Είναι δυνατόν να βάζεις πατάτες στο σουβλάκι;

Ναι στο μερακλίδικο τυλιχτό κεμπάπ του Λευτέρη του Πολίτη στη Σατωβριάνδου, που είναι λιτός και κλασικός. Ναι στο έξτρα κοκκινοπίπερο και βέβαια «όχι» στις πατάτες.

Το λες και ιεροσυλία. Στα όρια της διατροφικής παράβασης. Μπορεί κάποιοι να θεωρούν πως το λάθος είναι «γούστο τους και καπέλο τους» , όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν δίκιο. Μπερδευτήκατε; Ας το κάνουμε ολοκάθαρο: δεν βάζουμε πατάτες στο σουβλάκι. Ειδικά αν είναι κατεψυγμένες! Είναι ένα περιττό βάρος. Είναι ιεροσυλία.

Μια αναίτια παραχώρηση στην εύκολη λογική «ό,τι θέλει το παιδί». Το παιδί όμως πρέπει να μάθει να ακούει και το όχι, για να πάει μπροστά στη ζωή του. Πρέπει να μάθει να τρώει και κρεμμύδι, να ξεχάσει τη λαδερή πίτα – λουκουμά και προπαντός την αποτρόπαιη υποκίτρινη λιπαρή «σως» που μαγαρίζει τόσα τυλιχτά. Τί  το κάναμε εδώ πέρα; Αυτά είναι απίθανα πράγματα, σημάδια γαστρονομικού εκφυλισμού.

Είναι τυχαίο που τα παραδοσιακά σουβλατζίδικα, αυτά που μαζεύουν απλό και πιστό κόσμο και η ποιότητά τους μεταφέρεται από στόμα σε στόμα, δεν σκέφτονται καν να σου προσφέρουν σουβλάκι με πατάτες μέσα; Διόλου τυχαίο. Ασχέτως αν πολλοί από αυτούς υποκύπτουν στα αιτήματα των πελατών για να μην τους δυσαρεστήσουν. Υποκύπτουν δηλαδή στον απαράδεκτο λαϊκισμό της πατάτας. Συγχωρούνται, αρκεί να έχουν αληθινές -όχι προκάτ- πατάτες και να τις προσθέτουν με βαριά καρδιά.

Η βάση στο σουβλάκι είναι η αλάδωτη πίτα, το τίμιο ξεροψημένο κρέας και τα φρέσκα συμπαρομαρτούντα: Ντομάτα σφριγιλή, κρόμμυον λεπτοκομμένο, μαϊντανός ζωηρός και γιαουρτάκι σκέτο ή σε μορφή σπιτίσιου τζατζικιού. Αλάτι, κόκκινο πιπέρι και τέλος. Ολα τα άλλα, πατάτες, μαρούλια, μουστάρδες, είναι περιττά. Το ουσιαστικό είναι να μπορείς να γευτείς την πρώτη ύλη χωρίς να μπουκώνεσαι και χωρίς να “θολώνεις” τα επιμέρους στοιχεία με ένα επιπλέον μονοδιάστατο συστατικό όπως η πατάτα. Η πίτα είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζουν τα υπόλοιπα υλικά. Δεν χρειάζεται να τη στουμπώνουμε και με τηγανητό άμυλο.

Σουβλάκι από τον θρυλικό «Κώστα» στην μικρή οδό Πενέλης, κάτω από το Σύνταγμα. Βλέπετε πουθενά να υπάρχει πατάτα σ’ αυτό το αυθεντικό -δωρικό- τυλιχτό;

Είναι όπως με τη ζάχαρη στον καφέ. Θέλουμε κάτι μασκαρεμένο ή αυθεντικό; Αν επιθυμείτε να καταλάβετε ποιος καφές είναι πραγματικά ποιοτικός, τότε καλό είναι να τον πιείτε σκέτο. Η ζάχαρη θα σκεπάσει τις αρετές του καλού καφέ και θα κρύψει τις αδυναμίες του καφέ της πλάκας. Όσο για το γάλα… Τί άλλο θα ακούσουμε; Ο καφές είναι πικρός όπως και η μπύρα. Θα βάζατε γάλα στη μπύρα για να την απαλύνετε; Έλα θεέ και κύριε…

Θα πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε πως το σουβλάκι δεν είναι σάντουιτς που βάζει ο καθένας ό,τι του καπνίσει. Εδώ υπάρχει μια βασική και αναλλοίωτη συνταγή. Δεν χωρούν ελευθερίες που παραβαίνουν τον κανόνα. Να γιατί μιλάμε για ιεροσυλία και βεβήλωση. Το σουβλάκι έχει τη δική του ορθοδοξία. Δεν είναι χώρος ερεύνης και αναζητήσεων υπαρξιακής φύσεως. Δεν υπάρχει μοριακό σουβλάκι. Δεν θέλουμε γκουρμέ σουβλάκι με αφρό τζατζικιού και γρανίτα κεμπάπ. Ούτε πρόστυχα δίπιτα με πατάτες, σάλτσες και λοιπές γυψοσανίδες. Υπάρχει μόνο το ένα και αυθεντικό, το ιερό σουβλάκι. Τίμιο, νόστιμο και δημοκρατικό.

Θέλετε σώνει και καλά πατάτες; Πάρτε μια μερίδα πατάτες από δίπλα. Απλό είναι.

Διαβάστε ακόμα, συνέντευξη με τον Χρίστο Ζουράρι: «Καλό φαγητό είναι η συμμόρφωση στους κανόνες».

TAGS :
σουβλάκι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook