Από το 1766, στέκει αναλλοίωτο στο χρόνο ένα εστιατόριο-μουσείο, το ιστορικό Lapérouse στο Παρίσι. (Φωτογραφία: arts.md)
Το σχέδιο για το σημερινό θέμα ξεκίνησε από τη γηραιά μας ήπειρο και συγκεκριμένα από τις όχθες του Σηκουάνα. Εκεί, από το 1766, στέκει αναλλοίωτο στο χρόνο ένα εστιατόριο-μουσείο, το ιστορικό Lapérouse. Σε ένα από τα κομψά του privés σαλονάκια, είχα την τύχη να φάω κάποτε, κουβεντιάζοντας νοερά με όλες τις σπουδαίες προσωπικότητες που το έχουν τιμήσει. Άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, εστεμμένοι απ’ όλη την υφήλιο, πολιτικοί, κομψευόμενοι δανδήδες και όμορφες κυρίες. Το να δειπνείς εκεί είναι τελετουργία και μυσταγωγία, γίνεσαι μέρος του χώρου και της ιστορίας του.
Θυμάμαι πως είχα επιλέξει ό,τι πιο κλασικό υπήρχε στον κατάλογο, ο οποίος ναι μεν έχει εξελιχθεί στη διάρκεια των αιώνων, παραμένει όμως κι αυτός ένα ζωντανό μνημείο της γεύσης. Το επιδόρπιο που είχα γευτεί ήταν το περίφημο pain perdu, το χαμένο ψωμί, το επιδόρπιο του ευσεβούς που δεν τολμά να πετάξει το ψωμί που περίσσεψε και μπαγιάτεψε, γιατί θα πέσει κεραυνός να τον κάψει. Το γλυκό των φτωχών και των παιδιών. Θα μαντέψατε ίσως πως μιλάω για τη γνωστή αβγόφετα, το french toast στην αγγλική, το ταπεινό κι όμως υπέροχο αυτό γλυκό έδεσμα.
Το pain perdu ταξίδεψε ανά τους αιώνες και ντύθηκε με τα ρούχα της Haute Gastronomie από σπουδαίους chefs. Η συλλογή μου περιλαμβάνει πολλές συνταγές, από την πλέον κλασική έως την πιο σύγχρονη. Σήμερα, όμως, αποφάσισα να πάμε ένα μακρινό ταξίδι. Από τις όχθες του Σηκουάνα θα τηλεμεταφερθούμε στις όχθες ενός άλλου μυθικού ποταμού, του Μισισιπή. Θα χαθούμε στο Vieux Carré της Νέας Ορλεάνης, θα περιπλανηθούμε ακούγοντας εξαίσιες μουσικές, θα πιούμε bourbon και θα γευτούμε τις μυρωδάτες, πολύχρωμες και πικάντικες κουζίνες Cajun και Créole. Το γλυκό μας θα ποτιστεί κι αυτό από bourbon και θα βουτήξει στην αμαρτία!
Ένα γλυκό απλό, εύκολο και σκέτη αμαρτία. (Φωτογραφία: Bon Appetit).
New Orleans French Toast (για 2 άτομα)
Σε ένα φαρδύ μπολ ανακατεύουμε με τον αβγοδάρτη 2 αβγά, ½ φλ. τσ. γάλα, ¼ φλ. τσ. κρέμα γάλακτος, 1 κ.σ. bourbon, 1 κ.σ. ζάχαρη, λίγο καλής ποιότητας εκχύλισμα βανίλιας και μια πρέζα αλάτι. Βουτάμε 4 χοντρουλές φέτες μπαγιάτικου ψωμιού και τις αφήνουμε για 10’, γυρίζοντάς τες 1 ή 2 φορές, για να ποτίσουν κι από τις δύο πλευρές. Το ψωμί θα πρέπει να μαλακώσει εντελώς και να είναι στα όρια της διάλυσης.
Ζεσταίνουμε λίγο βούτυρο σε μέτρια προς δυνατή φωτιά και τηγανίζουμε τις φέτες του ψωμιού έως ότου χρυσίσουν, γυρίζοντάς τες μία φορά. Σερβίρουμε ζεστές με ένα συννεφάκι από ζάχαρη άχνη.
Tips
• Το μπαγιάτικο τσουρέκι ή το brioche είναι τέλειοι αντικαταστάτες.
• Εάν φτιάξουμε μεγαλύτερη ποσότητα, τηγανίζουμε τις φέτες σε δόσεις και φροντίζουμε να έχουμε προθερμάνει το φούρνο στους 100ο C, για να τις κρατήσουμε ζεστές μέχρι να τελειώσουμε τις υπόλοιπες.
• Τα φρούτα του δάσους δροσίζουν τέλεια αυτό το επιδόρπιο, το ομορφαίνουν κιόλας. Τα τοποθετούμε πάνω από τις φέτες και τα περιχύνουμε με maple syrup, εάν μας αρέσει. Προσωπικά θεωρώ το σιρόπι υπερβολή, αλλά οφείλω να το αναφέρω.
Αν κι εσείς, όπως εγώ, ονειρεύεστε να βρεθείτε μια μέρα στη Νέα Ορλεάνη, σας το εύχομαι ολόψυχα. Στο μεταξύ, έχουμε ένα κάρο βιβλία να διαβάσουμε, άπειρη μουσική να απολαύσουμε και πολλά noir σενάρια να γράψουμε!
Διαβάστε ακόμα: Η δροσιά ενός Μικρόρωγου Σαμιώτικου Μοσχάτου.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
