Δεν ξέρω για σας εγώ το καλοκαίρι τη βρίσκω αφάνταστα πολύ να τσιμπολογάω pizza και burrata σε μπαλκόνια, θάλασσες και αυλές. Να φταίει που η ντομάτα είναι στα καλύτερά της το καλοκαίρι; Να φταίει που αποτελεί σαφώς πιο ελαφρύ έδεσμα (στην λεπτή ιταλική εκδοχή τουλάχιστον) από burger και πιτόγυρα; Η μήπως φταίει που ονειρεύομαι και φέτος (όπως και κάθε χρόνο) βουτιές στη Σαρδηνία, βόλτες στο Αμάλφι και εκείνο το καλοκαίρι στην Τοσκάνη; Πιθανόν να είναι λίγο και από τα τρία αλλά σίγουρα φταίει κιόλας που το κρασί λατρεύει την pizza και έτσι μπορεί κανείς να δοκιμάσει πολλούς και ευφάνταστους συνδυασμούς! Θα σας πω τους αγαπημένους μου λοιπόν καθώς και μικρά tips για pizza στο σπίτι! Πάμε;
H βασίλισσα μαργαρίτα
Ναι, είναι η βασίλισσα όχι μόνο γιατί είναι αφιερωμένη στη βασίλισσα Μαργαρίτα αλλά γιατί μέσα στην απλότητά της είναι το απόλυτο crash test για να δεις πόσο καλή είναι μια πιτσαρία. Τα 4 μόνο υλικά πρέπει να είναι τα εκλεκτότερα για να πετύχει η συνταγή. Αυτό μεταφράζεται σε mozzarella βουβαλίσια, σάλτσα από τομάτες San Marzano, κορυφαίο έξτρα παρθένο ελαιόλαδο (που μπαίνει ωμό) και ολόφρεσκα φύλλα βασιλικού. Η κομψότητα και η φινέτσα της ζητούν ένα φίνο ροζέ ή καλύτερα τρία.
Λατρεύω το ροζέ της Τέχνης Οίνου με το παλ ροζέ χρώμα του και τη δροσιστική οξύτητα του που μια χαρά θα βγάλει πέρα με αυτή της ντομάτας αλλά και το 1/3000 Limited Edition Ξινόμαυρο ροζέ του Τσάνταλη. Σε διεθνή ύδατα, ποτέ κανένας δεν έκανε λάθος συνδυάζοντας pizza (όχι μόνο Μαργαρίτα) και Domaine Ott!
Η all time classic prosciutto & fungi
Πλέον κάθε πιτσαρία που σέβεται τον εαυτό της έχει μια Pizza prosciutto & fungi, με το prosciutto να πέφτει ωμό πάνω στην ψημένη pizza ώστε να ζεσταίνεται ελαφρώς και να βγάζει τα αρώματά του. Μπορείτε να προσθέσετε από πάνω λίγη φρέσκια ρόκα et voila, νομίζετε πως τρώτε σαλάτα και εκμηδενίζονται οι θερμίδες (όχι αλλά αφού μέχρι και η Σακίρα μπήκε στο club των απατημένων γυναικών ΦΑΤΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΟΥ). Σας έχω δύο επιλογές για κρασί εδώ.
Η μια είναι ένα ροζέ με τσαγανό, όγκο και δομή, οξύτητα και λιπαρή υφή ή με απλά λόγια το αγαπημένο Peplo του Κτήματος Σκούρα. Η δεύτερη είναι πιο πονηρή, λευκή και ενισχύεται από την ύπαρξη της ρόκας. Πάει κάπου το μυαλό σας; Sauvignon Fume του Κτήματος Άλφα. Φρούτο τροπικό που θυμίζει Sauvignon από το Marlborough, ζηλευτή τυπικότητα και ένα βαρέλι κούκλα! Έχει τον όγκο, το σώμα και την οξύτητα να απογειώσει την pizza σας.
H carbonara
Αυτή είναι μια μοντέρνα προσέγγιση στο αιώνιο ερώτημα «να φάω pizza ή μακαρόνια;» και αν έχετε δοκιμάσει αυτή από το Lollo’s (δεν την λέει carbonara αλλά Lollo’s) τότε αυτή τη στιγμή σας έχει πιάσει ακατάπαυστη σιελόρροια. Σε αυτή την pizza (ή pinse όπως τη λένε στο Lollo’s) έχουμε mozzarella, αυγό, guanciale, pecorino, μαύρο πιπέρι και όχι σάλτσα τομάτας. Εγώ όταν την παίρνω σπίτι το τερματίζω βάζοντας από πάνω λίγες φέτες από carpaccio μαύρης τρούφας και έξτρα πιπέρι (μπορώ να βάζω πιπέρι παντού και πάντα και πάλι να μην είναι αρκετό).
Το σύνολο είναι πλούσιο σε umami, λιπαρό, γήινο και όσο πρέπει αλμυρό. Τι πίνουμε; Ένα από τα κορυφαία Chardonnay της υφηλίου (και δεν το λέω εγώ αλλά οι άπειρες διακρίσεις του), το El Enemigo Chardonnay! Η ωρίμαση με flor το κάνει έξτρα γήινο και μανιταρένιο που πραγματικά ταιριάζει γάντι με αυτό το πιάτο. Εδώ θα ανοίξω μια μικρή παρένθεση που αφορά τα ιδιαίτερα κρασιά σαν και αυτό: δεν είναι ανάγκη να αρέσουν σε όλους γιατί, εκ των πραγμάτων, δε φτάνουν για όλους. Είναι οκ να μας αρέσουν διαφορετικά πράγματα, τόσο στο κρασί όσο και στη ζωή, διαφορετικά όλα θα ήταν βαρετά. Βέβαια, το πως το εκφράζει κανείς έχει μεγάλη σημασία (για την ευγένεια, όταν μιλάμε για ένα κρασί που δε μας αρέσει δημόσια, θα μιλήσω σε άλλο άρθρο και έχω πολλά να πω). Κλείνει η παρένθεση.
