photo

«Είμαστε, είμαι κι εγώ εκεί πάντα, και με τον Κώστα αρκετά χρόνια πια. Με τα στάνταρ του μαγειρευτά, με τις κατσαρόλες σε ελληνικότατη κοινή θέα, με την αισθηματική του προθυμία. Σε μαγαζί τίμιο και σε ποιότητα και σε τιμές, έχω να το λέω».

Στον Οικονόμου, του Κώστα πάντα

Πηγαίναμε από πολύ παλιά στον Oικονόμου, στην ταβέρνα του Οικονόμου στα Πετράλωνα. Και με τον Κουμανούδη, και με τον Νίκο Χουλιαρά. (Πιο κάτω, στην Τριών Iεραρχών ήταν κι η Μπανανιά ή τα Φιλετάκια του Παναγιώτη, σαν τον Βέγγο που ήταν γλυκός και νευρικός μαζί, και που μέχρι και τον Μιτεράν, λέει, ολόκληρο του κουβάλησαν ένα βράδυ οι εν Ελλάδι ψευτο-σύντροφοι. Πού πήγαν πια εκείνα τα ωραία μας; Πού να ’ναι πια ο Παναγιώτης;)

Στον παλιό Οικονόμου, λοιπόν, πριν τον Κώστα, υποφέραμε κι από εκείνο το ιδιόρρυθμο γκαρσόνι, πότε θα ’ρθει, αν θα ’ρθει ποτέ, πώς θα μας μιλήσει, πώς θα του μιλήσουμε, με τι μάτι θα μας πάρει, πότε θα φάμε, αν θα φάμε ποτέ. Αλλά το στέκι, στέκι, και η επανάληψη, επανάληψη, κι ο χειμώνας ζεστός εκεί μέσα, κι η άνοιξη και το καλοκαιράκι στα τραπέζια έξω παράδεισοι διπλοί.

Ήταν πια η νέα εποχή του Κώστα η σημερινή, όταν σε μια παρέα η Αλίκη Καγιαλόγλου η τραγουδίστρια μου αφιέρωσε και τον τελευταίο δίσκο του Χατζιδάκι, την κασέτα των «Αντικατοπτρισμών» καλύτερα, με τόσα πολλά λόγια, που, όταν οι άλλοι μετά επέμεναν να μου γράψει κι ο Νίκος ο Χουλιαράς κάτι, αυτός σημείωσε έντονα σε μιαν άκρη, στο μόνο χώρο που περίσσευε: Είμαι κι εγώ εδώ!

Κι ο χειμώνας ζεστός εκεί μέσα, κι η άνοιξη και το καλοκαιράκι στα τραπέζια έξω παράδεισοι διπλοί.

Είμαστε, είμαι κι εγώ εκεί πάντα, και με τον Κώστα αρκετά χρόνια πια. Με τα στάνταρ του μαγειρευτά, με τις κατσαρόλες πάντα σε ελληνικότατη κοινή θέα, με την αισθηματική του προθυμία, με την κεφαλογραβιέρα του για ν’ αρχίζω το γεύμα μου, με τους συνδυασμούς μπάμιας ή πατατών ή κολοκυθιών ή μακαρονιών στα διάφορα κρέατα, με τις πίτες και την τυροκαυτερή, και με τον χαλβά του μετά, τον λαχταριστό. Αλλά και με το, σχετικά πρόσφατο στο μαγαζί, εκτός συναγωνισμού ψωμί, που γεμίζει από πριν τα στομάχια μας, κι εμείς του λέμε του Κώστα να το σταματήσει, γιατί χορταίνει ο κόσμος έτσι και μειώνεται η κατανάλωση των κυρίως του πιάτων, αλλά εκείνος όχι, δεν το σταματάει!

Με τον κουμπάρο μου τον Πανούση και την Αθηνά, με τον Σωκράτη τον Κουγέα και τη Λένα άλλη παρέα αυτούς, με τη Λέτη την Κρόκου και τον Γιώργο τον Μομφερράτο συχνά, με τον Γιάννη και τον Κίμωνα τελευταία, με τη Βανέσσα, τη Γαρουφαλιά, με τον Φοίβο, με τη Μυρτώ, με τον Μάνο, με όλους. Και με τον Κώστα και τον γιο του, και τη δική του Γαρουφαλιά στην κουζίνα, στις παρέες κι αυτούς μέσα δικαιωματικά, όπως παλιά ήταν οι άνθρωποι, όπως θα ’πρεπε πάντα να ’ναι. (Και η παρέα του Κωστή Παπαγιώργη τις Πέμπτες συνήθως απέναντι, με τον Τάση και τ’ άλλα παιδιά σε ιερή κι αυτοί επαναληπτικότητα, σε μαγαζί τίμιο και σε ποιότητα και σε τιμές, έχω να το λέω).

Κι έχω κι αυτό να πω για τελευταίο, που γελάμε με τον Κώστα κάθε φορά από πέρυσι το καλοκαίρι. Γιατί του είπα τη νίλα μου στο άλλο ιστορικό μαγέρικο, το αρχαίο, δικό μου επίσης, στην Παπαδιαμαντοπούλου, που όταν ζήτησα λίγο τυρί παραπάνω για τη μακαρονάδα μου, ο εκ των ιδιοκτητών τόλμησε να μου πει μετά από 50 συναπτά χρόνια εκεί παρουσίας μου «Δύο ευρώ κάνει!», κι εγώ δεν ξαναπεράσα φυσικά ούτ’ απέξω. Ο Κώστας, ξέροντας πια την ιστορία, κάθε φορά που θα παραγγείλω παστιτσάδα στο δικό του το μαγαζί: «Πόσο τυρί να βάλω; Δύο ή τρία ευρώ;» Κι ύστερα: «Εμείς ούτε καν τα μακαρόνια δεν χρεώνουμε εδώ. Πάρ’ τα και φύγε!…»

 

//Οικονόμου: Τρώων 41 & Κυδαντιδών, Άνω Πετράλωνα, 210 3467555.

 

Διαβάστε επίσης:Το καλτ οινομαγειρείο Ήπειρος: Η επιλογή του Βασίλη Καλλίδη

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top