Είχα ακούσει να μιλάνε γι’ αυτό το εστιατόριο καιρό τώρα, αλλά δεν είχα την ευκαιρία να το επισκεφτώ. Κάποιοι μου μίλησαν με καλά λόγια, άλλοι όχι. Σ’ αυτό που όμως συμφωνούσαν ήταν ότι η ατμόσφαιρά του και η διακόσμησή του το έκαναν ελκυστικό και μια επίσκεψη, τουλάχιστον, την άξιζε.
Έχοντας, λοιπόν, αυτά στο μυαλό μου ντύθηκα στα πράσινα και κατευθύνθηκα στο urban garden του «48». Εκεί στους Αμπελοκήπους, λίγα μόλις μέτρα από το γήπεδο της Λεωφόρου, μια μεγάλη μεταλλική πόρτα με υποδέχθηκε. Σπρώχνοντας την και ανεβαίνοντας κάποια μικρά σκαλιά βρέθηκα σε ένα σημείο όπου στα δεξιά υπάρχει η γκαλερί της Τούντα και στα αριστερά ξανοίγεται ο χώρος του bar-restaurant.
Αυτό που θα τραβήξει την προσοχή σου από την αρχή είναι η καντίνα στο βάθος, όπου φιλοξενείται η κουζίνα, αλλά και η μεγάλη τζαμαρία που κρύβει πίσω της τον εσωτερικό κήπο: τις μέρες που ο καιρός το επιτρέπει, ανοίγει και ο χώρος μεγεθύνεται. Κάθισα σε ένα από τα κεντρικά τραπέζια, σαν σε σινεμά, λες και η καντίνα να ήταν η οθόνη και ήθελα να έχω την καλύτερη θέα.
Οι τίτλοι λοιπόν της αρχής έπεσαν με ένα κοκτέιλ. Βλέπεις, πλέον, το να ξεκινάω το γεύμα μου χωρίς κοκτέιλ είναι κάτι σαν ιεροσυλία. Έτσι, για να μη νιώσω αμαρτωλός είπα να δοκιμάσω την τελευταία λέξη, «The last word», ισορροπημένο ποτό με London dry Gin, Green Chartreuse, φυσικό χυμό λεμόνι και λικέρ κεράσι.
Εν τω μεταξύ, ήρθαν και τα ορεκτικά. Σαλάτα κινόα με πιπεριά Φλωρίνης, ψημένο prosciutto, ανθότυρο, φύλλα βαλεριάνας και πολύ μικρές φλούδες από μάνγκο (τις οποίες δύσκολα καταλάβαινες), ταρτάρ σολομού σερβιρισμένο σε βαζάκι με έναν ιδιαίτερο συνδυασμό από αβοκάντο και teriyaki sauce συν κρέμα τυριού με λευκή τρούφα (δεν υπάρχει περίπτωση να μην το αποτελειώσετε) και burritos με chilly con carne και αζδέκικη σοκολάτα (καυτερό, αλλά νόστιμο).
Απασχολημένος λοιπόν με τα πιάτα, δεν είδα να έρχεται η συνέχεια… Πού καιρός για διάλειμμα! Φτάνει η «Steve’s supreme tortilla burger» και μένω για λίγο να την κοιτάω. Παναρισμένη τηγανητή τορτίγια, η οποία μέσα της κλείνει ένα ζουμερό μοσχαρίσιο μπιφτέκι παρέα με μπέικον, pico de gallo και γαρίδες jumbo μαριναρισμένες σε miso. Μια περίεργη, πληθωρική μείξη που, όμως, ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα και γευστική.
Για να πω την αλήθεια, ξέχασα τα μαχαιροπίρουνα και ακολούθησα τη συμβουλή του νέου chef Στέφανου Στεφανίδη: «Πάρτο με τα χέρια, έτσι θα το γευτείς καλύτερα» μου είπε και εγώ απλώς το εκτέλεσα.
Στο ίδιο food porn κλίμα ήταν και το burger «65 Νapkins». Αφράτο σκορδόψωμο, μοσχαρίσιο μπιφτέκι ψημένο με μπαχαρικά, διπλό cheddar, χειροποίητη μαγιονέζα, τραγανό bacon, κρέμα τυριού, μαρμελάδα από μεξικάνικο τσίλι και barbeque σε σκόνη. Μια πραγματική υπερπαραγωγή που σε κατακτούσε μόνο και μόνο με την όψη της.
Φυσικά. δεν έλειπαν και οι τηγανητές πατάτες, οι οποίες όμως πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Και γι’ αυτό ούτε λόγος για να χρησιμοποιήσεις μαχαιροπίρουνα. Μόνο πολλές χαρτοπετσέτες!
Και ενώ πίστευα ότι το «έργο» κάπου εδώ τελειώνει, ο Στέφανος είχε άλλη γνώμη. Ένα «Flank Steak» με baby βουτυράτες πατάτες σοτέ, mango-lime chutney και πιπεριά κάνει την εμφάνιση του στο τραπέζι.
Τα πιάτα του Στέφανου θα έλεγα ότι χαρακτηρίζονται από μαξιμαλιστικούς συνδυασμούς γεύσεων και ανταποκρίνονται πλήρως στη φιλοσοφία του περίφημου “food porn”. Άλλωστε, όταν τον χαρακτήρισα «Βασιλιά του food porn», τα μάτια του έλαμψαν από χαρά και μου απάντησε «Αυτό να το πεις στον δάσκαλο μου, τον Ηλία Σκουλά». Η αλήθεια είναι ότι με τέτοιο δάσκαλο δεν θα περίμενα να δοκιμάσω λιγότερα.
//«48 urban garden», Αρματολών και Κλεφτών 48, Αμπελόκηποι, τηλ 213 0281866.
Διαβάστε ακόμα: Πρώτη ματιά στο Sowl – Στο Θησείο με ψυχή.