Η ένοχη απόλαυση
Το ξέρω πως μετά τα χαϊλίκια και τις γκουρμεδιές πιθανόν αυτή η επιλογή να σας σοκάρει αλλά παράλληλα ξέρω πως μερικοί θα ταυτιστείτε απόλυτα. Καλές οι λεπτές, ναπολιτάνικες ζύμες και η φρέσκια mozzarella αλλά μερικές φορές θες απλά να βυθιστείς στην αγκαλιά μιας domino’s flambée με κλασική ζύμη.
H συγκεκριμένη έχει κρέμα, mozzarella, μπέικον και κρεμμύδι (εγώ βάζω και έξτρα παρμεζάνα για να σπάσει η γλύκα). Ελαφριά δεν τη λες αλλά είναι comforting και ταιριάζει και φοβερά με Netflix και ένα ζουμερό κόκκινο κρασί όπως η Νεμέα του Αϊβαλή ή το Coronas του Torres. Αν έχει ζεστούλα καλή ώρα αφήνω το κόκκινο και ανοίγω ένα λιπαρό και πλούσιο λευκό, με κρεμώδη υφή όπως το Viognier από το Κτήμα Παλυβού.
Η πικάντικη από την Καλαβρία
Εδώ παιδιά είναι μόνο για τους τολμηρούς. Παλιά αυτές οι πίτσες είχαν τα ευφάνταστα και τρομερά ονόματα τύπου Βεζούβιος, Ινφέρνο, Κόλαση του Δάντη και άλλα τέτοια. Τώρα πλέον έχουν εστιάσει στα συστατικά που δίνουν το απαραίτητο κάψιμο όπως η Nduja και η spianata piccante (και τα δυο από Καλαβρία) και ενίοτε chorizo αλλά δεν το προτιμώ.
Αν πάτε να ζήσετε στα άκρα πάρτε την Vezuvio (τα είπα εγώ) από την Pizzeria Lucinda που έχει και nduja και spianata. Αν θέλετε να μελώσετε λίγο το κάψιμο και να δροσιστείτε βάλτε στο ποτήρι σας ένα ημίξηρο ροζέ, με μπόλικο φρούτο και οξύτητα όπως ο Ορειβάτης ροζέ. Αν πάλι γουστάρετε να καίγεστε στα καζάνια της κολάσεως (σαν κι εμένα) τότε ανοίξτε ένα κόκκινο με ιταλικό ταπεραμέντο και μπόλικο φρούτο όπως το Dolcetto του Pio Cesare ή ένα σχετικά φρέσκο Chianti.
Η νεοφερμένη
Είναι η pizza που παραγγέλνω πιο συχνά; Ναι είναι! Ήταν εκείνη που όταν ένας φίλος μου ήθελε να τη δοκιμάσουμε του είπα κάτι του τύπου «χωρίς σάλτσα ντομάτας και χωρίς κρέμα; Τι σόι pizza θα είναι αυτή;»; Ναι ήταν. Τη δοκίμασα κι έπαθα πλάκα; Σίγουρα! Δε θα σας κρατήσω άλλο σε αγωνία, μιλάω για την bianca του Alio, την pizza με τη burrata, τα ψητά τοματίνια, το prosciutto cotto και τα φιστίκια Αιγίνης. Κλάμα λέμε.
Μια μπουκιά είναι αρκετή για να πεις πως αυτή μπορεί να μην είναι η πιο συνηθισμένη pizza που έχω φάει άλλα ανήκει σίγουρα στις καλύτερες. Πίνουμε και πάλι Ιταλία (γιατί αν δεν πιούμε Ιταλία με την pizza τότε με τι θα πιούμε) και συγκεκριμένα μια σαρκώδη Barbera όπως αυτή του Antinori (Prunotto Barbera Antinori) ή ένα Cerasuolo di Vittoria, εγώ αγαπώ αυτό από το οινοποιείο COS.
Bonus tip 1: Όταν μαζευόμαστε σπίτι μου και δοκιμάζουμε κρασιά συνήθως μαγειρεύω με τις ώρες ή κάνω μια μικρή ζαβολιά. Παίρνω έτοιμες ζύμες pinse από το cibo et vino, βάζω πάνω πέστο βασιλικού, φρέσκια mozzarella, μπόλικα τοματίνια και ελιές μαύρες και ψήνω φούρνο. Όταν βγει ακουμπάω πάνω Prosciutto ή finocchiona και γίνεται χαμός.
Bonus tip 2: γενικά η pizza με τομάτα αγαπά τα ελαφριά, φρέσκα κόκκινα που μπορεί να είναι από Sangiovese, Lagrein, Αγιωργίτικο, Ξινόμαυρο και Λημνιώνα. Πειραματιστείτε και θα εκπλαγείτε!
ΥΓ. Δε θα ξεχάσω ποτέ την pizza με burrata, αντζούγιες και κολοκυθοανθούς που έφαγα σε ένα μαφιόζικο (και το εννοώ) μαγαζάκι στη Ρώμη, αρκετά χρόνια πριν…Τότε δεν ήμουν αλλεργική στο κολοκύθι βλέπετε.
Διαβάστε ακόμα: Νew entries. «Ξέρω ποια κρασιά θα πιείτε φέτος το καλοκαίρι».