Αφρώδη, ή ποιος κάνει το καλύτερο κεφάλι; 

Ο μαυροπίνακας του μαγαζιού σε δημιουργική αρμονία με το κείμενο.

Τα αφρώδη κάνουν το καλύτερο κεφάλι, τουλάχιστον αυτό λένε όσοι τα πίνουν, αν και μια φίλη επιμένει πως το καλύτερο το κάνει αυτή. Δυστυχώς στη χώρα μας είναι ταυτισμένα με μια δυσάρεστη γκάμα, από το άθλιο υγρό με ανθρακικό που έρρεε στις πίστες και τις ημίγλυκες “σαμπάνιες” των  γάμων ως τις πανάκριβες, αλλά εξαιρετικές Dom Perignon, που όμως άνοιγαν επιδεικτικά άξεστοι νεόπλουτοι, άρα ταυτίζονταν με τη δηθενιά. Η ουσία μας διαφεύγει ακόμα.

Σκεφτείτε μόνο πως τα αφρώδη στα αγγλικά λέγονται sparkling, δηλαδή απαστράπτοντα, λαμπυρίζοντα και  η αλήθεια αρχίζει ήδη να λάμπει. Ανοίγεις μια φιάλη χωρίς να το πολυσκέφτεσαι για να γιορτάσεις τη στιγμή, ή για να ανεβάσεις στροφές, να κεφάρεις, δεν χρειάζεσαι καν τιρμπουσόν, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο, τον έχεις; Πρέπει να είναι προσιτά, αλλιώς πώς θα τα ανοίγεις εύκολα; Η ζωή δεν είναι μόνο για τους πλούσιους, πόσο μάλλον για τους νεόπλουτους. Στην Ευρώπη αρχίζουν κάτω απ το δεκάρικο και με 20 πίνεις σαμπάνια στη Γαλλία, γι αυτό τα πίνουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, ενώ εμείς ξεφύγαμε από το ουισκάκι με όχημα το τσιπουράκι, αλλά είπαμε, η άλλη ουσία μας διαφεύγει ακόμα.

Πίνουμε αφρώδη στο Warehouse CO2, κοντά στη ρώσικη εκκλησία, και τα συνδυάζουμε με εκλεκτά πιάτα. (Photo: Warehouse CO2).

Είναι χωρισμένα σε φυλές, εσείς όμως αρκεί να ξέρετε αρχικά πως υπάρχουν οι σαμπάνιες, που είναι σχεδόν πάντα καλύτερες και ακριβότερες, τα άλλα που είναι φτιαγμένα με την ίδια μέθοδο, αλλά δεν είναι σαμπάνιες, είναι φτηνότερα και καμιά φορά εξ ίσου καλά και τα παράλλα, που είναι φτιαγμένα με τη μέθοδο της δεξαμενής, συνήθως για να διατηρηθούν τα πρωτογενή αρώματα των αρωματικών ποικιλιών αναλλοίωτα, σαφώς οικονομικότερα, σίγουρα ξέρετε τα Prosecco και τα Sekt. Οι φυσαλίδες διαφέρουν και η μεγαλύτερη πολυπλοκότητα των δύο πρώτων φυλών είναι σαφής, εφόσον η δεύτερη ζύμωση στη φιάλη και η μακρά παραμονή με τις οινολάσπες μαζί με τα κόλπα του κάθε σπιτιού στην τελική εμφιάλωση μπορεί να δημιουργήσουν κρεμώδη υφή, ξηροκαρπάτη και προζυμένια μακρά επίγευση, που όσο περισσότερο σας αρέσει, τόσο το χειρότερο για την τσέπη σας.

Να θυμάστε όμως πως τα απαστράπτοντα πρέπει να είναι ελαφριά, αλλά πάντα με ξεκάθαρη γεύση, υψηλή οξύτητα και λεπτό διαρκές κορδόνι φυσαλίδων, για να ανάψουν τα άστρα στο κεφάλι μας. Και να πίνετε αυτά που αρέσουν σε σας, αλλά να δοκιμάζετε και αλλιώς… Αρκείτω πρωτευόντως.

Πού τα πίνουμε; Σπίτι μας και όπου δει. Δηλαδή που δει; Εκεί που οι τιμές το επιτρέπουν, έχουν στοιχειώδη ποικιλία φαινομενικά και απίστευτη αν το ψάξεις και ξέρουν τη δουλειά τους καλά. Στο Warehouse CO2, κοντά στη ρώσικη εκκλησία. Μόνο αφρώδη και κάποια ήσυχα κρασιά σε μάγκνουμ. Αγόρια και κορίτσια ξέρουν απ’ έξω τα κρασιά, μπορούν να τα περιγράψουν για σας να διαλέξετε και ξέρουν να τα ανοίξουν by the book. Συνήθως απόφοιτοι όπως και εγώ του WSPC, το ελληνικό παράρτημα του  WSET όπου βγαίνουν οι ένδοξοι Master of Wine (έχουμε και εμείς 2 πλέον, τον Κ. Λαζαράκη και τον Ι. Καρακάση) και Master Somellier. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Τιμαί; Η τιμή τιμή δεν έχει. Ακακίες Sparkling 15€, ράφι 12€, Langlois Cremant de Loire 20€, ράφι 17€, Amalia Vintage 25€, ράφι 20€. Και πάει λέγοντας.

