Σαμπάνια Billecart Salmon στου Δουράμπεη: η πιο «πρόστυχη» γευσιγνωσία ever

Εκλεκτές και σε παράταξη.

Ήταν μια αρκετά ζεστή Τρίτη μεσημέρι που σκέφτεσαι δε θέλω να αφήσω το κλιματιστικό και να πάω πουθενά. Από την άλλη, όταν σου λένε ότι έχει έρθει ο Nicolas Billecart στην Αθήνα, για μια μόνο μέρα και παίζει σαμπάνια για μεσημεριανό, βάζεις τα μεταξωτά mules σου και την καλύτερη διάθεσή σου και πας.

Και τώρα έρχεται η πρώτη έκπληξη. Πού θα γίνει η γευσιγνωσία; Στο Δουράμπεη στον Πειραιά. Μάλλον θα είναι ένα τύπου light lunch σκέφτομαι (ούτε κατά διάνοια). Φτάνω λοιπόν σε ένα τραπέζι με εκλεκτούς καλεσμένους που, για την ώρα, ήμουν η μόνη γυναίκα (συμβαίνει συχνά αυτό και στη δουλειά και στη ζωή, γι’ αυτό παλαιότερα η μάνα μου με φώναζε Χιονάτη). Αυτό άλλαξε λίγο αργότερα με δυο φοβερές και τρομερές γυναικείες παρουσίες, της οικογένειας Χάλαρη.

Με το που κάθομαι προσγειώνεται μπροστά μου ένα ποτήρι Billecart Salmon Brut Reserve που έμοιαζε σαν όαση μέσα στη ζέστη (τα λέω εγώ πως τα αφρώδη είναι ότι καλύτερο το καλοκαίρι αλλά δε με ακούτε). Αφού απολαμβάνω το πρώτο ποτήρι (το οποίο σημειωτέων δεν άδειασε ποτέ) και συζητάω με την εκλεκτή παρέα, προσγειώνεται μπροστά μου ένα πιάτο με αχινό και μια ταραμοσαλάτα με φρυγανισμένα ψωμάκια. Αν δεν έχετε φάει αχινό με σαμπάνια δεν ξέρετε τι χάνετε.

Μιλάμε για case study pairing παιδιά, όχι αστεία. Το umami, το ιώδιο, το λεμόνι στον αχινό έρχονται και κουμπώνουν σαν Herve Leger φόρεμα με την οξύτητα και το λεμονάτο φρούτο της Brut Reserve. Την ταραμοσαλάτα την αφήνω για λίγο αργότερα. Το ποτήρι γεμίζει με Billecart Salmon Blanc de Blancs Grand Cru και στο τραπέζι φτάνει ένα sashimi καραβίδας με αυγά ψαριού και lime. H οδηγία του Λαζαράκη ήταν να βουτήξουμε τη σάρκα της καραβίδας στα αυγά, να τη φάμε και μετά να ρουφήξουμε all the goodness από το κεφάλι. Orgasmic που λένε και στο χωριό μου και εντελώς unpretentious φάση να φοράμε από τη μια τα καλά μας και να πίνουμε σαμπάνια και από την άλλη να ρουφάμε κεφάλια καραβίδας με τα χέρια.

Καθώς το pairing βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Μaster of Wine Κωνσταντίνος Λαζαράκης ελέγχει κάθε λεπτομέρεια.

To ταίριασμα από την άλλη ήταν απλά τέλειο. Η γλύκα και η οριακά κρεμώδης υφή της καραβίδας παρέα με το lime και το umami από τα αυγά έδεναν απίστευτα με τη λιπαρή Blanc de Blancs η οποία συν τοις άλλοις είχε μια αδιόρατη μελένια διάσταση και στρογγυλή οξύτητα που έκανε κάθε εναλλαγή μπουκιάς γουλιάς απολαυστική. Έρχονται και κάτι πατατούλες τηγανητές, για το ξεκάρφωμα, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς. Αλλά αν είστε μερακλήδες θα πιάσετε αμέσως το παρασύνθημα.

