Το σημαντικό είναι να χαιρόμαστε την στιγμή χωρίς ενοχές (φωτογραφία: Μόνικα Κρητικού για το Andro).

Κάποια στιγμή όταν μιλάγαμε για την παλαίωση του κρασιού σας είχα πει πως υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις που θα συζητηθούν σε άλλο άρθρο. Αυτό είναι το άρθρο που θα φωτίσει τις εξαιρέσεις τόσο στον κανόνα της παλαίωσης όσο και σε άλλους κανόνες. Τι νομίζατε πως τώρα που μετακόμισα Λονδίνο θα φρονιμέψω; Μπα, once a wine vixen, always a wine vixen!

Αρχικά, πάμε στο κομμάτι της παλαίωσης. Το ότι δεν προορίζονται για παλαίωση όλα τα κρασιά είναι γεγονός. Το ότι υπάρχουν όμως κάποια που σπάνε τελείως τα στεγανά και ότι μπορεί να πιστεύαμε είναι αρκετά ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, το Μοσχοφίλερο είναι μια ποικιλία που έχει λεπτεπίλεπτα αρώματα τριαντάφυλλου, λεμονιού, γιασεμιού, που τα απολαμβάνουμε καλύτερα όσο είναι φρέσκο το κρασί. Ναι, αλλά έχετε δοκιμάσει Blanc de Gris του Τσέλεπου του 2011 ή του 2014;

Έχετε δοκιμάσει Blanc de Gris του Τσέλεπου του 2011 ή του 2014;

Μιλάμε για δομή και πολυπλοκότητα που σου φεύγει η μαγκιά και εντυπωσιακή επίδειξη των δυνατοτήτων της ποικιλίας. Στην ίδια λογική κινείται και η Μαλαγουζιά έχοντας δοκιμάσει παλιές χρονιές και του Γεροβασιλείου αλλά και του Ζαφειράκη (από magnum) και έχω μείνει άφωνη από την εξέλιξη τους. Και τι κάνουμε τώρα; Παλαιώνουμε τα πάντα; Σαφώς και όχι.

Η Μαλαγουζιά του Γεροβασιλείου έχει τα φόντα να πορευτεί 3-4 χρόνια. Άρα, κρατήστε ένα μπουκάλι κάπου φυλαγμένο.

Απλά αν κάποια στιγμή βρεθούμε μπροστά σε κάποιον τέτοιο πειραματισμό καλό είναι να έχουμε το μυαλό μας ανοιχτό, να δοκιμάζουμε χωρίς προδιάθεση και να προσπαθούμε, όσο μπορούμε να καταλάβουμε λίγο πως γίνεται και αυτό το πείραμα πέτυχε. Συγκεκριμένα στη Μαλαγουζιά του Γεροβασιλείου πιάνεις λίγο τι παίζει και τι έχει στο μυαλό του ο δημιουργός, όταν τη δοκιμάσεις φρέσκια. Έχει καλή συμπύκνωση, πολύ τονισμένη οξύτητα και αρκετό πράσινο φρούτο που συνοδεύονται από λιπαρότητα και όγκο στο στόμα.

Στη Μαλαγουζιά του Γεροβασιλείου πιάνεις λίγο τι παίζει και τι έχει στο μυαλό του ο δημιουργός, όταν τη δοκιμάσεις φρέσκια.

Καταλαβαίνει κανείς λοιπόν πως αυτό το κρασί έχει τα φόντα να πορευτεί 3-4 χρόνια και θα έχει ενδιαφέρον ουσιαστικό τότε, όχι…νεκροφιλικό. Θα μου πείτε, πως να παλαιώσει αφού δε μένει κολυμπηθρόξυλο; Ε κρατήστε μια φιάλη στο συντηρητή σας και κάντε μόνοι σας το πείραμα, μην τα θέλετε όλα έτοιμα. Παρόμοια είναι και η φιλοσοφία στο Blanc de Gris αλλά και στο Salto του Σκούρα, που είχαμε δει στις μεγάλες μέρες της Νεμέας.

H Wine Vixen του Andro, Εύα Μαρκάκη, γράφει το πρώτο της άρθρο από το Λονδίνο.

Πάμε και στον αντίποδα τώρα. Βλέπει κανείς Σαντορίνη βαρέλι και υποθέτει αυτόματα πως αυτό το κρασί έχει μια δεκαετία για πλάκα στο τσεπάκι του. Δε θέλω να σας ταράξω αλλά αυτό δε συμβαίνει πάντα. Αν το βαρέλι είναι πολύ, αν η χρονιά ήταν κακή ή πολύ ζεστή, αν η οινοποίηση δεν ήταν τόσο προστατευτική κτλ το προσδόκιμο μειώνεται δραματικά ή τουλάχιστον στη δεκαετία το κρασί έχει κουραστεί αρκετά. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με κάποια κόκκινα που μπορεί να έχουν πολύ πυκνό φρούτο μεν αλλά αρκετά ώριμο δε (μαρμελαδέ και βάλε) και εκεί έρχεται και το έντονο βαρέλι ή το πολύ αλκοόλ ή η μέτρια οξύτητα (ή και όλα μαζί) και μετά από μια δεκαετία το κρασί μπορεί να μην έχει πεθάνει αλλά, κατά τη γνώμη μου, δεν έχει γίνει καλύτερο από ότι όταν ήταν φρέσκο, όποτε ποιο το νόημα της παλαίωσης;

Δεύτερη εξαίρεση: τα ποτήρια. Ναι το σωστό ποτήρι μπορεί να μεγιστοποιήσει την απόλαυση του κρασιού, να τονίσει τα οργανοληπτικά του χαρακτηριστικά και να βελτιώσει την συνολική εμπειρία. Το σωστό ποτήρι όμως δε βρίσκεται πάντα. Καμιά φορά το απόλυτο κρασί ή πιο μαγική στιγμή δεν έρχονται εφοδιασμένες με τα κορυφαία ποτήρια Riedel.

Όταν σου προσφέρει ο Τάτσης ένα Κορυφή Αγγέλων Chardonnay του 2011 παρέα με φρέσκα άγρια μανιτάρια τηγανητά, δεν κατεβάζεις τα μούτρα επειδή η ταβέρνα στη μέση του πουθενά δεν είχε Sophienwald.

Είναι εκνευριστικό, το ξέρω και πρώτη εγώ έχω μια εμμονή με το λεπτό χείλος στα ποτήρια και τις “ραφές” (στις κάλτσες τις θέλουμε στα ποτήρια όχι). Και τι κάνουμε τώρα; Χάνουμε το κρασί ή τη στιγμή; Τίποτα από τα δυο αγάπες μου. Δε μένουμε εγκλωβισμένοι σε τέτοια στεγανά και ζούμε τις στιγμές όπως έρχονται. Έχω πιει κάποια από τα μυθικότερα κρασιά της ζωής μου σε λάθος ποτήρι. Και τι έγινε; Ήταν λιγότερο μυθικά; Κάθε άλλο!

Καμιά φορά το απόλυτο κρασί ή πιο μαγική στιγμή δεν έρχονται εφοδιασμένες με τα κορυφαία ποτήρια Riedel (φωτογραφία: riedel.com).

Όταν βρίσκεις Brunello di Montalcino Il Poggione του 2009, στα 36 ευρώ, δε θα παραπονεθείς που το ποτήρι έχει μικρό πόδι.

Για παράδειγμα, όταν σου προσφέρει ο Τάτσης ένα Κορυφή Αγγέλων Chardonnay του 2011 παρέα με φρέσκα άγρια μανιτάρια τηγανητά, δεν κατεβάζεις τα μούτρα επειδή η ταβέρνα στη μέση του πουθενά δεν είχε Sophienwald. Ή όταν βρίσκεις Brunello di Montalcino Il Poggione του 2009, στα 36 ευρώ σερβιρισμένο, σε μια τρατορία (άντρο της μαφίας) στη Ρώμη, δε θα παραπονεθείς που το ποτήρι έχει μικρό πόδι και είναι από χοντρό γυαλί, βγαλμένο από το χρονοντούλαπο της ιστορίας. Καλά εκεί ίσως κατάπια τη γλώσσα μου και για άλλους λόγους αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Νομίζω καταλάβατε τι θέλω να πω.

Το Barda Pinot Noir Bodega Chacra έχει φοβερή σχέση ποιότητας-τιμής (το γνωστό value for money).

Τρίτον: το ακριβό είναι πάντα καλύτερο από το φτηνό. Αυτό είναι μεγάλο θέμα συζήτησης αλλά θα προσπαθήσω να το αναλύσω όσο πιο σύντομα και περιεκτικά μπορώ. Η καλή σχέση ποιότητας τιμής μπορεί σημαίνει πως ένα κρασί των 9 ευρώ μπορεί να στέκεται πολύ καλύτερα από ένα κρασί των 20 ευρώ αλλά και το αντίθετο. Από την άλλη μεριά, η έννοια value for money δεν αφορά μόνο οικονομικά κρασιά και θα πρέπει αυτό να γίνει σαφές.

Μπορούμε να βρούμε διαμαντάκια σε μεγάλος εύρος τιμών, ανάλογα με το πόσα θέλουμε να διαθέσουμε και τι θέλουμε να πιούμε.

Όταν λέω, ας πούμε, πως το Barda Pinot Noir Bodega Chacra έχει φοβερή σχέση ποιότητας-τιμής (το γνωστό value for money) εννοώ πως στα 30 περίπου ευρώ που στοιχίζει μπορεί να σταθεί επάξια σε πολλά Pinot της Βουργουνδίας, με τα διπλάσια χρήματα ή και παραπάνω χρήματα.

Το Dr L Riesling Loosen έχει πάνω κάτω 10 εύρω, κάθε χρόνο μπαίνει στα best buys διαφόρων περιοδικών.

Το Dr L Riesling Loosen έχει πάνω κάτω 10 εύρω, κάθε χρόνο μπαίνει στα best buys διαφόρων περιοδικών και το “ταπεινό” αυτό κρασί έχει τη δεκαετία στο τσεπάκι (πολύ πιο εύκολα από κρασιά που κοστίζουν 20 ευρώ και βάλε). Τι θέλω να πω; Πως μπορούμε να βρούμε μέτρια κρασιά σε όλες τις τιμές και παράλληλα, αν ξέρουμε που να κοιτάξουμε, μπορούμε να βρούμε διαμαντάκια σε μεγάλος εύρος τιμών, ανάλογα με το πόσα θέλουμε να διαθέσουμε και τι θέλουμε να πιούμε. Το θέμα είναι και πάλι να μην επιλέγουμε μόνο με βάση την τιμή σαν εχέγγυο ποιότητας. Βάλτε έναν αστερίσκο εδώ γιατί τις επόμενες μέρες θα έρθει και άρθρο με βάση τα πιο value for money κρασιά του παγκόσμιου αμπελώνα.

Έχω και άλλες εξαιρέσεις φυσικά μιας και είμαι εκ φύσεως ολίγον τι αντιδραστική με τις νόρμες και τα τυπικά αλλά θα τις κρατήσω για επόμενο άρθρο. Θα έρθει και μέρος 2.

 

Διαβάστε ακόμα: Η Wine Vixen στη Σαντορίνη. Aυτά είναι top Ασύρτικα, με τα καλύτερα πιάτα.

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top