Θέλουμε και άλλα προσιτά καλά αφρώδη μέχρι δέκα ευρώ, όπως έχουν οι Γάλλοι, Γερμανοί, Ισπανοί. (Photo: Warehouse CO2).

Διαφήμιση; Όχι. Θα ήταν αν υπήρχαν και άλλα μαγαζιά με αφρώδη σ’ αυτές τις τιμές. Αλλά το Warehouse Project είναι η μορφή των πραγμάτων που είναι ήδη εδώ, και μάλλον δεν το γνωρίζατε. Πάνε τα επί 2, επί 3 και επί 4 της τιμής ραφιού των μοδάτων εστιατορίων, που βγάζουν απ’ το κρασί τα σπασμένα της κουζίνας. Πληρώνετε τα παγάκια, τα σωστά ποτήρια για αφρώδες –VD glass Suite 38- και απορείτε πως βγαίνει το μαγαζί. Θα παραμείνω στο CO2 αυτή τη φορά, αν και το WP είναι πολύπους, 3 μαγαζιά μέχρι στιγμής, καφές 3^ου κύματος από πρωί, brunch, πλατό με προσεγμένα αλλαντικά και τυριά, εξειδικευμένο προσωπικό, πάρτι ατμόσφαιρα και συνεισφέρει στη δημιουργία project bar ανά την επικράτεια, δημιουργώντας το κόνσεπτ που θέλεις. Ας μείνουμε όμως Υπερείδου και Ναυάρχου Νικοδήμου που έχει και αστραφτερές φυσαλίδες.

Γιατί αν παρεκτραπούμε, θα μας διαφύγει η ουσία. Που είναι να πίνουμε αφρώδη, όχι ως κάτι δήθεν, όχι μόνο ως κάτι εορταστικό, αλλά σαν ένα κρασί που θα μας ανεβάσει με το σκέρτσο του, θα μας συνεπάρει με την υψηλή του οξύτητα, την ένταση και την ικανότητα να συνοδεύσει όλα τα αλλαντικά της πόλης, αρκετά τυριά, όλα τα θαλασσινά και πολλές μακαρονάδες, όχι μόνο θαλασσινών και κριθαρότο γαρίδων αλλά και καρμπονάρα-με αβγό, όχι κρέμες και αηδίες, και ένα σωρό άλλα πράγματα. Μια κρύα σπαγγετάδα θαλασσινών στα 7 ευρώ για μεζέ βρομόγκαζο ποιος θα φτιάξει πρώτος, να μαζέψει τα εσώρουχα των άλλων; Ναι, να πίνουμε αφρώδη επειδή μας αρέσουν, επειδή δεν είναι καθόλου δήθεν, αλλά υπέροχα και άνω θρώσκοντα, δήθεν είναι όποιοι και όποιες νομίζουν πως είναι δήθεν. Και επειδή αν το θέλετε, γιορτάζουμε την κάθε στιγμή της ζωής μας, με υγρά αστεράκια.

Τα απαστράπτοντα πρέπει να είναι ελαφριά, αλλά πάντα με ξεκάθαρη γεύση, υψηλή οξύτητα. (Photo: Warehouse CO2).

Και τα πίνουμε εκεί που δεν τα θεωρούν δήθεν, αλλά κρασιά υπέροχα και γνωρίζουν πώς να μας τα σερβίρουν σε εξίσου υπέροχα προσιτές τιμές. Αν τα θεωρούσαν κάτι υψιπετές και απρόσιτο, πύργους απόρθητους για τους κοινούς θνητούς , θα τα πίναμε σπίτι μας παρέα με τον Κάφκα. Αν βέβαια είστε τα δυο σας σπίτι, καλύτερα να τα πιείτε με σκέτες φράουλες, θα γδυθείτε προτού τελειώσει η φιάλη.

Υ.Γ. Θέλουμε και άλλα προσιτά καλά αφρώδη μέχρι δέκα ευρώ, όπως έχουν οι Γάλλοι, Γερμανοί, Ισπανοί, για να μπορούμε να τα πίνουμε σε καθημερινή βάση. Αλλά αν δεν τα πίνουμε μωρέ, με τι καρδιά να βγάλουν καινούργια τα δικά μας τα παιδιά;

Διαβάστε ακόμα: 30 χρόνια Κτήμα Τσέλεπου, η αντικειμενικότητα, το όραμα και ο ανθρώπινος μύθος.

TAGS :
κρασί σαμπάνια

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook