Wine Vixen: Δοκιμάζοντας τους φθινοπωρινούς «θρύλους»

Πέντε από τα εκλεκτά κρασιά που ήρθαν προς δοκιμή.

Είναι Παρασκευή και 13. Είναι η μέρα που περίμενα εναγωνίως τα αποτελέσματα του Master of Wine. Δε με χώραγε ο τόπος λέμε, μέχρι που χτυπάει μήνυμα “μπορείς να είσαι σε μια ώρα Λεωφ. Αλίμου;” με ανάλογο φωτογραφικό υλικό.

Χωρίς δεύτερη σκέψη καβάλησα τον “κόκκινο σίφουνα” και άρχισα να κατηφορίζω προς Αίολο μεριά. Εκεί με περίμενε ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης με όλα τα κρασιά έτοιμα για δοκιμή. Και ήταν πολλά (όταν η La Place De Bordeaux στέλνει δείγματα δεν τσιγκουνεύεται). Και ήταν υπέροχα και για να σας ανοίξω λίγο την όρεξη θα μοιραστώ τις εντυπώσεις μου και τις σημειώσεις μου μαζί σας. Έτοιμοι;

Ξεκινάμε με τα λευκά και συγκεκριμένα με ένα ντουετάκι όνειρο με υπογραφή Mollitor. Το οινοποιείο ξεκίνησε την πορεία του από το 1904 ενώ το 2016 πέρασε στα χέρια του Markus Molitor. Δοκιμάσαμε τα Kabinett και Grosse Lage του 2021, με το δεύτερο να ξεχωρίζει με την δομή, τη συμπύκνωση και την πολυπλοκότητα του.

Αριστερά: το Domane Serrig 2021. Δεξιά: καρέ των κόκκινων.

Περιττό να αναφέρω πως έχει δρόμο μπροστά του. Μετά μεταφερόμαστε σε τελείως άλλη ήπειρο και στιλ και στο ντουέτο Illumination (by Quintessa) 2023 και Yattarna Chardonnay Penfolds 2022. To πρώτο είναι ένα Sauvignon based (έχει και Semillon) από τη Νάπα και τη Sonoma, με ένταση που σου τρυπάει τη μύτη, με τροπικό φρούτο, νότες κουφοξυλιάς και ακακίας και γλυκές νότες από το βαρέλι (δρύινο και ακακίας). Νόστιμο στόμα με waxy υφή και ζουμερή οξύτητα.

Το Yattarna από την άλλη, είναι ένα κλασικό Chardonnay από την Αυστραλία, με το βαρέλι του, το λίγο αναγωγικό στυλ από το stelvin, τη σφιχτή δομή και τη λεμονάτη οξύτητα του. Πλούσιο στο στόμα αλλά με την οξύτητα να κρατάει τα σκήπτρα της ισορροπίας.

Προχωράμε στα κόκκινα και παίζουμε full της Αργεντινής, με Bodegas Caro 2022, Cheval des Andes 2021, Zuccardi Finca Canal Eco 2021 και Vina Cobos 2021. Ας πάρουμε τα δυο ερυθρά με μπορντολέζικη σφραγίδα, το Caro (Rothschild Lafite σε σύμπραξη με Catena) και το Cheval des Andes (Lurton, Cheval Blanc). To Caro είναι ένα κλασικό παράδειγμα ζουμερού και ζουμπουρλούδικου Malbec, με το γαλλικό βαρελάκι του, τα ώριμα μπλε φρούτα, τη βιολέτα και τη βανίλια του.

Η «ομάδα» των Penfolds.

Είναι με απλά λόγια το Malbec που αποζητώ όταν έχω όρεξη για ένα πρόστυχο burger με μπλε τυρί και καραμελωμένο κρεμμύδι. Το Cheval Des Andes από την άλλη είναι ένα χαρμάνι από Malbec και Cabernet Sauvignon, με πολύ κλασσική προσέγγιση Bordeaux, που πατάει περισσότερο στον savory χαρακτήρα, την κάπως πιο αυστηρή μύτη και την αξεπέραστη φινέτσα του Lurton.

Αν είστε πιο του κλασικού και δεν πετάτε τη σκούφια σας για Νέο Κόσμο (να δούμε για πόσο ακόμα θα είναι δόκιμη αυτή η έκφραση) τότε ποντάρετε σε Cheval des Andes και δε θα χάσετε. Τα άλλα δυο (Ζuccardi Finca Canal και Vina Cobos) είναι αυτό που λέμε “μοσχάρια”. Το Zuccardi κοβόταν με το μαχαίρι από άποψη συμπύκνωσης και εκχύλισης, όμως το επίπεδο και η ποιότητα των τανινών δεν ήταν πολύ φιλική προς το χρήστη, θα έλεγα. Το Vina Cobos από την άλλη είναι αυτό που λέμε σταθερή αξία.

Ναι, είναι οριακά συμπαγές στο στόμα, με στιβαρή δομή και υψηλές τανίνες αλλά πιο φίνες, πιο καλοδουλεμένες. Σίγουρα είναι βρέφος ακόμα αλλά δείχνει ήδη τη δυναμική του. Μένουμε σε νέο κόσμο και πάμε λίγο παραδίπλα, στην Χιλή και στο Vinedo Chadwick. Πρόκειται για ένα iconic κρασί από τη Χιλή με βάση το Cabernet Sauvignon, με γενναιόδωρο βαρελάκι αλλά πολύ κάτσε-καλά προσωπικότητα.

Αριστερά: το Vinedo Chadwick από τη Χιλή. Δεξιά: το Illumination (by Quintessa) 2023.

Ανοίγω μια παρένθεση εδώ, στα πλαίσια της προετοιμασίας για το MW δοκίμασα πολύ Χιλή μιας και λόγω των Άνδεων, του υψομέτρου, της απόστασης από τη θάλασσα και της ποικιλομορφίας του εδάφους μπορούμε να συναντήσουμε, πραγματικά, πολύ διαφορετικά μικροκλίματα, ιδανικά για πληθώρα ποικιλιών. Επίσης παίζουν δυνατά με sustainability projects και με τη σχέση ποιότητας τιμής. Κλείνει η παρένθεση.

Η Χιλή έρχεται με φόρα και το Chadwick είναι μια από τις αποδείξεις ότι η Χιλή μπορεί να κάνει και απίθανα, super premium κρασιά. Ναι, καλά καταλάβατε, αυτό το κρασί ήταν το 3ο αγαπημένο μου από την δοκιμή. Με εντυπωσίασε η πολυπλοκότητα του, η τυπικότητα του και η φινέτσα του, παρά τον πληθωρικό χαρακτήρα του. Αποξηραμένα βότανα και μωβ άνθη, κόκκινα ξινά φρουτάκια και πικάντικες νότες από το βαρέλι, συνδυάζονται μοναδικά σε ένα σαρκώδες στόμα, με καλογυαλισμένες τανίνες.

Πριν πάμε στην Καλιφόρνια κάνουμε μια στάση στη Γαλλία και τον Ροδανό. Εδώ έχουμε σύγκρουση Τιτάνων, του La Chapelle Hermitage 2022 από Paul Jaboulet και του Chateau de Beaucastel Hommage a Jacques Perrin 2022. Τιτάνια δομή και τα δυο και σε βρεφική φάση σαφώς. Το Hermitage ήταν ελαφρώς πιο κλειστό αλλά έδινε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον με τα κεράσια, τα μούρα, τις βιολέτες, τον γραφίτη, τα πιπέρια του και τις στιβαρές τανίνες του.

Το πολύ ιδιαίτερο Beaucastel, που το χαρμάνι του βασίζεται στο Mourvedre, έχει αρώματα γλυκόριζας, μαύρου κερασιού, μαύρου μούρου, δαμάσκηνου, κανέλας, σε ένα γήινο και meaty φόντο. Στο στόμα είναι πλούσιο, σαρκώδες αλλά παράλληλα κομψό και όπως πιθανά καταλαβαίνετε, το προτίμησα από το Hermitage (με μάγεψε η μεταχείριση του Mourvèdre).

Αριστερά: το La Chapelle Hermitage 2022 από Paul Jaboulet. Δεξιά: το θεϊκό “ménage a trois” Vérité.

Και τώρα βγαίνουν τα “κανόνια”. Έχουμε και λέμε: Christina’s Signature Paul Hobbs 2021, Maya 2021 και το θεϊκό “ménage a trois” Vérité (La Joie – Cabernet Sauvignon based, La Muse – Merlot based, La Desir – Cabernet Franc based).

To Christina’s Signature μας έρχεται από το Coombsville της Νάπα, μια από τις “κρύες” περιοχές της και αυτό φαίνεται από το συνδυασμό κόκκινου και μαύρου φρούτου, της φυτικότητας και της ανθικότητας του Cabernet (το χαρμάνι βασίζεται στο Cabernet, με μια τζούρα Franc, Petit Verdot και Malbec). Κλασική Νάπα αλλά με μια πιο “εύθραυστη” διάσταση, πιο φίνα. Το Maya μας έρχεται από το Oakville, από υψόμετρο 450 μέτρων και είναι πιο μυώδες, πιο γεμάτο, με πιο ώριμο και πυκνό μαύρο φρούτο αλλά και τραγανή οξύτητα.

Το οινοποιείο ονομάζεται Dalla Valle και ενώ ο Michel Rolland παραμένει ακόμα μέλος της ομάδας, το οινοποιείο έχει και άλλους αστεράτους οινοποιούς, συμπεριλαμβανομένων των Heidi Peterson Barrett, Mia Klein, Steve Mathhiasson και Andy Erickson (του Screaming Eagle). Η Maya (καταλάβατε τώρα από που πήρε το όνομα του το κρασί;)  Dalla Valle, κόρη του Gustav και της Naoko ανέλαβε καθήκοντα οινοποιού το 2021.

Το Maya είναι ένα από τα κρασιά που έχουν λάβει αρκετά κατοστάρια από τον Parker, για να μπείτε λίγο στο στυλ και τη φάση του κρασιού. Μετά πάμε σε μια τριλογία έπος. Το story έχει ως εξής: o Jess Jackson, από τη Sonoma, σε σύμπραξη με τον οινοποιό Pierre Seillan, θέλησαν να κάνουν τρία Bordeaux blends με έμπνευση (και στόχο) κάποια από τα καλύτερα κρασιά του κόσμου (Latour – Cabernet Sauvignon based, Petrus – Merlot based και Cheval Blanc – Cabernet Franc based). Θα μπορούσε να λέγεται και “Αγία Τριάδα”; Άνετα!

Και τα τρία σαρώνουν πάντα σε βαθμολογίες (αν αυτό παίζει ρόλο για σας) και κατά την ταπεινή μου γνώμη, ήταν από τα ωραιότερα κρασιά της δοκιμής, με το La Joie να είναι για μένα το νούμερο 1. Συγκλονιστικά αιθέριο, λουλουδάτο, με λεπτόκοκκες τανίνες, ζουμερά φρούτα του δάσους, μελάνι και ασιατικά, εξωτικά μπαχάρια. Πραγματικά υπέροχο αλλά για να το αποκτήσετε πρέπει να αγοράσετε και τα άλλα δυο “αδερφάκια” του μιας και πωλούνται μόνο σε τριάδα.

Και τώρα το κερασάκι στην τούρτα, τα Penfolds. Δοκιμάσαμε τα: St. Henri Shiraz 2021, Bin 798 2022, Bin 169 2022, RWT Bin 707 2022 και… drum roll…Grange 2020. Βάζω δίπλα δίπλα τα δυο πρώτα, τα Shiraz. Το St. Henri είναι από Barossa Valley, McLaren Vale, Eden Valley και Port Lincoln ενώ το 798 είναι μόνο από τη Barossa. Αυτό μεταφράζεται σε μια λεπτότητα και μια πιο φρέσκια οξύτητα για το St.Henri και μια “μοσχαροσύνη” και μια ωριμότητα για το 798. Προτίμησα το St. Henri.

Όλα επί σκηνής…

Τώρα θα μου πείτε γιατί δε βάζω σε αυτή τη σύγκριση και το Grange (Shiraz και αυτό). Αρχικά, γιατί το Grange είναι μια κατηγορία μόνο του, κατά δεύτερον, το βασικότερο χαρακτηριστικό του είναι η τανική δομή του, που απλά δεν συγκρίνεται (και το 100% νέο βαρέλι).

Το κρασί το μασάς, δίνει την αίσθηση πως είναι παχύρευστο, σα να περνάς από τον ουρανίσκο σου παχύ, μαύρο βελούδο. Στη νεότητα του είναι κάπως απρόσιτο, κλειστό αλλά θα σκότωνα να το δω στη δεκαετία. Και κλείνουμε με τη μάχη των Cabs. To 707 γίνεται από σταφύλια από McLaren, Barossa Valley και Coonawarra ενώ το 169 είναι μόνο από την Coonawarra.

Αυτό μεταφράζεται σε μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, περισσότερο κόκκινο φρούτο, νότες menthol και περισσότερη οξύτητα για το 707 και σε περισσότερο σώμα, ώριμο κόκκινο και μαύρο φρούτο και υψηλότερες τανίνες για το 169. Το 169 έχει παλαιώσει σε γαλλικά Hogsheads (50% καινούργια) ενώ το 707 σε αμερικάνικα (100% καινούργια). Και τα δυο ήταν πολύ εντυπωσιακά αλλά προτίμησα το 707 (πριν δω την τιμή, που είναι παραπάνω από διπλάσια από το 169, μετά λίγο κώλωσα). Πείτε με προκατειλημμένη αλλά όπου παίζει McLaren Vale το vixenακι αγοράζει φουλ.

ΥΓ 1. Ευχαριστώ τον Κωνσταντίνο Λαζαράκη και τον Αίολο για την πρόσκληση. Είναι πάντα φοβερή εμπειρία να δοκιμάζουμε μαζί.

ΥΓ 2. Τελικά πέρασα στο Stage 2 του Master of Wine, το έμαθα στο δρόμο και έτσι χάθηκα και καθυστέρησα να πάω.

Διαβάστε ακόμα: Eις υγείαν του Σαββατιανού. 8 ετικέτες που θα σας μυήσουν στα μυστικά του.

TAGS :
wine vixen κρασί

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook