O «σουβλακοτραφής» Τάσος Επιτρόπου στο σκίτσο του Νίκου Ζήκου.

Το σουβλάκι είναι τόσο αρχαίο (αναφέρεται ως κάνδαυλος), όσο και το πιο παλιό επάγγελμα! Έδεσμα εκλεκτό, άκρως ελληνικό, σημείο αναφοράς για οποιοδήποτε ξένο που περνά από αυτό τον τόπο.

Για τον Έλληνα αποτελεί μία βασική διατροφική συνήθεια, που τον κάνει να αισθάνεται «γεμάτος» όταν το καταναλώνει… Όταν η Αθανασία Κοντομηνά μου ζήτησε να γράψω για «το δικό μου σουβλάκι» στο Antro, σκέφτηκα πως «ως τροφή δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αναφορά». Πάντως η αλήθεια είναι πως στο άκουσμα της ιδέας να γράψω για το σουβλάκι μού άνοιξε η όρεξη!

Πάντα είμαι της άποψης, εάν θέλεις να καταγράψεις κάτι, επιβάλλεται πρώτα να το παρατηρήσεις, εν προκειμένω να το γευθείς. Παρήγγειλα, λοιπόν, ένα δίπιττο για να μου έρθει η έμπνευση. Προβληματίστηκα λίγο, αλλά όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός «τρώγοντας έρχεται η όρεξη».

Η λέξη «σουβλάκι» βρίσκεται σφηνωμένη στο υποσυνείδητο του νεοέλληνα, καθώς ανάλογα πως βλέπει τη ζωή «φτιάχνει τη δική του συνταγή» για να ερμηνεύσει τα κακά της μοίρας του! Ο Έλληνας λατρεύει να φτιάχνει και να σερβίρει «το δικό του βρόμικο σουβλάκι».

«Η αλάνθαστη συνταγή του νεοέλληνα μεταφέρεται από γενιά σε γενιά με διάφορες παραλλαγές ».

Εξηγούμαι, λοιπόν, καθώς περισσότερο σας μπερδεύω με τα υπονοούμενα: Η συνταγή αφορά το λεγόμενο «τυλιχτό», διότι μέσα μπορεί να χωρέσει σκέψεις, προβληματισμούς και αγανάκτηση. Ξεκινά πάντα από την πίτα. Όπου πίτα ένα θέμα που τον ταλαιπωρεί… Βάζει τα βασικά υλικά (ερμηνείες, παράλογες και λογικές), το «φορτώνει» με «καυτερές σως» (βαρύγδουπες αναλύσεις), προσθέτει το «αλατοπίπερο της ζωής» (αληθινά ψέματα ή ψεύτικες αλήθειες), βρίσκει το ιδανικό περιτύλιγμα (συνήθως με φανταχτερά χρώματα) και το σερβίρει πάντα «στο πόδι», όπως είναι οι πρόχειρες σκέψεις του!

Σε αντίθεση με το καλό γνήσιο σουβλάκι, το «βρόμικο σουβλάκι του νεοέλληνα» είναι μεν εύγεστο αρχικά, αλλά προκαλεί καούρες και δυσπεψία μετά την «κατανάλωση». Ασορτί δηλαδή με την κακή του μοίρα!

Η αλάνθαστη αυτή συνταγή μεταφέρεται από γενιά σε γενιά με διάφορες παραλλαγές και προσαρμοσμένη στην ωμή πραγματικότητα κάθε εποχής… Ο Έλληνας έχει πάντα τον τρόπο να φτιάχνει «το δικό του σουβλάκι» προσαρμοσμένο στις ορέξεις του, με στόχο να «μπουκώσει» τον εγωισμό και την υπερηφάνεια του!

Είπαμε, για τους αρχαίους ημών προγόνους το σουβλάκι ήταν ένα καθημερινό έδεσμα, ο νεοέλληνας, όμως, το έχει προάγει σε επιστήμη με έντονη γεύση ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ κουζίνας!

 

//Ο Τάσος Επιτρόπου είναι αθλητικός συντάκτης, διευθυντής της ΕΡΑσπορ 101,8, μέλος της ΕΣΗΕΑ και του ΠΣΑΤ.

 

Διαβάστε ακόμα: Σωτήρης Κοντιζάς – το «χεράτο» κεμπάπ που τιμάει στο Νέο Ηράκλειο.

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top