Είμαι ένα παμφάγο πλάσμα σε κατάσταση ανισορροπίας. Αναζητώ το δρόμο μου ανάμεσα στις απολαύσεις και στις αγωνίες του πιρουνιού. Τι να φάω για να είμαι ωραίος, τι να φάω για να πεθάνω υγιής σαν τον Τριχόπουλο; Photo: Terry Richardson.

Είμαι ένα παμφάγο πλάσμα σε κατάσταση ανισορροπίας. Αναζητώ το δρόμο μου ανάμεσα στις απολαύσεις και στις αγωνίες του πιρουνιού. Τι να φάω για να είμαι ωραίος, τι να φάω για να πεθάνω υγιής σαν τον Τριχόπουλο; Photo: Terry Richardson.

Λοιπόν, μπορεί να φανεί απρεπές, αλλά είναι γιορτές και πεινάω.’Εχω την αμυδρή υποψία ότι πρέπει να φάω για να ζήσω και τη βεβαιότητα ότι το ψυγείο μου είναι γεμάτο. Αλλά διστάζω. Φοβάμαι, αλλά τι;

Ελάχιστα πράγματα: Τα παρασιτοκτόνα στα λαχανικά, τις ορμόνες στο κρέας, τα νιτρικά άλατα και βαρέα μέταλλα, την έλλειψη βιταμινών και την περίσσεια λιπιδίων, το αλάτι και τη ζάχαρη, τα κορεσμένα λίπη, τη χοληστερίνη στις αρτηρίες, το κεφαλάκι γάλακτος, τη σαλμονέλα στα πουλερικά, το φούρνο μικροκυμάτων και τα χρωστικά, τη σοκολάτα, τα κατεψυγμένα, τον καρκίνο, το έμφραγμα και τη δυσκοιλιότητα. Και κυρίως, πάνω απ’ όλα, να παχύνω.

Το παθαίνω συχνά αυτό. Είμαι ένα παμφάγο πλάσμα σε κατάσταση ανισορροπίας. Αναζητώ το δρόμο μου ανάμεσα στις απολαύσεις και στις αγωνίες του πιρουνιού. Τι να φάω για να είμαι ωραίος, τι να φάω για να πεθάνω υγιής σαν τον Τριχόπουλο;

Τον προηγούμενο μήνα το ψάρι ήτανε must.  Άραγε, αυτό ισχύει την ώρα που μιλάμε; Τελικά, είμαι ένα fashion victim της διατροφής. Έχω γίνει διαδοχικά άγριος που ευαγγελίζεται την επιστροφή στη φύση, φανατικός των δημητριακών, χορτοφάγος με ολίγη από κοτόπουλο, ανορεξική συλφίδα.

Και θιασώτης των ΜΜΕ. Λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο κάνουν ότι δίνουν απαντήσεις, μαγειρεύοντας τις γνώσεις της εποχής. Και απορρίπτοντας à priori την ιδέα ότι τι τρώγειν μπορεί να είναι αυτοσκοπός.

Αν πιστέψουμε τον Τύπο, τρεφόμαστε άσχημα. Όμως, αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν ισχύει σε συλλογικό επίπεδο. Ο μέσος όρος ζωής είναι πολύ υψηλός. Βέβαια, ακόμα αθάνατοι δεν είμαστε, που να μη σώσουμε. Και ποτέ δεν είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε τέτοια ποικιλία.

Το ερώτημα αν τρεφόμαστε σωστά ή λάθος είναι ανόητο. Οι διατροφικές παθολογίες, εκτός από μειοψηφικές, είναι και πολύμορφες. Εξαρτάται ποιος, γιατί, κάτω από ποια οπτική και με ποιο στόχο. Πάρτε παράδειγμα τη χοληστερίνη: τα τελευταία 35 χρόνια πέρασε απ’ όλο το φάσμα των δυνατών χαρακτηρισμών, από μαύρο πρόβατο σε τραχανά απλωμένο.

Η πολεμική εναντίον της ζάχαρης έχει να κάνει με την προσπάθεια κοινωνικής διαχείρισης της απόλαυσης, με το ζήτημα του ποιος επιτρέπεται να έχει πρόσβαση σ’ αυτή και κάτω από ποιες προϋποθέσεις.

Κάτι ανάλογο συνέβη με το κρέας. Στην αρχή, το εκτιμούσαν πολύ. Στην Ευρώπη, μάλιστα, κάποια στιγμή, δεν έλεγαν «κερδίζω το ψωμί μου», αλλά «κερδίζω το μπιφτέκι μου». Στη συνέχεια, θεωρήθηκε πρόξενος όλων των δεινών. Σε σημείο να μη μιλάμε πια για κρέας, αλλά για «ζωικά λίπη». Καθότι σύμβολο της δυτικής υπερκατανάλωσης.

Διαβάστε ακόμα: Η επανάσταση του γλυκερού.

Το ίδιο με τη ζάχαρη. Καταστροφική. Ιδίως για τα παιδιά. Κι ο λόγος δεν είναι η τερηδόνα. Η πολεμική εναντίον της ζάχαρης έχει να κάνει με την προσπάθεια κοινωνικής διαχείρισης της απόλαυσης, με το ζήτημα του ποιος επιτρέπεται να έχει πρόσβαση σ’ αυτήν και κάτω από ποιες προϋποθέσεις. Επιβεβλημένη η χρήση της στις κοινωνικές συναναστροφές. Απορριπτέα μετά βδελυγμίας η κατά μόνας κατανάλωση. Σήμερα, ενοχοποιημένη περισσότερο κι από την κατά μόνας σεξουαλική απόλαυση.

Αυτή η πλημμυρίδα διατροφικών συμβουλών, αντιφατικών εξάλλου, οφείλεται στους πειρασμούς της ιατρικής και σε ιδεοληψίες made in USA. Η Αμερική είναι η χώρα των μαγισσών του Σάλεμ και της ποτοαπαγόρευσης. Είναι μια χώρα που διαρκώς δαχτυλοδείχνει έναν εχθρό. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να είσαι παραγωγικός για το σύστημα. Η απόλαυση ξοδεύει χρόνο κι αυτό είναι επιτρεπτό μόνο αν χάνεις τα λεφτά σου στο Λας Βέγκας.

Oι κανόνες αυτοί είναι απολύτως αδύνατο να γίνουν σεβαστοί. Εκτός κι αν καταστρέψεις τελείως τις κοινωνικές σου σχέσεις. Οπότε σε ωθούν να τους παραβείς. Άρα να νιώσεις ένοχος.

Αλλά υπάρχει κι η οικονομική διάσταση. Αυτές οι φοβίες είναι πακτωλός για όλους: τα ΜΜΕ, τη βιομηχανία τροφίμων, τη φαρμακοβιομηχανία, τα εργαστήρια, τα υπουργεία. Όλοι μοιράζονται εκατομμύρια.

Όσοι από μας δεν κάνουν δίαιτα σήμερα, έκαναν χθες ή θα κάνουν αύριο. Στα πιάτα μας τσιμπολογάμε τροφές που μας κινούν την υποψία. Η σχέση μας με τη διατροφή ορίζεται από την ηθική: οι τροφές ενός παμφάγου όντος, όπως ο άνθρωπος, χωρίζονται σε καλές και κακές. Κι αν το καλό δεν θεωρείται πάντα υγιεινό, το υγιεινό θεωρείται πάντα καθυγειασμένο.

Αυτός που τρώει αντιπαραθέτει συστηματικά το καλό στο γευστικό, το απαραίτητο στο άχρηστο, τη (λαίμαργη) παράβαση στον (ιατρικό) κανόνα. Ανάμεσα στους πειρασμούς της Ιατρικής (ίσως κι ένας από τους λόγους ύπαρξής της) είναι και η άσκηση εξουσίας πάνω στα υγιή σώματα, πάνω στην καθημερινή ζωή, άρα και πάνω στα ήθη. Το νέο ιερατείο.

Δίνουμε κανόνες που υποτίθεται ότι κάνουν καλό στην υγεία, μόνο που οι κανόνες αυτοί είναι απολύτως αδύνατο να γίνουν σεβαστοί. Εκτός κι αν καταστρέψεις τελείως τις κοινωνικές σου σχέσεις, ακόμα και τις οικογενειακές σου συνήθειες. Οπότε σε ωθούν να τους παραβείς. Άρα να νιώσεις ένοχος.

Απολαύστε ελεύθερα. Ξεσκίστε το. Όσο είναι ακόμα καιρός…

 

Διαβάστε ακόμα: Orthorexia nervosa – Όταν η υγιεινή διατροφή βλάπτει σοβαρά την υγεία. 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top