Τη θυμάστε την ταραμοσαλάτα από πριν; Σαμπάνια, πατάτα, ταραμοσαλάτα! Θα μπορούσε να είναι και σύνθημα σε πλακάτ ή μότο ζωής και μόνο αν το έχετε δοκιμάσει με πιάνετε. Στο ταίριασμα αυτό η μπισκοτένια και ξηροκαρπάτη Blanc de Blancs (αχ αυτό το Chardonnay) ήταν για μένα το απόλυτο.

Mε φιλεταρισμένη σφυρίδα και καραβίδες.

Προχωράει η φάση (που έμελλε να γίνει η πιο πρόστυχη γευσιγνωσία ever και θα καταλάβετε στο τέλος γιατί) και προσγειώνονται αέρινα και τραγανιστά, τηγανητά καλαμαράκια και χταπόδι ψητό και κομμένο σε μπουκιές παρέα με κάπαρη. Το ποτήρι γεμίζει με την αγαπημένη μου Billecart Salmon Brut rose. Περισσότερο φρούτο και τσαχπινιά, περισσότερο σώμα και δομή και υπέροχη με το χταποδάκι. Για το καλαμάρι δε μπόρεσα να αποφασίσω αν του πήγαινε πιο πολύ η ροζέ ή η Blanc de Blancs εκτός και αν το καλαμάρι βουτούσε σε ταραμά, τότε Blanc de Blancs δαγκωτό κυρίες και κύριοι.

Η μαγκιά αυτής της σαμπάνιας είναι πως μπορεί να είναι και του σαλονιού και του λιμανιού.

Και για να φτάσουμε στην πολυπόθητη κορύφωση φτάνουν και οι σφυρίδες οι 5κιλες που φιλεταρίστηκαν προσεκτικά, σερβιρίστηκαν παρέα με τρυφερά βλήτα και ωμό ελαιόλαδο και ο Nicolas έβγαλε τα μεγάλα όπλα του (πέραν της ανυπέρβλητης γοητείας του δηλαδή), τουτέστιν μια Billecart Salmon Vintage του 2009 παρακαλώ (καθίστε λίγο καλά δηλαδή).  Εδώ όσο και αν ακούγεται περίεργο ήταν ένα συγκλονιστικό ταίριασμα κυρίως λόγω υφών. Η λιπαρότητα, οι φίνες φυσαλίδες και η δομή του κρασιού με την κρουστή, κρεάτινη σάρκα του ψαριού που ήταν και λιπαρή και με βαθιά γεύση συνδυασμένα μαζί ήταν απλά σοκ.

Αυτός ήταν ένας από τους πιο απροσδόκητα υπέροχους συνδυασμούς που έχω δοκιμάσει. Όσο για το κρασί…τι να πρωτοπώ. Η μαγεία της μεγάλης κυρίας της Καμπανίας είναι αυτή η δυνατότητα να ταξιδεύει στο χρόνο παραμένοντας αγέραστη και παράλληλα γοητευτικά ώριμη (κάτι σαν τη Μόνικα Μπελούτσι). Η μαγκιά της όμως είναι πως μπορεί να είναι και του σαλονιού και του λιμανιού όπως όλες οι κυρίες που γράφουν ιστορία.

Κλείνοντας μπορώ να πω πως αυτό ήταν ίσως το ωραιότερο tasting Σαμπάνιας που έχω πάει ποτέ όχι για τα απίστευτα κρασιά, την φοβερή παρέα, τον κούκλο Nicolas (ο κύριος με το μαύρο πουκάμισο που σερβίρει, δεν είναι μοντέλο του Armani είναι ο Nicolas Billecart) αλλά για τη συνολική αστεράτη εμπειρία.

ΥΓ: H ντομάτα του Δουράμπεη είναι απλά για Όσκαρ!

Διαβάστε ακόμα: Wine Vixen. Τα καυτά κόκκινα του φετινού καλοκαιριού.

TAGS :
wine vixen σαμπάνια

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook