ακούς και ρετρό μουσικές; Ιταλικά;

Ακούω διάφορα. Από funk και soul μέχρι jazz κομμάτια. Ας πούμε, μου αρέσει ιδιαίτερα η πειραματική τζαζ σκηνή της Ιταλίας του 60 και του 70, που αποτέλεσε και soundtrack σε αρκετές soft porn ταινίες (!). Όμως, αγαπώ πολύ κι ένα ελληνικό τραγούδι από τα παλιά, το «Τικ, τικ, τίκι, τίκι, τακ, κάνει η καρδιά μου…», από τον Μάρκο Βαμβακάρη.

«Μου αρέσει η πειραματική τζαζ της Ιταλίας του 60 και του 70, που αποτέλεσε και soundtrack σε αρκετές soft porn ταινίες (!)».

– Στο σπίτι σου φυλάς κειμήλια από Ιταλούς και Έλληνες προγόνους ή παλιά αντικείμενα που εσύ συλλέγεις ως λάτρης του βίντατζ;

Ναι, ναι και ναι! Ξεχωρίζω ένα σερβίτσιο με κούπες και πιατάκια που έχει έρθει από την Ιταλία και είναι ακριβώς τόσων χρόνων όσο είμαι εγώ.

Απεριτίβο α λα αθηναϊκά. Στιγμές ευωχίας στην οδό Βουλής.

– Θα ήθελες να κάνεις ένα μπαρ στην Φλωρεντία ή κάπου αλλού στην Ιταλία;

Θα το ήθελα κάποια στιγμή, ναι. Και ξέρω κι άλλους συναδέλφους που το ονειρεύονται αυτό… Για να δούμε, θα γίνει ποτέ; Η ζωή είναι ωραία και απρόβλεπτη.

 



The Barreldier Amaro Montenegro Cocktails

Το Amaro Μontenegro αρχικά δημιουργήθηκε το 1885, και πήρε το όνομά του από τη δεύτερη Βασίλισσα της Ιταλίας, Έλενα του Μαυροβουνίου. Ο Stanislaus Cobianchi τελειοποίησε τη συνταγή η οποία παραμένει μυστική. Η ισορροπία της γλυκύτητας και της πικράδας οφείλεται στα 40 βοτανικά που έχει είναι, όντως, θαυμαστή και  δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα ανατροπή για μετά το δείπνο (είναι, άλλωστε, εξαίσιο χωνευτικό). Λόγω της ευελιξίας του λειτουργεί εξίσου καλά ως συστατικό σε κοκτέιλ, όπως αυτά που δημιοούργησε ο Mario Basso και μοιράζεται τη συνταγή τους με τους αναγνώστες του Andro.

Το Sour Cocktail.

Sour Cocktail

50 ml Amaro Montenegro
30 ml pink grapefruit
25 ml φρέσκο χυμό λεμονιού
15 ml μέλι
1 φύλλο βασιλικού

Χτυπάμε όλα τα υλικά στο shaker μαζί με πάγο για ένα με δύο λεπτά. Έπειτα, σουρώνουμε μέσα σε ένα ποτήρι της αρεσκείας μας. Γαρνίρουμε με ένα φύλλο βασιλικού.

Ώρα για το Martinez.

Martinez

40 ml sour cherry gin
35 ml Amaro Montenegro
2,5 ml λικέρ Maraschino Luxardo

Τα ανακατεύουμε σε παγωμένο mixing glass και σερβίρουμε σε ένα ποτήρι της αρεσκείας μας, χωρίς γαρνιτούρα. Semplicità!

 

// Ευχαριστούμε τo «Barreldier» (Βουλής 7, Στοά Μπολάνη, Σύνταγμα) για την φιλοξενία.

 

Διαβάστε ακόμα: Μανώλης Τζατζιμάκης – «Οι Ιταλοί κάνουν το ελάττωμα, πλεονέκτημα».

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top