Σας έχω φτιάξει άρθρα με τα κρασιά της παραλίας, με τα κρασιά του καλοκαιριού, με αφρώδη, με ροζέ, με Μαλαγουζιές αλλά δεν έχω μοιραστεί μαζί σας το μεγαλύτερό μου μυστικό και κρυφό μου πόθο: Το καλοκαίρι συνεχίζω να πίνω κόκκινα κρασιά μετά μανίας, και όχι απαραίτητα ελαφριά (να είναι καλά το air condition). Δικάστε με, αλλά δεν φταίω.
Είμαι απόλυτα εθισμένη σε αυτή την πρώτη μπουκιά από ένα medium rare μοσχαράκι σε συνδυασμό με μια γουλιά Syrah ή Malbec. Μπορώ να λιποθυμήσω στη θέα ενός μουσακά με Ξινόμαυρο και τέλος μπορώ για πάντα να τρώω ροφό στιφάδο με Λημνιώνα. Καλά ρε κοπέλα μου, θα σκεφτείτε. Και πώς θα τα πιούμε όλα αυτά ντάλα καλοκαίρι;
Το μυστικό είναι οι τανίνες και το αλκοόλ. Διαλέγουμε ερυθρά με μέτριες τανίνες και σχετικά χαμηλό αλκοόλ (13.5% μάξιμουμ οπότε Μαρούσκα, βάλε το Amarone στο συντηρητή). Αφού τα διαλέξουμε λοιπόν ωραία και καλά, τα παγώνουμε (!). Όχι σε θερμοκρασία σαμπάνιας αλλά σαν ντελικάτα λευκά, περίπου στους 12-14 βαθμούς.
Είναι πιο απολαυστικά δροσερά όταν έχει ζέστη και δεύτερον η θερμοκρασία τους ανεβαίνει γρήγορα οπότε δροσίζουμε στους 12 αν για παράδειγμα θέλουμε να πιούμε το κρασί μας στους 16 και να μη χρησιμοποιήσουμε σαμπανιέρα (που μεταξύ μας, είναι απαραίτητη). Επίσης εγώ αποφεύγω και τα πολλά βαρέλια (όχι μόνο το καλοκαίρι, γενικά). Με μπουχτίζει η έντονη βανίλια και ο καπνός και το καλοκαίρι είναι έξτρα λιγωτικά. «Ναι κυρία μου, μας είπατε τι να μην πιούμε, θα μας πείτε τώρα και τι να πιούμε;». Ευθύς αμέσως, στην επόμενη παράγραφο.
Ξεκινάω λοιπόν με το Syrah, κυρίως γιατί σίγουρα πιστεύετε πως δεν υπάρχει σοβαρό Syrah χωρίς βαρέλι. Και όμως! Ναι, είναι σίγουρα μια πληθωρική ποικιλία με τον πικάντικο χαρακτήρα να παίζει δυνατή μπάλα. Υπάρχουν όμως επιλογές που διατηρούν αναλλοίωτα τα ποικιλιακά χαρακτηριστικά παραμένοντας κομψές (με λίγο ή καθόλου βαρέλι). Πρώτο και καλύτερο μου έρχεται στο μυαλό το Cotes du Rhone Saint Cosme που μάλιστα προέρχεται από έναν αρχαίο κλώνο Syrah, το Serine.
Παλαίωση σε τσιμεντένια δεξαμενή και μαύρα φρούτα, πράσινο πιπέρι, βύσσινα και βιολέτες που μαγνητίζουν. To ονειρεύομαι δίπλα σε ένα λιπαρό Black Angus φιλέτο ψημένο αυστηρά rare. Αν πάλι αγαπάτε το πιο ώριμο στυλ που θυμίζει λίγο Νέο Κόσμο και είστε και του «φυσικού» τότε η λύση έρχεται από τη Νότια Γαλλία και τον Gerard Bertrand, με το Prima Nature Syrah. Ώριμα μαύρα φρούτα και νότες γλυκόριζας θα ταιριάξουν μια χαρά με χοιρινά παϊδάκια με hoisin sauce.
Και για να σας ιντριγκάρω ακόμα πιο πολύ, έχω και Malbec σε αυτή την κατηγορία που θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Το Les Escures του Fabien Jouves είναι ένα Malbec από το Cahors, done the Burgundian way. Γηγενείς ζύμες, whole bunches, τσιμεντένιες δεξαμενές και βουαλά: ένα κόκκινο κρασί με οριακά πρόστυχο κόκκινο και μαύρο φρούτο, γραφίτη, μοβ λουλούδια και νύξεις μελανιού. Στο στόμα, βελούδινο και σχεδόν εθιστικό. Βάλτε δίπλα του ένα Denver steak ή γιατί όχι ένα συκώτι μοσχαρίσιο με reduction κόκκινου κρασιού και πουρέ.
Και Cabernet έχει το κατάστημα! Ντάξει, όχι σκέτο αλλά με λίγο Ασύρτικο, και είναι το Αρλεκοίνων Χώρα ερυθρό. Έχει το βαρέλι του αλλά μιας και πρόκειται για δεύτερης και τρίτης χρήσης είναι πολύ κομψό και αφήνει κυρίως το κόκκινο φρούτο να μιλήσει. Εγώ θα το συνδύαζα ωραιότατα με σουβλάκια στη βεράντα.
Πριν εγκαταλείψω τη Γαλλία θα πρέπει οπωσδήποτε να συμπεριλάβω στα «σοβαρά κόκκινα του καλοκαιριού» και το Pinot Noir. Και πώς να μην την ερωτευτείς αυτή την ποικιλία… Φράουλες, κεράσια, γήινη διάσταση και φλοράλ χαρακτήρας συνδυασμένα με φίνα γαλλική δαντέλα. Θα πρότεινα να δοκιμάσετε παλαιοκοσμίτικες εκδοχές όπως το Méo-Camuzet Bourgogne Côte d’ Or Rouge Cuvée Etienne Camuzet, το θεϊκό Marsannay Cuvee Saint Urbain Jean Fournier και το Albert Bichot Vieilles Vignes Pinot Noir.
Τα συγκεκριμένα τα διαλέγω γιατί κυριαρχεί το φρούτο και η κομψότητα. Αν πάλι είστε του πιο ζουμπουρλούδικου τότε πάμε σε Sanford Pinot Noir Sta Rita Hills και Cloudline Pinot Noir του Drouhin. Συνδυάστε τα με φιλέτο τόνου, φίνα εδέσματα κρεατικών όπως tartare και carpaccio και φυσικά με brie με τρούφα.
Φεύγουμε από τα Syrah και πάμε στα Ξινόμαυρα. Έχουμε και λέμε: Νάουσα Alta του Θυμιόπουλου, για οξύτητα, μεταξένιες τανίνες και Ξινομαυρίσιο ταπεραμέντο που όμως έχει πάει γαλλικά και πιάνο. Θεϊκό και με μουσακά αλλά και με όλα τα παρεμφερή τύπου παπουτσάκια, ιμάμ με γραβιέρα κτλ. Μετά πάμε λίγο πιο κάτω, στη Ραψάνη, και απολαμβάνουμε τη Ραψάνη του Ντούγκου: Φρέσκιες φράουλες, κράνα, αποξηραμένα βότανα και ένα τσικ από μπαχάρια την καθιστούν απολαυστική με μπάμιες με κοτόπουλο ή με μοσχαράκι κοκκινιστό με φρέσκα κολοκυθάκια.
Μένουμε κοντά στην περιοχή και πάμε στη βασίλισσα του καλοκαιριού, τη Λημνιώνα: Κόκκινα φρούτα, οξύτητα, φίνες τανίνες, γήινος και βοτανικός χαρακτήρας δεν αφήνουν περιθώρια να μην την λατρέψεις αν αγαπάς τις Βουργουνδίες. Η πιο κλασσική και διαχρονικά αγαπημένη είναι η Λημνιώνα του Ζαφειράκη. Τα έχει όλα αυτό το κρασί. Τι εννοώ;
Εκτός από τα παραπάνω η Λημνιώνα του αγαπημένου κύριου Χρήστου έχει απίστευτη υφή και πολυπλοκότητα και είναι τόσο νόστιμη φρέσκια, όσο και μετά την 5ετία. Έχω όμως και μια νέα αγάπη που ακούει στο όνομα Limniona Oenops και ανήκει στην πιο φρουτώδη διάσταση της ποικιλίας, με τραγανή οξύτητα και μεταξένιες τανίνες. Εδώ βάλτε το ροφό στιφάδο, αλλά τον σκοπελίτικο, που γίνεται στο φούρνο με ξινά δαμάσκηνα. Μήπως να πάω Σκόπελο φέτος αναρωτιέμαι;
H τελευταία παράγραφος θα μπορούσε να έχει τίτλο «οι Ιταλοί είναι φίλοι μας». Οι ξινούτσικες ερυθρές ποικιλίες της Ιταλίας που μπορούν να δώσουν από ντελικάτα κόκκινα μέχρι μούσχαρους είναι βαθιά απολαυστικές και αν μη τι άλλο γαστρονομικές. Για παράδειγμα αν θες να πιεις ένα ωραίο Sangiovese που να πατάει σε βυσσινάτη οξύτητα και με μέτριο σώμα, μπορείς κάλλιστα να ανοίξεις ένα Rosso di Montalcino (και άσε το Brunello για τον χειμώνα).
Εγώ αγαπώ το Castello Romitorio και το Casanova di Neri. Ταιριάζουν εξαιρετικά με μακαρόνια με κιμά, μετά την παραλία. Σε παρόμοια λογική μπορείς να πιεις Nebbiolo Langhe που είναι πιο ελαφριά από Barolo και Barbaresco. Υπέροχα και το Langhe Massolino και το Perbacco Vietti. Θα τα συνδύαζα με μια πικάντικη puttanesca ή με pizza από το Alio μπαλκονάτη.
Παράλληλα μπορείτε να δοκιμάσετε και τα άλλα κόκκινα του Piemonte, τη Barbera και το Dolcetto που έχουν πιο πλούσιο φρούτο, είναι πιο μαλακά (συγκρινόμενα με Nebbiolo, όχι με Merlot) και φυσάνε δίπλα σε ποικίλα κρεατικά αλλά και παϊδάκια (ξέρω τι θα φάτε και φέτος το καλοκαίρι). Βρίσκω πολύ νόστιμο το Dolcetto του Sandrone και την Barbera του Pio Cesare (not your average Barbera).
Τέλος, προσφάτως δοκίμασα ένα πολύ ζουμερό και στρογγυλό Aglianico (ναι, και όμως γίνεται) δια χειρός Πάνου Ζουμπούλη και από Αργεντίνικο έδαφος, το Aglianico Natural Bodegas Krontiras. Ελαφρώς δροσερό, ήταν μια έκρηξη φρούτου με απολαυστική δομή και διακριτικές ζωικές νύξεις. To έβλεπα άνετα με κουνελάκι στιφάδο αλλά επειδή είναι καλοκαίρι και θα πέσετε να με φάτε, προτιμήστε κάτι πιο ελαφρύ όπως κοτόπουλο cacciatore με πιπεριές.
Στην υγειά σας, και καλές βουτιές!
Διαβάστε ακόμα: Νew entries. «Ξέρω ποια κρασιά θα πιείτε φέτος το καλοκαίρι».