«Stories Urban Bistronomy»: roof-top ιστορίες στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης

Στην ταράτσα του νεοαφιχθέντος ξενοδοχείου The Editor Athens Hotel στην συμβολή των οδών Βορέου και Καρόρη.

Κάθε καλή ιστορία περιέχει αρκετά ερωτήματα. Όταν δεν σε νοιάζει η απάντηση, αλλά η περιπέτεια προς την ανακάλυψή της, τότε ο παραμυθάς μάλλον έχει κάνει καλά την δουλειά του.

Εν προκειμένω, ο Ηπειρώτης chef Γιάννης Λιόκας ξετυλίγει ένα γαστρονομικό κουβάρι δικών των βιωμάτων και ακριβοδιαλεγμένων συστατικών για να αφηγηθεί, μαζί με την ομάδα του, νόστιμες ιστορίες σερβιρισμένες με τρόπο comfort και συγχρόνως καλαίσθητο.

Στην ταράτσα του νεοαφιχθέντος ξενοδοχείου The Editor Athens Hotel στην συμβολή των οδών Βορέου και Καρόρη λειτουργεί το Stories Urban Bistronomy, ένας χώρος που φιλοδοξεί να θέσει σε λειτουργία όλες τις αισθήσεις του επισκέπτη. Στους λίγους μήνες ζωής του έχει καταφέρει να διαδώσει στην πόλη την φήμη ότι τα πιάτα που θα δοκιμάσει κανείς εκεί είναι βαθιά νόστιμα και σε λογικές τιμές.

Πρασοτυρόπιτα με χωριάτικο φύλλο που θυμίζει σε σχήμα μια τάρτα. Φτιαγμένη με πράσα, φέτα και χόρτα εποχής. Τραγανή και γεμάτη άρωμα και γεύση.

Ο κόσμος, όμως, τώρα το μαθαίνει, εξ ου και το εστιατόριο δεν διαθέτει προς το παρόν την ατμόσφαιρα εκείνη ενός compact στεκιού, ενός μέρους με δεδομένο μωσαϊκό κοινού, μέρος του οποίου φιλοδοξείς να γίνεις. Αυτό όμως δεν δημιουργεί έλλειμμα ζεστασιάς, γιατί το εξαιρετικό σέρβις, διακριτικό και επεξηγηματικό όσο χρειάζεται, σε κάνει να αισθάνεσαι επίτιμος καλεσμένος μιας κάποιας μυσταγωγίας που πρόκειται να λάβει χώρα από λεπτό σε λεπτό ειδικά για εσένα.

Σε αυτό, συντελεί και το σκηνικό της ανοιχτής κουζίνας την οποία είτε απολαμβάνεις απευθείας, αν κάθεσαι στην σωστή θέση, είτε, αν την έχεις πλάτη, την βλέπεις να καθρεφτίζεται στα μεγάλα τζάμια του εστιατορίου που το προφυλάσσουν από την βουή της πόλης, την ίδια στιγμή που το εκθέτουν ως ψηφιδωτό της πλούσιας ύλης της, με διακριτική θέα στον Ιερό Βράχο.

Ένα αλλιώτικο surf ‘n’ turf. Κριθαράκι με καραβίδα, μοσχαρίσια ουρά και πούδρα από βασιλομανίταρα.

Και φυσικά, τον ρόλο της παίζει η εσωτερική αρχιτεκτονική του χώρου. Η αστική αίσθηση αποδίδεται με θέρμη και θαλπωρή: έξυπνη η χρήση φυσικού ξύλου σε ποικιλία αποχρώσεων και ο συνδυασμός του με το μπλε ρουαγιάλ των σκαμπό μπροστά στην ανοιχτή κουζίνα. Ο φωτισμός είναι η τελική πινελιά ενός άρτιου δείπνου και εδώ είναι αυτός που χρειάζεσαι για να μπεις σε διάθεση χαλάρωσης και άνεσης.

Όσα εντυπωσιακά εξωτερικά στοιχεία κι αν απαρτίζουν την εμπειρία μιας επίσκεψης στο εστιατόριο,αν το μενού χωλαίνει,τότε το νόημα χάνεται. Στο Stories ο πρωταγωνιστής είναι το φαγητό. Σε μια κατατοπιστική κάρτα δύο όψεων παρουσιάζεται με τρόπο απλό -ένα ακόμα κομμάτι της φιλοσοφίας του σεφ- και συνοδεύεται από μια αρκετά ικανοποιητική λίστα κρασιών, κυρίως ελληνικών. Ο σερβιτόρος σερβίρει στο ποτήρι και οι μάγειρες πίσω από τον πάγκο ακονίζουν τα μαχαίρια τους. Διακριτικοί ήχοι ψησίματος και επαφής υλικών με τα σκεύη ανανεώνουν το αίσθημα πείνας.

Σελινόριζα που ψήνεται μέσα σε ζύμη με θαλασσινό αλάτι, μετά κόβεται και σερβίρεται φρικασέ. Συνδυάζεται με μανιτάρια σαντερέλ και χόρτα εποχής. Ένα vegetarian πιάτο.

Στο τραπέζι έρχονται ένα – ένα τα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα κατεβαίνουν από το ξύλινο τουβλάκι στο οποίο μέχρι στιγμής αναπαύονταν. Η γνωστή πρασόπιτα, εμπνευσμένη από την λογική της τάρτας κάνει μια καλή αρχή, τηρώντας σε κάθε περίπτωση την υπόσχεση του ελληνικού προσήμου ιδωμένου ανάλαφρα και δημιουργικά.

Λαχανοντολμάδες που ψήνονται στα κάρβουνα. Με κρέας προβατίνας που διπλώνεται μέσα στο φύλλο και ψήνεται. Σερβίρεται στο πιάτο με πουρέ καρότο και αυγολέμονο.

Η σαλάτα που επιλέξαμε με το φουντούκι και την βινεγκρέτ τσίπουρου δεν μας ενθουσίασε ιδιαίτερα, βρήκαμε υπερβολικά πολλά τα τραγανά στοιχεία του πιάτου, ενώ δεν γευτήκαμε το ελληνικό απόσταγμα όπως προσδοκούσαμε. Η συνέχεια όμως μας αποζημίωσε πλήρως: η βοδινή γλώσσα με μαγιονέζα και τόνο, το κριθαράκι με καραβίδα, μοσχαρίσια ουρά και πορτσίνι και ο μπακαλιάρος παντρεύτηκαν ιδανικά στο τραπέζι μας και μπήκαν όλα στην μέση.

Μαύρος χοίρος που έχει μαγειρευτεί για ώρες. Σερβίρεται με σελινόριζα, πατέ καπνιστής πανσέτας και αρώνια.

Γεμάτες πιρουνιές, μεστές γεύσεις, λιπαρότητα που δεν μετατρέπεται σε βάρος στο στομάχι, εύστοχος συνδυασμός υλικών και ευφυείς ελληνικές παραλλαγές all time classic πιάτων όπως το ιταλικό vitello tonnato και το αμερικανικής καταβολής surf and turf, που ζητά συνδυασμό κρεάτων με θαλασσινά.

Το πιάτο, όμως, για το οποίο θα ξαναγυρίσω στο Stories είναι αυτό που έκανε πολλούς Αθηναίους να συμπαθήσουν τον Λιόκα, στην διάρκεια της μαγειρικής του θητείας στην Φάρμα Μπράλου: πατάτες στη θράκα με κρέμα από καμένο βούτυρο, σάλτσα μαύρης τρούφας και μοσχαρίσιες στηθοπλευρές σε “στάχτη“.

Το… σύνολο του έργου.

Απόλυτη πληθωρικότητα, το φλερτ ανάμεσα στο fine και το comfort στα καλύτερά του. Δεν είμαι σίγουρη αν οι ντόπιοι λάτρεις του κρέατος μπορούν να εκτιμήσουν ακριβώς την σύλληψη αυτού του πιάτου – πολύ πιθανό να προτιμούσαν χωρίς σκέψη μια καλοψημένη μοσχαρίσια μπριζόλα με πατάτες αντί για τις τρυφερές στηθοπλευρές που έρχονται μαύρες από μια «στάχτη» λαχανικών, στήνοντας την εικόνα της θράκας στο πιάτο. Η γράφουσα πάντως, έχει αυτήν την στιγμή που πληκτρολογούνται αυτές οι λέξεις, την γεύση του συγκεκριμένου πιάτου στον ουρανίσκο κι ας πέρασαν μέρες από την επίσκεψη στο εστιατόριο.

Ο chef Γιάννης Λιόκας μεταφέρει στα πιάτα κάτι από τις μνήμες του.

Κάθε “σελίδα” στο Stories κλείνει με γλυκό τρόπο, με κλασικά πλην πειραγμένα επιδόρπια: ρυζόγαλο με παγωτό και καρύδια,  γαλακτομπούρεκο με σιρόπι από μπαχαρικά, μπακλαβά με παγωτό κανέλα και  τσουρέκι με πικρή σοκολάτα και κάρδαμο.

//Stories Urban Bistronomy:Editor Athens Hotel, Βορέου 5-7 & Καρόρη, Αθήνα, 105 51

Διαβάστε ακόμα: «Νew Taste», μαξιμαλιστικό ντιζάιν και γκουρμέ comfort.

TAGS :
εστιατόριο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook