Wine Vixen: Ποια κρασιά δοκιμάσαμε στις Μεγάλες μέρες της Νεμέας;

Εκτός από τα κλασικά έγινε δοκιμή και σε πιο περίεργα όπως Κυδωνίτσες. Μια πολύ φρέσκια και φίνα ήταν από το οινοποιείο Ιερόπουλου.

Μετά από δυο χρόνια απουσίας οι Μεγάλες μέρες της Νεμέας επέστρεψαν δυναμικά και μάλιστα σε καλύτερη φόρμα από ποτέ! Δε θα σας πω ψέματα, μου είχαν λείψει πολύ αυτά τα οινικά δρώμενα αλλά και η κανονικότητα. Να μπορούμε να μαζευόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε με ανθρώπους που έχουμε να δούμε καιρό, να δοκιμάζουμε κρασιά παρέα, να τα συζητάμε. Αυτή είναι η χαρά του κρασιού και της δουλειάς μου συγκεκριμένα και φέτος το χόρτασα. Δοκίμασα πολλά, έμαθα περισσότερα και ήρθα να τα μοιραστώ μαζί σας. Βάλτε ένα ποτήρι Αγιωργίτικο και ξεκινάμε.

Αρχικά να σας πω πως η έναρξη των εκδηλώσεων ξεκίνησε με μια πολύ ατμοσφαιρική γευσιγνωσία με Αγιωργίτικα, υπό την καθοδήγηση του Master of Wine Γιάννη Καρακάση. Έπειτα, σε περίπτωση που δεν το παρακολουθήσατε, υπήρχαν φοβερές και τρομερές εκδηλώσεις, σε κάθε οινοποιείο, καθημερινά, από την Παρασκευή μέχρι και την Κυριακή.

Επειδή δε μπορώ να αναφερθώ σε όλα (ήταν πραγματικά πάρα μα πάρα πολλά) θα σας δώσω μερικά highlights. Η οικογένεια Παλυβού μεγαλούργησε και πάλι, με πληθώρα δρώμενων όπως κάθετη γευσιγνωσία με Merlot με τον Άρη Σκλαβενίτη, μαγειρέματα με τον Ηλία Μαμαλάκη, yoga στα αμπέλια, βόλτες με το Τρενάκι του Αγιωργίτικου και φυσικά γευστικές δοκιμές με τα κρασιά του οινοποιείου.

Το Οινοποιείο Σκούρα, από την άλλη, είχε έκθεση φωτογραφίας, photo booth, μαθήματα ζωγραφικής, γευσιγνωσία με παλιές χρονιές και φυσικά ένα επικό πάρτι με live μουσική και finger food. Το Οινοποιείο Μπαραφάκα διοργάνωσε, μεταξύ άλλων, μια κάθετη γευσιγνωσία Αγιωργίτικου με «μαέστρο» τον Ανδρέα Ματθίδη και φυσικά το Κτήμα Γκόφα είχε το καθιερωμένο και σταθερά επιτυχημένο river party του.

Η Εύα Μαρκάκη απολαμβάνει τη θέα στο Κτήμα Σκούρα. Δεν θα μπορούσε να λείπει από την «εξίσωση» ο Μέγας Οίνος.

Σχεδόν όλα τα οινοποιεία της ζώνης είχαν ανοιχτές τις πόρτες τους και περίμεναν τους επισκέπτες με κάτι παραπάνω από χαμόγελο και φιλόξενη διάθεση. Εκτός από τα οινοποιεία όμως, τα καλά τους είχαν βάλει και τα εστιατόρια της περιοχής, ο Σοφός και τα 17 Χωριά, προσφέροντας σε ποτήρι πολλά από τα διαμάντια της περιοχής, ακόμα και παλιές χρονιές. Μέγα Οίνο του 1998 κανείς;

Και τώρα πάμε στο ζουμί, αυτά που δοκίμασα και ξεχώρισα δηλαδή. Για να σας προλάβω, δε θα μιλήσω για όλα τα Αγιωργίτικα, για εκείνα που είναι σταθερές αξίες και σας έχω ξαναπαρουσιάσει, αλλά για πιο φρέσκες προτάσεις. Το Αγιωργίτικο είναι σίγουρα ο βασιλιάς της περιοχής και μπορεί πλέον να βρει κανείς ένα Αγιωργίτικο που να του ταιριάζει μιας και η ποικιλία έχει πολλά πρόσωπα και εκφράσεις (και αρκετούς κρυμμένους άσσους στο μανίκι).

Μου άρεσε πολύ το νέο κρασί του Μπαϊρακτάρη, το Ktima από ένα αμπελοτόπι σε υψόμετρο 600 μέτρων στη Ντούρμιζα. Η τραγανή οξύτητα, η φρεσκάδα του φρούτου και το διακριτικό βαρέλι συνθέτουν ένα απολαυστικό κόκκινο κρασί. Δοκίμασα και τη Νεμέα από το οινοποιείο Acra, του Σπύρου Παπανδρέου και μπορώ να σας πω πως με εντυπωσίασε η κομψότητα και η καθαρότητα του φρούτου που είχε.

Σχεδόν όλα τα οινοποιεία της ζώνης είχαν ανοιχτές τις πόρτες τους και περίμεναν τους επισκέπτες με κάτι παραπάνω από χαμόγελο και φιλόξενη διάθεση.

Πολύ καλοκαιρινή και φρουτώδης και η Γεωμετρία Αγιωργίτικο του Λαφαζάνη που δεν έχει ίχνος βαρελιού και πίνεται πολύ ευχάριστα, ελαφρώς δροσερή, solo ή με παρέα. Στα προσεχώς έρχεται ένα νέο, πολύ ζουμερό και φρέσκο (do you see what I did here) project, δια χειρός Δημήτρη Σκούρα, που αναμένεται να κάνει θραύση. Το δοκίμασα και δηλώνω εκστασιασμένη αλλά δε μου επιτρέπεται να πω περισσότερα τώρα. Επιφυλάσσομαι μελλοντικά.

Ξέρετε τι πάει χέρι – χέρι με το Αγιωργίτικο; Μα φυσικά, το Μοσχοφίλερο! Λοιπόν, αυτό το διήμερο δοκίμασα κάποιες παλιές χρονιές που μου άρεσαν πολύ. Με τη σωστή μεταχείριση, τόσο στο αμπέλι όσο και στο οινοποιείο, το Μοσχοφίλερο μπορεί να δώσει κρασιά που όχι απλά αντέχουν στο χρόνο, αλλά εξελίσσονται πολύ πολύ όμορφα. Το χορό άνοιξε μια Μαντινεία του 2009, από τη Semeli (btw αν δεν έχετε επισκεφτεί ποτέ το οινοποιείο χάνετε, είναι πανέμορφο και έχει και ξενώνα για να μείνετε).

Το νέο κρασί του Μπαϊρακτάρη, το Ktima από ένα αμπελοτόπι σε υψόμετρο 600 μέτρων στη Ντούρμιζα. Φυσικά, δοκιμάστηκε με το ανάλογο πιάτο. Οπως όλα τα κρασιά.

Είναι εκπληκτικό πως ένα κρασί 13 ετών είχε τόσο λαμπερό χρώμα, που παρέμενε μέτριο λεμονί. Στη μύτη τα λουκούμια και τα τριαντάφυλλα είχαν δώσει τη θέση τους σε χρυσάνθεμα, φρυγανιές, ζαχαρωμένες φλούδες λεμονιού και ώριμα ροδάκινα. Στο στόμα ολοζώντανο, με ζωηρή οξύτητα και ελαφρώς mineral. Μετά ήρθε ένα Blanc de Gris του Τσέλεπου, του 2017. Πόσο γοητευτικό κρασί…

Οι παλ σομόν ανταύγειες στο ποτήρι προδίδουν την ποικιλία και στη μύτη τα lychees, τα γιασεμιά, οι κερήθρες και το γλυκό λεμόνι σε κερδίζουν από την πρώτη στιγμή. Εξίσου εντυπωσιακό και το στόμα που πατάει σε μια έντονη ορυκτή διάσταση συνδυασμένη με γλυκό φρούτο και τραγανή οξύτητα. Κλείνουμε με ένα Salto του Σκούρα του 2014. Εντάξει δεν είναι Μοσχοφίλερο, αλλά Μαυροφίλερο, αλλά εντάξει είναι στην ίδια οικογένεια. Το κρασί δεν υπήρχε. Το χρώμα ήταν πολύ κοντά σε αυτό του 2021 αλλά η μύτη είχε γλυκάνει με περγαμόντο, λουκούμι τριαντάφυλλο και αγιόκλημα ενώ το στόμα ξεχείλιζε φρεσκάδα με φρεσκοκομμένα limes, λεμόνια και αχλάδια.

Αριστερά: Το στιβαρό Domaine Helios. Δεξιά: Blanc de Gris του Τσέλεπου, του 2017. Πόσο γοητευτικό κρασί…

Και εκτός από τα κλασικά δοκιμάσαμε και πιο περίεργα όπως Κυδωνίτσες. Μια πολύ φρέσκια και φίνα από το οινοποιείο Ιερόπουλου αλλά και μια πιο βοτανική και γαστρονομική από τον Μπαιρακτάρη, τη Rarus. Επειδή όμως το Vixenακι σας έχει τον τρόπο του και μπαίνει και σε κελάρια κρυφά, δοκίμασε και μια ακυκλοφόρητη και ακριβοθώρητη εκδοχή της ποικιλίας.

Πρόκειται για μια Κυδωνίτσα sparkling, φτιαγμένη με την παραδοσιακή μέθοδο και με 2 χρόνια οινολάσπες που θα τρελάνει κόσμο. Ο Πάνος Παπαγιαννακόπουλος δοκίμασε να πειραματιστεί με την ντελικάτη λευκή ποικιλία και να μας δώσει μια εκδοχή με μπουρμπουλήθρες που μου άρεσε πολύ. Μπισκότο, brioche, χαμομήλι, κυδώνι, περγαμόντο, αχλάδι και ανθόμελο συναντιούνται σε ένα πολύ φίνο και κρεμώδες στόμα.

Κλείνοντας θα σας μιλήσω και λίγο για την ποικιλία του Θανάση Παπαϊωάννου. Πρόκειται για το κρασί Θανάσης Παπαϊωάννου, από την ομώνυμη ποικιλία. Πρόκειται για μια διασταύρωση  της ποικιλίας Odeski tshiorni (Cabernet Sauvignon x Alicante Boushet) με την ποικιλία Gewürztraminer.

Το χορό άνοιξε μια Μαντινεία του 2009, από τη Semeli.

Η ποικιλία Θανάσης Παπαϊωάννου είναι συνώνυμη της ποικιλίας Traminer noir και έχει βαθύ χρώμα και αρκετά ανθικό, αρωματικό χαρακτήρα. Το κρασί μοσχοβολάει μοβ λουλούδια, τριαντάφυλλα, μαύρα κεράσια και μούρα ενώ στο στόμα το βαρέλι είναι πιο αισθητό. Αξίζει σίγουρα μια δοκιμή καθώς και λίγη υπομονή αφού σε μερικά χρόνια θεωρώ πως θα είναι καλύτερο.

Οι Μεγάλες μέρες της Νεμέας ήταν, είναι και θα είναι μια μεγάλη γιορτή του κρασιού και φέτος, νομίζω, τις απόλαυσα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπει κανείς τις δυνατότητες των τοπικών ποικιλιών και να ατενίζει με αισιοδοξία τη νέα εποχή που ξημερώνει για τη Νεμέα. Και του χρόνου!

Διαβάστε ακόμα: Wine Vixen. Πόσο «φρέσκο» και πόσο παλαιωμένο απολαμβάνουμε το κάθε κρασί;

TAGS :
wine vixen κρασί

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook