Mykonos update: «Drakoulis» και «Kiku» για επικό κρέας και κορυφαίο sushi 
Wine Vixen: 10 λιμπιστικά κρασιά για το τραπέζι του Πάσχα 
Wine Vixen: Τι κρασί πας στο δεύτερο, κρίσιμο, ραντεβού; 
Αγιωργίτικο Κτήμα Σκούρα: Φρουτένιο, πληθωρικό και άκρως Πασχαλινό 
OX Athens: η νέα, «κυριλέ» ψησταριά, στην foodie πιάτσα πίσω από το Χίλτον 
Τα πάντα είναι θέμα μέτρησης.
It takes balls, θα έλεγαν οι ξένοι, να ξεκινήσεις ένα τέτοιο event από το µηδέν, να αρνηθείς κάθε συνέντευξη και να φτάσεις και πάλι στο σηµείο να έχεις τόση ζήτηση που να ανεβάζει η διοργάνωση διευκρίνηση: «Σίγουρα δε φτάνουν για τόσο κόσµο και ελπίζουµε να καταλάβετε ότι είµαστε ένα µικρό χωριό», και µάλιστα τρεις µέρες πριν τη νύχτα της γιορτής.
Ο λόγος για το Πρώτο Φεστιβάλ Αµελέτητων, αυτού του Voldemort των φαγητών, που διοργάνωσαν στο Κρίκελλο της Ευρυτανίας τέσσερις τοπικοί σύλλογοι, µεταξύ αστείου και σοβαρού.
O υπογράφων Παναγιώτης Δουδός προσφέρει τον οβολό του για την οικονομική ενίσχυση της διοργάνωσης και ως «δώρο» δέχεται μια χαρακτηριστική σφραγίδα στο χέρι.
Όµως η ιδέα, το χιούµορ και τα δύο βιντεάκια της krikello productions, που έγιναν viral εν µία νυκτί, δεν τράβηξαν µόνο το ενδιαφέρον του Τύπου, αλλά έφεραν και πολύ κόσµο στην πλατεία του χωριού το Σάββατο που µας πέρασε. Τόσο κόσµο που, όταν αποφάσισα να καλύψω το γεγονός βρέθηκα να ψάχνω που να µείνω: τελικά βρέθηκε κάτι στα 15 χιλιόµετρα µακριά!
Και αναμνηστικά μπλουζάκια είχε η διοργάνωση.
Κάπως έτσι βρέθηκα σε αυτό το χωριάτικο, παρεϊστικο πανηγύρι, γεµάτο µε όση δόση χιούµορ και λογοπαιγνίων αντέχεις. Μπλουζάκια µε το σλόγκαν “Μη µου τους όρχεις τάραττε” στην σωστή “αρχαιοελληνική” γραµµατοσειρά, αλλά και άλλα σχετικά γραφιστικά, τα οποία, παρακαλώ, ήταν ήδη sold out στις πέντε το απόγευµα. Την παράσταση έκλεβε, πάντως, το µπλουζάκι του αρχι-ψήστη, από το Street Food Park της Γλυφάδας, που τον έχρηζε µε τον µεγαλοπρεπέστατο τίτλο του “Αρχίδια Chef”.
Το µπλουζάκι του αρχι-ψήστη, από το Street Food Park της Γλυφάδας, που τον έχρηζε µε τον µεγαλοπρεπέστατο τίτλο του “Αρχίδια Chef”.
Στην ψησταριά που διαφέντευε µοιραζόταν δωρεάν το πολυδιαφηµισµένο έδεσµα that cannot be named, µαζί µε burger για όσους ολιγοψύχησαν, ή απλά είδαν φως και µπήκαν (για να αντικρίσουν πολλά κιλά αρχίδια).
Για τα υπόλοιπα, ανέλαβαν οι δύο – ασφυκτικά γεµάτες- ταβέρνες του χωριού, πάνω στην ίδια πλατεία, της Εκκλησίας, που δεν άλλαξαν το µενού τους για να τιµήσουν την ηµέρα, αλλά παρείχαν στις παρέες την ελευθερία να φέρουν την µερίδα τους από την πλανόδια ψησταριά απέναντι, και να απολαύσουν το σπάνιο έδεσµα κάτω από τη δροσιά των υπεραιωνόβιων πλάτανων.
Αμελέτητα με πατατούλες και χωριάτικη. Παραδοσιακά πράγματα…
Φυσικά, δεν έλειψε η µουσική, πανηγυριώτικη µεν, γιορταστική και χαρά για τα αυτιά µας δε (να το πω, είχα ανησυχήσει κάπως πριν πάµε). Όταν έπεσε το φως, βγήκε η ορχήστρα (sic) µε δηµοτικά, λαϊκά και τα συναφή, σωστά και χωρίς echo echo echo, και ξεσήκωσε τον κόσµο, που ήδη άλλωστε βρίσκονταν σε πολύ καλή διάθεση, να χορέψει και να τραγουδήσει.
Οι συµµετέχοντες έφεραν την σφραγίδα “είµαι @@ίδι”.
Αν εξαιρέσουµε την έντονη παρουσία των αµελέτητων ― σε µορφή φαγητού, λογοπαίγνιων, και διακοσµήσης, το σκηνικό δεν διέφερε ιδιαίτερα από ένα παραδοσιακό, τίµιο, πανηγύρι, της Ευρυτανίας. Η παρέα που το διοργάνωσε ως µια ιδέα της στιγµής, εξεπλάγη και η ίδια µε την ανταπόκριση, και ήδη αποφάσισε όχι απλά να καθιερώσει το φεστιβάλ, αλλά να ετοιµάσει και µια υπερπαραγωγή για το δεύτερο παγκόσµιο (sic) φεστιβάλ αµελέτητων.
Αμελέτητα χωρίς χορό δεν γίνεται.
Αυτό, τουλάχιστον, µας εκµυστηρεύτηκαν δύο από τις συνδιοργανώτριες, οι οποίες έκαναν τη γύρα της πλατείας µαζεύοντας οικονοµικές συνεισφορές για τη διοργάνωση, και σφραγίζοντας τους συµµετέχοντες µε την σφραγίδα “είµαι @@ίδι”.
Με αυτά και µε αυτά (και, βέβαια, µε τα αποτέτοια), ένας νέος θεσµός γεννήθηκε στην Ευρυτανία, και το Andro ήταν εκεί για να τον καταγράψει. Του χρόνου, σας προτείνω να το έχετε υπόψη σας στις εξoρµήσεις του Οκτωβρίου.
Το γραφικό Κρίκελλο Ευρυτανίας.
Υ.Γ: Μετά ή άνευ όρχεων και ορχήσεων, η περιοχή είναι ένα ορεινό κόσµηµα, µε όµορφα µικρά χωριά, πνιγµένη στα έλατα και τα πλατάνια, µε πολλές και αξιόλογες προτάσεις για διαµονή, καλό φαγητό, εξαιρετικούς περιπάτους και ευγενικό και φιλόξενο κόσµο. Αν µάλιστα αγαπάτε την νεώτερη ελληνική ιστορία, κρύβει ακόµη περισσότερες εκπλήξεις.
Διαβάστε ακόμα: Κονιάκ, μια λέξη που δε μάθαμε να χρησιμοποιούμε σωστά.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
