Τα διαμάντια που ξεχωρίσαμε στον φετινό 22ο Διαγωνισμό Οίνου στη Θεσσαλονίκη

Πέραν των «μεγάλων» που διακρίθηκαν φέτος, υπήρξαν και μικρά οινοποιεία που έθελξαν με την παρουσία τους και βραβεύτηκαν.

Μάιο, όπως γίνεται παραδοσιακά, μαζευτήκαμε πάλι Masters of Wine, Master Sommelier, DipWSETs, οινολόγοι, σημαντικοί άνθρωποι του κρασιού και οι καλύτεροι οινοχόοι της χώρας (και όχι μόνο) στο Mediterranean Palace της Θεσσαλονίκης για να δοκιμάσουμε και να αξιολογήσουμε περί τα 800 κρασιά.

Η λογική ίδια με πέρσι (την είχα αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο), κάθε τραπέζι δοκιμάζει τυφλά κρασιά, χωρισμένα σε ποικιλίες. Υπάρχει για παράδειγμα ένα flight με Ασύρτικο (που μπορεί να είναι από παντού, όχι μόνο Σαντορίνη και φυσικά μπορεί να περιλαμβάνει και κάποια χαρμάνια βασισμένα σε Ασύρτικο). Και φέτος και πέρσι έτυχε να έχω ένα τέτοιο flight και μπορώ να σας πω με βεβαιότητα πως τα φετινά Ασύρτικα τα έσπαγαν. Ήταν καλύτερες οι χρονιές;

Ήθελαν το χρόνο τους (κάποια); Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως ο Master Sommelier (MS) του τραπεζιού είχε πετάξει από τη χαρά του με τα κρασιά που δοκίμαζε και με τα μετάλλια που αποσπούσαν. Μικρή παρένθεση εδώ γιατί έχει σημασία για το ελληνικό κρασί αυτό που θα πω. Όταν ο MS είδε ότι έχουμε Ασύρτικα τρελάθηκε. «Έχω πάντα στο ψυγείο μου δυο φιάλες Ασύρτικο και 2 Syrah, αυτά πίνω τώρα», μου λέει.

Ο Μaster of Wine Κωνσταντίνος Λαζαράκης. Για άλλη μια χρονιά ήταν η ψυχή του Διαγωνισμού.

Μάλιστα πριν φύγει έψαχνε διακαώς να αγοράσει 2 φιάλες Monsignori που είναι το αγαπημένο του. Και σκέφτομαι πως αν αυτός ο άνθρωπος, που δουλεύει σε ένα από τα καλύτερα wine clubs του Λονδίνου και μπορεί να δοκιμάζει κάθε μέρα τα καλύτερα κρασιά του κόσμου, επιλέγει να πίνει Ασύρτικο, είναι μια μικρή νίκη του ελληνικού κρασιού και του διαγωνισμού (αυτά πάνε πακέτο).

Πάμε τώρα στα αποτελέσματα. Φέτος δεν υπήρχαν τόσες εκπλήξεις άρα με τεράστια ανακούφιση σκέφτομαι πως θα είμαστε όλοι χαρούμενοι (για να δούμε). Το καλύτερο κρασί του διαγωνισμού αναδείχτηκε η Σαντορίνη Λαούδια του Τσέλεπου που, οκ, είναι τεράστια κρασάρα και ακόμα και στη νιότη της, που δεν έδινε όσα γκάζια διαθέτει, ήταν απλά εντυπωσιακή. Και πιστέψτε με το flight με τα καλύτερα λευκά είχε μέσα διαμάντια (Αργυρό, Όβηλο πχ), δηλαδή ο αγώνας δεν ήταν εύκολος.

Επίσης μιλάμε για ένα κρασί που έχει σαρώσει και σε διεθνείς διαγωνισμούς (οπότε δε θα έχει και τον αντίλογο ναι αλλά το Decanter του έδωσε 95, εσείς το θάψατε). Μικρή έκπληξη ίσως αποτελέσει για κάποιους το γεγονός πως σε αυτό το flight με τα καλύτερα υπήρχε και το Ασύρτικο του Άκραθου από τη Χαλκιδική. Αυτό που βγήκε πέρσι το καλύτερο Ασύρτικο και διαλύθηκε το σύμπαν. Τι μας λέει αυτό; Πως η διάκριση τους δεν ήταν καθόλου μα καθόλου τυχαία και αποδεικνύει πως οι άνθρωποι εκεί κάνουν πολύ σοβαρή δουλειά.

Στα ροζέ τώρα είχαμε plot twist μιας και καλύτερο ροζέ αναδείχθηκε το Vera Rosa του Οινοποιείου Στραταριδάκη από την Κρήτη. Το plot twist δεν αφορά το οινοποιείο Στραταριδάκη φυσικά αλλά την Κρήτη που δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοια ροζέ. Μήπως ξεκινά μια νέα εποχή αναρωτιέμαι. Μακάρι!

Προχωράμε με αφρώδη και εδώ θέλω την προσοχή σας. Καλύτερο αφρώδες βγήκε το «ταπεινό» demi sec του συνεταιρισμού του Αμυνταίου. Ένα κρασί με τρελή σχέση ποιότητας τιμής και από Ξινόμαυρο και όχι Μοσχάτο, που μπορεί εύκολα να αντικαταστήσει τα αφρώδη τύπου Moscato d’Asti ή να μπει σε διάφορα spritz τώρα που καλοκαιριάζει. Οι συνεταιρισμοί τα πάνε εξαιρετικά έχω να δηλώσω εδώ, όχι μόνο για το αφρώδες αλλά και για το καλύτερο Ξινόμαυρο και για το Samos Nectar (που βγήκαν μαζί με το Emilia της Δασκαλάκη τα καλύτερα επιδόρπια). Ακολουθεί προσωπική εξομολόγηση.

Καλύτερο αφρώδες βγήκε το «ταπεινό» demi sec του συνεταιρισμού του Αμυνταίου.

Αναγνωρίζω πως ο συνεταιρισμός Βαένι κάνει πολύ καλή δουλειά τόσο με την απλή Νάουσα όσο και με την Grand Reserve. Ο Δαμασκηνός όμως δεν ήταν πότε το φόρτε μου. Έβρισκα το βαρέλι πολύ, το στυλ πολύ ρουστίκ για τα γούστα μου, την ετικέτα κάπως. Φέτος λοιπόν στη δοκιμή για το καλύτερο ερυθρό ένα από τα κρασιά ήταν Ξινόμαυρο (μη ρωτάτε πώς το ξέραμε όταν δοκιμάζαμε, αν δε μπορούμε να αναγνωρίσουμε Ξινόμαυρο τυφλά ας πάμε σπίτια μας). Ναι ήταν κάπως ρουστίκ αλλά και μοντέρνο, κομψό, γήινο.

Πέφτανε στοιχήματα ποιο μπορεί να είναι καθώς δε μας θύμιζε κάτι. Σοκ! Ήταν ο Δαμασκηνός. Και τι μας λέει αυτό; Πως αν δε δοκιμάσεις τυφλά, απαλλαγμένος από στερεότυπα και προκαταλήψεις ένα κρασί ίσως να μη μπορείς να το γευτείς «ουσιαστικά». Και επειδή σίγουρα πολλοί ίσως είχαν την ίδια αντίληψη με μένα, αυτό το μετάλλιο έρχεται για να μας κουνήσει λίγο το δάχτυλο και να μας θυμίσει πως πρέπει να δοκιμάζουμε ξανά και να δίνουμε ευκαιρίες (και στα κρασιά αλλά και στους ανθρώπους ενίοτε).

Το καλύτερο ερυθρό το άφησα για το τέλος γιατί για μένα αποτέλεσε σίγουρα έκπληξη, για 2 λόγους. Ο πρώτος είναι πως πρόκειται για κυπριακό κρασί και όχι ελληνικό και μάλιστα από Syrah, χωρίς να υπονοώ κάτι με αυτό. Ο δεύτερος είναι πιο ιντριγκαδόρικος εφόσον πρόκειται για την αίσθηση του βαρελιού στο κρασί. Ναι το κρασί είχε αρκετό βαρέλι, είχε όμως μπόλικο φρούτο και όλοι καταλαβαίναμε πως δοκιμάζαμε Syrah.

Η ώρα της δοκιμής.

Όποτε δεν υπάρχει κάποιο μένος με το βαρέλι από μεριάς επιτροπής, ούτε προάγουμε κάποιο συγκεκριμένο στυλ οινοποίησης. Το θέμα μας είναι μόνο η ισορροπία. Το τονίζω αυτό γιατί έχω ακούσει από αρκετούς φίλους οινοποιούς πως δε στέλνουν δείγματα στο διαγωνισμό γιατί θεωρούν πως το στυλ των κρασιών τους δε θα συμβαδίζει με τα «γούστα» της επιτροπής. Δεν υπάρχει αυτό.

Κλείνοντας δε μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου όταν βλέπω να διακρίνονται μικρά οινοποιεία και νέοι άνθρωποι όπως για παράδειγμα η Αναστασία Φράγκου (καλύτερη ρετσίνα), ο Φοίβος Παπαστρατής, ο Αιμίλιος Παπακωνσταντίνου, ο Vaptistis (τα είχα πει για το Μαυροτράγανο, να τα λέμε κι αυτά), ο Χρυσοστόμου, ο Καμκούτης, ο Κούρτης και φυσικά το Moschopolis! Επίσης η καλύτερη Μαλαγουζιά ήταν η Μαλαγουζιά Έναρξης του Wine Therapy που οφείλω να ομολογήσω πως δεν είχα ξανακούσει αλλά θέλω να τη δοκιμάσω. Οι καλές δουλείες πρέπει να προβάλλονται και να επιβραβεύονται και αυτό δίνει κουράγιου στους ανθρώπους να συνεχίσουν. Είμαι λοιπόν πολύ χαρούμενη που συνέβαλα έστω και λίγο σε όλο αυτό και φέτος.

Η Wine Vixen του Andro, Εύα Μαρκάκη, επί τω έργω.

ΥΓ 1 Το ότι στο διαγωνισμό διακρίνονται και οι «μεγάλοι» (Alpha, Κυρ Γιάννη, Γεροβασιλείου κτλ) φυσικά δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Είναι μεγάλοι για κάποιο λόγο και έχουν αποδείξει την αξία τους διαχρονικά. Παράλληλα είναι αυτό που κάνει τη νίκη των «μικρών» μεγαλύτερη. Το ίδιο να τρέχεις δίπλα σε Ferrari και το ίδιο είναι να τρέχεις δίπλα σε Datsun; Δε νομίζω.

Η απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία.

ΥΓ 2 Ψάξτε να βρείτε τη Λημνιώνα του Μίγα και θα πάθετε πλάκα, σας το υπογράφω. Δεν υπάρχει το κρασί.

ΥΓ 3 Αυτή τη φορά δεν πήγα με Louboutins γιατί πέρσι είχαμε αντιδράσεις και δε θέλω να μου ταράζεστε. Ελπίζω η Sophia Webster και ο Νικόλαος Γερμανός να μην σας ερεθίσουν εξίσου.

Διαβάστε ακόμα: Sauvignon Blanc crash test. Παλιός Vs νέος κόσμος.

TAGS :
wine vixen κρασί κρασιά αμπελώνας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook