Ένα πανέμορφο νησί, που μοιάζει να μην το έχει αγγίξει ο χρόνος. (Φωτογραφία: samothraki.gr)

Από την δεκαετία του 80, και τις εκδρομές εκεί με τις μεγάλες παρέες των γονιών μου, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στο τοπίο και τις μυρωδιές της Σαμοθράκης. Η διαδρομή από τα Θέρμα ως τους Κήπους, ας πούμε, παραμένει ανακουφιστικά ξεχασμένη από την ανάπτυξη, με τα πλατανοδάση να κατεβαίνουν ως τις παραλίες και να φτάνουν σχεδόν ως τη θάλασσα. Ο πύργος του Φονιά, η χαλασμένη άσφαλτος και οι πέτρες εκεί όπου βγαίνει το ρέμα, ότι δεν ξέρεις αν φέτος θα δουλεύει η καντίνα όταν φτάσεις πια στο βόρειο άκρο του νησιού για μπάνιο.

Είναι παράξενο πώς γλίτωσε από την δόμηση αυτό το πανάρχαιο νησί, κάτι που οφείλεται λίγο στην απόσταση από την Αθήνα και λίγο στην ντόπια μενταλιτέ που έμοιαζε μονίμως απροσάρμοστη στο concept του οργανωμένου τουρισμού. Στο ίδιο πνεύμα, με ελάχιστα new entries, οι καλές ταβέρνες παραμένουν το ίδιο παρθένες και αξιόπιστες με το τοπίο, μαρτυρώντας την ίδια στιγμή ότι η Σαμοθράκη δεν είναι ένα τυχαίο νησί. Γιατί και το φαγητό εδώ είναι κομμάτι της Διονυσιακής εμπειρίας, μαζί με την ενέργεια που νιώθεις στο ιερό των Μεγάλων Θεών, τις θεωρίες για τα Καβείρια Μυστήρια, το διάσημο άγαλμα της Νίκης του Λούβρου, το Φεγγάρι (ψηλότερη κορυφή στο Αιγαίο, αν εξαιρέσεις Κρήτη και Ευβοια), το κάμπινγκ, και βέβαια τις βάθρες, τις μικρές παγωμένες λίμνες με τους καταρράκτες, κατά μήκος των ρεμάτων στις πλαγιές του βουνού. Από εκεί ξεκινά και η πρώτη μας γαστρονομική στάση.

 

Στην επόμενη σελίδα: Στην πιο γνωστή ταβέρνα του νησιού, τη Γριά Βάθρα.

1 2 3 4 5 6 7

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top